«Σφεντονάω την πέτρα και
βρίσκει επάνω μου»
Οδυσσέα Ελύτη «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ», ΙΕ΄
Βλέποντας στην κορφή ενός λόφου κοντά στην Πλάκα της Μήλου αυτή τη μικρή βασανισμένη οικογένεια των πεύκων να έχει πάρει την άβολη για δέντρα στάση που της έχει επιβάλλει ο ασίγαστος γραίγος των Κυκλάδων, σκέφτηκα πως γι’ αυτά, ανάσταση θα ήταν να μπορέσουν κάποια στιγμή να βγάλουν τις ρίζες τους από τη γη, να περπατήσουν και να φύγουν μακριά, να πάνε σε ένα άλλο τόπο όπου θα τα αγαπούν και θα τα σέβονται περισσότερο από εμάς. Να γαληνέψουν κι αυτά σε μια γωνιά όπου κανένα τσεκούρι δεν θα τα τρομάζει και καμιά φωτιά δεν θα τους είναι εφιάλτης, ν’ απλώσουν ήσυχα τα κλαριά τους και νάρχονται τα πουλιά να φωλιάζουν, να γεμίζουν φωνές και κελαϊδήσματα τις φυλλωσιές και να σπέρνουν απογόνους.
Δεν λέω, αυτά τα πεύκα πάντως προσπάθησαν κάποτε να φύγουν, όλη η φυλλωσιά τους έγινε πράσινο σύννεφο αλλά ο λευκός τοίχος από το εκκλησάκι τους έκοψε το ταξίδι– δεν μπόρεσαν να τον παραμερίσουν και ταπεινωμένα έμειναν να κρέμονται εκεί, δέκα πόντους από τον ασβέστη να κοιτάζουν το μανταλωμένο παραθυράκι και το σφαλισμένο πηγάδι που από το νερό του, ούτε μια σταγόνα δεν είναι γι’ αυτά προορισμένη. Καταδικασμένα από την ημέρα που ασυλλόγιστα κάποιος τα έβαλε στο χώμα να μεγαλώσουν, εκεί περιμένουν να τα ξεριζώσει κάποια στιγμή ο αέρας.
Μέρες που ήρθαν κι ευχές περισσεύουν, ας κάνουμε και μια ακόμα για την ανάσταση των δέντρων που κάηκαν πρόπερσι σε όλη την Ελλάδα και στη σωτηρία αυτών που απέμειναν. Με την ελπίδα να γίνουν οι ρίζες τους πόδια και να φύγουν μακριά από τον τόπο που οι άνθρωποί του καθημερινά τα σκοτώνουν…
Το κείμενο και η φωτογραφία δημοσιεύτηκαν το Πάσχα του 2008, στην Ελευθεροτυπία,
η σημασία του όμως το κάνει πάντα επίκαιρο.
ΑΘΗΝΑ, 20042008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου