Το έχουμε ξαναπεί: η Καρδίτσα είναι μια πόλη που τη θεωρώ
σαν δεύτερη πατρίδα· κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί την
περπατώ, όχι πια για να την γνωρίσω πια, αλλά για να δω πάλι κάποιες λεπτομέρειες
αγαπώ και που τις δίνουν εκείνο το χαρακτηριστικό χρώμα -
το γήινο που απηχεί τόσο τον κάμπο αλλά και τα ριζά των βουνών και βεβαίως τ’
Άγραφα.
Είναι για μένα η Καρδίτσα απ’ όλες τις περιοχές της Ελλάδας
αυτή που βρίσκεται πιο κοντά στη γη και τούτο έχει να κάνει κυρίως με την
αγροτική παραγωγή η οποία εξαρτάται από τον αγώνα που δίνει ο κάθε άνθρωπος και
τη φροντίδα που δείχνει στη γη του αλλά και γιατί, τα στοιχεία που τη συνθέτουν
είναι πανταχού παρόντα με κυριότερο βέβαια το χώμα ως κυρίαρχο και απαραίτητο
στοιχείο για την καλλιέργεια. Όλα είναι γήινα, τολμώ να πως στην Καρδίτσα αλλά
παράλληλα έχουν και κάτι που τα κάνει να στέκονται πάνω από το χώμα, να
αιωρούνται θαρρείς στο ύψος του ανθρώπου και όποτε τον ξεπερνάνε είναι για να
του διδάξουν το χαμένο μέτρο και γι’ αυτό δεν τον συνθλίβουν με τον όποιον όγκο
τους.
Γι’ αυτό και στην Καρδίτσα μου αρέσουν περισσότερο τα μικρά,
χαμηλά σπίτια παρά οι μεγάλες, πρόχειρες για να μην πω τίποτα άλλο αυτή τη
στιγμή κατασκευές για τις οποίες φυσικά και δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία γιατί
έγιναν έτσι. Τα μικρά σπιτάκια λοιπόν που είναι ξαπλωμένα στα οικόπεδα της
Καρδίτσας είναι αυτά που τις δίνουν το χαρακτηριστικό χρώμα και τα οποία, λόγω
της φύσης των υλικών κατασκευής τους – πλίνθες και ξύλα είναι αυτά τα οποία
όταν γεράσουν μπορούν να ξαναγίνουν χώμα, να σβήσουν στη γη και κανείς να μην
θυμάται μετά από λίγα χρόνια που ήταν αυτά και ποιοι τα κατοικούσαν.
Είναι μεγάλη κουβέντα γι’ αυτά τα σπίτια της Καρδίτσας που η
διατήρησή τους ορισμένων ως κατοικήσιμων, εμένα μου λέει πως είναι πολλοί αυτοί
που τα αγαπάνε και τα συντηρούν και αφορά πιστεύω όλη την κοινωνία της
Καρδίτσας και είναι πολύ όμορφο για τον επισκέπτη της πόλης να τα αναζητεί και
να τα ανακαλύπτει πίσω και κάτω από τη σκιά των πολυκατοικιών που πιέζουν το
κέντρο της πόλης και τις γειτονιές της καθώς και πολλά χωριά κοντά της. Τούτες
τις ημέρες μάλιστα που δεν έχουν ακόμη αρχίσει να θρασεύουν τα κλαριά και οι
πρασινάδες και να τα πνίξουν με τον όγκο τους, μπορούν ολόγυμνα με τα σημάδια
του χρόνου στο σώμα τους να πουν ατέλειωτες ιστορίες για τα ίδια και τους
νοικοκυραίους τους…
ΚΑΡΔΙΤΣΑ, 17032017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου