ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ!

Δεν είναι σπάνιο, σαν περπατάς σε ένα έρημο τόπο να νιώθεις πως από κάπου, κάποιος σε παρακολουθεί. Είναι ένα περίεργο, συνήθως τρυφερό συναίσθημα που γεννιέται κυρίως για λόγους ασφαλείας και λειτουργεί παρηγορητικά στον περιπατητή που όπως και να έχει το πράγμα, θέλει να πιστεύει πως αν του συμβεί κάτι κακό, από μηχανής μπορεί να επέμβει κάποιος άνθρωπος να τον βοηθήσει και να τον βγάλει από τη δύσκολη στιγμή. 

Έτσι που ερήμωσαν όμως τα βουνά και οι εξοχές γύρω από τα χωριά, κάτι τέτοιο είναι τόσο σπάνιο και πρέπει να το παίρνουν υπ’ όψη τους όσοι αποφασίζουν να κάνουν κάποιες δύσκολες διαδρομές και σε σημεία μάλιστα που δεν είναι ορατά από πουθενά, όπως ρέματα για παράδειγμα και κοίτες ποταμών που θορυβούν τα νερά γιατί, κανείς δεν θα τους δει, ούτε αν φωνάξουν θα τους ακούσει. Στις περιπτώσεις αυτές, ασφαλώς και συνιστάται να μην πηγαίνει κανένας μόνος του και αν είναι δυνατόν, με μεγάλη παρέα. 

Πέρα όμως από αυτά και ανεξάρτητα την παρέα, είναι στιγμές που διαπιστώνεις πως αυτά τα μάτια που σε παρακολουθούν δεν ανήκουν σε κανένα άνθρωπο, αλλά στα ξωτικά του δάσους, στις νεράιδες και στα δαιμόνια που δεν είναι πάντα σίγουρο πως έχουν όλα τους καλές διαθέσεις! Αυτό συνέβη σαν περπατούσαμε στο απογυμνωμένο δάσος των πλατάνων δίπλα από τον ποταμό Αρέντιο στα σύνορα των νομών Καρδίτσας και Τρικάλων. Πίσω από ένα νεαρό δέντρο, ξαφνικά παρουσιάστηκε το ξωτικό που είχε κεφάλι ανάμεσα σε μοσχάρι και τράγο που στηρίζονταν σε ένα χοντρό λαιμό με φουσκωμένο το καρύδι, σπασμένα κέρατα και δυο μεγάλα γουρλωτά μάτια. Από το λιπόσαρκο, γδαρμένο κορμί του ξεκινούσε ένα αποστεωμένο χέρι και έρχονταν προς το μέρος μας σαν να ζητούσε βοήθεια. Στο άλλο άκρο του ώμου του δεν κρέμονταν τίποτα, το κτήνος του δάσους ήταν ανάπηρο!

Η απρόοπτη συνάντηση με το κτήνος έγινε τη στιγμή που λέγαμε διάφορα για τα στοιχεία που κατοικούσαν κοντά στο ποτάμι και κάπως ξαφνιαστήκαμε σε βρεθήκαμε μπροστά σε αυτό το ξερό κομμάτι του πλατάνου που έμοιαζε σαν δαίμονας. Γελάσαμε με την ταραχή μας και αφού κάτσαμε λίγο μπροστά του και θαυμάσαμε τη φαντασία της φύσης, προχωρήσαμε το μονοπάτι σίγουροι πως δεν ήμασταν μόνοι μας σε αυτή τη διαδρομή. 

ΠΟΛΥΝΕΡΙ ΤΡΙΚΑΛΩΝ, 06042009