Στις αρχές του 1900, ένας άντρας και ο πιστός του σκύλος
βρήκαν καταφύγιο σε μια καλύβα φωλιασμένη βαθιά μέσα στο παρθένο ακόμη δάσος
του Μέιν. Η καμπίνα, (να κρατήσουμε την ονομασία στα αμερικάνικα αφού δεν απέχει
πολύ από την ελληνική καλύβα) ήταν μια απλή κατασκευή φτιαγμένη από πελεκημένους
κορμούς, στάθηκε ως απόδειξη της αυτοδυναμίας και της ανθεκτικότητας. Ο καπνός που
βγαίνει από την πέτρινη καμινάδα της φανερώνει τη ζεστασιά που υπάρχει μέσα ενώ
έξω επικρατεί διαπεραστικό κρύο.
Ο άντρας, φοράει μάλλινο πανοφώρι και γερές μπότες, περνάει
τις μέρες του με τα βασικά της επιβίωσης: κόβει ξύλα, κυνηγάει, ψαρεύει στο
κοντινό ποτάμι. Ο σκύλος του, ένας σκληρός και αξιόπιστος σύντροφος, δεν
απομακρύνεται από κοντά του, τα μάτια
και τα αυτιά παρακολουθούν με τους λεπτούς ήχους του δάσους. Η ζωή στην καμπίνα
ήταν τόσο απαιτητική όσο και βαθιά ικανοποιητική.
Ο άνθρωπος, για τον οποίο δεν υπάρχουν στοιχεία ούτε και
ποιος έβγαλε την φωτογραφία γνωρίζουμε, σηκώθηκε πριν την αυγή, η ανάσα του
φαίνεται στον παγωμένο πρωινό αέρα καθώς προετοιμαζόταν για τις δουλειές της
ημέρας. Ο σκύλος του τον συνόδευε συχνά περπατώντας στο πλευρό του. Μοιράζονταν
μαζί μια ήρεμη συντροφικότητα, βασισμένη στην εμπιστοσύνη και την αμοιβαία
εξάρτηση. Μέσα στην καμπίνα, τα απογεύματα περνούσαν την ώρα τους δίπλα στη
φωτιά, ο άντρας πίνοντας ένα φλιτζάνι αχνιστό καφέ ενώ ο σκύλος ξαπλώνει στα
πόδια του. Οι τοίχοι της καμπίνας ήταν στολισμένοι με απλά διακοσμητικά - ένα
ζευγάρι χιονοπέδιλα, μια κυνηγετική καραμπίνα και αποξηραμένα βότανα που
κρέμονται από ξύλινα δοκάρια - το καθένα λέει μια ιστορία μιας ζωής που ζούσε
κοντά στη φύση. Αν και απομονωμένος, ο άνθρωπος βρήκε βαθιά ικανοποίηση στο
ρυθμό των εποχών και τον αμίλητο δεσμό που μοιράστηκε με τον σκύλο του.
Το δάσος του Μέιν, με τα πανύψηλα πεύκα και τους ψιθυριστούς
ανέμους, παρείχαν ένα φόντο γαλήνης και άγριας ομορφιάς. Περιστασιακά, το
μακρινό ουρλιαχτό ενός λύκου ή το θρόισμα ενός ελαφιού στους θάμνους και των
άλλων ζώων του θύμιζε τον αδάμαστο κόσμο που τον περιβάλλει. Εκείνες τις
στιγμές, ο άνθρωπος αισθάνονταν μια βαθιά σύνδεση τόσο με το περιβάλλον όσο και
με τον σταθερό σύντροφό του, λατρεύοντας την απλότητα και την αγνότητα μιας
ζωής μακριά από τον θόρυβο και τις προκλήσεις του πολιτισμού. ·
ΥΓ. Το κείμενο μεταφέρθηκε με λίγες διορθώσεις από την
σελίδα του J. Schwanke και κάποια στιγμή θα σχολιαστεί περισσότερο. Προς το παρόν,
αρκούμαι σε μια παρατήρηση. Το μεγάλο πριόνι, η κόφτρα, για να δουλέψει θέλει
δυο χειροδύναμους άντρες, πράγμα που σημαίνει ότι για την κατασκευή της καμπίνας
δούλεψαν και άλλοι.
ΑΘΗΝΑ, 28122024
