ΤΑ ΚΟΛΧΙΚΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ

Στις δυο μέρες που έλειψα από το χωριό, δεν άλλαξαν και πολύ τα πράγματα αλλά βρήκα τα χωράφια φουντωμένα από τη νέα χλόη που ευνόησαν πολύ οι βροχές αυτών των προηγούμενων ημερών. Μαζί με την χλόη αναπτύχτηκαν πάλι πολύ οι φτέρες και τα βάτα, σε σημείο που σε πολλά σημεία ο καθαρισμός του Αυγούστου πήγε χαμένος και πρέπει να τα ξανακόψω τώρα για να μαζέψουμε τα καρύδια. Μαζί με τη χλόη βγήκαν και πλημμύρισαν τα χωράφια τα κυκλάμινα και τα κολχικά, τα οποία πολλοί θεωρούν ως κρόκους που μπορεί να μοιάζουν εκπληκτικά αλλά δεν έχουν καμιά σχέση με το πολύτιμο αυτό φυτό που φυτρώνει στην Κοζάνη και σπανίως σε άλλα μέρη. Τα κολχικά, η διώχτρες όπως τα λένε στον Ασπροπόταμο είναι δηλητηριώδη και τα αποφεύγουν όλα τα πλάσματα αλλά είναι ωραία για να τα βλέπει κανένας και να τα βάζει φόντο στις φωτογραφίες γιατί όπως και να έχει είναι και αυτά μια ομορφιά του φθινοπώρου..

 ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 29092012

ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΑΙΜΑ

Πάνε τώρα τρεις εβδομάδες που μέσω του Facebook έκανα μια έκκληση για προσφορά αίματος που είχε ανάγκη η μάνα μου η οποία νοσηλεύονταν στο Νοσοκομείο Λαμίας και η ανταπόκριση ήταν συγκινητική. Η κυρά Κούλα χάρη στο αίμα που έδωσαν πολλοί φίλοι και φίλες ξεπέρασε το πρόβλημα που αντιμετώπιζε, πήρε προχθές εξιτήριο και στέλνει ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους που την βοήθησαν να πάρει μια βαθιά ανάσα ζωής.

Με τη σειρά μου κι εγώ ευχαριστώ τις δεκάδες ανθρώπων απ’ όλη την Ελλάδα που ανεξάρτητα αν θα μπορούσαν να δώσουν αίμα έδειξαν ενδιαφέρον για την μάνα μου. Με την ευκαιρία δράττομαι να πω ότι έκανα και μια στατιστική από την οποία βγήκε πως οι περισσότεροι που έδειξαν ενδιαφέρον ήταν πάνω από τα 40 πράγμα που για πολλούς και αυτονόητους λόγους μειώνει την ικανότητα για αιμοδοσία. Κάτω από τα 40, ακόμη και μεταξύ στενών συγγενών η ανταπόκριση ήταν ελάχιστη, λες και αυτή η γενιά αγνοεί την αιμοδοσία ή την θεωρεί περιττή.

Πιστεύω πως αυτό το συμπέρασμα το αναγνωρίζουν εμπράκτως και οι αρμόδιες υγειονομικές υπηρεσίες και αναζητούν λύσεις…

Ιδιαίτερα πρέπει να ευχαριστήσω τον ΕΔΟΕΑΠ, το ταμείο των δημοσιογράφων που επικοινώνησε άμεσα μαζί μου και έστειλε αίμα, τον Δήμο Μακρακώμης καθώς και την Ιερά Μητρόπολη Φθιώτιδας. Τους φίλους και τις φίλες που έδειξαν ενδιαφέρον και έδωσαν αίμα τους ευχαρίστησα προσωπικά και ελπίζω μέσα στην αγωνία να μην ξέχασα κανέναν. Εύχομαι δε, κανένας να μην βρίσκεται σε αυτή τη θέση και βεβαίως, να δούμε όλοι με πραγματικό ενδιαφέρον την αιμοδοσία για να νιώθουν ασφαλείς όσοι χρειάζονται αίμα.

Στη φωτογραφία (2009) η κυρά Κούλα που για να διασκεδάσει την αγωνία της στο νοσοκομείο σχεδίαζε μόλις βγει απ’ αυτό να φτιάξει ένα μεγάλο ταψί με κολοκυθολέλουδα που είναι η αδυναμία της και να μας καλέσει όλους σε ένα μεγάλο τραπέζι. Φέτος δεν προλαβαίνει αλλά του χρόνου την βλέπω ικανή να το κάνει και ακόμη να ξαναφτιάξει την αυλή της και να την γεμίσει γλάστρες και ορτανσίες...

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 09092024

ΜΙΑ ΘΥΜΗΣΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑ ΑΣΙΝΟΦΙΔΟ

 

Τι μου θύμισε απόψε η εξαιρετική φωτογραφία του Mike Manonas με το όμορφο φίδι Coronella austriaca ( Στεφανοφόρος ή ασινόφιδο) στην ομάδα «Ερπετά & Αμφίβια Ελλάδας & Κύπρου».

 Ήμουν ενάμιση χρόνων, το καλοκαίρι του 1959 και βρισκόμασταν ένα απόγευμα με τη μάνα και τη γιαγιά Κατερίνη (μάνα του πατέρα μου) στο χωράφι στη βοσκή του μικρού κοπαδιού στις Καρυές και κάποια στιγμή τους ξέφυγα και πήγα προς την αμπουριά που έβγαινε προς τη μεγάλη στράτα, προς του Βασιλάρα. Εννοείται πως για φίδια ήξερα ακόμη ελάχιστα και έτσι δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία στην ύπαρξή τους αλλά και γενικώς δεν είχα αρχίσει ακόμη να συνειδητοποιώ τους κινδύνους που παραμόνευαν στο χωράφι.

 Βλέποντάς με η μάνα μου να απομακρύνομαι ήρθε να με μαζέψει και τότε είδε ένα ασινόφιδο να κινείται ανάμεσα στα χορτάρια με προορισμό τη στράτα. Έβαλε αμέσως τις φωνές και με άρπαξε να μην με «φάει» το φίδι. Η μάνα ήταν απόλυτα εξοικειωμένη με τα φίδια και όλα τα πλάσματα του χωραφιού και του τόπου αλλά στα ερπετά έτρεφε μια απέχθεια. Δεν τις γλύτωνε κανένα αν τα συναντούσε, από μια κακή αντίληψη παρά από κίνδυνο.  Έτσι με άρπαξε και με πήρε μακριά από το φίδι το οποίο συνέχισε απτόητο το δρόμο του και εξαιτίας μου γλίτωσε από το ραβδί που πάντα κουβαλούσε μαζί της.

 Η γιαγιά που περίμενε με κάθε τρόπο να πει τα δικά της,  ορμήνευσε αυστηρά την μάνα μου να με προσέχει περισσότερο και απευθυνόμενη σε μένα συμπλήρωσε: «Να δεις που θα έρθει ο πατέρας σου να το σκοτώσει». Ως εκ θαύματος, εκείνη τη στιγμή φάνηκε στη στροφή στις Αγκορτσιές να έρχεται ο πατέρας μου, με άδεια από το στρατό. Ο πατέρας μου παντρεύτηκε την μάνα μου πριν πάει στρατιώτης, το 1957 και εκείνο το διάστημα υπηρετούσε σε μια μονάδα Μηχανικού στη Λαμία και πήρε το μεσημεριάτικο λεωφορείο για το Καρπενήσι, κατέβηκε στο Χάνι του Ποντικού και το έκοψε με τα πόδια ως το χωριό.

Οι μάνα και η γιαγιά φαίνεται πως ήξεραν πως θα έρχονταν και γι’ αυτό τον περίμεναν στο χωράφι και χάρηκαν σαν διάβηκε την αμπουριά. Η δική μου χαρά όμως ήταν διπλή καθώς του ζήτησα να ψάξει να βρει και να σκοτώσει το φίδι που με τρόμαξε. Τι να κάνει; Περπάτησε λίγο μέσα στα χορτάρια με ένα ραβδί στο χέρι αλλά που φίδι; Είχε γίνει άφαντο κι εγώ έμεινα στο παράπονο που ο πατέρας μου δεν το σκότωσε και από τότε και πολλά χρόνια μετά έπαψα να πηγαίνω σε αυτό το σημείο του χωραφιού μήπως και φανεί πάλι. 

 Φυσικά και δεν ήξερα ότι ήταν ασινόφιδο και άκακο, αλλά κάτι βαθύτερο, το οποίο έκανα πολλά χρόνια να καταλάβω ήταν ότι εκείνο το φίδι που γλίτωσε ήταν και το πρώτο ρήγμα στη σχέση με τον πατέρα μου γιατί σαν δικός μου ήρωας δεν σκότωσε τον δράκο που με απειλούσε και κατά πως, δεν εκτέλεσε την εντολή της μάνας τους και της γυναίκας του να με προστατεύσει. Κι όλα αυτά ξεκίνησαν από ένα άκακο ασινόφιδο, είδος που δεν ξανάδα ποτέ στο χωράφι ούτε αλλού…

 Ευχαριστώ τον Mike Manolas για την ευκαιρία που μου έδωσε να θυμηθώ το πρώτο αγιόφιδο που είδα στη ζωή μου.

 ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΣΙΝΟΦΙΔΟ

 Η στεφανοφόρος, Coronella austriaca (Laurenti, 1768), κοινώς γνωστή ως ασινόφιδο, είναι φίδι της οικογένειας Colubridae. Πρόκειται για μη δηλητηριώδες και ακίνδυνο για τον άνθρωπο φίδι. Φέρει χαρακτηριστική ράβδωση που ξεκινά από τα ρουθούνια, "αγγίζει" το μάτι και συνεχίζει έως την αρχή του κεφαλιού. Σε αυτό το χαρακτηριστικό βασίζεται και η κοινή ονομασία της (στεφάνη + φέρω). Ολικό μήκος έως 70cm, πολύ σπάνια περισσότερο. Ημερόβιο, ντροπαλό φίδι που αποφεύγει τις υψηλές θερμοκρασίες. Απαντάται σε όλη σχεδόν την Ευρώπη και ανατολικά φτάνει μέχρι και το βόρειο Ιράν. Στην Ελλάδα εντοπίζεται στην ηπειρωτική Ελλάδα, την Πελοπόννησο, την Εύβοια, καθώς και στη Θάσο και Σαμοθράκη. (ΠΗΓΗ: Διαδίκτυο).

ΛΑΜΙΑ, 17082024

ΕΝΑ ΓΗΠΕΔΟ ΠΟΥ ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΧΩΡΙΣ ΔΟΚΑΡΙΑ…

 

Είναι συμπατριώτες μας και φίλοι μας, εκλεγμένοι μάλιστα σε κάποιους Δήμους. Ζουν οικογενειακώς και ολοχρονίς στην μικρή πατρίδα τους και προσπαθούν να προκόψουν σε μια από τις πιο δυσμενείς περιόδους για την ελληνική ύπαιθρο, στο άψυχο σώμα της οποίας έχουν πέσει τα αχόρταγα κοράκια κάθε είδους και πλουτίζουν από τα κομμάτια της ενώ οι πολιτικοί φωτογραφίζονται στα πανηγύρια και βλέπουν απαθώς την ολοκληρωτική κατάρρευση κάθε τόπου.  

Το πιστεύω, όλοι θέλουν και ειλικρινά να κάνουν κάτι για τον τόπο τους αλλά όταν εκόντες – άκοντες βρίσκονται κι αυτοί στην δαγκάνα των συμφερόντων που λυμαίνονται την καθόλου αθώα Τοπική Αυτοδιοίκηση, μοιραία συμβάλλουν στην απαξίωση κάθε προσπάθειας που γίνεται συστηματικά από την διαπλοκή που έχει ποτίσει ως το κόκκαλο τον θεσμό.

Είμαστε στο πλευρό τους και τους κατανοούμε αλλά δεν θέλουμε να βρεθούμε ποτέ στη θέση τους να προβάλλουν μισά έργα, όπως το γήπεδο 5 Χ 5 σε κάποιο ορεινό χωριό της Στερεάς Ελλάδας το οποίο τέλειωσε αλλά ο εργολάβος ξέχασε να βάλει δοκάρια. Πάραυτα, το ατελές έργο θεωρήθηκε αναγκαίο από τον φίλο αυτοδιοικητικό μιας και το χωριό έχει λίγο κόσμο τώρα, να προβληθεί στα ΜΚΔ,  και έτσι, με έμμεσο τρόπο έκανε γνωστή για μια ακόμη φορά, την αδιαφορία για κάθε αποτέλεσμα που βασιλεύει σε κάθε τόπο και η οποία έχει ριζώσει για καλά.

ΥΓ. Συνιστώ το γήπεδο να μην το κλείσουν γιατί κάτι έρμα γιδοπρόβατα που βόσκουν στην ξεραίλα μπορεί εκεί να δροσίσουν το στόμα τους. Αυτά εξάλλου ελάχιστα τους απασχολεί αν το γήπεδο έχει δοκάρια. Για την ποιότητα του γκαζόν, σίγουρα έχουν λόγο…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 05082024

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗ ΒΡΥΣΗ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

 

Θα περνούσε, όπως περνούν πια δεκάδες φωτογραφίες μπροστά από τα μάτια μας κάθε μέρα και δεν αποτυπώνονται σε καμιά στοιβάδα του κουρασμένου μυαλού μας, αλλά κάτι με έκανε να σταματήσω και να την περιεργαστώ περισσότερο. Αποτέλεσμα να κάνω εξαιτίας της ένα μακρύ ταξίδι μέσα στο χρόνο και να επιστρέψω στα άγια χρόνια της δεκαετίας του ’60 που η ελληνική ύπαιθρος ήταν ζωντανή και τα χωριά γεμάτα κόσμο…

Δεν ήταν φωτογραφία από το χωριό μου, ένας φίλος είπε πως είναι από κάποιο χωριό των Τρικάλων και δείχνει μια συντροφιά γυναικών να είναι γύρω από μια βρύση για να πάρουν νερό στα δοχεία που κουβαλούσαν μαζί τους. Σε διάφορες ηλικίες, ντυμένες όμορφα και ένα παιδί στην ποδιά της γιαγιάς. Η βρύση δεν είναι από εκείνες της παράδοσης που πήγαιναν οι γυναίκες με το σταμνί κάποτε να πάρουν νερό για το σπίτι και για τις οποίες γράφτηκαν πολλά όμορφα τραγούδια αλλά η βρύση από το δίκτυο που πρόσφατα είχε γίνει στο χωριό και ακόμη δεν είχε απλωθεί στα σπίτια, μόνο σε κάποια κεντρικά σημεία έβαλαν βρύσες κι από εκεί προμηθεύονταν νερό οι γυναίκες. Το κουβάλημα του νερού στο σπίτι, να μην ξεχνάμε,  ήταν αποκλειστικά γυναικεία δουλειά και των παιδιών. Οι άντρες σπάνια πήγαιναν να κουβαλήσουν νερό, ούτε και αν ήταν αναγκασμένοι το έκαναν!

Αυτές οι βρύσες ήταν μια ενδιάμεση λύση μέχρι να φτάσουν οι σωλήνες στο σπίτι και αυτό ήταν μια επανάσταση που άλλαξε την ζωή των χωριών και των ανθρώπων του. Πρώτα – πρώτα απελευθέρωσε τις γυναίκες από μια δουλεία που ανάλογα με τα πρόσωπα και τις ανάγκες κάθε νοικοκυριού ήταν και το βάρος της. Ανάσαναν οι γυναίκες των χωριών και μπορούσαν πλέον να έχουν όσο νερό ήθελαν για την λάτρα του σπιτιού και την καθαριότητα. Απαλλάχθηκαν κυριολεκτικά από μια αιώνια αγγαρεία που επιτελούσαν.

Από την άλλη όμως, η εγκατάσταση βρύσης μέσα στα σπίτια ή στις αυλές για τα ζωντανά σταμάτησαν μια άλλη αιώνια συνήθεια των γυναικών να συναντιόνται στις βρύσες, να τα λένε και να ανταλλάσσουν πληροφορίες. Το «πρακτορείο ειδήσεων» κάθε γειτονιάς ή του χωριού ολόκληρου λειτουργούσε σε συγκεκριμένες ώρες ώστε να πηγαίνουν περισσότερες κι εκεί περιμένοντας να γεμίσει η στάμνα ή το δοχείο κατάφερναν να κουβεντιάσουν όλα τα νέα. Στη δύσκολη, γεμάτη υποχρεώσεις ζωή τους η συνάντηση στη βρύση ήταν ένα χαρούμενο διάλειμμα από το οποίο όμως δημιουργούνταν πολλές φορές αρκετές παρεξηγήσεις γιατί τα «φίλτρα» στις ειδήσεις τότε ήταν άγνωστα. Γι’ αυτό και δεν ήταν λίγες οι φορές που το αντάμωμα στη βρύση των γυναικών αντιμετωπίζονταν σκωπτικά και γεμάτο υπονοούμενα αν μάλιστα τύχαινε να περάσει από εκεί και κάποιος άντρας.

Η φωτογραφία των γυναικών στη βρύση πρέπει να είναι τραβηγμένη στα τέλη της δεκαετίας του '60, εποχή που σε όλα τα χωριά, ακόμη και στα ορεινά δικά μας, οι κοινότητες ζούσαν μια αυταπάτη αισιοδοξίας καθώς απολάμβαναν τα «μεγάλα έργα», τον δρόμο, την ύδρευση μέσω δικτύων, τον εξηλεκτρισμό και την τηλεφωνία. Όταν όμως αυτά έφτασαν στο τέλος τους άρχισε ο κόσμος να αραιώνει γιατί έφευγε στις πόλεις για αναζήτηση εργασίας και καλύτερης ζωής όπως πίστευε. Πολύ σύντομα όλα τα χωριά άδειασαν κι έτσι αποδείχθηκε πως τα «μεγάλα έργα» δεν ήταν ικανά να κρατήσουν κανένα στον τόπο του. Κάτι άλλο χρειάζονταν αλλά κανένας δεν έκατσε να το σκεφτεί τότε… 

NEXT DEAL, 25072024 

Ο ΑΡΗΣ ΕΦΥΓΕ ΣΑΝ ΚΥΡΙΟΣ

Εμφανίστηκε ξαφνικά στο χωριό μας, (Μεγάλη Κάψη Τυμφρηστού) πριν από 12 περίπου χρόνια, τραυματισμένος στη μέση και το κουσούρι το κράτησε όλη του τη ζωή. Καλοκαιράκι ήταν, φώλιασε σε μια γωνιά του Πάρκου Καλαντζή και γυρνούσε γύρω από την ταβέρνα απ’ όπου ο Λάμπρος όλο και κονομούσε κανένα κόκκαλο. Από που ήρθε κανένας δεν ήξερε, ούτε είχε ξαναδεί τον μεγαλόσωμο, ευγενικό γκρίζο σκύλο που διάλεξε το χωριό μας να εγκατασταθεί. Το είπαν Άρη και ήταν ιδιαίτερα διακριτικός, δεν τριγυρνούσε ανάμεσα στα τραπέζια να του τρέχουν τα σάλια αλλά περίμενε στην άκρη του και ποτέ δεν τον ξεχνούσαν. Υπομονετικός πάλι με τα παιδιά που τα εντυπωσίαζε το μέγεθός και τον προκαλούσαν σε παιχνίδια κέρδισε την εμπιστοσύνη όλων και πολιτογραφήθηκε Μεγαλοκαψιώτης.

Σαν χειμώνιασε ο Άρης διάλεξε να πάει να φωλιάσει έξω από την πόρτα του Δημήτρη και της Ζωής, πράγμα που εκτιμήθηκε και από τις δυο πλευρές και έζησε μαζί τους 12 ολόκληρα χρόνια. Για να μην κρυώνει μάλιστα του έφτιαξαν κι ένα ξύλινο σπιτάκι κι εκεί χώνονταν, όταν χάλαγε ο καιρός αλλά πάντα είχε το κεφάλι έξω να ελέγχει τον δρόμο. Ήρεμα και χωρίς γαυγίσματα επιθεωρούσε τα πάντα. Έτσι τον γνώρισαν όλοι όσοι περνούσαν από την Μεγάλη Κάψη να πάνε στα παραπέρα χωριά και σαν τον έβλεπαν τον χαιρετούσαν κι έτσι σιγά – σιγά έγινε το πιο γνωστό πρόσωπο στο χωριό. Παραδόξως όλα αυτά τα χρόνια δεν πέρασε κανένας που τον γνώριζε πριν έρθει στο χωριό ή αυτός που τον παράτησε αλλά μπορεί ο Άρης να είδε κάποιον και δεν έδωσε καμιά σημασία. Δεν είχε πλέον σημασία γι’ αυτόν γιατί βρήκε την αναγνώριση απ’ όλο το χωριό και την ζεστασιά που δεν είχε αυτός που τον παράτησε.

Με βάση την εξώπορτα του Δημήτρη ο Άρης έκανε βόλτες στο χωριό αλλά ποτέ δεν μάλωσε με τους άλλους σκύλους, αδέσποτους ή τα τσοπανόσκυλα. Αυτά ιδίως του έδειχναν έναν ασυνήθιστο σεβασμό και τον αποδέχονταν στις παρέες τους. Ακόμη και στα ζευγαρώματα ο Άρης είχε ιδιαίτερες επιδόσεις καθώς καμιά θηλυκιά δεν τον αποθάρρυνε. Μετά από τις βόλτες του επέστρεφε στο καλυβάκι του, κάθονταν στον τοίχο και ρέμβαζε ή πήγαινε στο Πάρκο. Μόλις έβλεπε όμως τον Δημήτρη να πηγαίνει στην εκκλησία, καθότι επίτροπος τον ακολουθούσε κι περίμενε στο χοροστάσι να τελειώσει η λειτουργία και επέστρεφαν μαζί. Ακόμη και στις τελετές, τι τελετές δηλαδή, μόνο κηδείες γίνονται πια στο χωριό πήγαινε και ο Άρης στην εκκλησία και δεν έφτανε μόνο αυτό, ακολουθούσε μέχρι το νεκροταφείο συμμετέχοντας έτσι στο πένθος των οικείων και των χωριανών για τον κάθε πεθαμένο.

Ο Άρης πριν από λίγο καιρό κατάλαβε πως έφτανε το τέλος του. Τυφλώθηκε, περπατούσε ψάχνοντας με την μουσούδα του και σταμάτησε να τρώει. Η κατάστασή του ανησύχησε τον Δημήτρη και τη Ζωή και έγινε θέμα σε όλο το χωριό. Γεράματα αποφάνθηκαν κάποιοι και στενοχωρήθηκαν που θα έχαναν τον φύλακα του χωριού όπως καθιερώθηκε να τον λένε.

Ο Άρης με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει, προχθές το βράδυ πήρε τον τελευταίο δρόμο της ζωής του. Που πήγε, κανένας δεν είδε. Έψαξαν σε όλα στα πιθανά σημεία μέσα στο χωριό να τον βρούνε, να τον θάψουν, αλλά πουθενά. Ο Άρης, όπως ξαφνικά εμφανίστηκε στο χωριό πριν από 12 χρόνια, έτσι εξαφανίστηκε. Σαν κύριος ήρθε, σαν κύριος έζησε και σαν κύριος έφυγε χωρίς να βάλει κανέναν στον κόπο να ασχοληθεί με το κουφάρι του. Ο ίδιος διάλεξε κάποιο σημείο που δεν προσέχει κανένας να πεθάνει κι εκεί να λιώσει. Από τον Παράδεισο των σκύλων θα φυλάει το χωριό και τους χωριανούς που αγάπησε…

ΞΕΘΑΜΠΩΣΑΜΑΝ ΑΝΤΩΝΑΚΗ Μ’

Γράφει ο Αντώνης Παπαδάκος, πρόεδρος του Τ.Δ. Αμάραντος (Αγράφων) Καρδίτσας και μας γυρίζει με πολύ τρυφερό τρόπο σε μια άλλη εποχή.

«Την ώρα που οι εργασίες κοπής βλάστησης συνεχίζονταν εντατικά νωρίς το πρωί πριν οι θερμοκρασίες αυξηθούν, στη τοποθεσία Μύλος κομβικό σημείο του χωριού, είχαμε την αθώα επίβλεψη της κυρίας Ευθυμίας (Μίας).

- Τη κάνετε ορέ παλικαράκια αυτού;

- Κόβουμε τα κλωνάρια. Να φωτίσει καλύτερα γιαγιά.

Η κυρία Ευθυμία ήταν καθισμένη σε μια καρέκλα και είχε το χρόνο να παρακολουθεί τις εργασίες κοπής της αυξημένης βλάστησης. Οι απαιτήσεις κοπής στη πλατεία στον Μύλο ήταν απαιτητικές. Όμως το αποτέλεσμα εμφανές.

- Ξεθαμπώσαμαν Αντωνάκη μ’!

Αναφώνησε η σοφή κυρία Ευθυμία. Μια λέξη με απέραντες έννοιες, μου δημιούργησαν μια αναστάτωση μνήμης όταν κατά καιρούς συνομιλώ και παλαιότερα με τον μπάρμπα Γιώργο, ιδιαίτερης αξίας άνθρωποι - σοφοί χωρίς να έχουν βγάλει τo Δημοτικό σχολείο της πολιτείας. Λίγα λόγια πολλές έννοιες. Σήμερα στέκομαι συχνά στην αυλή της Ευθυμίας για μια καλημέρα, που γίνεται χείμαρρος πορείας ζωής, τα αλώνια του ’50. Oυ Κουσταξς, η Βαίτσα, ο Φωτακος, ο νεότερος, ο Μπάρμπα Γιώργος, και τα ζωντανά στου Κρυμμένου το τόπο που χαζεύω στο πλαγερό οροπέδιο απέναντι του κεντρικού δρόμου πριν το χωριό.

Η έμφυτη ευγενής άμιλλα στο μεγαλείο της. Μα πόσο τυχερός που ζω τους ανθρώπους της ανθεκτικότητας στην κοινότητα με αξίες και λίγα μέσα επιβίωσης».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Αντώνης Παπαδάκος με τρείς εργάτες του Τομέα Πρασίνου του Δήμου Καρδίτσας καθάρισαν προχθές τους δρόμους του χωριού από την υπερβολική βλάστηση κι έτσι κυριολεκτικά η κυρά Ευθυμία είπε «Ξεθαμπώσαμαν» εννοώντας ότι είδαν φως και ουρανό. Στον Αμάραντο αλλά και σε κάθε άλλο χωριό η βλάστηση έχει καλύψει τα πάντα, δρόμους, σοκάκια, σύνορα, χωράφια. Οι λίγοι άνθρωποι που έχουν απομείνει δεν έχουν τη δύναμη να την τιθασεύσουν, ούτε ζώα να την περιορίσουν κι αυτή απλώνεται περισσότερο. Γι’ αυτό και η ανακοίνωση του σχετικού υπουργείου που επιβάλλει με ποινή προστίμων τον καθαρισμό από τους ιδιοκτήτες όλων των χώρων που βρίσκονται μέσα ή κοντά στα χωριά. Ο στόχος είναι βέβαια η αποτροπή των πυρκαγιών αλλά με αυτό τον τρόπο ξεθαμπώνουν και τα χωριά. 

ΑΘΗΝΑ, 05072024