Η NEXT DEAL KAI O ΑΚΤΗΜΟΝΑΣ

 

Είχαν συνηθίσει πολλοί φίλοι και οι αναγνώστες μου -από την εποχή της αλησμόνητης «Ελευθεροτυπίας»-, να διαβάζουν αυτά που έγραφα τότε στην εφημερίδα κατόπιν στο μπλογκ του Ακτήμονα, πράγμα που υποστήριζα με ανακοινώσεις στο facebook που άρχισε να εξαπλώνεται σαν μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Ήρθε καιρός όμως που αυτό το εργαλείο είδε πως δεν το συμφέρει η σελίδα μου να γίνεται μια γέφυρα που του διαφεύγουν κέρδη και με εύσχημο τρόπο την έριξε! Αποτέλεσμα είναι να πάψουν να εμφανίζονται στη σελίδα μου οι αναρτήσεις του Ακτήμονα (actimon… - δεν γράφω περισσότερα) γιατί θα μας κόψει κι από εδώ και θα επιστρέψουμε στην εποχή του παραδοσιακού ταχυδρομείου η στην καλύτερη περίπτωση, τότε που διαβάζαμε ακόμη εφημερίδες από τα μανταλάκια.

Είναι μια υπόθεση που δεν αντιπαλεύεται και οδηγεί σε σκέψεις του κατά πόσον μας επιτρέπεται να δημοσιεύουμε κείμενα και εικόνες με την υπογραφή μας στα κοινωνικά δίκτυα και συχνά μας το… επιβεβαιώνουν οι διαχειριστές τους με τον χειρότερο τρόπο. Από εκεί και πέρα οι αποφάσεις είναι δικές μας για το πόσο θα ακολουθήσουμε τις επιθυμίες τους και φυσικά να βρούμε τρόπους να αντιδράσουμε αν θέλουμε να κοινοποιούμε τη γνώμη μας και το έργο μας. Αλλιώς σωπαίνουμε και βγαίνουμε από το παιχνίδι.

Μέσα όμως σε αυτό το κλίμα, η διέξοδος βρέθηκε χάρη στη συνεργασία που ξεκίνησα από τον περασμένο Οκτώβριο με την ιστοσελίδα NEXTDEAL του καλού φίλου Βαγγέλη Σπύρου, που δημοσιεύει κυρίως θέματα που αφορούν τον τραπεζικό και ασφαλιστικό κλάδο, ελαφρώς προσαρμοσμένα και χωρίς να χάνουν πολλά από το ύφος του Ακτήμονα. Για δεοντολογικούς δε λόγους, δεν τα μεταφέρω προς το παρόν στη σελίδα του Ακτήμονα αλλά για να μην χαθεί αυτός, αρχίζω πάλι να γράφω διάφορα άλλα ώστε να διατηρηθεί -εννοείται και με την υποστήριξή μέσω του συστήματος DONATE και να μην σβήσει και να βρίσκουν όσοι επιθυμούν, κάποια ιδιαίτερα κείμενα του Ακτήμονα, τόσο για την ύπαιθρο χώρα και τους ανθρώπους της, όσο βέβαια και για την πόλη και τα πράγματά της.

Από σήμερα λοιπόν επιχειρώ, εκτός από τα κείμενα και τις φωτογραφίες που δημοσιεύω στη NEXTDEAL να έχω και μια τακτική εμφάνιση με κάποια πράγματα πιο προσωπικά στον Ακτήμονα, ώστε να μπορέσει το ιστολόγιό του να συνεχίσει και να προκόψει. Στη NEXTDEAL θα διαβάζετε πιο γενικά πράγματα ενώ στον Ακτήμονα, πιο ιδιαίτερα για να διατηρηθεί η φυσιογνωμία του όπως ξεκίνησε πριν από πολλά χρόνια και φυσικά να συνεχίσει, αφού ανέλαβε τότε και την παρουσίαση θεμάτων από τις Μικρές Πατρίδες.   

Καλή συνέχεια να έχουμε…                                    

 YΓ. Η φωτογραφία συμβολική, από εποχές πριν μπουν στη ζωή μας τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 23082021

Η ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΦΡΑΓΚΙΣΤΑ ΤΙΜΑ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ

 

Στα διακόσια χρόνια από το 1821, ολόκληρη η Ελλάδα σε ένα πρωτοφανές εορταστικό πρόγραμμα θυμήθηκε και με διάφορους τρόπους -εν τω μέσω της επιδημίας μάλιστα- τίμησε τη μνήμη εκείνων που καλλιέργησαν, αγωνίστηκαν και έδωσαν τη ζωή για την Παλιγγενεσία. Ασφαλώς και οι περισσότερες τιμές και αναφορές έγιναν για τους κορυφαίους αλλά και οι ελάσσονες, όπως και οι ανώνυμοι καθώς και ο λαός είχαν και αυτοί το μερτικό τους σε ένα κλίμα που δεν ήθελε να μείνει κανένας χωρίς ένα κεράκι…

Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο κλεφταρματωλός Γιάννη Φραγκίστας (1764 – 1861) που γεννήθηκε στην σημερινή Ανατολική Φραγκίστα, ήταν πρωτοπαλλήκαρο του Κατσαντώνη και μετά τον τραγικό χαμό του, αφοσιώθηκε μέχρι τέλους στον στρατάρχη της Ρούμελης Γεώργιο Καραϊσκάκη. Στοιχεία από τη ζωή και τη δράση του ανέλαβε αναζητήσει, να τεκμηριώσει και με αυτά να συνθέσει την βιογραφία του ο αγραφιώτης συγγραφέας Κώστας Μπουμπουρής ο οποίος μεταξύ άλλων έχει γράψει το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο   «Κατσαντώνης  - Εποποιϊα και θρύλος» (Εκδόσεις Ν. & Σ. Μπατσιούλα).

Το ενδιαφέρον στην περίπτωση του Γιάννη Φραγκίστα είναι ότι αυτός ο άνθρωπος ξεκίνησε από τον ταϊφά του καπετάν Δίπλα και μετά συνέχισε και δίπλα στον Κατσαντώνη και τον Καραϊσκάκη, ήταν ένας γενναίος, φιλότιμος πολεμιστής και κυρίως έμπιστος των μεγάλων καπεταναίων. Ακολουθώντας τα βήματα των δυο πολεμάρχων των οποίων υπήρξε πρωτοπαλίκαρό τους και με πηγές από διάφορα άλλα ιστορικά έργα ο Κώστας Μπουμπουρής κατορθώνει να συνθέσει τη βιογραφία του και τούτο αποτελεί δώρο στην Ανατολική Φραγκίστα και τα Άγραφα από τα οποία, πλήθος ήταν οι πολεμιστές που συμμετείχαν στον μεγάλο αγώνα και πολύ το αίμα που έδωσαν για την ελευθερία.

Ο Γιάννης Φραγκίστας ήταν από εκείνους που κατάφεραν να δουν την πατρίδα ελεύθερη και αποδόθηκε κατόπιν στην προκοπή της. Στις αναμνήσεις του στηρίχθηκε και ο γιός του Επαμεινώνδας Φραγκίστας στον οποίο οφείλουμε και το μοναδικό βιβλίο «Βίος του Καντσαντώνη» (1862). Το βιβλίο αυτό αποτελεί την πρώτη και πιο αξιόπιστη βιογραφία του Κατσαντώνη και στην οποία στηρίχθηκαν και οι περισσότεροι μελετητές εκείνης της εποχής. Επί πλέον, στο πρόσωπό του τιμούνται και άλλοι αγωνιστές που αν και διακρίθηκαν στις μάχες δεν είχαν την τύχη να είναι καπεταναίοι και αρχηγοί. Η Ανατολική Φραγκίστα έχει ακόμη να τον Δημήτριο Πανουργιά και τον Γεώργιο Δράκο καθώς και πολλούς άλλους που τα ονόματα ξεχάστηκαν και μόνο οι κορυφές των Αγράφων και τα δέντρα τους θυμούνται.

Η παρουσίαση του βιβλίου η οποία έγινε με τις απαραίτητες προφυλάξεις για την επιδημία στην πλατεία της Ανατολικής Φραγκίστας προκάλεσε το ενδιαφέρον των κατοίκων της, παραθεριστές οι περισσότεροι αφού και αυτή από κεφαλοχώρι κάποτε κατάντησε ένα λιπόθυμο χωριό και οπωσδήποτε έβαλε πολλούς να σκεφτούν τη μοίρα των μικρών μας πατρίδων και όλης της ελληνικής επαρχίας. Για τους ανθρώπους που πέρασαν από τα χώματά τους και για όσα έγιναν τα χρόνια που ήταν γεμάτα κόσμο και ξεχάστηκαν. Ο Γιάννης Φραγκίστας επί του προκειμένου ήταν ένας αγωνιστής της ελευθερίας και χάρη σε αυτόν που αφιέρωσε τη ζωή του στον πόλεμο, ελευθερώθηκε η πατρίδα και όσοι ακολούθησαν, την ζωντάνεψαν με τα έργα τους και την προκοπή τους, την μεγάλωσαν, την έκαναν δυνατή. Λίγοι τους θυμούνται αυτούς και καθώς τα χωριά ένα πίσω από το άλλο κλείνουν, σε λίγα χρόνια θα ξεχαστούν όλοι και οι ανδριάντες και οι προτομές δεν θα εμπνέουν κανέναν. Στην Ανατολική Φραγκίστα δεν θέλουν να συμβεί κάτι τέτοιο και με κάθε τρόπο το παλεύουν. Η παρουσίαση του βιβλίου για έναν πρόγονό τους αγωνιστή της Παλιγγενεσίας το απόδειξε, η συνέχεια τώρα αναλόγων εκδηλώσεων είναι το ζητούμενο.

Την εκδήλωση που διοργάνωσε ο Δήμος Αγράφων και συντόνισε η Μαριαλένα Βονόρτα άνοιξε ο Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Ανατολικής  «Οι 12 Απόστολοι» Κώστας Κουτσιούμπας και μίλησαν ο Αρχιερατικός Επίτροπος Αγράφων πατέρας Ευάγγελος Φεγγούλης, ο δρ. Δημοσίου Δικαίου και διδάσκων στο ΕΑΠ Βασίλης Μαστρογιάννης και ο συγγραφέας. Ακολούθησαν χαιρετισμοί από παράγοντες της πολιτικής, της αυτοδιοίκησης και της κοινωνίας και η εκδήλωση έκλεισε με ένα εξαιρετικό θεατρικό μονόπρακτο με τον τίτλο «Πατρίδα» του Ανδρέα Καρκαβίτσα διασκευασμένο από τον Κώστα Κορδώση και συμμετείχαν ο Κώστας Μπλέτσας από του οποίου τα χέρια βγαίνουν και ωραία ξυλόγλυπτα με ήρωες και μορφές του ’21, ο Κώστας Μακαρίου, ο Ηλίας Βασιλός και η Μαρία Γκαραβέλα.

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 19082021

ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΛΙΓΟ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΤΑΧΤΕΣ..

 

Ένας κήπος μπαίνει στη θάλασσα. Ναι, από την πόρτα του ωραίου κήπου του Νικόλα Μενδρινού ή κατ’ άλλους «Το πονηρό» στη Φωκιότρυπα του Όρμου Αιγιάλης η θάλασσα απέχει από τον παλιό τοίχο μόνο τρία βήματα και δυο σκαλοπάτια και είναι νομίζω ένα από τα ελάχιστα σημεία στο Αρχιπέλαγος που ταιριάζει απόλυτα με το γνωστό τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη πάνω σε στίχους του Οδυσσέα Ελύτη. (Αύγουστος 2011).

ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΔΕΝΤΡΑ…

Μη νομίσετε πως είναι η σημαία! Η κάτω γαλάζια λωρίδα είναι ο τοίχος και η μεσαία με τα καρφιά προς τον ουρανό είναι η στέγη ενός εργοστασίου επεξεργασίας ντομάτας στην Ομβριακή του Δομοκού και η πάνω ο ουρανός λίγο στεναχωρημένος. Αυτό όμως που δίνει ζωή σε αυτή την ξερή εικόνα είναι ο πλάτανος που ρίζωσε σε κάποια ρωγμή του τοίχου και ήδη περπατάει αναπτύσσεται χωρίς κανένας να γνωρίζει από πού ποτίζεται… [11082009]*. 

ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ…

 

Τι να πω για τις φωτιές; Βλέπω, ακούω, τρομάζω. Κλείνω την τηλεόραση, βγαίνω στο μπαλκόνι, κοιτάζω τον τόπο μου, μυρίζω τον αέρα, φοβάμαι τη στιγμή που θα πιάσω καπνό. Ανοίγω πάλι την τηλεόραση, όλα μαύρα, όλα κόκκινα.

Μια φωτογραφία όμως μου αλλάζει τη διάθεση…  

Έτσι να συνεχίσουμε από εδώ κι πέρα, να ανθίσουν πάλι τα καμένα και η στάχτη να γίνει λίπασμα για μια νέα εποχή. Όλοι μαζί, όπως οι άντρες της εξαιρετικής φωτογραφία του Μάριου Λώλου, να σταθούμε απέναντι στα λογής θηρία που απειλούν και δυναστεύουν τη ζωή μας. Όλοι μαζί και θα τα νικήσουμε…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 06082021

ΟΙ ΚΑΚΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΤΩΝ ΧΩΡΙΑΝΩΝ ΜΟΥ…

Η Παλιόγουρνα και το ομώνυμο ρέμα, κυρίως αυτό στα βόρεια του χωριού ανέκαθεν ήταν σημαντικοί τόποι για το χωριό. Βασικά για το πολύτιμο νερό που άρδευε και αρδεύει ακόμη μετά από την συγκέντρωσή του στη γούρνα (Παλιόγουρνα) μεγάλο μέρος των καλλιεργήσιμων εκτάσεων στην Κάτω Γειτονιά. Το ρέμα χάρη στις πολλές μικρές πηγές που αναβλύζουν εντός του και έρχονται πολύ κρύα από τα βάθη της γης, αυτές τις ημέρες είναι το πιο δροσερό μέρος στο χωριό αλλά δεν μπορεί κανένας να το χαρεί γιατί εδώ και χρόνια είναι, με ευθύνη δημοτών και δημοτικών αρχόντων ένας μεγάλος σκουπιδότοπος. 

Και παλιά θυμάμαι πετούσαν σκουπίδια και άχρηστα πράγματα εκεί, ήταν όμως όλα από οργανικά υλικά και έλιωναν αμέσως. Το πρόβλημα παρουσιάστηκε με την εξάπλωση των πλαστικών που επί δεκαετίες έριχναν εκεί οι χωριανοί αλλά και οι περαστικοί από τα άλλα χωριά καθώς τους βόλευε επειδή δεν χρειάζονταν να ανοίξουν ούτε την πόρτα από το αυτοκίνητό τους. Μετά ήρθαν τα μπάζα από τις επισκευές των σπιτιών και σιγά – σιγά γέμισε η πλαγιά που μάταια προσπαθούν τα πλατάνια και τα έλατα να κρύψουν την ασχήμια της. Τα τελευταία χρόνια που λειτουργεί η αποκομιδή των σκουπιδιών από τον Δήμο Μακρακώμης, το φαινόμενο περιορίστηκε στην απόρριψη μπάζων και υλικών από καθαρισμούς οικοπέδων, κυρίως από τα σπίτια των παραθεριστών κι αυτό παρανόμως γιατί υπάρχουν πολλοί τρόποι και χώροι στο Δήμο να αποτεθούν χωρίς να ρυπαίνουν. 

Πρόσφατα ένα μηχάνημα σκέπασε με χώμα τα σκουπίδια κι έτσι βελτιώθηκε η εικόνα. Έτσι, μόνο εμείς ξέραμε πως από κάτω κοιμούνται και θα κοιμούνται για αιώνες τα πλαστικά και οι περαστικοί έβλεπαν να οργανώνεται ο χώρος και τον απολάμβαναν κι αυτοί. Δεν κράτησε όμως πολύ η χαρά καθώς από προχθές το σημείο κοσμεί μια σύνθεση από τρία στρώματα και άλλα οικιακά σκουπίδια από ένα σπίτι που άνοιξε για λίγες ημέρες του καλοκαιριού. Οι νοικοκυραίοι, αντί να καλέσουν την σχετική υπηρεσία του Δήμου με το μεγάλο αυτοκίνητο να πάρει τα στρώματα και τα άλλα σκουπίδια, τα πήραν και χωρίς ντροπή τα πέταξαν στο ρέμα. Δεν πρόσεξαν καν ότι ήταν καθαρό κι έτσι έκαναν την αρχή ενός νέου σκουπιδότοπου που φυσικά δεν θα τον βλέπουν γιατί τις 50 από τις 52 εβδομάδες του χρόνου τις περνούν μακριά από το χωριό. Τα στρώματα που δύσκολα λιώνουν θα τα βλέπουμε καθημερινά οι μόνιμοι του χωριού αλλά αυτό δεν τους νοιάζει. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να τα ξεφορτωθούν και να νιώσουν άνετα λίγες ημέρες. 

Ποιοι είναι, δεν έχει σημασία, μπορεί να είναι ο καθένας ή ο κανένας από εμάς και τους άλλους, ντόπιους, παραθεριστές, επισκέπτες. Σημασία έχει η αδιαφορία που δείχνουν για τον τόπο και η υπονόμευση που προκαλούν σε αυτόν, ειδικά σε μια περίοδο που όλη η Ελλάδα παρακολουθεί με τρόμο να καίγονται πόλεις, χωριά και δάση. Το να αναφερθούν στις αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου είναι μάταιο. Ελπίζω όμως να το καταλάβουν και να πάνε οι ίδιοι να τα απομακρύνουν από το ρέμα και να φαίνεται πάλι καθαρός ο τόπος.

 ΥΓ. Η περίπτωση της Παλιόγουρνας είναι ενδεικτική γιατί ανάλογα φαινόμενα, μικρότερης έκτασης βλέπουμε και σε άλλα ρέματα και σημεία του χωριού. Η στροφή στην Παλιόγουρνα απλά τους βολεύει περισσότερο γιατί είναι δίπλα στο δρόμο…

 ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 05062021