ΕΝΑΣ ΚΟΥΦΙΟΣ ΦΘΟΓΓΟΣ ΣΤΟ ΠΕΝΤΑΓΡΑΜΟ…

Ας είναι καλά το αρχείο και τα χιλιάδες κλικ που άκουσαν τα αυτιά μου τόσα χρόνια στις περιπλανήσεις μου ανά την Ελλάδα και την Αθήνα, σε εποχές που πολύ νοσταλγώ καθώς η κατάσταση γενικώς και ο καιρός, ειδικά εφέτος, δεν επιτρέπουν πια τέτοια πράγματα κι έτσι με βγάζει ασπροπρόσωπο όταν θέλω να συνδέσω κάτι με μια εικόνα…  

Να πω και την πικρή αλήθεια όμως, τελευταία οι αντιδράσεις μου απέναντι στο «θέμα» έχουν αμβλυνθεί σε βαθμό που με φοβίζει. Τούτο έχει μια δικαιολογία και έχει να κάνει κυρίως με την πόλη η οποία έπαψε να έχει πλέον εκπλήξεις καθώς όλα ρέπουν προς μια βαθύτερη απαξίωση και την θλίψη που πλέον έχει εγκατασταθεί μόνιμα στα πρόσωπα των περισσότερων συμπολιτών μας. Ούτε η εγκατάλειψη στα κτίρια και τους δημόσιους χώρους έχει πια ενδιαφέρον για το φακό μου καθώς τα πάντα έχουν αφεθεί έρμαια των διαθέσεων ενός απρόσωπου πλήθους που βλέπει παθητικά τα πάντα γύρω του να ρημάζουν και κυρίως κανέναν να μην κοιτάζει τον άλλο χωρίς καχυποψία. Έχω περιορίσει αρκετά τις εξόδους μου στην πόλη και όταν μπαίνω στα μέσα μεταφοράς που τρέχουν την Αχαρνών ή τον Ηλεκτρικό, σπάνια πλέον συναντώ εικόνες που να θυμίζουν πως ήταν η πόλη λίγα χρόνια πρωτύτερα ενώ κάποιες με πάνε βαθιά σε ένα μέλλον με περισσότερο ζόφο. Πιθανόν σε άλλες γειτονιές, τα πράγματα να είναι πιο αισιόδοξα και να παρασύρομαι απ’ ότι βλέπω από τα παράθυρα των λεωφορείων στην Αχαρνών ή και μέσα σε αυτά δυστυχώς, αλλά φοβάμαι πως κι εκεί σύντομα το γκρίζο θα τα καλύψει όλα… 

ΑΘΗΝΑ, 06022017