Αναφέρθηκα πριν από τις εκλογές με ένα σημείωμα, στο Βασίλη
Λαγό, τον σιδηρουργό του Αγίου Γεωργίου και σχολίασα την υπόθεση με τις αξίνες,
αναφορικά με τη φημολογία που θέλει πολλούς να επιστρέψουν στα χωριά τους και
να ασχοληθούν με τα χωράφια τους προκειμένου να μην πεινάσουν, άμα πλακώσει η
πολυθρύλητη πείνα που όλο λένε πως έρχεται αλλά δεν φτάνει για να δούμε και
πόσοι τελικά θα την βγάλουμε καθαρή…
Στην επίσκεψή μου είχα την τύχη να δω πως δεν είναι μόνο οι
αξίνες απαραίτητες για την επιβίωση μας, αλλά και οι μπαλτάδες και αν αυτοί
μάλιστα είναι από παλιό καλό μέταλλο, είναι πιο αποτελεσματικοί. Την αφορμή μου
έδωσε ο Δημήτρης Χατζηγιάννης που κατάγεται από τον Βαθύλακκο των Αγράφων και ο
οποίος ζει μόνιμα στις Λιβανάτες.
Αυτός ο άνθρωπος, έφερε στον Βασίλη να του ακονίσει με τον
παλιό, αποτελεσματικό τρόπο ένα μπαλτά από εκείνους τους τεράστιους που δεν
στομώνουν σε κανένα κόκαλο και ήταν απαραίτητοι σε κάθε σπίτι και βεβαίως σε
κάθε κρεοπωλείο. Φυσικά και θα μπορούσε να τον ακονίσει σε οποιοδήποτε άλλο
τροχείον της Λαμίας, αλλά ο Βασίλης Λαγός, δεν τον ακονίζει μόνο αλλά τον
«βάφει», δηλαδή ξαναδουλεύει το μέταλλο πάνω σε ισχυρή φωτιά και τον χτυπάει με
τα βαριά του σφυριά να ισιώσει όπου έχει στραβώσει.
Η τέχνη του «βαψίματος» των μετάλλων είναι παλαιά όσο η
τέχνη της μεταλλουργίας η οποία, σαφώς και άλλαξε το ρου της ιστορίας με τα
εργαλεία που παρήγαγε όχι μόνο για τη γεωργία και τις άλλες δραστηριότητες, αλλά
και για τον πόλεμο. Στην περίπτωση ένας μπαλτάς, ο οποίος δεν είναι χρήσιμος
μόνο να κόβουμε παϊδάκια αλλά όταν χρειαστεί μπορεί να παίξει και άλλο ρόλο και
θα τον παίξει καλύτερα αν είναι «βαμμένος»… 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου