Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΤΩΡΑ Η «ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ;»


Ο αρχιτέκτων που σχεδίασε το κτίριο της εεδε (Ελληνική Εταιρεία Διοίκησης Επιχειρήσεων) στην άσημη οδό Ιακωβάτων στα Πατήσια είμαι βέβαιος πως δεν στόχευε σε τίποτα υψηλό ως προς την τέχνη και ούτε περίμενε πως θα έρχονταν κάποια στιγμή αυτό το αδιάφορο κατασκεύασμα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος.

Έτσι άχρωμο και ψυχρό στέγαζε μια παντελώς αδιάφορη ως προς το ρόλο της υπηρεσία του Δημοσίου μέχρι που μια στιγμή στα σκαλιά της εισόδου του συνέβη το απροσδόκητο. Ένας νεαρός Αφγανός, ο πρόσφυγας Χαμιντουλάν Ναζαφί ο οποίος είχε βγει τη νύχτα, όπως τα θηρία, με την μητέρα του Φριστά και την μικρή του αδερφή Ζαχρά σε αναζήτηση τροφής όχι στο δάσος, αλλά στους κάδους των απορριμμάτων, έπιασε μια βόμβα που ήταν κρυμμένη σε μια παρατημένη από κάποιον τσάντα και από την έκρηξή της διαμελίστηκε επιτόπου. Η αδερφή του δέχτηκε τόσα θραύσματα στα μάτια της που κινδυνεύει να χάσει το φως της ενώ η μητέρα νοσηλεύεται ακόμη με βαρύ σοκ στο νοσοκομείο.

Εξαιτίας αυτού του τραγικού γεγονότος λοιπόν για πρώτη φορά στη λειτουργία του βγήκε από την αφάνεια αυτό το κτίριο και για λίγες ώρες έγινε το επίκεντρο του ενδιαφέροντος των ΜΜΕ και των περίεργων που έσπευσαν εκεί να δουν από κοντά την τραγωδία. Το πώς έγιναν όλα αυτά τα ακούσαμε από τα ΜΜΕ, όπως ακούσαμε πάλι και μια σειρά διαμαρτυριών από φορείς, ενώσεις, ομάδες, κόμματα και πολιτικούς. Ακούσαμε πάλι πως η Πολιτεία ανακοίνωσε αμέσως το ενδιαφέρον της για τη χαροκαμένη οικογένεια των Αφγανών καθώς επίσης πως ορισμένες ομάδες συμπολιτών μας πήραν πρωτοβουλίες για την ανακούφιση της και οι οποίες βρίσκονται αυτές τις ημέρες σε εξέλιξη και θα πραγματοποιηθούν μετά το Πάσχα.

Ως εκεί έφτασαν όλα όσα σχετίζονται με την περίπτωση και η είδηση πολύ σύντομα άρχισε να υποβαθμίζεται και μέχρι το απόγευμα φαντάζομαι δεν ακούγεται πλέον. Όχι για να μη χαλάσει το κλίμα της ούτως ή άλλως πένθιμης και οικονομικά δύσπραγης εβδομάδας που διανύουμε αλλά γιατί μάλλον βρήκε την κοινωνία μας ανέτοιμη όχι μόνο να κατανοήσει την σημασία του πρώτου τυφλού χτυπήματος τρομοκρατών με θύμα ένα άσχετο άτομο αλλά γιατί αυτό δεν ήταν από τους δικούς μας, αλλά ένας άμοιρος ξένος. Ένας άσημος, ένα πρόσωπο από το σωρό των χιλιάδων αθλίων που κανένας δεν τον νοιάστηκε όσο ζούσε και έψαχνε τους κάδους να χορτάσει, φαίνεται πως είναι πολύ βαριά περίπτωση για το στομάχι των «ευαίσθητων» κατά τα άλλα πολιτικών ή των πρωταγωνιστών των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας επί παντός του επιστητού και οπωσδήποτε γι’ αυτούς ωφελίμου.

Κι έτσι αφού δεν υπήρξε οργανωμένη αντίδραση με τις γνωστές σε όλους συνέπειες στην πόλη και τη λειτουργία της από κανένα χώρο, πολιτικό ή κοινωνικό, οι προβολείς της δημοσιότητας απομακρύνθηκαν σιγά – σιγά από το γεγονός και η είσοδος του κτιρίου απέκτησε την καθημερινή της αδιαφορία. Πιθανόν τη στιγμή αυτή που διαβάζεται αυτή τη σημείωση, να έχουν σκουπίσει και τα λίγα λουλούδια που άφησαν κάποιοι συμπολίτες στο σημείο που διαμελίστηκε ο Χαμιντουλάν. Κι αν δεν βρεθεί κάποιος ή κάποιοι να στήσουν εκεί μια πλάκα έστω που να λέει τι έγινε, είναι βέβαιο πως τοι γεγονός θα ξεχαστεί μέσα στο μήνα και ό μη γένοιτο, θα το θυμηθούν τα ΜΜΕ και οι αναλυτές μόνο όταν το επόμενο θύμα της τυφλής βίας που έρπει στην πόλη είναι Έλληνας και τότε θα ξεσηκωθούν πάλι οι «ευαίσθητοι».

Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

ΠΟΥ ΠΑΣ ΚΑΡΑΒΑΚΙ…


Δεν ξέρω πόσοι από τους συμπολίτες μας περιπατούν τις Κυριακές κάτω από το σταθμό του Θησείου, προς το Γκάζι εκεί όπου ατύπως έχει παραχωρηθεί ένα τμήμα της πεζοδρομημένης Ερμού που μοιάζει με γέφυρα ανάμεσα στον Κεραμεικό και τις ράγιες του Ηλεκτρικού στους εξαθλιωμένους μετανάστες απ’ όλη τη γη να πουλάνε εκεί αυτά που ξεχωρίζουν όλη την εβδομάδα από τα σκουπίδια της πόλης που τους ξέβρασε η μοίρα.

Υποθέτω πως είναι αρκετοί αυτοί που περνούν το αόρατο σύνορο και άρα βλέπουν τους δυστυχισμένους ανθρώπους να φτάνουν σιγά – σιγά μετά τις μία το μεσημέρι (νωρίτερα δεν τους επιτρέπει ούτε η Δημοτική Αστυνομία να πλησιάσουν αλλά ούτε και οι προκλητικοί τσιγγάνοι που τους θεωρούν ανταγωνιστές στην πιάτσα) σπρώχνοντας κάτι σαραβαλιασμένα παιδικά καροτσάκια που μεταφέρουν τη σοδειά που έβγαλαν από τους κάδους και τα πεζοδρόμια και κατά τη γνώμη τους ή την εμπειρία τους έχουν κάποιο αντίτιμο στο παζάρι της εξαθλίωσης.

Είμαι σίγουρος όμως πως ένας μεγάλος αριθμός συμπολιτών μας δεν θέλουν να χαλάσουν τη βόλτα τους με τέτοια θλιβερά θεάματα και αράζουν στα τραπεζάκια και ρεμβάζουν πίνοντας καφέδες και τρώγοντας τα όντως πανάκριβα πιάτα που σερβίρουν εκεί πέρα και φεύγουν χωρίς να έχουν πάρει είδηση τι γίνεται εκατό μέτρα πιο κάτω. Δικαίωμά τους και ουδείς ψόγος για τη στάση τους. Το ίδιο ισχύει όταν αυτοί οι συμπαθείς συμπολίτες μας τρομάζουν με όσα γίνονται πλέον στην πόλη, ανησυχούν και καταφεύγουν να μάθουν τις αιτίες των γεγονότων στους κιβδηλοποιούς των ειδήσεων. Και σαν μη φτάνει αυτό, υιοθετούν και τις απόψεις διαφόρων επαγγελματιών σπεκουλαδόρων της ενημέρωσης…

Έτσι δεν ξέρουμε τι να πούμε, όπως συμβαίνει με το άτυχο παιδί από το Αφγανιστάν που διαμελίστηκε προχθές από μια βόμβα την οποία κάποιος ηλίθιος έβαλε μέσα σε ένα κάδο σκουπιδιών. Ένα παιδί, όπως αυτό στη φωτογραφία που το ίδιο ή οι γονείς του, μάζεψαν από κάποιο πεζοδρόμιο ένα χάρτινο καραβάκι και το πήγαν την Κυριακή στο παζάρι στο Γκάζι μήπως και κάποιος το αγοράσει και με το αντίτιμό του χορτάσει η οικογένεια.

Τέσσερις ώρες χάζευα εκεί γύρω και είχα το νου μου στο καραβάκι. Κανένας δεν του έδωσε σημασία και σαν οι ρακοσυλλέκτες φόρτωσαν το σπουπιδομάνι πάλι στο καροτσάκι να φύγουν, το παράτησαν για να το μαζέψουν οι οδοκαθαριστές με τα αληθινά σκουπίδια...

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

ΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΑΣΦΟΝΤΥΛΙΤΗ


«Κεντήματα στην πέτρα» είναι ο τίτλος του αφιερώματος στον Ασφοντυλίτη της Αμοργού και τον Μιχάλη Ρούσο -έναν άνθρωπο που τα πόδια του δεν μπορούσαν να τον στηρίξουν να περπατήσει και έζησε μια ζωή εκεί καθηλωμένος- και στις 200 βραχογραφίες που σκάλισε πριν από μισό αιώνα στις πέτρες και τους τοίχους του οικισμού και μέσω αυτών ιστορεί συμβάντα του τόπου και εκθέτει προσωπικούς καημούς, μπορείτε να διαβάσετε αύριο στις σελίδες του «Γεωτροπίου» της Ελευθεροτυπίας.

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

ΜΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΘΙΟΠΙΑ


Ακούω και βλέπω ένα σωρό πράγματα για τον αν πρέπει να γίνονται οι παρελάσεις, τι εκφράζουν αυτές, πόσο κοστίζουν και τι σημαίνουν για τον καθένα.. Θα μπορούσα να πω ένα σωρό κι εγώ πάνω σε αυτό, τις θέσεις μου λίγο πολύ εκφράζει η προηγούμενη ανάρτηση για τα σχολικά μου χρόνια. Τη συμπληρώνω και με τούτη που έγινε με αφορμή μια φωτογραφία που μάζεψα κάποτε στο Μοναστηράκι και δείχνει τη σχολική εορτή των Τριών Ιεραρχών του ελληνικού σχολείου στην Αντίς Αμπέμπα το 1926!

- Διαβάστε και τι γράφει πίσω η φωτογραφία και μετά να κάνετε τα σχόλιά σας…

ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΠΡΙΝ 40 ΧΡΟΝΙΑ


Πήγα σήμερα 40 χρόνια πίσω… Στην πρώτη παρέλαση του Δημοτικού Σχολείου Μεγάλης Κάψης και στις παρελάσεις της 25ης Μαρτίου του Γυμνασίου Αγίου Γεωργίου Τυμφρηστού.


Η πρώτη έγινε ήταν στις γυμναστικές επιδείξεις «Τυμφρήστια» που γινόταν με τη συμμετοχή όλων των δημοτικών σχολείων της περιοχής του Ανατολικού Τυμφρηστού στον Άγιο Γεώργιο. Ήταν μια εποχή που σε όλα τα χωριά: Άγιος Γεώργιος, Νεοχωράκι, Πτελέα, Βίτωλη, Μεγάλη Κάψη, Τυμφρηστός, Μεσαία Κάψη, Μερκάδα, Μαυρίλο, Νεοχώρι, Πιτσιωτά, Περίβλεπτο, Δίκαστρο και Παλαιόκαστρο λειτουργούσαν δημοτικά σχολεία και οι μαθητές – μαθήτριες συναντιόμασταν για πρώτη φορά και γνωριζόμασταν σε ένα τέτοιο γεγονός λίγο μακριά από το χωριό μας.

Η σχέση μας βέβαια με τη γυμναστική και τον αθλητισμό εν γένει ήταν κάπως παράξενη γιατί για όλους τότε προτεραιότητα ήταν οι δουλειές στα χωράφια και στα ζωντανά παρά τα «παιχνίδια». Αυτά τα πράγματα ήταν για τα παιδιά των πόλεων και των οικονομικά άνετων που τότε σπάνιζαν. Παρ’ αυτά και χωρίς να έχουμε καμιά προπόνηση τα καταφέρναμε σε διάφορα αγωνίσματα και είχαμε και κάποιες επιδόσεις.

Στο Γυμνάσιο Αγίου Γεωργίου που μετά το Δημοτικό βρεθήκαμε σχεδόν όλοι, μάθαμε λίγα περισσότερα για τη γυμναστική και αρχίσαμε τις παρελάσεις στις εθνικές εορτές που λόγω φτώχειας δεν γίνονταν με απολύτως ομοιόμορφα ρούχα αλλά με ότι ο καθένας είχε και θεωρούσε καλό ρούχο. Τότε ήταν που μαζεύονταν απ’ όλα τα χωριά με τη πρωινή συγκοινωνία οι γονείς από όλα τα χωριά και μας καμάρωναν σαν την ελπίδα του τόπου.


Το 1970 στο Γυμνάσιο Αγίου Γεωργίου Τυμφρηστού πηγαίναμε 480 παιδιά και λειτουργούσαν όλα τα δημοτικά σχολεία! Σήμερα αμφιβάλω αν στο Γυμνάσιο πηγαίνουν παραπάνω από 30 παιδιά και μόνο δυο δημοτικά σχολεία λειτουργούν. Το γεγονός δεν δηλώνει τίποτα άλλο παρά την πλήρη κατάρρευση του τόπου και τη διακοπή (προσωρινά νομίζω) της συνέχειας των γενεών με ότι και αν αυτό σημαίνει…

Σε γενικές γραμμές πάντως οι φωτογραφίες από αυτές τις παρελάσεις αποτελούν ντοκουμέντα για εκείνη την εποχή και την ιστορία του τόπου και επιβάλλεται η πολλαπλή ανάγνωσή τους. Ανάγνωση την οποία οι παλιοί μου συμμαθητές στο Γυμνάσιο Αγίου Γεωργίου Τυμφρηστού θα διαβάσουν κάποια στιγμή σε κάποιο από τα υπό έκδοση βιβλία μου…

Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΠΟΤΑ*


Δεν είναι τίποτα,
είναι η πόρτα σου, που ανοιγοκλείνει μόνη της,
όπως και χθες.

Δεν είναι τίποτα,
είναι η θεία σου Αγγελική, που έχει πεθάνει από χρόνια
και είναι μόνη της.


Δεν είναι τίποτα,
είναι τα χρόνια σου που επιστρέφουν
και διεκδικούν τα δικαιώματά τους.


Δεν είναι τίποτα,
είναι μεσάνυχτα και είναι αργά
για να φοβάσαι.

* Ποίημα του Χρήστου Ρουμελιωτάκη


- Η φωτογραφία που «δένει» με το ποίημα είναι μιας ανθισμένης μπουρνιάς χθες στην πλατεία Καρύτση όπως φωτίζονταν από το χλωμό φως του ηλεκτρικού.

ΟΙ ΜΥΓΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΒΙΤΡΙΝΑ


Διαφήμιση με παχιές μύγες; Πιθανόν να είναι έτσι, η οποία εκτός των γνωστών στόχων της στην αγορά, στοχεύει και στο να διασκεδάσει την εντύπωση των καταναλωτών πως το συγκεκριμένο μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας δεν βαράει στην τύχη μύγες αλλά τις έχει στην προθήκη. Μέσω αυτών μάλιστα μπορεί να πιστεύει πως θα τσιμπήσει ο αφελής πελάτης όπως κάνουν τα ψάρια στο δόλωμα…

Αλλά δεν είναι όποιες και όποιες αυτές οι μύγες. Είναι από φινιρισμένο μέταλλο για να αντέχουν μάλλον στη μυγοσκοτώστρα ή στα χημικά σπρέι που συνηθίζουν να ρίχνουν οι ομάδες καταστολής στους διαδηλωτές. Παρ’ αυτά όμως συνθέτουν έργα τέχνης καθώς αποτελούν μια εικαστική πρόκληση στο μύθο της κατανάλωσης και επί του προκειμένου εκφράζουν το δόλωμα για τους όποιους ενδιαφερομένους.

Αν και μεταλλικές – δηλαδή άψυχες - οι μεγάλες μύγες της προθήκης είναι ικανές όμως να γεννήσουν αυγά και να βγάλουν πολλά μυγάκια τα οποία με τη σειρά τους θα αποτελέσουν το δόλωμα για μικρότερα ψαράκια και ούτω καθεξής ώστε να διατηρήσουν τον κύκλο της κατανάλωσης μέχρι που ένα άλλο είδος, μπορεί και ποντίκια μέσα σε φάκα, να βγουν στην προθήκη και να ανοίξει ο επόμενος...

ΜΠΟΤΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

ΟΙ ΑΓΑΠΑΝΘΟΙ ΤΩΝ ΤΟΙΧΩΝ


Παραμονή της εαρινής ισημερίας σήμερα και η ανάπτυξη της άνοιξης εξελίσσεται ραγδαία στους τοίχους που θεμελιωμένοι στη θάλασσα αναπτύσσονται κλιμακωτά σε όλες τις πλαγιές του νησιού, ως την κορυφή φτάνουν και βασιλεύουν στα φρύδια των γκρεμών. Το χώμα που κρατούν στην αγκαλιά τους -αυτά τα μοναδικά μνημείο του μόχθου- ζυμωμένο με ιδρώτα, αίμα και υπομονή αιώνων ζεσταίνει όλες τις ρίζες  και κάνει τους σπόρους ν’ ανοίξουν για μια ακόμη φορά τον κύκλο της καρποφορίας στην πλάση τους.

Κατ΄ εξαίρεση, οι αγάπανθοι αυτές τις ημέρες στις Κυκλάδες, δεν προστάζουν σιωπή, όπως θα έλεγε και ο Ποιητής, αλλά αισιοδοξία, μπαίνουν στην πρώτη γραμμή της άνοιξης και με τα χλωρά κορμιά τους και τα υπόλευκα άνθη τους στολίζουν τους τοίχους όπου και αν αυτοί βρίσκονται στις εξοχές της Αμοργού και σε όλο το Αρχιπέλαγος. 

ΑΜΟΡΓΟΣ, 19032010

Πέμπτη 18 Μαρτίου 2010

ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ "ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ"


Το να περιμένεις στην αυλή της εκκλησίας του Νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» ασφαλώς και δεν σημαίνει πως είναι κάτι το ευχάριστο καθώς ο χώρος είναι τέτοιος που υπαγορεύει μόνο την υπομονή, την εγκαρτέρηση και φυσικά την καταφυγή στη θεϊκή βοήθεια. Όλα εκεί με τη χλωμή λιτότητά τους θυμίζουν προθάλαμο που οδηγεί είτε στη ίαση ψυχών και σωμάτων, είτε στον άλλο κόσμο όπου ούτε οδύνη θα υπάρχει, ούτε πόνος, ούτε στεναγμός.

Δεν έχεις τι να κάνεις τίποτα περιμένοντας σε αυτή την αυλή, εκτός βέβαια από το να καπνίζεις το ένα τσιγάρο πάνω στο άλλο. Όλα εκεί πέρα μοιάζουν να ήταν άρρωστα από τότε που γεννήθηκαν και θέλεις δεν θέλεις σε παρασύρουν σε μια μελαγχολία. ‘Όλα εκτός από μια κορομηλιά που ξετρελαμένη από τον ήλιο χθες είχε ανοίξει όλα της τα λουλούδια και γύρω της βούιζαν ένα σωρό έντομα. Το ανθισμένο σώμα της κραύγαζε με το τρυφερό, ζεστό λευκό του ανάμεσα στα βλοσυρά πεύκα και στα άλλα άκαρπα φυτά του παρτεριού.

Όλοι μέσα στα προβλήματά περπατούσαν χθες στην αυλή αλλά τους έβλεπα όμως να πηγαίνουν κοντά στην κορομηλιά, να κοιτάζουν σιωπηλά τα άνθη της και να τραβάνε μαζί με τον καπνό του τσιγάρου μια βαθιά ρουφηξιά από τον αέρα της. Σαν μικρό επιτάφιο γυρόφερναν το ανθισμένο δεντράκι ενώ κανέναν δεν έβλεπα να πλησιάζει ένα κομμένο κορμό πεύκου που εξέχει από την επιφάνεια της πλατείας δίπλα ακριβώς από την είσοδο στην αυλή. Κανένας δεν τον κοιτούσε καθώς η τομή του έδειχνε μέσα από τους ετήσιους κύκλους πόσα χρόνια ήταν εκεί και πόσα βάσανα των ανθρώπων είχαν δει τα μάτια του.

Βάσανα που αν υπήρχε τρόπος να βγουν σαν κείμενα στο χαρτί ή λέξεις σε ένα άλλο μέσο, σαν τον κόσμο θα ήθελαν άπειρες βιβλιοθήκες και ψηφιακούς δίσκους να χωρέσουν και δεν αποκλείεται αυτό το δέντρο από αυτά να έσβησε μια μέρα κι έμεινε μόνο το κούτσουρό του σαν φυτεμένο δίπλα σε ένα αδιάφορο φοίνικα να θυμίζει πως απέναντι από την πόρτα της εκκλησίας του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» υπήρχε κάποτε ένα μεγάλο πεύκο που ήταν μάρτυρας και στέγη στον πόνο και στην αγωνία των ανθρώπων που βάδιζαν εκεί…


ΑΘΗΝΑ, 18032010

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Η ΜΠΟΥΓΑΔΑ ΣΤΟΝ ΙΣΤΟ


Ήταν συνηθισμένο φαινόμενο παλαιότερα οι κυράδες να απλώνουν τη μπουγάδα τους σε αυλές, μπαλκόνια και ταράτσες και το γεγονός αποτελούσε για τα μάτια των γειτόνων κυρίως ένα εξαίρετο πεδίο για την μελέτη πολλών και ενδιαφερόντων ιδιωτικών στοιχείων. Όπως για παράδειγμα η οικονομική κατάσταση του σπιτιού – τα τρύπια βρακιά και τα μπαλωμένα τα έκρυβαν πίσω από τα σεντόνια ενώ τα μεταξωτά τα είχαν σε πρώτη θέση.

Η μπουγάδα επίσης ήταν μια μεγάλη ευκαιρία να ανεβαίνουν πολλές νοικοκυρές και υπηρέτριες στην ταράτσα όπου εκεί αντάλλασσαν πληροφορίες που δεν έπρεπε ή δεν μπορούσαν να ακουστούν μέσα στο σπίτι. Στην ενημέρωση αυτή που κοινώς λέγονταν κουτσομπολιό, δεν υστερούσαν τα κορίτσια των καλών οικογενειών – αντιθέτως μάλιστα η παρουσία τους έδινε κύρος στη μάζωξη και αποτελούσαν πηγή έμπνευσης αλλά και αντιγραφής καλών ή κακών τρόπων από τα ταπεινότερης κάπως καταγωγής.

Ήταν τότε η εποχή που τα κορίτσια παντρεύονταν με προίκα και αυτή, όπως λέει ένα παλιό διαδικτυακό απόφθεγμα για τη γυναίκα του Καίσαρα που δεν έπρεπε να είναι μόνο τίμια αλλά και να φαίνεται, έπρεπε να λάμπει και να βεβαίως να δείχνει ότι στο σπίτι υπάρχει μια άνεση. Ήταν εν ολίγοις η μπουγάδα, ο καθρέφτης του σπιτιού κι ότι δεν έβλεπε κανένας στο κορμί της γυναίκας εκεί μπορούσε να το φαντασιωθεί και να κινηθεί δεόντως.

Ο καιρός εκείνος έχει σχεδόν παρέλθει καθώς πλυντήρια, καθαριστήρια και τα σχετικά εργαλεία, έβγαλαν τη μπουγάδα από τον εβδομαδιαίο προγραμματισμό της νοικοκυράς αλλά η συνήθεια δεν κρύβεται, όπως ο βήχας, ο έρωτας ή η βλακεία. Έτσι μπορεί πολλές κυράδες ακόμη και κύριοι που το συνήθιζαν ως εργένηδες, να μην ανεβαίνουν στην ταράτσα να απλώσουν την μπουγάδα τους, αλλά τη συνήθεια να αλλάζουν πληροφορίες την κρατάνε σε άλλα μέσα… Στις στήλες των περιοδικών παλαιότερα και στις οθόνες εσχάτως. Έχει όμως κι αυτό την πλάκα του και βεβαίως ανεβάζει το επίπεδο ενημέρωσης.

Τρίτη 16 Μαρτίου 2010

Η ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΣΤΟ ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΟ ΤΑΒΑΝΙ


Είναι εκεί που οι οδοί Μητροπόλεως και Ερμού συναντούν την οδό Αιόλου, κάποια κτίρια που σαν γραφεία ή εμπορικά είχαν ακμάσει κατά τις προηγούμενες δεκαετίες σήμερα ρημάζουν παρατημένα γιατί το παραδοσιακό εμπορικό κέντρο της Αθήνας διαλύθηκε και ότι απ’ αυτό απέμεινε, μεταφέρθηκε σε διάφορα μακρινά σημεία του λεκανοπεδίου.

Το πλέον πιθανό είναι αυτά τα κτίρια αυτά που ρημάζουν και μαζί τους απαξιώνεται και η κοινωνική μνήμη αυτής της πόλης ποτέ πια να μη λειτουργήσουν όπως το παρελθόν και να μείνουν θεόκλειστα μέχρι να ρέψουν από το χρόνο και την αδιαφορία. Κάποια ημέρα τότε θα τα γκρεμίσουν και στη θέση τους να ξεφυτρώσει ένα αδιάφορο και άσχημο κτίριο – απ’ αυτά που γέμισαν την πόλη οι νέοι ατάλαντοι και χωρίς καμία αισθητική αρχιτέκτονες.

Είναι ζητούμενο όμως, ποιος οι ποιοι θα μπορούσαν να δώσουν πάλι ζωή σε αυτά τα κτίρια καθώς απ’ όλους θεωρούνται ως μη κατάλληλοι χώροι για στέγη εμπορίου ή άλλης δραστηριότητας. Ο δήμος Αθηναίων θα μπορούσε για παράδειγμα να κάνει κάτι, αλλά όπως έχει δείξει ως σήμερα, η μνήμη της πόλης είναι το τελευταίο που τον ενδιαφέρει.

Δεν είναι πολλά αυτά τα κτίρια, διακρίνονται όμως στους δρόμους από της αλυσοδεμένες μεγάλες πόρτες τους που οι περισσότερες είναι καλυμμένες από αλλεπάλληλα στρώματα κολλημένων διαφημίσεων και βεβαίως τους κάδους των απορριμμάτων μπροστά τους . Κανέναν δεν ενδιαφέρει αν πίσω από τις σακούλες και τα σκουπίδια κρύβεται μια ομορφιά της πόλης, κανένας δεν την υπερασπίζεται και κανένας δεν το βάζει θέμα στο Δήμο. Όλοι βολεύονται γιατί απλά δεν υπάρχει ο νοικοκύρης να βάλει τις φωνές και να τους κυνηγήσει.


Αυτά μοιάζει να ενδιαφέρουν μόνο όσους ακόμη περπατούν την πόλη με αργό ρυθμό και μπορούν να ψάχνουν τις λεπτομέρειες ενός κόσμου που δεν βρίσκεται πια στο προσκήνιο της ζωής αλλά υποφώσκει μελαγχολικός στα παρατημένα σπίτια και τα ερείπια. Όπως για παράδειγμα η ζωγραφιά που αποκαλύπτεται σιγά - σιγά κάτω από τον ασβέστη στο ταβάνι ενός παρατημένου αρχοντικού, που ήθελαν να βλέπουν οι νοικοκυραίοι σαν σήκωναν τα μάτια τους στον ουρανό του σπιτικού τους…

Δευτέρα 15 Μαρτίου 2010

ΤΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΓΑΪΔΑΡΑΚΟΥ


Μου αρέσει να σας στέλνω καλημέρες με λέξεις που ταιριάζουν σε κάποιες φωτογραφίες που δεν τραβήχτηκαν επί τούτου αλλά δείχνουν ιδιαίτερα πράγματα που συναντώ στις περιπλανήσεις μου σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον και δεν αποκλείουν να σκάσει το σπέρμα κάποιας έμπνευσης…

Σκεφτόμουν λοιπόν σήμερα το πρωί τι φωτογραφία να διαλέξω και κοιτώντας το αρχείο από το πρόσφατο ταξίδι στην Αμοργό, βρήκα μια που ταιριάζει κατά τη γνώμη στη σημερινή Μαύρη Δευτέρα για τους εργαζόμενους καθώς έχουν τεθεί από το πρωί τα νέα μέτρα με τις αυξήσεις στον ΦΠΑ και τις περικοπές των μισθών.

Το θέμα εστιάζεται στην ανεμελιά του τετράμηνου γαϊδαράκου ιδιοκτησίας Νικόλα Βαζαίου στον Ασφοντυλίτη της Αμοργού, καρπού του ζευγαρώματος της μάνας του που ακούει στο όνομα Λαμπρινή και του γαϊδάρου του Θοδωρή Νομικού από την Κάτω Μεριά που έχει αγοράσει από τον Βαγγέλη που έχει το φούρνο στην Παναγιά της Ηρακλειάς και ο οποίος είναι ακόμα αβάφτιστος. Αυτός ο μικρός λοιπόν ήρθε σε ένα κόσμο όπου τα γαϊδούρια δεν έχασαν ποτέ την αξία τους λόγω της δυσκολίας που έχει το ανάγλυφο του νησιού και ο ρόλος του είναι προδιαγεγραμμένος.

Έτσι ανάμεσα στα παιχνίδια και τις αταξίες που δικαιούται να κάνει λόγω της ηλικίας του παράλληλα διδάσκεται από τη μάνα του και τον συγκάτοικό τους στο πέτρινο καλύβι, το μουλάρι που λέγεται Κίτσος, τι να κάνει όταν θα έρθει η ώρα που θα του φορέσουν σαμάρι και θα αρχίσει δρομολόγια με φορτίο στην πλάτη του. Έτσι γίνεται από την αρχή της ιστορίας των ανθρώπων και των γαϊδάρων στην Αμοργό και έτσι θα συνεχίσει να γίνεται μέχρι που να εκλείψουν και τα δυο είδη.

Του γαϊδαράκου αυτή είναι η αιώνια μοίρα, αλλά οι συμπολίτες μας, ώριμοι και νέοι κυρίως που ποτέ δεν διδάχθηκαν πως υπάρχουν και εποχές που οι αγελάδες δεν θα είναι παχιές, καλούνται από σήμερα να φορτωθούν στην άμαθη πλάτη τους και άλλα βάρη για τα οποία κανείς δεν μπορεί να τους διαβεβαιώσει πως μετά από ένα μήνα θα είναι ακόμα ποιο βαρύτερα. Το σοκ ασφαλώς είναι ισχυρότερο από αυτό του γαϊδαράκου ο οποίος με τη σειρά του κι αυτός θα διδάξει στους απογόνους του πως η μοίρα των γαϊδάρων δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ και πως το παιχνίδι με την ουρά έστω, έχει και αυτό τα όριά του.


Στην περίπτωση των ανθρώπων το ίδιο παιχνίδι μπορεί να μην τελειώσει ποτέ και μια ολόκληρη ζωή να κυνηγάνε την ουρά τους αλλά ποτέ να μην καταφέρουν να την πιάσουν…

ΑΜΟΡΓΟΣ, 10032017

ΥΓ. Το κείμενο γράφτηκε την περίοδο που ετοίμαζα το βιβλίο για τον Ασφοντυλίτη και από τότε πέρασαν επτά χρόνια και θα έχει ενδιαφέρον τώρα που θα πάω πάλι στην Αμοργό να γνωρίσω τον γαϊδαράκο της φωτογραφίας ο οποίος σίγουρα θα έχει όνομα και μάλλον και απογόνους γιατί είναι απαραίτητοι για κάποιες διαδρομές στο ωραίο νησί...

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

Ο ΤΟΙΧΟΣ ΚΑΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ


Τους τοίχους τους φτιάχνουν οι άνθρωποι για μια σειρά πρακτικούς λόγους: να τους προφυλάσσουν από τα καιρικά φαινόμενα, να κρατάνε σε ασφάλεια το όποιο έχειν τους και φυσικά να αποκρύπτουν όταν χρειάζεται από τους άλλους τις κινήσεις τους – καλές ή κακές δεν έχει σημασία. Σε αντίθετη περίπτωση, όλα γίνονται δημόσια και το θέαμα κρίνεται αναλόγως με την οπτική, την παιδεία και την αισθητική αυτού που φαίνεται κι αυτού που βλέπει. Την ευθύνη πάντως για το τι θέλει κάποιος να φανεί στον τοίχο του ή μέσα από τα παράθυρά του, την έχει αποκλειστικά ο ίδιος.

Με την πρόοδο του χρόνου τα πράγματα άλλαξαν και από εκεί που ο τοίχος κάθε σπιτιού ή μιας ιδιοκτησίας ήταν ένας χώρος που σκέφτονταν κάποιος να πλησιάσει – πόσο μάλλον να γράψει κάτι πάνω σε αυτόν, φτάσαμε στο σημείο που έχει καταντήσει πίνακας ανακοινώσεων κάθε τυχαίου που περνάει από εκεί. Τόσο που πολλές φορές δημιουργεί ανάμεικτες εντυπώσεις γι’ αυτόν που κρύβει πίσω του. Δεν θέλει πολύ, ένας να γράψει κάτι, αμέσως ακολουθούν ένα σωρό άλλοι και συμπληρώνουν το διάλογο, άλλος με το κοντό του και άλλος με το μακρύ του.

Το φαινόμενο είναι πλέον συνηθισμένο στην πόλη που κατοικούμε και μάλλον μας ξενίζει όταν δούμε ένα καθαρό τοίχο. Είναι πλέον πέρα από την αισθητική μας ως άνθρωποι με τη στοιχειώδη καλλιέργεια και βεβαίως ως πολίτες με κοινό νου να μπορούμε να επεξεργαστούμε το αυτονόητο. Το ίδιο αντιλήφθηκα χθες -με αφορμή τη απεργία, την πορεία στην Αθήνα και τα επακόλουθά της – συμβαίνει σε πολλούς «τοίχους» στο δίκτυο όπου συνήθως εμφιλοχωρεί η ρηχή συνθηματολογία και η υιοθεσία απόψεων που μπερδεύει τη λίμπιντο με την ποδαρίλα του επαναστάτη.

Ένα σωρό πράγματα θα μπορούσαν να γραφτούν για τους τοίχους της Αθήνας και τους «τοίχους» των δικτύων οι οποίοι όπως προαναφέρθηκε είναι το ίδιο ευάλωτοι στις διαθέσεις των περαστικών. Ο μόνος τοίχος που είδα χθες να μην κινδυνεύει από αυτά που λέμε, ήταν αυτός του άθλιου κτιρίου που έχτισε ο Βωβός στη θέση ενός παλιού ωραίου σχολείου στην οδό Ακαδημίας και τούτο λόγω ύψους. Εκεί που βρίσκεται στα ουράνια δεν τον φτάνει καμιά πέτρα, κανένα σύνθημα δεν κολλάει πάνω του και κανένα αυθαίρετο post δεν πρόκειται να τον βάλει σε σκέψεις…

Ούτε ο παγωμένος ουρανός της Αθήνας ήθελε χθες να ακουμπήσει πάνω του μη και του κρατήσει τα αραιά συννεφάκια του και βιαστικά – βιαστικά τον προσπέρασε…

ΜΠΟΤΙΛΙΑ ΣΤΟ ΔΕΝΤΡΟ (03)

ΠΑΓΩΜΕΝΑ ΔΟΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΥΡΜΑ


Όλα γύρω δήλωναν την ερημία. Τα σπίτια θεόκλειστα, τα τζάκια χωρίς καπνό, τα δέντρα γυμνά - ο χειμώνας στο απόγειό του δυνάστευε με τις δυνάμεις του τον τόπο. Ψυχή δεν ανάσαινε πουθενά, τίποτα δεν αντηχούσε στο άδειο χωριό. Ούτε γάτες φαίνονταν, ούτε σκυλιά σε εμπόδιζαν να μπεις στην αυλή που πάνω στο τεντωμένο σύρμα ξεχειμάζουν τρία μανταλάκια ξεχασμένα από το καλοκαίρι.

Τρία μανταλάκια –ένα ζευγάρι από τα καινούργια που βγήκαν φέτος στην αγορά κι ένα μόνο του κάπως παλιωμένο που έμοιαζε να διηγείται στα άλλα τις εμπειρίες του από τις περασμένες μπουγάδες που γνώρισε και ιστορίες που άκουσε από τα αδειανά ρούχα που ολόκληρα μερόνυχτα στέγνωναν πιασμένα στα δόντια του…


ΒΡΑΓΓΙΑΝΑ ΑΡΓΙΘΕΑ, 29012011

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

ΚΑΘΕΝΑΣ ΚΑΙ Ο ΧΑΒΑΣ ΤΟΥ



Το διαισθανόμουν αλλά σήμερα το παραδέχτηκα. Ένα σωρό κόσμος κατεβαίνει στις συγκεντρώσεις και παίρνει μέρος στις πορείες και βγάζει φωτογραφίες όπως κάνει την Κυριακή στο Μοναστηράκι, στο παζάρι. Ένας στους δύο κρατούσε μια μηχανή και τράβαγε ότι του κινούσε το ενδιαφέρον. Σταρ βέβαια στην περίπτωση είναι γνωστοί σκύλοι και βεβαίως οι διμοιρίες των ΜΑΤ όπως παρατάσσονται. Μερικοί μάλιστα είναι τόσο προκλητικοί που πάνε καταπρόσωπα και φωτογραφίζουν τους αστυνομικούς που εκνευρίζονται πολύ από αυτό το πράγμα.
Κάποιοι άλλοι πιο τολμηροί χώνονται δίπλα στους επαγγελματίες φωτογράφους και τα συνεργεία να πιάσουν κι αυτοί το θέμα και λάμπουν από ικανοποίηση σαν προλάβουν να κάνουν κλικ σε μια μολότωφ όταν σκάει στο σύννεφο των χημικών. Οι περισσότεροι όμως φωτογραφίζουν με μανία ότι τους αρέσει μόλις κοπάσουν τα επεισόδια και πασχίζουν μάλιστα να κάνουν και τέχνη με ορισμένα στοιχεία που δηλώνουν την καταστροφή, όπως μια φωτιά που έβαλαν σε ένα σωρό ξύλινες παλέτες στην Πανεπιστημίου.


ΠΕΔΙΟ ΜΑΧΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ

Όπως πάντα τα επεισόδια κλιμακώθηκαν μπροστά στο Πανεπιστήμιο επειδή ο χώρος επιτρέπει κινήσεις αντιπερισπασμού και από τις δυο πλευρές. Α, ήταν και η πρώτη φορά μέσα στις τελευταίες δέκα ημέρες που οι καταληψίες του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους πήραν τα εμπόδια από το δρόμο να περάσει η πορεία και μόλις τέλειωσε τα ξανάβαλαν στη θέση τους και οι οδηγοί μετά υποχρεώθηκαν να κάνουν πάλι την άσκηση του σαλίγκαρου όπως όταν δίνουν εξετάσεις…

Τα μάτια μου δεν αντέχουν καθόλου στα δακρυγόνα κι έτσι περπάτησα το πεδίο της μάχης μετά από λίγο που αραίωσε λιγάκι το κακό από τα αέρια και τα χημικά. Οι διαδηλωτές είχαν κατευθυνθεί προς τα Εξάρχεια και τους ακολούθησαν τα ΜΑΤ για τα περαιτέρω. Έτσι στο χώρο έμειναν κάδοι που κάπνιζαν απαίσια και σπασμένα μάρμαρα. Τόσα μάρμαρα σπασμένα δεν είχα ξαναδεί σε ανάλογη περίπτωση. Με βαριά σφυριά έσπασαν τα μάρμαρα της εισόδου του Μετρό αλλά και όπου γύρω ήταν διαθέσιμα. Με την ευκαιρία φάνηκε πόσο τζούφια δουλειά είχε κάνει ο και εργολάβος που έβαλε τα μάρμαρα στην είσοδο της ALPHA!


ΠΑΛΙ Ο «ΙΑΝΟΣ» ΣΤΟ ΣΤΟΧΟ…


Πορεία χωρίς επεισόδια βεβαίως και δεν γίνεται. Έτσι οι πανέτοιμοι γι’ αυτά γνωστοί νεαροί και νεαρές έριξαν πέτρες, μολότωφ και άλλα αντικείμενα στους αστυνομικούς με το γνωστό αποτέλεσμα – να απαντήσουν δηλαδή οι δεύτεροι με δακρυγόνα και χημικά. Στόχος βέβαια των διαδηλωτών ήταν οι διμοιρίες των ΜΑΤ αλλά για μια άλλη φορά ξέσπασαν στα τζάμια του ΙΑΝΟΥ και έσπασαν την πόρτα χωρίς όμως να καταφέρουν να μπουν μέσα για πλιάτσικο όπως έκαναν τις προάλλες γιατί τους εμπόδισαν κάποιοι ψύχραιμοι που κάτι οργισμένα κοριτσάκια τους περιέλουσαν με τις χειρότερες βρισιές. Σημειώνεται πως την προηγούμενη φορά, καθώς κανένας δεν περίμενε να απαλλοτριώσουν βιβλία, μπούκαραν στον ΙΑΝΟ και άρπαξαν ότι βρήκαν μπροστά τους και γέμισε η Σταδίου βιβλία και DVD. Παραδόξως σήμερα δεν έγινε στόχος τους καμία τζαμαρία του διπλανού ZARA…

ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ, ΔΥΟ ΠΟΡΕΙΕΣ...

Ομολογώ πως ήταν μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις και πορείες που έγιναν τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα. Όπως πάντα όμως οι διαδηλωτές εμφανίστηκαν διασπασμένοι. Οι του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια και οι άλλοι στο Πεδίο του Άρεως. Έτσι οι πρώτοι ξεκίνησαν νωρίτερα και αφού πέρασαν την Πανεπιστημίου πρόλαβαν τη μέση της άλλης πορείας στα Χαυτεία. Εκεί ακούγονταν δυνατά ένα μεγάφωνο που καλούσε του διαδηλωτές του ΠΑΜΕ να αφήσουν τις κόκκινες σημαίες που κρατούσαν στην πορεία στο φορτηγάκι και να διαλυθούν προς τη Θεμιστοκλέους μη και έρθουν σε επαφή με τους άλλους, ούτε και οπτικά. Τους καλούσε μάλιστα να αποφύγουν το Πολυτεχνείο όπου είχαν αρχίσει ήδη κάποιες αψιμαχίες διαδηλωτών με την Αστυνομία. Όπως πάντα δηλαδή, οι διαδηλωτές πορεύτηκαν σε δυο μπλοκ με τις γνωστές συνέπειες για το εργατικό κίνημα και τα λοιπά…

Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

ΕΝΑ ΒΡΑΚΙ «DONATED BY …USA»


Το νοιώθω στη χροιά των εκφωνητών του ραδιοφώνου και των δημοσιογράφων εν γένει πως το «πήδηξε» η κυβέρνηση και αυτό του λούκι της κρίσης και ο πρωθυπουργός θα γυρίσει από τις ΗΠΑ θριαμβευτής και θα ακολουθήσουν πιθανόν χαρές και πανηγύρια…

Μέσα σε αυτό το κλίμα λοιπόν θυμήθηκα τα χρόνια που στο δημοτικό σχολείο της Μεγάλης Κάψης Φθιώτιδας -το 1964 ήταν που πήγα στην πρώτη- και άρχισαν τα συσσίτια με την αμερικάνικη βοήθεια. Τότε ήταν που το γάλα από τα δικά μας ζωντανά εξορίστηκε από το στόμα μας γιατί το σκονόγαλα με το κακάο μας άρεσε περισσότερο, το κίτρινο τυρί σε κονσέρβες υποκατέστησε τη φέτα που έκαναν οι μανάδες μας στο σπίτι, το αμερικάνικο πληγούρι αντικατέστησε τον τραχανά και άλλα πολλά, καινούργια και εξωτικά που διαμόρφωσαν κάπως το διαιτολόγιό μας έμπαιναν στο πιάτο το μας τα μεσημέρια. Όλα αυτά τα τρόφιμα έρχονταν σε πάνινα τσουβάλια που είχαν στάμπα ένα σχέδιο με δυο χέρια που σφίγγονταν φιλικά και από πάνω είχαν το σύνθημα «Donated by people of USA».

Αυτό κράτησε κάποια χρόνια και μετά καταργήθηκε, πως και γιατί δεν θυμάμαι. Μας έμειναν όμως οι ντενεκέδες που έγιναν διάφορά χρήσιμα δοχεία και γλάστρες, ορισμένες από τις οποίες αποδείχθηκαν ιδιαίτερα ανθεκτικές και κράτησαν πολλά πολλά χρόνια. Το ίδιο έγινε και με τα τσουβάλια τα οποία κράτησαν οι χωριανοί και τα χρησιμοποιούσαν να βάζουν καρπούς και άλλα πράγματα. Κάποια γυναίκα όμως από το χωριό, γοητεύτηκε φαίνεται από το άσπρο τσουβάλι που είχαν τα αλεύρια και με αυτό έφτιαξε βρακί.

Φυσικά ήταν αδύνατο εκείνα τα χρόνια να γνωρίζει κάποιος τι βρακί φορούσε (αν βέβαια φορούσε) μια γυναίκα γιατί τα ήθη ακόμα στο άπλωμα της μπουγάδας ήταν ιδιαίτερα αυστηρά. Το πώς μαθεύτηκε όμως αυτό είναι μια χαριτωμένη ιστορία που δηλώνει τη φτώχεια που επικρατούσε και τη γοητεία που ασκούσαν τα εξωτικά πράγματα. Η γυναίκα αυτή είχε πάει να κόψει το καλοκαίρι κλαρί για το χειμώνα – μια ιδιαίτερα επίπονη εργασία που πνίγει στον ιδρώτα όποιον το κάνει. Αφού έφτιαξε ένα φόρτωμα, το μετέφερε σε ένα αλώνι όπου το άπλωσε να ξεραθεί και ετοιμάστηκε να ξαναπάει πάλι στο δάσος. Ο ιδρώτας όμως την υποχρέωσε να βγάλει το μουσκεμένο τσουβαλένιο βρακί και να απλώσει στα κλαριά να στεγνώσει. Εκεί το είδε ένας χωριανός και για να της κάνει αστείο, το πήρε και το έκρυψε…

Όταν αυτή επέστρεψε το απόγευμα στο αλώνι με το επόμενο φόρτωμα κλαριά, άπλωσε τα δεμάτια και καθώς ετοιμάζονταν να πάει στο σπίτι της αναζήτησε το βρακί αλλά δεν το βρήκε. Τότε ρώτησε με τρόπο τον άντρα που ήταν εκεί κοντά και έκανε τον ανήξερο. «Μήτσιο, μήπως είδες ένα είδος;» του είπε. Ο Μήτσιος που ήξερε τι έψαχνε η Μαρία κατάλαβε πως την έπιασε η ντροπή και δεν ήθελε να πει πως ψάχνει ένα βρακί, την παίδεψε λιγάκι κάνοντας πως δεν ξέρει τίποτα και την άφησε να ψάχνει. «Ένα είδος που έγραφε Αμέρικα πάνω», του ξαναείπε η Μαρία. «Άσπρο ήταν και είχε κόκκινα και μπλε γράμματα», συμπλήρωσε και συνέχισε μέχρι που απογοητεύτηκε και πιστεύοντας πως το πήραν τα κοράκια να κάνουν φωλιά, πήγε σπίτι της χωρίς βρακί.

Ο Μήτσιος δεν έδωσε συνέχεια στο ζήτημα γιατί είχε να κάνει λιγάκι και με την τιμή της Μαρίας και μόνο μετά από πολλά χρόνια που ο χρόνος είχε αμβλύνει τις πιθανότητες παρεξήγησης το ανέφερε σαν ανέκδοτο και το οποίο επιστράτευσα σήμερα να σχολιάσω τη βοήθεια που μας φέρνει ο πρωθυπουργός από την Αμερική και πως πιθανόν θα την μεταχειριστούμε...

Σημειώση: Το σχολείο που είχε χτιστεί με τη βοήθεια του ιδρύματος Συγγρού το 1909 (φωτογραφία) που άρχισαν τα συσσίτια με τα αμερικάνικα τρόφιμα στέγαζε εκείνη τη χρονιά 47 παιδιά. Έκλεισε το 1979 και στο παρά πέντε το πρόλαβε ο Δήμος Αγίου Γεωργίου να επισκευάσει τη στέγη του και έτσι παραμένει όρθιο αλλά σε μαύρα χάλια….

Η ΑΝΤΟΧΗ ΤΗΣ ΦΟΥΝΤΟΥΚΙΑΣ


Νομίσατε θα γλιτώνατε σήμερα από μια ακόμα παγωμένη καλημέρα. Μην το πάρετε όμως σοβαρά και βιαστείτε να προσπεράσετε τη φωτογραφία που μπορεί να φέρνει στο νου τσουχτερό κρύο - σαν αυτό που έχει ενσκήψει σήμερα στην πόλη - αλλά να δείτε σ’ αυτηή την γενναιότητα που έχουν τα αρσενικά λουλούδια της άγριας φουντουκιάς να εκτεθούν στο όψιμο χιόνι της άνοιξης. Όντως οι φουντουκιές ανθίζουν πολύ νωρίς, σχεδόν πιο μπροστά απ’ όλα τα είδη του δάσους και τα άνθη τους χωρίζονται σε αρσενικά και θηλυκά. Οι ταξιανθίες των αρσενικών στημόνων με τη γύρη που θα γονιμοποιήσουν τους θηλυκούς υπέρους κρέμονται σαν μακριά καφετιά σκουλήκια (ίουλοι επιστημονικά) στα κλαδιά της και ανάλογα τον καιρό που θα επικρατήσει θα είναι και το αποτέλεσμα της γονιμοποίησης. Άμα είναι τυχερές, το δέσιμο του καρπού γίνεται κανονικά και την ευθύνη για την παραπέρα την έχει πλέον ο γονιμοποιημένος ύπερος του θηλυκού. Αν παγώσει, πάγωσε, κάηκε κι έτσι μπορεί άκαρπο και στεναχωρημένο, να φτάσει ως το φθινόπωρο το δέντρο.

Στην περίπτωση όμως που η παγωνιά προλάβει την ανθοφορία της φουντουκιάς, ο κίνδυνος να μην μπορέσει η γίνει η γονιμοποίηση είναι μόνο ορατός. Αυτό το είδος έχει αναπτύξει ένα φοβερό μηχανισμό που του επιτρέπει να κρατήσει έστω και ένα ίχνος γύρης γόνιμο κι έτσι με λίγα έστω φουντούκια θα μπορέσει θα ικανοποιηθεί ο ρόλος του.

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 10032010

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

ΤΟ ΤΥΦΛΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΟ ΠΑΛΙΟ ΣΠΙΤΙ


Ασφαλώς και θα υπήρχε λόγος, να χτίσει ο νοικοκύρης του παλιού αυτού σπιτιού στη Χελιδόνα της Ευρυτανίας το παράθυρο της πίσω πλευράς με το μπαλκόνι που έβλεπε στο χωριό. Λόγος που μπορεί να ήταν ας πούμε, η κατασκευή ενός ντουλαπιού στο εσωτερικό του, πράγμα σύνηθες που άλλαζε όμως και την όψη των σπιτιών.

Θα μπορούσε βέβαια να είχε ζητήσει από τον μάστορα να κατασκευάσει από πριν αλλά για κάποιο λόγο που αγνοούμε δεν το έκανε τότε. Πιθανόν να είδε κατόπιν πως δεν είχε χώρο να βάλει διάφορα πράγματα και προχώρησε στην κραυγαλέα παραφωνία τυφλώνοντας κυριολεκτικά το σπίτι. Πιθανόν στην πράξη του αυτή να μην έδωσε κανένας σημασία εκείνη τη στιγμή και το χτίσιμο του παραθύρου να μην απασχόλησε πέρα από λίγες ώρες τους συγχωριανούς του.

Στην περίπτωση όμως που αυτός τύφλωσε το παράθυρό του για να μη βλέπουν οι χωριανοί το εσωτερικό του δωματίου, δυο αιτίες υπάρχουν. Πρώτον να ήταν εξαιρετικά αδιάκριτοι οι συγχωριανοί του ή αυτός και η οικογένειά του να έκαναν τέτοια πράγματα που θα κινήσουν την περιέργεια πέρα από το κανονικό. Θα μπορούσε ίσως να βάλει μια κουρτίνα η οποία και θα φιλτράριζε τα βλέμματα αλλά ήξερε πως αυτό θα εξήπτε περισσότερο τη φαντασία και θα γαργάλιζε έντονα την περιέργεια. Κι έτσι για να ξεμπερδεύει άπαξ δια παντός, πήρε ένα σωρό λιθάρια και έχτισε το παράθυρο το οποίο στο εξής δεν ξαναείδε ποτέ προς τον έξω κόσμο.

Τώρα που το σπίτι παραδομένο από χρόνια στο έλεος του χρόνου ρήμαξε και έχει υποστεί ανεπανόρθωτες ζημιές – ήδη έχει αρχίσει να καταρρέει από την άλλη πλευρά- ο πρόσθετος τοίχος στο παράθυρο στέκει παραδόξως ακέραιος και φυσικά κραυγάζει σαν ανορθογραφία στο οικοδόμημα που αν μη τι άλλο, η αισθητική του είναι υποδειγματική και χαρακτήριζε μια εποχή.


ΜΠΟΤΙΛΙΑ ΣΤΟ ΔΕΝΤΡΟ (03)

Δευτέρα 8 Μαρτίου 2010

ΤΟ ΝΥΦΙΚΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΣΚΙΑΧΤΡΟ


Από μακριά έμοιαζε σαν κορομηλιά ανθισμένη· όσο πλησίαζα όμως έβλεπα πως ήταν ένα άσπρο κουρέλι κρεμασμένο σε ένα δέντρο πάνω από το Μεγάλο Ρέμα και απέναντι ακριβώς από τον ασίγαστο καταράχτη που έρχεται από τις κορυφές της Χελιδόνας...

Τι να σήμαινε εκεί μέσα στο καταχείμωνο ένα τέτοιο πράγμα που έμοιαζε περισσότερο με σκισμένο νυφικό παρά με άλλο ρούχο, κανείς δεν ήταν εκεί να το εξηγήσει. Έτσι έδειχνε καθώς κουνιόταν στον παγωμένο αέρα και άφηνε τη φαντασία να τρέξει σε πρόσφατα του τόπου γεγονότα της ζωής αλλά και σε περασμένα πάθη και σπαραγμούς του εμφυλίου. Νύφη εκεί, στο κρυφό Αλογομάντρι, αμφιβάλω αν είχε δει ποτέ αυτός ο σκληρός τόπος και μόνο στο όνειρο των κοριτσιών μπορούσε να ντύσει το κορμί τους ένα τέτοιο πολύτιμο ρούχο. Σαν τέτοιο πάλι, η θέση του θα ήταν στο μπαούλο να θυμίζει τη νιότη και τον έρωτα.

Το φάντασμα μιας νύφης σκέφτηκα σαν πλησίαζα και έβλεπα κι άλλα κομμάτια του πάνω στα κλαριά πιασμένα. Μιας νύφης που διάλεξε κάποτε τα κλαδιά του δέντρου να στεφανωθεί το θάνατο παρά αυτόν που ήθελαν να τη δώσουν χωρίς να τη ρωτήσουν. Οι δικοί να ξεπλύνουν τη ντροπή παράτησαν το σώμα της εκεί να λιώσει και να το φάνε τα κοράκια και όλοι συμφώνησαν πως το άδειο νυφικό έπρεπε να μείνει στα κλαριά για να φοβίζει τα κορίτσια του χωριού για να μη κάνουν στο εξής τέτοιες αποκοτιές.

Τέτοια σκεφτόμουν επηρεασμένος από την τραγική ιστορία του τόπου αλλά σαν πλησίασα ακόμα, διαπίστωσα πως το άδειο νυφικό δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα κομμάτι λευκής πλαστικής σακούλας που είχαν κρεμάσει εκεί σαν σκιάχτρο να φοβίζει τα πουλιά και να τα διώχνει από τα αμπέλια…

ΜΠΟΤΙΛΙΑ ΣΤΟ ΔΕΝΤΡΟ (02)

Κυριακή 7 Μαρτίου 2010

ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΚΑΙ ΧΙΟΝΟΝΙΦΑΔΕΣ


Οι κορομηλιές είναι κατά τη γνώμη μου τα πιο παρεξηγημένα δέντρα σε ότι αφορά τον καρπό τους μόνο και μόνο επειδή λόγω της ποικιλίας, του χρόνου ωρίμανσης και της συγκομιδής του δεν μπορεί να αποτελέσει μέρος της αγοράς των οπωρικών. Αυτό φυσικά και θα μας απασχολήσει αργότερα, όταν θα έρθει εκείνη η ώρα που θα μοσχοβολήσουν από τον καρπό τους οι πλαγιές των βουνών και τα ρέματα όλης της Ελλάδας.

Πριν φτάσουμε όμως σε αυτή την ευλογημένη στιγμή, βλέπουμε ήδη τις κορομηλιές να ανθίζουν παντού η μια πίσω από την άλλη νωρίτερα από τα άλλα καρποφόρα και μη δέντρα και παραβαίνοντας τις αναποδιές του Μάρτη να φουντώνουν τα άνθη τους ακόμα και σε μεγάλα υψόμετρα όπου κατά συνθήκη επικρατεί ακόμα ψύχος και ο κίνδυνος της παγωνιάς ποτέ δεν ελλείπει.

Το τολμούν αυτά τα δέντρα να ανθίσουν και ξέρουν πολύ καλά τις συνέπειες της κακοκαιρίας – να βγάλουν δηλαδή το καλοκαίρι χωρίς ούτε ένα καρπό στα κλαδιά τους καθώς θα κάψει ο πάγος τα άνθη τους. Το τολμούν και πολλές φορές το καταφέρνουν λόγω φυσικά της ανθεκτικότητας που έχουν σε τέτοιες σκληρές καιρικές καταστάσεις.

Έτσι μοιάζει να είναι γι’ αυτές χάδι ο χιονιάς που τις τυλίγει και τους αρέσει οι χιονονιφάδες να πέφτουν στη γη μαζί με τα πέταλά τους γιατί ξέρουν κατά βάθος πως ο έρωτάς τους έχει δέσει ήδη καρπό που θα κοιμηθεί στο μίσχο μέχρι που να φυσήξουν ζεστοί αέρηδες και θα αρχίσει να φουσκώνει και να στολίζει τα κλαριά τους από το Μάη ως τον Σεπτέμβρη…

- Την κορομηλιά της φωτογραφίας μέσα στο χιονιά την είδαμε το απόγευμα δίπλα στο δρόμο προς το Καρπενήσι. Μόλις είχε ξεκινήσει να χιονίζει και όπως μάθαμε τώρα έχει φτάσει εκεί τους 10 πόντους. Στη διαδρομή μέχρι τη Λαμία είδαμε ένα σωρό δέντρα ανθισμένα, αλλά τα προσπεράσαμε γιατί όσο καλά λόγια γράφουμε για τις κορομηλιές δεν θα θέλαμε να ήμασταν στη θέση τους από το κρύο…

ΚΑΡΠΕΝΗΣΙ, 07032017

ΟΙ ΑΣΤΟΧΑΣΤΕΣ ΚΟΡΟΜΗΛΙΕΣ*


Το ξέρουν πως είναι θύματα του διπρόσωπου Μάρτη οι αστόχαστες κορομηλιές και κάτι άλλες μακρινοκοντινές ξαδερφάδες τους της συνομοταξίας των πυρηνοκάρπων, αλλά σιγά που τις νοιάζει να φορέσουν τα νυφικά τους και να λάμψουν για λίγες μέρες μέσα στο δάσος και στα χέρσα χωράφια της Ευρυτανίας. Αν είχαν ένα κουκούτσι έστω μυαλό, θα εξέταζαν τον καιρό και μετά θα έβγαιναν τούτες τις μέρες στο χορό της άνοιξης που τις περισσότερες φορές όταν τελειώνει μοιάζουν σαν παραπλανημένες κόρες από τη βροχή και το χιόνι.

*Σημείωμα γραμμένο στο πόδι για να προλάβω τον καιρό που πλακώνει άγριος σήμερα στη Χελιδόνα και είναι βέβαιο πως θα κατατρέψει τις ανθισμένες κορομηλιές και τον καρπό τους αν κρατήσει πολλές μέρες.

ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ



Είμαι αρκετά μακριά απόψε, σε ένα χωριό της Ευρυτανίας, τη Χελιδόνα* ή Λάστοβο όπως το έλεγαν παλιά όπου το μόνο παράθυρο στον έξω κόσμο είναι η τηλεόραση και απ’ αυτή μαθαίνουν οι επτά μόνιμοι κάτοικοί του τι συμβαίνει και τα κουβεντιάζουν όλη μέρα…

Εγώ εκτός από το ότι δεν δίνω καμία σημασία στην τηλεόραση, είχα άλλα πράγματα στο νου μου και αυτά προσπάθησα σήμερα το απόγευμα μετά που σταμάτησε η χαλαζόπτωση, να κάνω. Να πάω δηλαδή στον οικισμό Αλογομάντρι, τον οποίο είχα γνωρίσει τον περασμένο Ιούνιο, μέσα στο πράσινο, την ομορφιά και τα αρώματα, χωμένο στην απότομη αγκαλιά του Μεγάλου Ρέμματος, να δω πως είναι γυμνό από φύλλα μέσα στο χειμώνα. Εκεί στέκει όρθιο ακόμα ένα από τα παλαιότερα σπίτια δίπατα της Ευρυτανίας, του Βαγγέλη Γκρούμπα και παρά δίπλα του είναι το καλύβι του Τριαντάφυλλου Ζαχαρόπουλου το οποίο δυστυχώς άρχισε να καταρρέει και τίποτα δεν το γλιτώνει από την ισοπέδωση.

Εδώ χάνεται ο κόσμος θα πείτε με την οικονομία, κι εγώ αναζητώ ίχνη από άλλες εποχές στους πιο έρημους τόπους της Ελλάδας (ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν τις παραξενιές μου και όχι μόνο τους υποδεικνύουν, αλλά και με υποστηρίζουν στις μετακινήσεις και στη διαμονή) και προσπαθώ να αρθρώσω ένα λόγο υπέρ αυτών των ξεχασμένων πραγμάτων που σε πολλούς μοιάζει ως επικήδειος. Έτσι είναι για όσους αυτό καταλαβαίνουν, αλλά για μένα εκτός του ότι αποτελεί επάγγελμα είναι και μια μεγάλη χαρά που πηγάζει από το απόλυτα απλό κτίσμα που συναντάω, το ανόθευτο από κάθε παρέμβαση ανθρώπου τοπίο, το γνήσιο έργο του ταπεινού τεχνίτη, αυτού που μάλιστα δεν βάζει ούτε το όνομά του σε μια πέτρα για να τον μνημονεύουν οι επόμενες γενιές.

Έτσι ένοιωσα απόψε εκεί πέρα, μέσα στην απόλυτη σιωπή και στον αέρα που κατέβαινε παγωμένος από τις χιονισμένες κορυφές της Χελιδόνας και χωρίς να νοιώθω καμιά ενοχή που δεν συμμετέχω έστω και μέσα από το δίκτυο στις διαμαρτυρίες για τα όσα έγιναν στην Αθήνα και στην επίθεση που δέχθηκε ο αγαπημένος μου Μανώλης Γλέζος. Βλέπω πως είστε τόσοι πολλοί που ανάμεσά σας σίγουρα βρίσκεται και ένας που μπορεί να με δικαιολογήσει…

(*) Η Χελιδόνα υπήρξε ένας τραγικός κατά την περίοδο του Εμφυλίου χώρος και από τα σκληρά γεγονότα της εμπνεύστηκε ο Διονύσης Χαριτόπουλος το βιβλίο του «Τα παιδιά της Χελιδόνας» το οποίο έγινε αργότερα και ταινία με τον ίδιο τίτλο. Η Μαρία Καρδαρά – Δημητριάδη επίσης που γεννήθηκε στη Χελιδόνα έχει γράψει ένα πολύ καλό βιβλίο, το «Φλουρί Κωνσταντινάτο» για το χωριό της και τους ανθρώπους του και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα». Δικά μου κείμενα και αναρτήσεις για τη Χελιδόνα σας υπόσχομαι πως θα διαβάσετε σύντομα στο δίκτυο και στις εφημερίδες.

ΧΕΛΙΔΟΝΑ ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ, 07032010


Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙΩΝ


Έτσι είναι πλασμένα τα σαλιγκάρια: να πηγαίνουν αργά – αργά κουβαλώντας ολόκληρο σπίτι πάνω στη ράχη τους και αυτό τους δίνει το δικαίωμα όπου νυχτώσουν, εκεί και μέσα στην σχετική ασφάλεια που τους παρέχει το κέλυφός τους, να ξημεώσουν. Ως προς τούτο, θεωρούνται ευλογημένα και τυχερά αν δεν προσελκύσουν το ενδιαφέροντοn κάποιου αρπακτικού, με φτερά ή τέσσερα ποδάρια και γίνουν η τροφή του.

Τα σαλιγκάρια ως γνωστόν όταν κινούνται -με το κεφαλάκι τους ψηλά και τα οφθαλμοφόρα κερατάκια που τα οδηγούν στον προορισμό τους- αφήνουν πίσω τους ένα λευκό μονοπάτι από το ξηρό σάλιο που εκκρίνουν από το σώμα τους και τα βοηθάει όταν είναι υγρό να έχουν ευκινησία. Αυτό δε από πολλούς θεωρείται μειονέκτημα και το σχετίζουν με συνήθειες των ανθρώπων οι οποίες κατά συνθήκη θεωρούνται γλοιώδεις και ταπεινές.

Τα ίχνη όμως από το σάλιο των σαλίγκαρων δεν είναι αυτά που τα προδίδουν στους διώκτες τους, αφού λόγω της αργής τους κίνησης με τίποτα άμα μπουν στο μάτι τους, δεν μπορούν να ξεφύγουν. Οι άνθρωποι πάλι που τους αρέσουν πολύ τα σαλιγκάρια μαγειρευτά τα βρίσκουν μετά το απόβροχο συνήθως που σκαρίζουν και τα συλλέγουν.

Θα μπορούσαν να γραφτούν ένα σωρό πράγματα γύρω από τους σαλίγκαρους , το σάλιο και τα ίχνη τους αλλ’ εκείνο που οδήγησε σε τούτο το σημείωμα, είναι το παράδοξο ανέβασμά τους σε ένα ακανθώδη θάμνο στον Ασφοντυλίτη της Αμοργού – πράγμα το οποίο πρώτη φορά έπεφτε στην αντίληψή μου. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο κατέφεραν αυτά τα αθόρυβα ζωντανά και γλίστρησαν πάνω στα αγκάθια, ούτε πως πέρασαν από το ένα κλαράκι στο άλλο χωρίς να φαίνεται πουθενά ούτε ίχνος από το σάλιο τους. Ασφαλώς πρόκειται για ένα μικρό θρίαμβο, αλλά μετά απ’ αυτόν ήρθε το απροσδόκητο τέλος!

Οι σαλίγκαροι πιάστηκαν στον ιστό που είχαν πλέξει οι αράχνες στα κλαδιά του θάμνου και αργά – αργά και μαρτυρικά πιστεύω, έγιναν τροφή αυτού του φρικτού εντόμου και τούτο μαρτυρούν τα άδεια κελύφη που κροταλίζουν θλιβερά σαν τα χτυπάει ο αέρας της Αμοργού.

ΜΠΟΤΙΛΙΑ ΣΤΟ ΔΕΝΤΡΟ (01)

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Η ΑΜΑΡΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΗΛΑ


Η ζωή πιστεύω είναι πολύ διαφορετική οπουδήποτε μακριά από την Αθήνα, όπου πλέον έχουν εγκατασταθεί και ζουν μόνιμα όλα τα κτήνη του Κράτους και οι άγγελοι της αποκάλυψης ανοίγουν τις φοβερές σφραγίδες την μια μετά την άλλη, βγαίνουν τα τρομερά δεινά και πέφτουν πάνω στα κεφάλια του κόσμου που δείχνει τόσο φοβισμένος μπροστά στο άγνωστο που τον περιμένει, όπως ο Αδάμ και η Εύα την ώρα που διαβαίνουν διωγμένοι από το θεό, το κατώφλι του Παραδείσου.

Λέω Παράδεισος και Κόλαση μόνο και μόνο για να καταλάβουμε τι αμαρτίες πληρώνουμε αυτό τον καιρό, ανεξάρτητα αν φάγαμε μικρό ή μεγάλο κομμάτι από το μήλο και πόσες άλλες μέλει να πληρώσουμε από την αφροσύνη και την απερισκεψία μας και μόνο.

- Συμβολική η φωτογραφία, με ένα μήλο από τη μηλιά που είναι φυτρωμένη στην αυλή του δημοτικού σχολείου του χωριού μου που συνεχίζει να καρπίζει ακόμα από τότε που τη θυμάμαι και τις συνέπειες του πρώτου δαγκώματος τώρα λογαριάζω...

ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ


Ο τρόπος για να υπολογίσουμε ακριβώς την ηλικία ενός δέντρου είναι να μετρήσουμε τους κύκλους του κομμένου κορμού του - πρέπει δηλαδή το δέντρο ή και ο θάμνος καμιά φορά, να κοπεί. Τούτο δε αποτελεί αξίωμα για τον πολύ κόσμο ενώ μόνο οι ειδικοί μπορούν με μια μέθοδο να τρυπήσουν τον κορμό και να βγάλουν ένα τμήμα του –σαν καρότο είναι και το ίδιο κάνουν με τον πάγο για να μελετήσουν το κλίμα– χωρίς να το καταστρέψουν.

Έτσι έχουν τα πράγματα με τούτη την περιέργεια του ανθρώπου που αποσκοπεί μεν στο να γνωρίσει την ηλικία του δέντρου, αλλά παράλληλα να μάθει και πολλά άλλα πράγματα: όπως τα χρόνια της ξηρασίας ή τα βροχερά που ακολούθησαν και σε συνδυασμό με τα αποτελέσματα άλλων παρατηρήσεων να συμληρώσει την ιστορία μιας κοινωνίας που έζησε κοντά ή κάτω από τα κλαδιά του.

Τούτο είναι εύκολο να διαβαστεί από το πάχος της κύκλων που μαρτυρούν με τον τρόπο τους όχι μόνο τα χρόνια, αλλά και άλλα σημαντικά πράγματα που έζησε κάποτε το δέντρο. Όπως, την πληγή από ένα τσεκούρι, το χάραγμα με ένα μαχαίρι, ακόμα και τα δόντια μιας κατσίκας που προσπάθησε στην τρυφερή του ηλικία να μασήσει τη φλούδα του διακρίνονται στην τομή του κορμού και αποκαλύπτουν τόσα και τόσα πράγματα που αν έμεινε όρθιο θα ήταν αδύνατο να τα γνωρίσουμε.

Ανεξάρτητα αν πρόκειται για ένα έλατο, ή μια φραγκοσυκιά από την Αμοργό, όπως αυτή που φαίνεται στη φωτογραφία η ζωή ενός δέντρου αποκαλύπτεται μόνο όταν αυτό πέσει νεκρό στο έδαφος...
-

Πέμπτη 4 Μαρτίου 2010

ΤΟ "ΑΝΑΘΕΜΑ" ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ…


Η πολιτική είναι μια τέχνη που από τους πολίτες ο καθένας την ερμηνεύει όπως τον συμφέρει και αυτή υπερασπίζει. Για τους πολιτικούς είναι ένα μαγαζί που μπορεί να περάσει για ένα διάστημα κρίση, αλλά πάντα είναι βέβαιοι πως θα την ξεπεράσει και θ’ ανοίξει πάλι με καινούργιο εμπόρευμα και πολλές φορές με νέα διεύθυνση…

Το σημείωμα τούτο δεν έχει στόχο να ανοίξει διάλογο για το τι είναι πολιτική αλλά μόνο να θυμίσει μέσω μιας περίπτωσης το πόσο απατάται κάποια στιγμή ο λαός σαν οι αντίπαλοι ενός πολιτικού αρχηγού τον βάλουν να τον αναθεματίσει.

Συγκριμένα κάποια περίοδο που έχασε ο Βενιζέλος από τους βασιλικούς (με συγχωρείται που δεν θυμάμαι καλά την χρονολογία) ο λαός κλήθηκε από διάφορους κομματάρχες να πάρει μια πέτρα και να πάει να τη ρίξει μαζί με τους άλλους σε ένα σωρό. Είναι το γνωστό «ανάθεμα» που έκαναν οι Αθηναίοι στο Πεδίο του Άρεως και το ίδιο κλήθηκαν οι ανά την Ελλάδα αντιβενιζελικοί να επαναλάβουν. Έτσι, υποχρεώθηκαν οι «τραγογενείς και φθειροπώγωνες» κάτοικοι τους τέως Δήμου Κοθώνίων (ορεινά Τρίκαλα στο μέσο ρου του Αχελώου όπου και τα έργα της εκτροπής) να πάρουν μια πέτρα από το χωριό τους και να τις πάνε να τις ρίξουν στο σωρό, στην περιοχή Λέουσα, στο δρόμο που έβγαινε σήμερα προς την Πύλη.

Έτσι λοιπόν ο κάθε άμοιρος χωριάτης πήρε μια μέτρια για να κουβαλιέται στο ταγάρι πέτρα από το χωριό του και άλλοι μέσα σε μια ώρα και άλλοι σε δέκα κατευθύνθηκαν εν πομπή προς τη Λέουσα και έκαναν σε ένα εμφανές σημείο ένα αρκετά ψηλό σωρό. Εξαιτίας δε αυτού το γεγονότος και παρά του ότι ο σωρός διαλύθηκε πολύ σύντομα, το σημείο αυτό καλείται ακόμα και σήμερα «Ανάθεμα» αλλά πολύ λίγοι θυμούνται γιατί το λένε έτσι.

Ο λαός λοιπόν εκτονώθηκε με το ρίξιμο μιας πέτρα στο σωρό, οι αντίπαλοι του Βενιζέλου πανηγύρισαν μπροστά στα λιθάρια και η πολιτική στη χώρα εκφράστηκε από τους βασιλικούς για να καταλήξει στην 4η Αυγούστου την οποία κατέλυσε η ιταλογερμανική κατοχή. Τα υπόλοιπα από τότε και πέρα είναι γνωστά αλλά ανάθεμα σαν κι αυτό με πέτρες δεν ξανακούσαμε, ούτε και λιθοβολισμό επίσης…

ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ


Ότι και να πείτε γι’ αυτόν και το έργο του, σας προλαβαίνω: ο «κύριος τίποτα» κατά τον Θεόδωρο Πάγκαλο, ο τέως δήμαρχος Αθηναίων και κατόπιν υπουργός Υγείας κλπ. στην υπέροχη διακυβέρνηση Καραμανλή Β' του Ραφηνάτου,  Δημήτρης Αβραμόπουλος άφησε πίσω του ένα μοναδικό μνημείο χάρη στο οποίο μπορεί να βρεθεί στην επόμενη δημοσκόπηση κάποιου ραδιοφώνου, ενδεχομένως και του Facebook, στην πρώτη θέση του μεγαλύτερου Έλληνα που πέρασε ποτέ στην ιστορία…

Κι αυτό γιατί είχε την έμπνευση να στήσει δίπλα από το Δημαρχείο, στο πεζοδρόμιο της οδού Αθηνάς και απέναντι ακριβώς από ένα κινηματογράφο που παίζει τσόντες εδώ και τριάντα χρόνια, το μνημείο της ελληνικής δραχμής! Η έμπνευσή του μπορεί να μην εκτιμήθηκε από κανέναν πνευματικό άνθρωπο και να μην εκθειάστηκε όσο έπρεπε από τα ΜΜΕ της εποχής γιατί τότε όλοι ζούσαμε στον πυρετό του ευρώ και της ισχυρής Ελλάδας που έπαιζε και το βρακί της στο Χρηματιστήριο. Έτσι το μνημείο έμεινε εκεί και ξεχάστηκε απ’ όλους,  αλλά να που ήρθε η στιγμή να γίνει η νοσταλγία για την εποχή της δραχμής μια νέα εθνική φαντασίωση για τις καλές ημέρες που πέρασαν και θέλουμε να ξαναρθούνε.

Όπως βλέπω λοιπόν τα πράγματα, θρησκόληπτοι και άθεοι, Χριστιανοί και πιστοί άλλων δογμάτων, εκεί θα τρέχουν τώρα να ανάβουν κεράκια και καντήλια μήπως γίνει κανένα θαύμα και γυρίσουμε πάλι στην εποχή που με ένα ντενεκεδένιο τάληρο, μπορούσε ένας άνθρωπος να κοιμηθεί χορτάτος και χωρίς εφιάλτες πως θα του πάρουν ακόμα και τα παπούτσια να σωθεί το κράτος…

ΑΘΗΝΑ, 04032010

ΥΓ. Για τους νέους αναγνώστες του Ακτήμονα θυμίζουμε πως τα τελευταία χρόνια ο Δημήτρης Αβραμόπουλος μετακόμισε στις Βρυξέλλες απ' όπου εκτελεί χρέη Επιτρόπου της Μεταναστευτικής Πολιτικής. 

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

ΟΙ ΚΟΡΥΔΑΛΟΙ ΤΗΣ ΑΜΟΡΓΟΥ



Ήταν το πρώτο λάλημα που υποδέχονταν το πρωί τον ξωμάχο στο χωράφι που θα πότιζε με τον ιδρώτα του όλη την ημέρα για μια χούφτα σόδεμα του κορυδαλλού ή κατσουλιέρη, ενός πουλιού που πήρε το όνομά του από το τριγωνικό λοφίο που κουβαλά πάνω στο κεφάλι του, το κινεί αναλόγως τη διάθεσή του και ιδιαίτερα στην περίοδο των ερώτων του.

Το πουλί αυτό που ανήκει στη μεγάλη οικογένεια των κορυδαλιδών μοιάζει με τους σπουργίτες αλλά έχει πιο εκλεπτυσμένο κόψιμο και είναι ιδιαίτερα ευκίνητο σε σχέση με αυτούς τους αλητήριους των πόλεων που ορμάνε στην τροφή σαν μπουλούκι. Ο κορυδαλλός είναι ένας ευγενής των αγρών, πετάει συνήθως μόνος ή ζευγαρωμένος και κάνει παιχνίδια στον αέρα σαν δει άνθρωπο και μοιάζει να τον συνοδεύει στο δρόμο και στη δουλειά πετώντας συχνά μέσα στο χωράφι και πάνω στους τοίχους της περίφραξης.

Όσον αφορά την τροφή του, έχει εξαιρετικούς τρόπους στην αναζήτησή της και σαν τσιμπάει ένα σπόρο η κίνησή του είναι ένα σχόλιο πάνω στην ευγένεια που υπαγορεύει η σημασία της τροφής. Το είδος αυτό ζει όλο το χρόνο στην Ελλάδα , φτιάχνει τη φωλιά του σε εσοχές του εδάφους και παλαιότερα συχνά το έπιαναν και το έβαζαν σε κλουβιά επειδή κελαϊδάει όμορφα ή να συμπληρώσει το φαγητό καθώς το κρέας του θεωρούνταν νοστιμότατο.

Λέμε παλαιά γιατί σήμερα ο κορυδαλλός είναι σχεδόν άγνωστος σε πολλούς γιατί το είδος του κοντεύει να εξαφανιστεί όχι από το κυνήγι όπως πιστεύουν αφελώς κάποιοι, αλλά από τα φυτοφάρμακα που ρίχνουν στα χωράφια και την εγκατάλειψη των αγρών κι ακόμα από την μεγάλη εξάπλωση των κάθε λογής αρπακτικών που καταστρέφουν τις φωλιές τους. Έτσι απαντάται ακόμα μόνο σε σημεία που οι καλλιέργειες ακολουθούν ακόμη ένα συμβατικό τρόπο ή σε ορισμένα νησιά που δεν κινδυνεύει ιδιαίτερα από τα αρπακτικά.

Δεν θα μου ήταν έκπληξη λοιπόν να έβλεπα κορυδαλλούς στον Ασφοντυλίτη της Αμοργού τις προηγούμενες μέρες. Σαν φανήκαμε εκεί με τον Νικόλα Βαζαίο νάσου και άρχισαν να καταφθάνουν με ωραίες κινήσεις οι κορυδαλλοί και ερευνούσαν ιδιαίτερα το χώρο γύρω από το αυτοκίνητο που ξεφορτώσαμε τις τροφές των ζώων γιατί ήξεραν πως εκεί κάτι θα περίσσευε και γι΄αυτούς. Είναι όντως σπάνιο πράγμα και στον Ασφοντυλίτη οι σπόροι γιατί κι εκεί έχουν σταματήσει οι καλλιέργειες και οι κορυδαλλοί γνωρίζουν το κριθάρι για παράδειγμα μόνο όταν αυτό φτάνει πλέον κι εκεί μόνο μέσα σε τσουβάλια του εμπορίου.

Τρίτη 2 Μαρτίου 2010

ΜΝΗΜΕΙΑ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ


Ήταν όντως ένα μικρό διάλειμμα στη ζωή μου η ξαφνική επίσκεψή στην Αμοργό, η οποία ομολογώ δεν έγινε μόνο για λόγους δουλειάς αλλά και για το ίδιο το ταξίδι. Ο καιρός ανοιξιάτικος· πότε ήταν μαζί μου στην εξοχή και πότε περιόριζε τις κινήσεις μου στη Λαγκάδα γεγονός που με υποχρέωσε να μείνω αρκετές ώρες μαζί με τους ντόπιους στα καφενεία και να κουβεντιάσουμε πολλά πράγματα από αυτά που ήθελα να μιλήσω μαζί τους. Ήταν μια τεράστια ευκαιρία που καθώς τώρα αρχίζουν οι δουλειές στο ύπαιθρο και τον τουρισμό, μόνο τον ερχόμενο χειμώνα μπορεί να μου ξανατύχει…

Η ουσία αυτού του διαλόγου συμπυκνώνεται κυρίως στην κριτική της προηγούμενης τριακονταετίας μέσα στην οποία διασαλεύτηκαν μέχρι που καταστράφηκαν πολλές νησιωτικές κοινωνίες και σήμερα με την εξέλιξη της κρίσης που λένε, νιώθουν κυριολεκτικά κρεμασμένες στην τύχη τους. Τα λόγια που άκουσα είναι κατά τη γνώμη μου ένας θησαυρός σοφίας αλλά κανέναν εκτός από λίγους αυτή τη στιγμή νομίζω πως ενδιαφέρουν. Είναι όμως βασικό στοιχείο του έργου για την Αμοργό αυτοί οι διάλογοι και τούτο θα φανεί με την ολοκλήρωσή του, τις αρχές του καλοκαιριού υπολογίζω.

Δεν θα μείνω σε αυτές τις στιγμές στην Αμοργό, αλλά σε μια εικόνα που για μένα αποτέλεσε σήμερα το καταστάλαγμα και με έκανε να τις δώσω στην έρευνα και άλλες ιδιαίτερες διαστάσεις. Μπαίνοντας στο λιμάνι του Πειραιά το απόγευμα είδα δεμένα το ένα δίπλα στο άλλο τα πλοία της οικογένειας Αγγούδημου: «Ρομίλντα», «Ροδάνθη», «Μιλένα», «Δημητρούλα» κλπ με τα οποία γράφτηκε κατά τα τελευταία 30 χρόνια το τουριστικό έπος των Κυκλάδων και ιδιαίτερα της περίφημης «Άγονης Γραμμής».

Τα προειρημένα πλοία όπως έμαθα φέτος καθώς συμπληρώνουν τριάντα χρόνια ζωής στις ελληνικές θάλασσες πρέπει να αποσυρθούν από την κυκλοφορία και τα έχουν αραγμένα να σιγολυώνουν εκεί στο έμπα του μεγάλου λιμανιού σαν μνημεία μιας εύκολης εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί και κανένας ποτέ δεν λογάριασε τις συνέπειες της επόμενης ημέρας…

ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΣΤΑ ΠΛΟΙΑ…



Σκέφτηκα πως μπορεί να είναι σαν αμαρτία σήμερα στο πλοίο να βλέπω την οθόνη του laptop αντί να κοιτάζω το πέλαγος αλλά διαπίστωσα πως και από το παράθυρο βλέπω τη θάλασσα και τον αέρα μου παίρνω κάθε λίγο με αφορμή ένα τσιγάρο, χώρια που βλέπω πως το δίκτυο κάνει λιγότερο κακό απ’ ότι τα κινητά τηλέφωνα... Κι ακόμα, μετά από λίγες μέρες δυσκολίας στην πρόσβαση που είχα στην Αμοργό, διαβάζω εφημερίδες, μαθαίνω πράγματα για φίλους και άλλες καταστάσεις κι έτσι δεν θα βρεθώ ξαφνικά χωρίς ενημέρωση μόλις πατήσω πάλι το πόδι μου στην Αθήνα.

Ένα πρόβλημα πάντως που διαπιστώνω είναι ότι τα πλοία έχουν ελάχιστες μπρίζες και προς τούτο πρέπει να γίνουν κάποιες κινήσεις ενόψει του καλοκαιριού, ενδεχομένως και μέσα από το δίκτυο με κάποια ομάδα, για να μπορούν να κερδίζουν χρόνο όσοι θέλουν πραγματικά να κάνουν κάποια δουλειά στα μακρινά κυρίως ταξίδια. Επίσης πρέπει να σας ενημερώσω πως σε όλο το ταξίδι ως την Αμοργό βλέπω ασύρματα το δίκτυο και αυτό σε σχέση με πέρσι, το θεωρώ μεγάλη εξέλιξη.

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

ΤΟ ΚΟΠΑΔΙ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΒΑΖΑΙΟΥ



Μπορεί να ήταν η καλύτερη μέρα και μάλιστα χωρίς αέρα, για περπάτημα σήμερα στην Αμοργό αλλά λόγω της σχετικής συννεφιάς από φωτογραφίες δεν κάναμε και πολλά πράγματα. Πλήθος ήταν τα θέματα από τη Λαγκάδα ως τον Ασφοντυλίτη που βαδίσαμε τη «Μεγάλη Στράτα» όπως λένε εδώ το μονοπάτι από την Αιγιάλη ως τα Κατάπολα αλλά η συννεφιά πίκραινε λίγο το φως κι έτσι κάπου στόμωνε ο φακός σαν στόχευε στον ορίζοντα.

Δεν πειράζει, υπάρχει πάντα και η δεύτερη φορά για να συμπληρωθεί αυτό το έργο που θέλω να κάνω και μάλιστα καλύτερο γιατί όσοι δεν το ξέρουν η εξοχές της Αμοργού είναι γεμάτες με ζώα και φυσικά ανθρώπους που τα προσέχουν και όταν τους συναντήσεις, αποδεικνύονται πολύτιμοι στις πληροφορίες και μοναδικοί στη συντροφιά. Έτσι πήγα με το Νικόλα Βαζαίο στη θέση Μποζίκη, τη μεγάλη πλαγιά με τους τεράστιους τοίχους κάτω ακριβώς από τον οικισμό Ασφοντυλίτη όπου αυτός ο ιδιαίτερα εργατικός άνθρωπος έχει ένα μεγάλο κοπάδι από κατσίκια να τα ταίσει και να τα φροντίσει.

Ήταν σας πληροφορώ μια μοναδική στιγμή σαν δεκάδες κατσίκες και τράγοι ξεφύτρωσαν μέσα από τους θάμνους σαν είδαν το Νίκο να πλησιάζει με τις σακούλες γεμάτες τροφή. Σα να είχαν πάρε όλες μαζί ένα σύνθημα, άφησαν τα κατσικάκια τους σε ασφαλή σημεία να παίζουν, όρμησαν στις ταίστρες και άρχισαν να τρώνε σπρώχνοντας όπως συνηθίζουν, η μια την άλλη με τα κέρατά τους. Όταν τέλειωσαν άρχισαν να αναζητούν τα κατσικάκια τους και αποτραβήχτηκαν σε διάφορα σημεία να βγάλουν οικογενειακώς τη νύχτα.

Θα μου πείτε τι κάθομαι και γράφω τώρα για κατσίκες… Εδώ τρέχουν προβλήματα και προβλήματα που καίνε τον κόσμο, αναζητήσεις παντός είδους γίνονται από σκοινί κορδόνι στους «τοίχους» και τα παράθυρα κι εγώ κάθομαι και χαζεύω τις κατσίκες να τρώνε.

Κι όμως ομολογώ πως σε όλους θα άρεσε να δει σήμερα ένα κοπάδι κατσίκες να μαζεύεται σε ένα συγκεκριμένο σημείο που ήταν οι ταίστρες απέναντι από ένα ήσυχο πέλαγος και να γεμίζει τον κόσμο από κουδούνια , βελάσματα και την τραχιά μυρωδιά των τράγων. Και να μην την έχει ζήσει κάποιος αυτή τη στιγμή, κάτι μέσα του θα σκιρτήσει από τον αρχέγονο κόσμο των Κυκλάδων που μέχρι σήμερα δεν έχει σταματήσει να ζει, να πορεύεται και να παράγει…