""Το γιγαντιαίο βουνό και ο μικροσκοπικός οικισμός" θα μπορούσε να είναι περιεκτικά ο τίτλος του εικονιζόμενου τοπίου. Και πράγματι, αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά την εικόνα, θα διακρίνει έναν μικροσκοπικό οικισμό ακουμπισμένο μακάρια στους πρόποδες μιας μεγαλοπρεπούς βουνοκορφής. Η εικόνα έχει ληφθεί κατά τη διαδρομή από το Θέρμο προς τον Άγιο Θεόδωρο, το χωριό - σταθμό στην πορεία προς τις πηγές του Γιδομανδρίτη, ένα χαρακτηριστικό ορεινό τοπίο εξαίσιου φυσικού κάλλους με πολλαπλά θέλγητρα.
Πάνω διακρίνεται χειμωνιάτικα ο Άννινος, μία από τις πιο χαρακτηριστικές κορυφές του Ανατολικού Παναιτωλικού, καθισμένος, ίδιος βασιλιάς θαρρείς, στον μεγαλοπρεπή θρόνο του να ατενίζει περήφανα πέρα μακριά, και αδιαφορώντας επιδεικτικά - και υποτιμητικά, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς - για το τι συμβαίνει κάτω από τα πόδια του, εκεί που για πολλά χρόνια ανθρώπινο χέρι προσπαθεί, και τα καταφέρνει επάξια, να παρέμβει στην ανέγγιχτη φύση του θρόνου του. Εκεί όπου ένας μικροσκοπικός οικισμός, τα Κοτσαλέικα Κόνισκας, ολόιδιο γλυπτό τοπίου στη βάση του θρόνου, σκαλισμένο από τα επιδέξια χέρια ταλαντούχου τεχνίτη, μοιάζει με αθώα παιδική ζωγραφιά που παρέχει ανθρώπινη τρυφερότητα στην τραχιά αγριάδα του τεράστιου γρανιτένιου θρόνου.
Το κωνικό σχήμα του Αννίνου, η περίοπτη θέση του, η οποία παρέχει δυνατότητα απέραντης θέασης ολόκληρης σχεδόν της Αιτωλίας, αλλά κι ακόμη πολύ πιο πέρα, ως την Ευρυτανία και τα Άγραφα, τη Ναυπακτία, τα βουνά της Πελοποννήσου και το Ιόνιο Πέλαγος, για όποιον έχει τη θέληση να ανέβει ως την κορυφή, και, τέλος, τα γκρεμώδη πρανή στις πλαγιές του, όπως αυτές κατηφορίζουν απότομα, δυτικά προς τον Γιδομανδρίτη, βόρεια προς το Στρεψιανόρεμα και Ανατολικά προς τον Εύηνο, προκαλώντας δέος και συνάμα θαυμασμό, είναι τα στοιχεία εκείνα που καθιστούν την εν λόγω κορυφή σημείο αναφοράς για το ορεινό Θέρμο και όχι μόνο.
Κάτω, επί του δασικού δρόμου που οδηγεί από τον Άγιο Θεόδωρο στην Κόνισκα, δίπλα στο ρέμα που κατεβαίνει από τον Άννινο και στο κατώτερο σημείο ενός μεγάλου χαλιά - ο οποίος ξεκινά από τα ριζά ενός θεόρατου γκρεμού και απλωμένος σαν υπόλευκο σεντόνι κατηφορίζει ως τον οικισμό, πού και πού κεντημένος λες με χοντροβελονιά με το βαθυπράσινο χρώμα των ελάτων που κατάφεραν να γιγαντωθούν μέσα στα τροχάλια - διακρίνεται ο μικροσκοπικός οικισμός Κοτσαλέικα, φωλιασμένος μακάρια σε μια περιορισμένης έκτασης, αλλά εξαίσιου φυσικού κάλλους, απλοχωριά, η οποία φαντάζει σαν όαση μέσα στην απέραντη κακοτοπιά που κυριαρχεί πάνωθέ του ως και την κορυφογραμμή.
Μια όαση που ο ανθρώπινος μόχθος την έχει μεταμορφώσει σε τόπο κατοικίας, Ένας τόπος, μάλιστα, θαυμάσιος, με καλλιεργήσιμη έκταση, αποτελούμενη από αναβαθμίδες (πεζούλες), ιδανικός για κτηνοτροφία και με πολύ υγιεινό κλίμα, αφού γι' αυτό φροντίζει ο "κατεβατός" του Αννίνου, όπως χαρακτηριστικά λένε οι ντόπιοι τον αέρα που κατεβαίνει από τον Άννινο μέσω της χοάνης που σχηματίζεται στα ριζά της κωνικής κορυφής και στη συνέχεια κατηφορίζει μέσω στενής και βαθιάς χαράδρας που καταλήγει στο ρέμα που διέρχεται δίπλα από τον οικισμό. Αέρας, ο οποίος ειδικά το καλοκαίρι μετατρέπεται σε αναζωογονητική ανάσα δροσιάς.
Παραδίπλα από τον οικισμό, προς τη νότια πλευρά, αλλά και λίγο πάνω από αυτόν, απλώνεται ένα υπέροχο ελατόδασος, το οποίο μπορεί να διασχίσει κανείς μέσω του παλιού μονοπατιού ή μέσω του δασικού δρόμου στην πορεία προς την Κόνισκα. Εδώ υπάρχει και η ζωογόνος πηγή όπου αναβλύζει και το γάργαρο νερό που χρησιμεύει για την ύδρευση του οικισμού καθώς και για την άρδευση των λιγοστών κτημάτων του, χωρίς την ύπαρξη του οποίου, εξάλλου, δεν θα μπορούσε να υπάρξει ο οικισμός.
Το λιγοστό χώμα, το νερό, η άφθονη γη για τη βόσκηση των γιδιών κι ο καθαρός αέρας ήταν υπεραρκετά στοιχεία εκείνον τον καιρό για τη δημιουργία του οικισμού. Αυτά γίνονταν, βέβαια, σε εποχές που οι ανθρώπινες κοινωνίες χαρακτηρίζονταν από αυτάρκεια και ολιγάρκεια και ό,τι είχαν το αποκτούσαν με σκληρή προσπάθεια. Τότε που απουσίαζε πανταχόθεν η μέριμνα για την επιβίωση των ανθρώπων, αλλά που η οικονομία ήταν πραγματική και όχι χάρτινη όπως στις μέρες μας.
Ο μικροσκοπικός αυτός οικισμός συνεχίζει, σε πείσμα των καιρών, να κατοικείται και σήμερα, έστω και εποχιακά και περιστασιακά, από ανθρώπους που αγαπούν τον τόπο τους και ξέρουν να απολαμβάνουν τα αγαθά της φύσης. Της φύσης μέσα στην αρχέγονη, άγρια και συνάμα συναρπαστική, ομορφάδα της.
Λίγο πιο πάνω από τον συνοικισμό υπάρχει ένας μεγάλος καταρράκτης στο ρέμα που ειδικά τον χειμώνα με τις πλημμύρες και αργότερα με το λιώσιμο των χιονιών είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός. Σε κάποια ευκαιρία θα μας δοθεί η ευκαιρία να τον επισκεφθούμε και να υπάρξει και εκτενέστερη σχετική αναφορά για την εν λόγω περιοχή.
ΥΓ. Από τη σελίδα στο Facebook του Νίκου Κωστακόπουλου, δάσκαλου από την Κοκκινόβρυση Τριχωνίδας.
13032017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου