ΜΙΑ ΖΩΗ ΞΩΜΑΧΟΙ ΣΤΑ ΣΦΟΛΙΑΝΑ

Η καλύβα των Φουκαίων είναι από τις τελευταίες με πέλες στον Απεράντιο

Ένας στεγνός, γδαρμένος λόφος είναι τα Σφολιανά, ο συνοικισμός της Βούλπης που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το ανοιχτό μουσείο της ζωής των ξωμάχων του Απεραντίου και κατοικείται σήμερα μόνο από το μνημειακό ζευγάρι του Γιαννακού και της Σταθούλας Φούκα, χωρίς την παρουσία των οποίων κι αυτός θα ήταν σωροί ερειπίων. 

Τα χρόνια πέρασαν αλλά η τρυφερότητα μένει η ίδια...

Νύφη από το κεφαλοχώρι της περιοχής, το Κερασοχώρι, πήγε το 1951 εκεί η Σταθούλα και με και τον αγώνα της εγκαινίασε μια καινούργια εποχή για τα Σφολιανά, χωρίς βεβαίως να παρακούσει τίποτα απ’ όσα η αυστηρή πεθερά της και ο Γιαννακός ήταν μαθημένοι. Με σύμμαχο την υπομονή έσκαψε χωράφια, έφτιαξε μαντριά, φρόντισε κοπάδια και μεγάλωσε τέσσερα παιδιά που έφυγαν αναζητώντας την τύχη τους σε ζουν τώρα σε άλλους τόπους. 

Μέχρι πριν από 15 χρόνια οι Φουκαίοι αλώνιζαν τη σοδειά τους στο πέτρινο αλώνι

Από τότε μέχρι σήμερα, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει στα Σφολιανά και ο γέροντας είναι ο μόνος που μπορεί να καμαρώνει ακόμη πως μπορεί να πλέξει με κλαδιά όχι μόνο τον περίγυρο μιας καλύβας, αλλά και τη σκεπή της με σάλωμα από σίκαλη. Ο ίδιος πάλι μπορεί να φτιάξει και καλύβα με ξύλινη στέγη και τα σανίδια να μην σαπίσουν ποτέ! Λόγω όμως μιας περιπέτειας που είχε με τη φωνή του δεν μπορεί να εξηγήσει πως τα καταφέρνει και είναι πολύ κουρασμένος πλέον να κάνει αναπαράσταση του έργου. Αντ’ αυτού όμως η δοκιμασμένη στα βάσανα Σταθούλα, με το νι και το σίγμα, όλα μπορεί να τα μολογήσει. Αυτό όμως που αποτελεί τον θρίαμβο στη ζωή της και ποτέ δεν κουράζεται να το επαναλαμβάνει, είναι ότι ή ίδια διάλεξε από το ρέμα και κουβάλησε τις πέτρες και μ’ αυτές έστρωσε το αλώνι τους που εδώ και 15 χρόνια έχει να δει καρπό στην πλάτη του. 

Ο μπάρμπα Γιαννακός είναι ο μόνος που ξέρει να πλέκει καλύβες από κλαριά

Θα ήθελαν πολύ να σπείρουν, να θερίσουν και να αλωνίσουν πάλι οι Φουκαίοι, αλλά γι’ αυτούς πάει, έγειρε η ζωή, στέρεψαν οι αντοχές τους. Το μόνο που τους μένει πλέον είναι αγναντεύουν όλη την ημέρα τον έρημο τόπο γύρω τους και να περιμένουν τα παιδιά τους - ο Νίκος μάλιστα που είναι αστυνομικός στην κοντινή Γρανίτσα έχει διαρκώς το νου του στα Σφολιανά ενώ με τα υπόλοιπα, καθώς έρχεται το Πάσχα πλησιάζει και η στιγμή που θα ανταμώσουν όλοι μαζί και θα γιορτάσουν άλλη μια φορά κι εφέτος στη γη τους. 

ΑΘΗΝΑ, 21042009

ΥΓ. Ο Γιαννακός και η Σταθούλα αποχαιρέτησαν για πάντα τα Σφολιανά πριν από δυο χρόνια αλλά η μνήμη τους παραμένει ζωντανή στον τόπο και σε όσους τους γνωρίσαμε...