ΣΤΟ ΓΕΦΥΡΑΚΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΘΟΛΑ ΝΕΡΑ

Δεν έχει τρεχούμενα νερά η Αθήνα· ειδικά το καλοκαίρι σπάνια βλέπουμε κάπου λίγο νερό να τρέχει κι αυτό έχει έρθει με αγωγούς από τα ποτάμια της Στερεάς Ελλάδας. Αυτή συνήθως είναι μια φευγαλέα εικόνα που είναι αρκετή όμως να δροσίσει τη ματιά και να βάλει τον νου να σκεφτεί πως θα ήταν αν ήταν τα ποτάμια και τα ρέματα της Αττικής δεν είχαν γίνει αποχετευτικοί αγωγοί ή να φτιάξουν από πάνω τους γήπεδα και λεωφόρους.

Λίγα τμήματα αυτού του συστήματος των νερών της Αθήνας που φαίνονται, στο Χαλάνδρι, στον Ποδονίφτη, στον Ιλισσό, στην Πικροδάφνη δίνουν  πάντως μια αμυδρά εικόνα για το πώς θα μπορούσε να είναι η Αττική ακόμα και το καλοκαίρι που η λειψυδρία είναι έντονη. Αλλά κι αυτά πάλι είναι χαμένα σε ένα μεγάλο λαβύρινθο από τσιμεντένιες κατασκευές και ασφυκτιούν κάτω από τις πρόχειρες αναπλάσεις οι οποίες δεν στοχεύουν να αναδείξουν τη φύση της πόλης ως έχει, αλλά πως θα την εγκιβωτίσουν σε άτεχνες, πολυδάπανες μάλιστα κατασκευές οι οποίες μάλιστα μόλις φύγει το συνεργείο αφήνονται στην τύχη τους και στη διάθεση καθενός περίεργου και καταλήγουν να είναι χειρότερες από ότι πριν ήταν.

Από τη στιγμή που τα τρεχούμενα νερά δεν έχουν θέση σε αυτή την πόλη, δεν υπάρχουν και γέφυρες πάνω απ’ αυτά. Είναι κάποιες, στον οχετό που λέγεται Κηφισός για παράδειγμα ή σε ανάλογους άλλος, αλλά δεν υπάρχει άνθρωπος που να θέλει να σταθεί έστω κι ένα λεπτό πάνω γιατί το νερό που κυλάει από κάτω τους θα τον απογοητεύσει. Σκοτεινό, θολό, λιγδερό χωρίς κανένα σημάδι ζωής κυλάει και μεταφέρει προς τη θάλασσα τα ύποπτα λύματα που περισσεύουν από τον αγωγό που τα οδηγεί στη Ψυτάλλεια όπου ένα μέρος αυτών υφίσταται κάποια επεξεργασία πριν τα υποδεχτεί ο Σαρωνικός.   

Έτσι η μόνη γέφυρα πάνω από αληθινά νερά στην Αθήνα, νερά που αναβλύζουν μάλιστα από μια κοντινή φυσική πηγή, είναι το μικρό ξύλινο γεφυράκι στη λιμνούλα του Εθνικού Κήπου. Μια τεχνητή γούρνα με τσιμεντένιο επίστρωμα για να μην στραγγίζει το νερό είναι και στην επιφάνεια της οποίας πλέουν που και που βαριεστημένα και όταν πεινούν κάποιες βρώμικες πάπιες με τις οποίες χαζεύουν τα παιδιά και καμιά φορά και ορισμένοι μεγάλοι. Αποτέλεσμα της κίνησης των πουλιών στη ρηχή λίμνη είναι το νερό κάτω από τη γέφυρα να είναι μονίμως θολό, να είναι γεμάτο κομμάτια από μουσκεμένα κουλούρια και να μυρίζει σαν πτηνοτροφείο, πράγμα που αποτρέπει την παραμονή κοντά της αρκετή ώρα.

Τούτα όμως δεν αποτρέπουν αρκετούς, παιδιά συνήθως, νέους και νέες καθώς και πολλούς τουρίστες να περπατούν τη μικρή ξύλινη γέφυρα και πάνω της να βγάζουν αναμνηστικές φωτογραφίες χωρίς να νοιάζονται πως είναι τα νερά της και πως μυρίζουν ή αν τα είδωλά τους δεν αντανακλώνται καλά στη θολή επιφάνειά της. Η επιθυμία να σταθούν πάνω σε μια γέφυρα αλλά κυρίως ο συμβολισμός τον οποίο αυτή εμπεριέχει, αφήνει κατά μέρος ότι συμβαίνει και ρέει από κάτω της δίνοντας σημασία μόνο στην μια άκρη της ή την άλλη που γεφυρώνεικαι είναι μαζί, στόχος και αφετηρία ενώ φυσικά δεν έχει καμιά σημασία αν αυτή είναι μεγάλη ή μικρή, ξύλινη ή τσιμεντένια…

ΑΘΗΝΑ, 231072018, Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 36