Αυτά είναι το ερώτημα· άμα δεν έχεις που αλλού να πεις τον πόνο
σου, τον γράφεις σε ένα τοίχο αληθινό, όχι στον «τοίχο» της οθόνης και άμα
χτυπά μέσα σου και καμμιά μικρή φλέβα καλλιτέχνη, τον στολίζεις με σχέδια και
χρώματα και περιμένεις να σου δωθεί με κάποιο τρόπο η πολυπόθητη απάντηση. Στην
περίπτωση η απάντηση μπορεί να μη δοθεί ποτέ και καμμιά μέρα της εβδομάδας και
να μείνει εκεί μέχρι να πέσει ο τοίχος από κανένα σεισμό ή το κτίριο κριθεί
κάποια στιγμή κατεδαφιστέο και γκρεμιστεί. Εκτός βέβαια αν κάποια μέρα από τις
επτά της εβδομάδας που κάποτε θα έρθει, τον περιποιηθούν τα συνεργεία του Δήμου
που αποκαθιστούν τις όψεις της πόλης και σβήνουν μαζί με τα συνθήματα και τα
πάσης φύσεως ερωτήματα για να μπορέσουν ενδεχομένως, να πάρουν σειρά και άλλοι
να γράψουν στο μαυροπίνακα που έχουν εξελιχθεί όλοι σχεδόν οι τοίχοι των
Εξαρχείων (απ’ όπου και η φωτογραφία) και γενικώς του κέντρου της Αθήνας.
ΑΘΗΝΑ, 06092013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου