ΟΙ ΜΥΛΩΝΑΔΕΣ ΤΟΥ ΛΕΟΝΤΙΤΟΥ

Ο Παπα Χρήστος και ο Βασίλης μπροστά στον ανακαινισμένο μύλο

Το Λεοντίτο ήταν πάντα ένα χωριό που διέφερε από τα γειτονικά του της Ανατολικής Αργιθέας γιατί ο κόσμος του, μικροκτηνοτρόφοι κυρίως και αγρότες δεν συνήθιζαν να φεύγουν τους χειμώνες στους κάμπους κι έτσι η λειτουργία ενός και δύο μύλων ήταν απαραίτητη όλο το χρόνο. Παραδοσιακοί μυλωνάδες ήταν η οικογένεια Αθανασίου (Παλιαντωναίοι) που είχαν ακόμα μαντάνια και νεροτριβή που κινούνταν με τα νερά του απρόοπτου και διαρκώς νευρικού Πετριλιώτη ποταμού στον πάτο του χωριού. 

Ο μύλος του Παλιαντώνη όπως είναι σήμερα

Ως ιδρυτής του μύλου και πρώτος μυλωνάς πριν από 140 περίπου χρόνια αναφέρεται ο Γιώργος Παλιαντώνης, ένας εμβληματικός άνθρωπος για όλη την περιοχή και από τότε συνέχισε να λειτουργεί από τους απογόνους του μέχρι που σιώπησε η φτερωτή του, το φθινόπωρο του 1985. Τελευταίος μυλωνάς ήταν πριν φορέσει το ράσο ο παπα Χρήστος Αθανασίου και ο οποίος σήμερα εκτός από τα καθήκοντα του εφημερίου στο χωριό αποτελεί και την ψυχή του μοναδικού καφενείου που διατηρεί όλο το χρόνο ανοιχτό στην πλατεία του χωριού, κάτω από τον ιστορικό πλάτανο η γυναίκα του Αγγελική. 

Σημειώνεται, πως στο Λεοντίτο ξεχειμάζουν μόνο τέσσερις άνθρωποι, ο παπα Χρήστος, η παπαδιά του, ο Χρυσόστομος Βοϊβόντας και η απόμακρη Αλεξάντρα Μιαρίτη στην οικισμό Αγριοκερασιά, κάτω από τις κορυφές του Ντεληδήμι, αλλά η κανένα Σαββατοκύριακο και φυσικά στις εορταστικές ημέρες δεν υπάρχει περίπτωση να μη γεμίσουν τα σπίτια από συγχωριανούς που το επισκέπτονται και έτσι το γλέντι στο καφενείο είναι κάτι το καθιερωμένο. 

Ο Βασίλης είναι μελισσοκόμος και κρατάει τα μελίσσια του όλο το χρόνο στο χωριό

Από το 1985 και εντεύθεν ο μύλος εγκαταλείφθηκε, παρά λίγο να γίνει ένας σωρός πέτρες και μόλις πριν από 3 χρόνια ο παπα Χρήστος μαζί με τον αδερφό του Βασίλη, ο οποίος μόλις συνταξιοδοτήθηκε ως δάσκαλος επέστρεψε και ζει στο Λεοντίτο, έβαλαν μπροστά και τον επισκεύασαν αλλά γεννήματα για να δουλέψει ακόμα περιμένουν. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως ο μύλος του Παλιαντώνη δεν αποτελεί πλέον σημείο αναφοράς για την περιοχή ιδίως τους καλοκαιρινούς μήνες που ο Βασίλης, ο οποίος διατηρεί επίσης τα μελίσσια του όλο το χρόνο στις κοντινές εξοχές, βάζει μπροστά τη νεροτριβή και γίνεται πανηγύρι κάτω από τα πλατάνια από τον κόσμο που φέρνει τα κουβέρτες και βαριά ρούχα να πλύνει. 

- Οι φωτογραφίες και το κείμενο είναι από τον Φεβρουάριο του 2008 που πήγα στο Λεοντίτο στο πανηγύρι του Αγίου Χαραλάμπους. 

ΑΘΗΝΑ, 21042009