Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2018

ΕΝΑΣ ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΜΕ ΑΠΕΛΠΙΖΕΙ

Το ψηφιδωτό που έγινε θύμα του στέγαστρου

Έχω μπουκώσει, ομολογώ, από «Μακεδονία»· τα μάτια μου αρνούνται να διαβάσουν περισσότερα, τα αυτιά μου δεν αντέχουν άλλες κραυγές, ο αποθηκευτικός χώρος του μυαλού μου εξαντλήθηκε και μόνο η όσφρηση με βοηθάει να μυρίσω κάτι που έχει ενδιαφέρον στις σελίδες των εφημερίδων και στις αναρτήσεις στο διαδίκτυο.

Παίρνοντας αυτή τη θέση μου δίνεται και το θάρρος να πω κάτι που μέρες τώρα σκέφτομαι και ο λόγος, να μην εκθέσω τους χωριανούς μου γιατί όπως και νάχει η μικρή πατρίδα είναι στην καρδιά μου και την θέλω να μην έχει κανένα ψεγάδι και ας με πικραίνει πολύ συχνά. Δεν γίνεται αλλιώς όμως, είναι δυστυχώς η μικρογραφία της μεγαλύτερης πατρίδας και έτσι αποφάσισα να μην τους χαριστώ και να μην τους χαρίζομαι στο μέλλον. 



Αφορμή έδωσε ένας βανδαλισμός που είδα τα Χριστούγεννα στο μοναδικό ψηφιδωτό του υπέρθυρου της εισόδου της εκκλησίας της Αγίας Τριάδας, σίγουρα παλαιάς μητρόπολης στα Κάψια (Μεγάλη, Μεσαία και Πέρα Κάψη) στις ανατολικές πλαγιές του Τυμφρηστού, η οποία θεμελιώθηκε το 1749, όπως γράφει η ωραία μαρμάρινη πλάκα με τους κτήτορες τα ονόματα των οποίων είναι παντελώς άγνωστα γιατί ποιος ξέρει τι έγινε από τότε στον τόπο μέχρι την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Ο βανδαλισμός έγινε κατά τα τελευταία χρόνια όταν χρειάστηκε να  ακουμπήσει το δοκάρι της στήριξης του στέγαστρου ώστε να μην βρέχονται οι χωριανοί όταν μπαινοβγαίνουν στην εκκλησία. Υπήρχε και παλαιότερα άλλο στέγαστρο το οποίο μια χαρά στηρίζονταν σε δυο άκρες και προστάτευε μάλιστα το ψηφιδωτό αλλά πάλιωσε και καλώς κρίθηκε πως έπρεπε να αντικατασταθεί.

Ποιος ήταν όμως αυτός ο μάστορας, ο απαίδευτος  και ο αρπακολλατζής που ούτε καν είδε πως ήταν στηριγμένο το προηγούμενο να τον οδηγήσει και για την ευκολία του, πήρε το εργαλείο και τρύπησε το ψηφιδωτό να καρφώσει το δοκάρι. Οι επίτροποι της εκκλησίας που τον επέλεξαν μπορεί να μην ήταν εκεί όταν έγινε ο βανδαλισμός αλλά αποκλείεται, κάποιος του άνοιξε την πόρτα να βάλει την παλαντέζα και μπορεί να τον έβλεπε τι έκανε χωρίς να του κάνει μια παρατήρηση, χωρίς να του τραβήξει τη σκάλα να πέσει και να τσακιστεί γιατί μια τέτοια τιμωρία θα του άξιζε και μπορεί να του γίνονταν και μάθημα.


Τίποτα δεν έγινε, κανένας δεν έδωσε σημασία και είναι μάλιστα και ευχαριστημένοι όπως είδα γιατί δεν βρέχονται όταν μπαινοβγαίνουν στην εκκλησία και αμφιβάλλω αν κανείς έχει προσέξει και σχολιάσει τον βανδαλισμό. Δεν τους κακίζω, αντιθέτως τους χαίρομαι που δεν τους καίγεται καρφί για τέτοια πράγματα στην μικρή πατρίδα και είμαι και βέβαιος πως δεν τους νοιάζει τι γίνεται και στη μεγαλύτερη, πόσο μάλιστα όταν κάτι γίνεται μακριά τους, στα σύνορα, στα θολά Βαλκάνια...

ΑΘΗΝΑ, 30012018

Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2018

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ ΨΩΜΑ

Ο Αρχιεπίσκοπος κ.κ. Ιερώνυμος με την πρόεδρο του Ινστιτούτου των Ελληνικών
Μύλων μαρία γρυπάρη και την Άννα Ψωμά που τιμήθηκε από το ΙΤΕΜ για το έργο της. 

Μια έκπληξη περίμενε χθες όσους ήρθαν στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του Ινστιτούτου των Ελληνικών Μύλων στα γραφεία του στην οδό Ασωμάτων και έφυγαν όχι μόνο ευχαριστημένοι, αλλά και ευλογημένοι καθώς την κοπή έκανε ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος.

Ο Αρχιεπίσκοπος κ.κ. Ιερώνυμος στην κοπή της πίτας του Ινστιτούτου των Ελληνικών Μύλων.
Η παρουσία του Αρχιεπισκόπου καθώς και του μητροπολίτη Θηβών και Λεβαδείας κ. Γεωργίου χθες το απόγευμα στα γραφεία του ΙΤΕΜ οφείλονταν στην βράβευση εκ μέρους του Ινστιτούτου της Άννα Ψωμά, αρχιτέκτονος για το βιβλίο της «Υδροκίνητα Βιομηχανικά Κτίρια στη Λιβαδειά 1860-1950 - Καταγραφή μιας περιπέτειας κτιρίων και ανθρώπων» που υποστηρίχθηκε από την τοπική Μητρόπολη. Για την Άννα Ψωμά και το έργο της μίλησε ο αρχιτέκτονας Στέφανος Νομικός, τ. Πρόεδρος του Ι.τ.Ε.Μ. και εκπρόσωπος της TIMS,  ο μητροπολίτης κ. Γεώργιος και ο Αρχιεπίσκοπος με τους οποίους είχε συνεργαστεί κατά το παρελθόν στην προσπάθειά της για την καταγραφή και προστασία των θρησκευτικών μνημείων της Βοιωτίας και των προβιομηχανικών και βιομηχανικών εγκαταστάσεων της Λιβαδιάς και της ευρύτερης περιοχής.

Η πρόεδρος του ΙΤΕΜ Μαρία Γρυπάρη, ο Στέφανος Νομικός, η Νατάσα Αντωνοπούλου, 
ο Φώντας Σερίμπης. η Γωγώ Αντωνοπούλου, η Άννα Ψωμά και η Χρυσούλα Τσίγκρη.
Ο αρχιτέκτονας Στέφανος Νομικός μιλάει για το έργο της Άννας Ψωμά.
Η πρόεδρος του ΙΤΕΜ Μαρία Γρυπάρη παραδίδει τον έπαινο στην Άννα Ψωμά.
Η πρόεδρος του ΙΤΕΜ Μαρία Γρυπάρη μιλάει για το έργο της Άννα Ψωμά.

Μέλη και φίλοι του ΙΤΕΜ και πολλοί συμπατριώτες της Άννας Ψωμά ήρθαν
να την τιμήσουν χθες το απόγευμα στα γραφεία του Ινστιτούτου.
Ο Μητροπολίτης Θηβών και Λεβαδείας μιλάει για ο έργο της Άννας Ψωμά.
Ο Αρχιεπίσκοπος κ.κ. Ιερώνυμος με την πρόεδρο του ΙΤΕΜ 
Μαρία Γρυπάρη και την Γενική Γραμματέα Έλενα Χαλκουτσάκη.
Με την Άννα Ψωμά στην παρουσίαση του βιβλίου της στα γραφεία του ΙΤΕΜ.
Οι συνεργάτες της Άννας Ψωμά.  Νατάσα Αντωνοπούλου,  
Φώντας Σερίμπης και Γωγώ Αντωνοπούλου.
Η Γενική Γραμματέας του ΙΤΕΜ Έλενα Χαλκουτσάκη με την Χρυσούλα Τσίγκρη.


Την Άννα Ψωμά τίμησαν με την παρουσία της χθες στο ΙΤΕΜ αρκετοί συμπατριώτες της από τη Βοιωτία, συνάδελφοι αρχιτέκτονες καθώς πολλά μέλη και φίλοι του Ινστιτούτου των Ελληνικών Μύλων και παράλληλα ενημερώθηκαν για τις δράσεις του νέου έτους μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνεται και μια επίσκεψη στους νερόμυλους της Θήβας.  

ΑΘΗΝΑ, 29012018

Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2018

ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΤΣΑ

Ο Αντώνης Πάπαδάκος με τον Γιώργο Πίττα χθες στην έκθεση ΕΞΠΟΤΡΟΦ 
που γίνεται στο Κέντρο Ξιφασκίας στο πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού. 

Είναι κάνα δυο φορές το χρόνο που πηγαίνω με τον καλό φίλο από την Καρδίτσα, τον Αντώνη Παπαδάκο που τα τελευταία χρόνια έχει ανοίξει το Παντοπωλείο «Αμάραντες Γεύσεις» στην Δημοτική Αγορά της Καρδίτσας στις εκθέσεις τροφίμων και άλλων συναφών που γίνονται στην Αθήνα για να δούμε μαζί τι παράγουν και προβάλλουν οι άλλες μικρές πατρίδες, τι καινούργιο σε ότι αφορά τη μεταποίηση και τη συσκευασία κυκλοφορεί και φυσικά να συναντήσουμε φίλους και συνεργάτες και να γνωρίσουμε καινούργιους.

Ο Αντώνης Παπαδάκος με την Ελένη Καρίμαλη με τα κρασιά της Ικαρίας
Η Καρδίτσα είναι μια ευλογημένη γη· παράγει εξαιρετικά αγροκτηνοτροφικά προϊόντα και αυτά είναι που προβάλλει ο Αντώνης από τα ράφια του Παντοπωλείου του και προσπαθεί να κερδίσει τους συμπατριώτες του προτάσσοντας το αυτονόητο: την ποιότητα που εγγυάται η φύση του τόπου του, την αναγνώριση του μόχθου του συμπατριώτη παραγωγού και την υπεραξία που δίνει σε αυτά η προσεγμένη μεταποίηση και συσκευασία.  Μέσα  στους στόχους του όμως είναι να δώσει θέση και σε άλλα ιδιαίτερα και ποιοτικά που παράγονται σε άλλες περιοχές της Ελλάδας και οι εκθέσεις αυτού του είδους τον βοηθάνε πολύ, γνωρίζει ανθρώπους, παίρνει ιδέες ενώ παράλληλα, ατύπως κάνει και τον πρεσβευτή των προϊόντων που παράγει ο Τόπος του και τα αναζητούν σε άλλες αγορές στην Ελλάδα.

Ο Αντώνης Παπαδάκος με τον Μανώλη και την Ιζαμπέλλα Σπανού στο περίπτερο τ
ου CYKLADI με ένα πολύ ωραίο μπουκάλι λαδιού στα χέρια. 
Χαίρομαι πολύ λοιπόν να συνοδεύω τον Αντώνη σε αυτές τις εκθέσεις και χαίρομαι διπλά όταν συναντάμε φίλους που η γνώμη τους και η εμπειρία τους πάνω στην διατροφή και την παραγωγή προϊόντων είναι αδιαμφισβήτητα ανώτερες, όπως ο Γιώργος Πίττας και μας ανακοίνωσε πως σύντομα θα επισκεφθεί την Καρδίτσα και τα Τρίκαλα για να συμπεριλάβει στις σελίδες του Οδηγού Ελληνικής Γαστρονομίας (www.greekgastronomyguide.gr) όσα ωραία της γεύσης και της ποιότητας συμβαίνουν στην όμορφη Δυτική Θεσσαλία. 


ΑΘΗΝΑ, 28012018

ΕΝΑ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΛΑΔΙ ΑΠΟ ΤΗ ΝΑΞΟ

Ο Αντώνης Παπαδάκος με τον Μανώλη και την Ιζαμπέλλα Σπανού στο περίπτερο 
του CYKLADI με ένα πολύ ωραίο μπουκάλι λαδιού στα χέρια. 

Η Νάξος δεν έχει ακούγεται πολύ για τις ελιές και το λάδι της, ούτε εξάλλου φαίνεται στο μεγάλο νησί όταν περνάει το μεγάλο καράβι που είναι κρυμμένοι οι μικροί ελαιώνες της. Έτσι όποιος δεν γνωρίζει ξαφνιάζεται όταν στην έκθεση ΕΞΠΟΤΡΟΦ σε ένα ωραίο περίπτερο δει και δοκιμάσει τη ναξιώτικη παραγωγή ελαιολάδου από την επιχείρηση «KYKLADI» και μιλήσαμε γι’ αυτή με τον Μανώλη Σπανό και την Ιζαμπέλλα. Έτσι μάθαμε πως προέρχεται από οικογενειακούς ελαιώνες μικρής κλίμακας και επιλεγμένης ποιότητας και παράγεται υπό συνθήκες της πιο σύγχρονης ελαιοποίησης. Είναι ένα ελαιόλαδο θαλασσινής αύρας και μοναδικής γεύσης που πληρεί τις ανάγκες της σύγχρονης αγοράς και πρωτίστως προάγει μια ισορροπημένη ανθρώπινη υγεία ως ένα φάρμακο της φύσης. 

ΑΘΗΝΑ, 28012018

ΦΑΒΑ, Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΗΣ ΣΧΟΙΝΟΥΣΑΣ



Ο Μανώλης Κωβαίος με την Δώρα και τον Κυριάκο στην έκθεση.

Η Σχοινούσα είναι από τα νησιά των Μικρών Κυκλάδων που μου αρέσει γιατί δεν έχει δυσκολίες στο περπάτημα αλλά κυρίως γιατί έχει ακόμη μεγάλα επίπεδα χωράφια που θυμίζουν στον επισκέπτη το σπουδαίο αγροτικό παρελθόν της αλλά και το δυναμικό παρών στην καλλιέργεια της φάβας. Όντως η στεγνή γη της Σχοινούσας παράγει μια από την πιο ποιοτική φάβα από το κατσούνι και το γεγονός  αυτό έχει κινητοποιήσει πολλούς Σχοινουσιώτες κι έτσι παρουσιάζει μια σημαντική παραγωγή και προσθέτει εισόδημα στους κατοίκους της. Τη φάβα της Σχοινούσας την βρίσκουμε βεβαίως στο νησί αλλά και σε διάφορα άλλα εμπορικά σημεία. Χαρήκαμε πολύ χθες που στην έκθεση ΕΞΠΟΤΡΟΦ συναντήσαμε τον Μανώλη Κωβαίο, από τους πρωτοπόρους και ο πλέον δυναμικός στην καλλιέργεια φάβας στη Σχοινούσα σε ένα ξεχωριστό περίπτερο, όπως και το προϊόν του. 

ΑΘΗΝΑ, 28012018

ΑΠΟ ΤΟ ΝΤΟΥΛΑΠΙ ΤΗΣ ΖΟΖΕΦΙΝΑΣ

Η Ζοζεφίνα Δελατόλλα (δεξιά) με την κόρη της Λουίζα Αρμακόλα 
και τον Γιώργο Δουληγέρη στο περίπτερο στην ΕΞΠΟΤΡΟΦ.
Τα όσα ωραία και νόστιμα φτιάχνει η Ζοζεφίνα Δελατόλλα τα βρίσκουμε στο ωραίο εργαστήριό της «Το ντουλάπι της γιαγιάς» και δοκιμάζουμε στην Τήνο και μας αρέσουν ενώ δεν είναι σπάνιες οι φορές που γεμίζει τα τραπέζια μας και σε διάφορες εκδηλώσεις στην Αθήνα, ειδικά στο Ινστιτούτο των Ελληνικών Μύλων όπως θα γίνει και σήμερα το απόγευμα στην κοπή της πίτας μας.  Μας αρέσει όμως που βλέπουμε τη Ζοζεφίνα και στις μεγάλες θεματικές εκθέσεις, όπως χθες στην ΕΞΠΟΤΡΟΦ με ένα περίπτερο γεμάτο από τις γευστικές δημιουργίες της σε ζυμαρικά, ορεκτικά, ξυδιαστά, ορεκτικά στο λάδι, γλυκά κουταλιού, μαρμελάδες και κουλουράκια κι έτσι δεν χάνουμε την επαφή μας, τουλάχιστον τη γευστική με την Τήνο καθώς περνάμε και τσιμπάμε ένα κομματάκι απ’ ότι μας αρέσει…

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: «Το ντουλάπι της γιαγιάς», Σμουρδιά Τήνος και Ευρυδίκης 1 Καισαριανή, τηλ:. 2283022807 και 6977371581, 6989284891 www.tontoulapitisgiagias.gr.

ΑΘΗΝΑ, 28012018

ΜΙΑ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΓΝΩΡΙΜΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΙΚΑΡΙΑ

Με την Ελένη Καρίμαλη και την Ελένη Λομβάρδου στο περίπτερο 
του «IKARIAN WINE CLUB» στην έκθεση ΕΞΠΟΡΤΟΦ.
Από τα νησιά που δεν αξιώθηκα ακόμα να περπατήσω τα χρόνια που όργωνα τα βουνά και τις θάλασσες της Ελλάδας είναι η Ικαρία, η Σάμος και κάνα δυο άλλα, στο Σαρωνικό και αυτό έγινε όλως τυχαίως και ελπίζω πως δεν θα αργήσει η ώρα να πάρω το πλοίο...

Με αυτές τις σκέψεις πλησίασα χθες το περίπτερο του «IKARIAN WINE CLUB» στην έκθεση ΕΞΠΟΤΡΟΦ και η πρώτη γεύση που πήρα ήταν ένα εξαιρετικό κρασί που μας πρόσφερε η Ελένη Καρίμαλη και η κουβέντα ήρθε αμέσως στο Οινοποιείο Καρίμαλη, στην Πηγή κοντά στον Εύδηλο και επεκτάθηκε σε όλες τις δραστηριότητες που αναπτύσσει εκεί η οικογένειά της. Δραστηριότες που καλύπτουν όλο τον κύκλο της παραγωγής, εκτός του κρασιού βεβαίως, προϊόντων της ικαριώτικης γης με την πιστοποίηση της βιολογικής γεωργίας, τα αγροτουριστικά καταλύματα σε μια εξαιρετική περιοχή, το παραδοσιακό αγροτικό εστιατόριο και τα μαθήματα γευσιγνωσίας κρασιών και μαγειρικής. Δεν προχωρήσαμε σε περισσότερα, δοκιμάσαμε με τον Αντώνη Παπαδάκο και τα ωραία κρασιά που είχε φέρει από το Οινοποιείο Καρίμαλη και το ψωμί βουτηγμένο στο ωραίο λάδι κι εγώ έβαλα στο πρόγραμμα ένα ταξίδι στην Ικαρία από νωρίς το καλοκαίρι για να την γνωρίσω.


Για όσους ενδιαφέρονται βέβαια να γνωρίσουν το Ikarian wine club και την Οινοποιία Καρίμαλη με όλες τις δραστηριότητες που αναφέρθηκαν παραπάνω μπορούν να απευθυνθούν στο 2275031945 και 6944920934 καθώς και στο www.ikarianwine.gr

ΑΘΗΝΑ, 28012018

ΕΡΚΥΝΑ: ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΕΣ ΓΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ

Οι κυρίες από την ΕΡΚΥΝΑ Ερμιόνη Χάχαλου και Βίκυ Παπαγεωργίου με τον περιφερειακό Σύμβουλο Στερεάς Ελλάδας Κώστα Αποστολόπουλο και τον Κώστα Μαστρογιάννη στην έκθεση ΕΞΠΟΤΡΟΦ. 

Χαιρόμαστε πολύ όταν σε διάφορες μεγάλες θεματικές εκθέσεις συναντάμε φίλους και φίλες που ξεχωρίζουν με αυτά που κάνουν και προβάλλουν με τον τρόπο τους τα ιδιαίτερα στοιχεία κάθε τόπου ενώ παράλληλα αποτελούν παράδειγμα για την προκοπή για κάθε περιοχή. Όπως στην περίπτωση του Κοιν.Σ.Σεπ. «ΕΡΚΥΝΑ» από τη Λιβαδειά που έχει καταφέρει με πρώτη ύλη από την παραγωγή της βοιωτικής γης να δημιουργήσει μια σειρά από εξαιρετικά προϊόντα διατροφής που ξεχωρίζουν από την προσοχή που είναι φτιαγμένα αλλά και για την αισθητική τους στο ράφι και στο τραπέζι.

H Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση «ΕΡΚΥΝΑ» δημιουργήθηκε από έξι δυναμικές γυναίκες από τη Λιβαδειά Βοιωτίας, γεμάτες πάθος για την τοπική γαστρονομία. Με μεράκι και έμφαση στη χρήση αγνών, τοπικών πρώτων υλών, οι γυναίκες αυτές παράγουν μια μεγάλη ποικιλία παραδοσιακών προϊόντων η οποία συνεχώς διευρύνεται με νέες ενδιαφέρουσες και νόστιμες δημιουργίες. Η λίστα των προϊόντων που παράγονται στο εργαστήριο της «ΕΡΚΥΝΑΣ» περιλαμβάνει μαρμελάδες από διάφορα φρούτα, σάλτσες, γλυκά κουταλιού και λικέρ.


Περισσότερες πληροφορίες για τον Κοιν.Σ.Σεπ. «ΕΡΚΥΝΑ: Αγίων Θεοδώρων, Λιβαδειά. Τηλ.: 6978003614, 6977656640, 6973525988, email:koinseperkyna@gmail.com και στο Facebook Κοινσεπ Έρκυνα. 

ΑΘΗΝΑ, 28012018

ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΤΟΥ «ΜΕΛΙΤΤΕΑ»

Τους φίλους από τον «Μελιττέα» Βασίλη Χρόνη, Χρήστο Κατσαρή, Νίκο Κεραμάρη 
συναντήσαμε  χθες στο γλυκό τους περίπτερο στην έκθεση ΕΞΠΟΤΡΟΦ. Μαζί τους ο περιφερειακός
 σύμβουλος Στερεάς Ελλάδας Κώστας Αποστολόπουλος, ο Κώστας Μαστρογιάννης και ο Αντώνης Παπαδάκος που αναζητά ωραία  και ποιοτικά μέλια για το Παντοπωλείο «Αμάραντες Γεύσεις» στην Καρδίτσα. 

Ο «Μελιττέας» είναι μια ομάδα ανεξάρτητων μελισσοκόμων από τη Φθιώτιδα  με κοινά ιδεώδη και οράματα για τη μέλισσα και κατάφεραν τα τελευταία χρόνια να έχουν με τα προϊόντα τους μια ιδιαίτερη παρουσία στην αγορά του μελιού. Τούτο οφείλεται στο μεράκι και την αγάπη που έχουν προς τη μέλισσα και τη φύση σε συνδυασμό με την μακροχρόνια εμπειρία που τους δίνουν τη δυνατότητα να διαχειρίζονται τα μελισσοσμήνη τους με ορθή πρακτική που διασφαλίζει ένα μέλι άριστης ποιότητας, ανεπεξέργαστο, υψηλής διατροφικής αξίας, όπως το προσφέρει η φύση στη μέλισσα και η μέλισσα σε εμάς. Κάτω από το άπλετο μεσογειακό φως δουλεύουν αρμονικά, μέλισσα και άνθρωπος για να μας προσφέρουν τα προϊόντα τους. Μεταφέρουν τα μελισσοσμήνη σε ορεινούς όγκους παράγοντας το μοναδικό στη σύνθεσή του παγκοσμίως μέλι ελάτης από τον Εθνικό Δρυμό Οίτης, μέλι πεύκης από την Εύβοια και τη Θάσο, μέλι δρυός από τα δάση δρυός της Δυτικής Φθιώτιδας και μέλι ανθέων από της πλούσια χλωρίδα της Ρούμελης. 

ΑΘΗΝΑ, 28012018

Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2018

ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΑΓΟΝΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ

Ο Ανδρέας Αργυρόπουλος με τους Αρχ. Ιωακείμ Αρχοντό,
 π. Αλέξανδρο Καριώτογλου και Θανάση Παπαθανασίου. 
Έναν Άγιο της Άγονης Γραμμής, τον οσιομάρτυρα Νέοφυτο τον Αμοργίνο μας σύστησε με το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του ο καλός φίλος Ανδρέας Χ. Αργυρόπουλος σε μια ωραία εκδήλωση στο πατάρι του Αρμού όπου έδωσαν το παρών τους εκτός από πολλούς φίλους, συμμαθητές του  Ανδρέα και θεολόγους και αρκετοί Αμοργιανοί. Για το βιβλίο μίλησαν οι Αρχ. Ιωακείμ Αρχοντός, Θεολόγος, Ιατρός, Υποψ. Δρ. Ιστορίας π. Αλέξανδρος Καριώτογλου, Δρ. Θεολογίας-Θρησκειολογίας, Θανάσης Ν.Παπαθανασίου, Δρ. Θεολογίας, Εκπαιδευτικός, διευθυντής του περιοδικού "Σύναξη" και φυσικά ο Ανδρέας ο οποίος αναφέρθηκε στον Άγιο Νεόφυτο, την εποχή του και την άγονη γραμμή του Αιγαίου κατά τον 15ο αιώνα και βεβαίως για την Αμοργό που διαρκώς και ποικιλοτρόπως τον εμπνέει.

Ο Ανδρέας Αργυρόπουλος με τον θεολόγο Νίκο Πράσινο και τον αρχαιολόγο Νικήτα Πάσσαρη. 
Ο Ανδρέας Αργυρόπουλος με τις κυρίες Λία Μωραϊτάκη Περδετζόγλου, 
Σοφία Πίτσιου και Δόμνα Πασχάλη από την Ένωση των Καταπολιανών.
Ο Ανδρέας Αργυρόπουλος με τους Αρχ. Ιωακείμ Αρχοντό, π. Αλέξανδρο Καριώτογλου, 
Θανάση Παπαθανασίου και τον Γιώργο Χατζηϊακώβου των εκδόσεων ΑΡΜΟΣ.  

- Για όσους ενδιαφέρονται να αποκτήσουν το ωραίο βιβλίο, μπορούν να το αναζητήσουν στα κεντρικά βιβλιοπωλεία καθώς και στις εκδόσεις Αρμός, Μαυροκορδάτου 11, τηλ. 2103304196. www.armos.gr

AΘΗΝΑ, 27012018

Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2018

ΕΦΥΓΕ Ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΑΒΡΑΜΠΟΣ, Ο ΕΥΖΩΝΑΣ

Ο Λευτέρης Αβράμπος στο καφενείο του στα Επινιανά (2008)

Κακή η είδηση που ήρθε σήμερα από τα Επινιανά! Ο Λευτέρης Αβράμπος, ο Εύζωνας όπως του άρεσε να τον λέμε κι έτσι τον ήξεραν όλοι οι Αγραφιώτες κι όσοι περπατάνε τα Άγραφα και επισκέπτονται τα Επινιανά έφυγε άδοξα και ξαφνικά από τη ζωή σε ηλικία 76 ετών!

Με την Λευτέρη Αβράμπο (Εύζωνα) στα Επινιανά (2008).
Ψηλός και λυγερός ο Λευτέρης ήταν για μένα που τον γνώρισα πριν από αρκετά χρόνια στα Επινιανά το πρότυπο του Αγραφιώτη εύζωνα, του πολεμιστή στη μάχη και στη ζωή και μαζί περάσαμε αρκετές ώρες κουβεντιάζοντας για πράγματα του τόπου του. Ο Λευτέρης αφότου έκλεισε την ονομαστή ταβέρνα «Ο Εύζωνας» στο Αγρίνιο επέστρεψε στα Επινιανά όπου άνοιξε μαγαζί και στο οποίο όποιος πήγαινε απολάμβανε εξαιρετικής φιλοξενίας και βεβαίως μπορούσε να ζητήσει πληροφορίες για κάθε τι που αφορούσε τα Επινιανά, τις κορυφές των Αγράφων και το Ασπρόρεμα καθώς ο Εύζωνας ήξερε καλά τον τόπο του και προσπαθούσε να τον κάνει γνωστό σε όλους. Ο Λευτέρης, ο οποίος τα τελευταία χρόνια ήταν και Πρόεδρος των Επινιανών δεν περιορίζονταν μόνο στο χωριό του, έδειχνε ενδιαφέρον για όλα τα χωριά των Αγράφων και τον ανταμώναμε σε όλες τις εκδηλώσεις που γίνονταν στο Δήμο Αγράφων και μοιραζόμασταν τη χαρά της συνάντησης. Η μοίρα όμως του φύλαγε να μην σβήσει στην μικρή του πατρίδα αλλά από ένα ατυχές περιστατικό, ένα πέσιμο από σκάλα στο Παναιτώλιο όπου είχε πάει για λίγες μέρες και ήταν μοιραίο…

Ο Λευτέρης Αβράμπος, ο Εύζωνας με τον μπάρμπα Λάμπρο 
Κοντογούνη στο Μάραθο, στις γιορτές για τον Κατσαντώνη το 2014. 


Του ευχόμαστε καλό ταξίδι στους ουρανούς των Αγράφων και να δώσει χαιρετίσματα σε όσους συναντήσει εκεί πάνω και πιο πολύ στον μπάρμπα Λάμπρο Κοντογούνη που τους έδινε μια ιδιαίτερη συμπάθεια και ένας τρόπος Αγραφιώτικος! 

ΑΘΗΝΑ, 26012018

ΜΙΑ ΠΑΡΑΓΚΑ ΒΛΕΠΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ!



Καθώς κορυφώνεται ο χειμώνας, με κρύα, χιόνια και άλλα φαινόμενα που αποθαρρύνουν την άνοιξη να έρθει, ο νους μου πηγαίνει στα ορεινά (αλλά και στα καμπίσια χωριά) όπου χρόνο με το χρόνο οι κοινότητες τους αραιώνουν δραματικά καθώς τους ανθρώπους που φεύγουν από εκεί για ταξίδια χωρίς γυρισμό, κανένας δεν έρχεται να αντικαταστήσει…

Κάτι τέτοια σκέπτομαι όταν βλέπω να κινούνται στο δίκτυο και σε προσωπικές σελίδες εικόνες από μια άλλες εποχές που παρά τις άπειρες και πραγματικές δυσκολίες η ελπίδα έβρισκε τόπο  να ανθίσει. Αυτό διαβάζω σε μια φωτογραφία που είδα στη σελίδα του φίλου Θωμά Σιαλμά που δείχνει δυο μάστορες να σηκώνουν τον τοίχο του σπιτιού τους με τις ίδιες πέτρες από αυτό που σωριάστηκε στο χώμα, στην Κάτω Ποταμιά της Γρανίτσας, τον Νίκο Σαγάνη και τον Γιώργο Μάλλιο υπό το βλέμμα της συγχωρεμένης μάνας του Βασιλικής. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη το 1968, ένα χρόνο μετά τον φοβερό σεισμό του 1967 που διέλυσε την Ευρυτανία και έχει μια ιδιαίτερη αξία για την ιστορία της καθώς πίσω από το έργο διακρίνεται μια παράγκα από χαρτόνι και τσίγκο. Η πρόχειρη αυτή κατασκευή της ανάγκης που στέγασε το μεγαλύτερο μέρος του σεισμόπληκτου πληθυσμού για πολλά χρόνια και απ’ αυτές λίγες στέκουν ακόμη όρθιες για να θυμίζουν την πιο σκληρή, μετά τη δεκαετία του 1940 – 1950 στιγμή του τόπου.


Μάρτυρας της εποχής της ανοικοδόμησης μετά τους σεισμούς της Ευρυτανίας η χαρτονένια παράγκα δεν υπάρχει σήμερα για να δει πως η ελπίδα εκείνης της εποχής ενώ φούντωσε για λίγα χρόνια στα χωριά, έπαψε να ποτίζεται και το δέντρο της προκοπής μαράζωσε σε έναν τόπο που πραγματικά του άξιζε άλλη τύχη και προσοχή απ’ όλους.

ΑΘΗΝΑ, 26012018

Πέμπτη 25 Ιανουαρίου 2018

ΤΟ ΑΕΡΙΚΟ ΤΗΣ ΚΕΡΟΥ

Ο Δημήτρης Αρτέμης, ο βοσκός της Κέρου σε φωτογραφία του 1996.

Τόπος αδρύς, αλατισμένος από την αλισάχνη του Αιγαίου και ψημένος στον ήλιο των Κυκλάδων. Φύση περιορισμένη σ' όλες τις εκφράσεις του αυστηρού· πράσινο πικρό, διψασμένο, κουρασμένο. Νομή για ανυπότακτες κατσίκες και εγκλιματισμένα πρόβατα. Κίτρινο, αυτό της δίψας, καψαλισμένο, στεγνό. Σταχτί της άνυδρης πέτρας, που κυριαρχεί στο χώρο και υπαγορεύει την ευλάβεια στον προσκυνητή της ερημωμένης Κέρου, της κορωνίδας του κυκλαδικού πολιτισμού.




Η κατοικιά του Δημήτρη Αρτέμη στην Κέρο.

Ακτές χωρίς λιμάνια. Σε κάτι βραχώδεις απανεμιές δένουν τα καΐκια που την
επισκέπτονται, και νύχτα σπάνια τιμάνε τα νερά της. Χωράφια που έχουν να νιώσουν το άροτρο και τη φροντίδα χρόνια αρκετά πίσω. Λιόδεντρα που υπομένουν τη μοίρα τους και σχίνα πολλά, φίδες, αρκισαριές, αγριόδεντρα, που σχηματίζουν πυκνές αδιαπέραστες συστάδες. Μια φύση που, θα 'λεγε κανείς, παλεύει να κρύψει, να διαφυλάξει την ιστορία και να κρατήσει την Κέρο στην αχλύ των μύθων που έχει γεννήσει.

Από την αρχή της Ιστορίας

Από το παλιό - αχρονολόγητο - κάστρο (;), μια βαριά τειχοποιία στην κορυφή της,
σε σημείο που όλες οι Κυκλάδες διακρίνονται και ελέγχονται, ως του «Αηγιωργιού
τον τόπο», κοντά στην ακτή, μια υποψία βαραίνει τη μνήμη. Τούτο το νησί κρύβει
τα ίχνη ενός καταπληκτικού πολιτισμού στο έδαφός του. Κατά καιρούς, αριστουργήματα αποκολλήθηκαν από τα σπλάχνα της Κέρου και έδωσαν με το στίγμα τους, το ασύλληπτο, το μοναδικό της κυκλαδικής τέχνης.










Πού όμως; Κανένας δεν μπορεί να μιλήσει με σιγουριά ότι κάτι υπάρχει κάτω από το έδαφος των ξεχασμένων χωραφιών, τα γεμάτα θάμνους και ξερόδεντρα. Μόνο, χαμηλά, σωροί ερειπίων μαρτυρούν το πέρασμα ανθρώπων από την Κέρο. Χωρίς καμιά ιδιαιτερότητα - κτίσματα της χρείας φαίνονται και υπαγορευμένα από την ανάγκη κτηνοτρόφων για να στεγάσουν τα ζώα τους - κρύβουν στο σώμα τους πέτρες, που στη σιωπή τους μπορούν να ιστορήσουν τον τόπο...


Το Κουφονήσι όπως φαίνεται από την Κέρο (19976)

Ανάμεσα στη Νάξο και την Αμοργό, η Κέρος, η μεγαλύτερη των Μικρών Κυκλάδων,
απέναντι ακριβώς από το Χαμηλό Κουφονήσι, κυριαρχεί στο χώρο με τα ψηλά βουνά και την άγρια νότια πλευρά της. Νησί ακατοίκητο, μοιάζει από απέναντι να
κολυμπάει στο πέλαγος και βάφεται φιλάρεσκα τ' απογεύματα τις πιο προκλητικές
αποχρώσεις του ιώδους και λάμπει από μυστήριο τις φεγγαρόλουστες νύχτες.
Μόνος κάτοικος της Κέρου σήμερα ο Δημήτρης Αρτέμης, Αμοριανός. Με ρίζες από τα μέρη της Αρτας. Πριν 150 χρόνια περίπου, ένας πρόγονός του - λίγα γνώριζαν και
οι παππούδες του γι' αυτόν- ήρθε από την Ηπειρο στην Αμοργό. Εκεί παντρεύτηκε,
ρίζωσε, κι αντί οι Αμοριανοί να τον λένε Αρτινό, τον είπαν Αρτέμη και το επίθετο
κόλλησε στην οικογένεια...




Ο απόγονος εκείνου του βουνίσιου ανθρώπου, ο Δημήτρης Αρτέμης, κτηνοτρόφος,
είναι το στοιχειό της έρημης Κέρου, είναι ο άνθρωπος που ζει τους περισσότερους
μήνες του χρόνου πάνω στο νησί, φροντίζοντας το κοπάδι του. Με τον ξεχασμένο
πρόγονό του σήμερα ένα πράγμα μόνο φαίνεται να τον συνδέει, εκείνον και την
Αρτα. Τα τραγούδια της Ηπείρου και της Ρούμελης, που πιάνει καμιά φορά στο
ραδιόφωνο και μερακλώνεται. «Είν' η ζωή μου», λέει. «Μ' αρέσουν περισσότερο και από τα νησιώτικα». Δεν ξέρει όμως να τα χορεύει κι ονειρεύεται μια μέρα να
ταξιδέψει προς απάνω, στα μέρη της Αρτας, να δει τον τόπο των προγόνων του.
Στην Κέρο ο Δημήτρης είναι δεκαπέντε χρόνια που έχει το κοπάδι του. Οταν
πρωτοπήγε, δεν βρήκε κανέναν άνθρωπο. Είχε ακούσει ότι κάποτε ήταν πολύς κόσμος, τις τελευταίες δεκαετίες ακόμα τέσσερις πέντε οικογένειες, αλλά αυτός δεν
πρόλαβε κανέναν. Ο τελευταίος Αμοριανός από την Κέρο, ο μπάρμπα Γιώργης, ο
μεγαλύτερος βοσκός, πρέπει να 'φυγε το '75 με '76, υπολογίζει. Ηταν διαφορετικά τότε. Τα ζώα ήταν μερωμένα, τα μάζευαν την καθορισμένη εποχή, ξεχωρίζανε τα ρίφια, τ' αρμέγανε. Δεν υπήρχε αυτή η αταξία που επικρατεί σήμερα στο νησί με τα ελεύθερα και ασύδοτα κοπάδια.









Δεκατρία χρόνια στην Κέρο ο Δημήτρης Αρτέμης, ζει και νιώθει τον ίσκιο όλων των
ανθρώπων που έζησαν πριν απ' αυτόν στην Κέρο. Δεκατρία χρόνια, κάθε χειμώνα
σταθερά. Τα τελευταία τέσσερα πέντε χρόνια είναι που ζει εκεί και τα καλοκαίρια.
Στριμωγμένος, από τα υψώματα του νησιού από τη μια μεριά και από τη θάλασσα
μπροστά του. Παλιότερα, έπαιρνε τα ζώα πριν από το Πάσχα και τα πήγαινε στην
Αμοργό και τα 'φερνε πάλι το Νοέμβριο-Δεκέμβριο, άμα είχε βρέξει και χορτάριαζε
ο τόπος. Τώρα, συνθήκες άλλες τον υποχρεώνουν να τα κρατάει όλο το χρόνο στο
νησί. Ενα νησί σχεδόν άνυδρο. Μια πηγή με γλυφό νερό, ελεύθερη, ένα ψευτοπήγαδο πάλι για τα ζώα και μια στέρνα που γεμίζει με βρόχινο νερό για να ξεδιψάνε οι άνθρωποι. Το χειμώνα, που η ναυσιπλοΐα στην περιοχή είναι πιο καλή, πηγαινοέρχεται συνεχώς, αλλά το καλοκαίρι μένει σταθερά στο νησί. Το περισσότερο που έχει λείψει από την Κέρο, υπολογίζει, δεν είναι παραπάνω από ενάμιση μήνα.
Το δύσκολο καλοκαίρι, πρέπει να 'ναι όλο τον καιρό εκεί. Να τα ταΐζει, να τα
ποτίζει και να προσπαθεί να εξημερώσει όσα περισσότερα μπορεί, γιατί αγριεύουν.
Αντίπαλός του τα μελτέμια, γιατί από το πίσω μέρος του νησιού, όπου μπορεί και
τα παγιδεύει, δύσκολα μπορεί με το καΐκι να τα μεταφέρει σε μαντριά. Εκεί τα
«γλυκαίνει» κι αυτά, μετά από δυο τρεις φορές, εντάσσονται στο κοπάδι με τα
Ήμερα

Αρχέγονη τέχνη, σύγχρονη σιωπή

Ενας αγώνας που φέρνει τη μνήμη κατευθείαν στις απαρχές της κτηνοτροφίας. Η πάλη για να εξημερώσει, να εντάξει, να εκμεταλλευτεί τα πονηρά κατσίκια, τους
δαίμονες του Αιγαίου. Μοιάζει ταγμένος. Δείχνει να κατέχει την τέχνη αυτή.
Στεγνός σαν το τοπίο γύρω του, ελεύθερος όσο και η φύση της Κέρου, διεκδικεί
αυτό το δικαίωμα, του κτηνοτρόφου που εξασκεί ακόμα την αρχέγονη τέχνη, με
ελάχιστα στοιχεία της ίσως, αλλά με τον τρόπο του τη συμπληρώνει, την
ανασυνθέτει και να τον: Στις συστάδες των αγριόδεντρων, να περιμένει το
αγριεμένο ζώο, να το πιάσει και να το μερώσει. Δεν νομίζω ότι σε οποιοδήποτε
άλλο μέρος της νησιωτικής περιφέρειας λειτουργεί ακόμα, αφτιασίδωτη και
συναρπαστική, η παλιά τεχνική.









Είναι μόνος του όμως, με μόνο μέσο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο το τηλέφωνο.
Από τη θάλασσα, αναδύονται δύο σύρματα, δυο τρεις κορμοί δέντρα και στο λιτό,
ένα με το χώρο οίκημά του, φθάνουν οι φωνές της οικογένειάς του, των
συναλλασσόμενων μ' αυτόν, της πολιτείας. Αν αυτό γινόταν καθημερινά, δεν θα 'χε
και μεγάλο πρόβλημα, αλλά έλα που όλο και κάτι γίνεται και η επικοινωνία γίνεται
αδύνατη. Ολο βλάβες, δεν θέλει να πιστέψει ότι τον ξεχνάνε υπηρεσίες και
τεχνικοί, αλλά η συχνότητά τους κάτι του λέει... Ζήτησε να του βάλουν ένα καρτοτηλέφωνο(!) αλλά δεν πήρε απάντηση καμία. Σκέφθηκε και την περίπτωση του κινητού τηλεφώνου, αλλά το ύψος των λογαριασμών τον κράτησε. Μοιάζει σαν υπερβολικό, αλλά στο χώρο που ζει, άτυπα έχει και άλλες υποχρεώσεις. Το νησί είναι χαρακτηρισμένο ως αρχαιολογικός χώρος και αυτό δελεάζει πολλούς, όχι βέβαια πάντα με αγαθές προθέσεις.Η παράνομη ανασκαφή πολλούς γοητεύει και σαν το επιχειρήσουν τον Δημήτρη βάζουν σε μπελάδες. Από τα γύρω νησιά βέβαια δεν κάνουν τέτοιες αποβάσεις στην Κέρο, αλλά, όσο να 'ναι, όλο και κάποιο σκάφος αράζει και οι επιβάτες του επιχειρούν να σκάψουν όπου πιστεύουν ότι θα βρουν κάτι.










Ο Δημήτρης έχει τα ζώα του, τις δουλειές του μ' αυτά, και δεν μπορεί να 'χει το
νου του σ' όλο το νησί. Να 'ταν και μικρό, κάτι θα γινόταν. Η απόσταση όμως από
το ένα άκρο στο άλλο είναι μεγάλη, και τη στιγμή μάλιστα που δεν υπάρχουν
καθόλου μονοπάτια. Επειτα, πώς να πάει να ελέγξει οποιονδήποτε επισκέπτη της
Κέρου. Ποιος του εγγυάται για τις προθέσεις του και ποιος του εξσφαλίζει ότι δεν
θα του συμβεί κάποιο κακό; Τέλος δε, πώς θα μπορέσει να ειδοποιήσει την
πλησιέστερη αρχή αν δει κάτι παράνομο; Το ιδιότροπο τηλέφωνο καμία εγγύηση δεν του δίνει. Ο πατριωτισμός του περιορίζεται στην κτηνοτροφία του, στην οικογένειά του, στην ύπαρξή του. Για τ' άλλα, άλλοι έχουν ευθύνες.

Ο Δημήτρης ζει στην Κέρο, η οικογένειά του στην Αμοργό. Τα περασμένα χρόνια
πολλές μέρες τον συντρόφευε η γυναίκα του. Υποχρεώσεις τώρα την κρατάνε στο
σπίτι. Κι ο γιος του, πάλι, αρκετές ήταν οι φορές που τον βοηθούσε, αλλά
δείχνει, χωρίς να το μαρτυρά, ότι δεν τον προορίζει για διάδοχό του. Γνωρίζει πόσο είναι σκληρή η ζωή στην Κέρο και δεν το επιθυμεί για το γιο του. «Μόνο το κοπάδι, δεν μπορεί να ζήσει μια οικογένεια», λέει, «άμα αυτό συμπληρώνει το εισόδημα από μια τέχνη, κάτι γίνεται». Πονάει το νησί, βλέπει τη βλάστησή του να υποχωρεί από την υπερβόσκηση. (Εκτός από τα δικά του ζώα, είναι κι ένα σωρό άλλα, ανθρώπων που έρχονται μόνο να τα
πιάσουν για να τα σφάξουν και αδιαφορούν παντελώς για τις συνθήκες που αυτά
επιβιώνουν.) Υπολογίζει ότι η Κέρος δεν μπορεί να θρέψει πάνω από 700 ζωντανά,
αυτά όμως που τη βοσκούνε ξεπερνάνε τα 1.500. Χώρια τα γαϊδούρια, που έγιναν κι
αυτά κοπάδι και ρημάζουν τη χλωρίδα.

Σαν γνώστης περισσότερο από άλλους της Κέρου, έχει προτείνει να αφήσουν αβόσκητο το νησί ένα χρόνο, να υποχωρήσει και η κασίδα που έχει πλακώσει, να χαθούνε τα παράσιτα που γέμισε ο τόπος και να πάρει πάνω της η βλάστηση, αλλά ποιος τον ακούει.
Εχει, όμως, να πει κι ένα καλό λόγο για το κρέας του κοπαδιού του. Μυρωδάτο από
τα σχίνα και φυσικά αλμυρισμένο, πολύ νόστιμο. Κάθε 2 του Σεπτέμβρη, στην
Αμοργό, του Αγίου Μάμμα, του τοπικό προστάτη των κτηνοτρόφων, σφάζει ένα κατσίκι για τη γιορτή. Στον τόπο του, αντί τον Αϊ-Γιώργη, οι κτηνοτρόφοι γιορτάζουν του Αγίου Μάμμα και του Αγίου Μόδεστου. Ομως με τον Αϊ-Γιώργη τον συνδέουν πολλά. Τα χτίσματα που είναι τα μαντριά του είναι θεμελιωμένα, μάλλον, πάνω σε μια παλιά εκκλησία. Αυτό φαίνεται από τις κόγχες που σχηματίζει ο πίσω τους τοίχος. Πότε ήταν όμως εκεί θρησκευτικός χώρος - μοναστήρι λένε κάποιοι απέναντι στο Κουφονήσι - κανένας δεν ξέρει. Μόνο η τοποθεσία κάτι ξύνει στη μνήμη, κι ένα αυλάκι πιο κάτω κάτι θυμίζει. «Τ' Αϊ- Γιώργη» τ' αυλάκι.







Ο Δημήτρης ελάχιστα ξέρει για την Κέρο. Δεν βρήκε κανένα βιβλίο που να γράφει
την ιστορία της, ούτε για τ' αρχαία της γνωρίζει πολλά. Στην ερώτηση αν βρίσκει
αρχαία, απαντάει: «Ολα αυτά, όπως λένε, τα βρήκαν κάποτε. Μπορώ να πω υπάρχουν ακόμα κι άλλα θαμμένα στη γη. Εγώ δεν βρήκα τίποτα, το μόνο που βλέπω είναι κάτι δείγματα, κάτι σπασιματάκια, κάτι που δείχνουν...»: Και συμπληρώνει: «Οσοι ασχολούνται μ' αυτά μπορούν να βρουν, αλλά πρέπει να τους αφήσει κι ο τόπος. Αμα πας ψάχνοντας, ξέρω ότι δεν θα βρεις τίποτα»

Ενας τόπος στενοχωρημένος

Δεμένος με την Κέρο, ο Δημήτρης αφουγκράνεται τον τόπο, συμπάσχει μαζί του,
μοιράζεται τη μοναξιά του. «Στεναχωρημένος τόπος», λέει και δείχνει κάτι
κουρασμένα λιόδεντρα που γλυκαίνουν το πετρωμένο τοπίο. Την ίδια μοναξιά
μοιράζεται κι ο Αντώνης Μαύρος, απ' το Κουφονήσι, απ' τους λίγους ανθρώπους που γνωρίζουν την Κέρο σπιθαμή προς σπιθαμή. «Στεναχώρια τα έχει λυγίσει», λέει κι αυτός. «Κι ένα σπίτι, άμα το 'χει εγκαταλείψει το αφεντικό, ερείπιο θα μείνει».
«Αμα υπάρχουν άνθρωποι σ' ένα μέρος, υπάρχει ζωή. Και για τον τόπο και για τους
ανθρώπους», συμπληρώνει ο Δημήτρης. «Αμα περνάς δίπλα τους», λέει ο Αντώνης, «το καταλαβαίνεις. Στενάζουν από την ερημιά».






Την ευθύνη, να ζει κάποιος σ' ένα τόσο ιστορικό νησί, ο Δημήτρης τη φορτώνεται
μόνος του. Πολλές είναι όμως και οι φορές που τον συντροφεύει κι ο Αντώνης. Κι
οι δυο τους αγαπάνε την Κέρο, ξέρουν πως το περπάτημά τους στην ερημιά αυτού του τόπου οι σκιές των προγόνων τους το παρακολουθάνε και ότι, κάτω από το ιερό
έδαφος, αρχαίες θεότητες κοιμούνται ύπνο ατάραχο, σίγουρες ότι κανένας δεν θα
μπορέσει να τις ταράξει, να βεβηλώσει την τιμή τους και να προσβάλει τη συνέπειά
τους με τον τόπο που τις γέννησε.



Σ.Σ. Αφορμή για την επίσκεψη στην Κέρο και τη γνωριμία με τον Δημήτρη Αρτέμη
ήταν η ταινία της Μαρίνας Κουνενάκη «Τ' αερικά της Κέρου», που διακρίθηκε και 
βραβεύτηκε σε πολλά φεστιβάλ, και είχε σαν θέμα ακριβώς τον Δημήτρη Αρτέμη, τον άνθρωπο που ζει στην Κέρο. Από τον τίτλο της ταινίας της δανείστηκα και το δικό μου τίτλο και έφτιαξα αυτό το κείμενο πάνω σε φωτογραφίες που έβγαλα τον Αύγουστο του 1996 στην Κέρο την οποία είχα επισκεφθεί με τον Αντώνη Μαύρο, τον Αντώναρο!




Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην "Ελευθεροτυπία" στις 18/08/1997, περίοδο που είχα πάει πάλι στο Κουφονήσι για διακοπές χωρίς την υπογραφή μου. Συναδελφικής αλλήλεγγυης ένεκα και τούτο, πριν αρχίσει να κυκλοφορεί το "Γεωτρόπιο"!