ΣΒΗΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΝ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟ

Είναι πολλές οι ημέρες του χρόνου που η Αθήνα αφήνεται στον… αυτόματο πιλότο, κι έτσι κανένας δεν φέρει ευθύνη για ότι θα γίνει και όλοι κρατάνε την ανάσα τους μέχρι να ξημερώσει η επόμενη εργάσιμη που υποτίθεται, οι υπηρετούντες σε διάφορες κρατικές ή δημοτικές υπηρεσίες θα είναι στη θέση τους να διεκπεραιώσουν την καθημερινότητα! 

Είναι πολλές τέτοιες ημέρες, αλλά καμία δεν μπορεί να ξεπεράσει τον Δεκαπενταύγουστο που όλοι ανεξαιρέτως θέλουν να είναι σε διακοπές σε θάλασσες και βουνά ή να πάνε σε κάποια από τις Παναγίες που είναι γεμάτη η Ελλάδα καθώς σε κανένα χωριό δεν λείπει η εκκλησία της και φυσικά στο πανηγύρι που συνοδεύει αυτή την μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας. Έτσι αυτή την μέρα, η πόλη αδειάζει κυριολεκτικά και οι μόνοι που κυκλοφορούν είναι οι τουρίστες και αυτοί σε μικρή ακτίνα γύρω από την Ακρόπολη, το Σύνταγμα και το Μοναστηράκι και φυσικά το πλήθος των  αλλοδαπών που ζει στις γειτονιές από τα Πατήσια ως την Ομόνοια και δεν τους νοιάζει καθόλου τι κάνουν και τι γιορτάζουν οι Έλληνες και μάλλον τους αρέσει που έχουν όλη την πόλη στη διάθεσή τους.

Μια μεγάλη επίσης ομάδα ανθρώπων που δεν εγκαταλείπει ποτέ την Αθήνα, ειδικά δε τον Δεκαπενταύγουστο, είναι οι δεκάδες απελπισμένοι της πόλης που έχουν κάψει τα μυαλά τους και έχουν διαλύσει το σώμα τους από τα ναρκωτικά και τις άλλες ουσίες και κυκλοφορούν σαν σκιές του εαυτού τους ανάμεσά μας. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν στους δρόμους από το Μεταξουργείο ως την Βάθη και από τον πεζόδρομο της Νομικής Σχολής ως το Πεδίον του Άρεως και μετακινούνται ανάλογα με τα δρομολόγια που κάνουν τα βαποράκια για να εξοικονομήσουν τη δόση τους. Μετά γίνονται ίσκιοι και χάνονται σε διάφορες τρύπες της πόλης και ερειπωμένα σπίτια χωρίς να είναι βέβαιοι πως θα βγουν πάλι έξω γιατί η ζωή τους εξαρτάται από την ποιότητα της δόσης και φυσικά από την κατάσταση της υγείας τους καθώς και από την υγιεινή που μπορεί να έχουν.    

Τον Δεκαπανταύγουστο είναι που αυτός ο κόσμος βγαίνει από τις τρύπες του και περπατάει ελεύθερα στην πόλη αφού κανέναν απ’ όσους υποτίθεται πως θα τους εμπόδιζαν ή και να τους περιέθαλπαν, δεν πρόκειται να συναντήσουν. Είναι μάλιστα και οι μέρες που ούτε καν σκέφτονται να ζητήσουν ψιλά από τους περαστικούς και επίσης, μέρες που καμιά πόρτα απ’ όσες πιθανόν χτυπήσουν δεν θα τους ανοίξει γιατί τα περισσότερα κτίρια είναι σφαλισμένα καθώς οι ένοικοί τους λείπουν σε διακοπές. Έτσι μπορούν να ξεψυχήσουν χωρίς κανένας να τους συμπαρασταθεί στο μαρμάρινο σκαλί της εξώπορτας μιας πολυκατοικίας και να τους βρουν σβησμένους εκεί μετά από ώρες, γιατί κανένας δεν θα νομίζει πως ο άνθρωπος αυτός μπορεί να πεθάνει στο δρόμο μέρα μεσημέρι. Έχουμε συνηθίσει τόσο αυτά τα πράγματα και δεν μας πειράζει που είναι Δεκαπενταύγουστος… 

ΑΘΗΝΑ, 14082018. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", σελ. 37.