ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΗ ΒΡΥΣΗ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

 

Θα περνούσε, όπως περνούν πια δεκάδες φωτογραφίες μπροστά από τα μάτια μας κάθε μέρα και δεν αποτυπώνονται σε καμιά στοιβάδα του κουρασμένου μυαλού μας, αλλά κάτι με έκανε να σταματήσω και να την περιεργαστώ περισσότερο. Αποτέλεσμα να κάνω εξαιτίας της ένα μακρύ ταξίδι μέσα στο χρόνο και να επιστρέψω στα άγια χρόνια της δεκαετίας του ’60 που η ελληνική ύπαιθρος ήταν ζωντανή και τα χωριά γεμάτα κόσμο…

Δεν ήταν φωτογραφία από το χωριό μου, ένας φίλος είπε πως είναι από κάποιο χωριό των Τρικάλων και δείχνει μια συντροφιά γυναικών να είναι γύρω από μια βρύση για να πάρουν νερό στα δοχεία που κουβαλούσαν μαζί τους. Σε διάφορες ηλικίες, ντυμένες όμορφα και ένα παιδί στην ποδιά της γιαγιάς. Η βρύση δεν είναι από εκείνες της παράδοσης που πήγαιναν οι γυναίκες με το σταμνί κάποτε να πάρουν νερό για το σπίτι και για τις οποίες γράφτηκαν πολλά όμορφα τραγούδια αλλά η βρύση από το δίκτυο που πρόσφατα είχε γίνει στο χωριό και ακόμη δεν είχε απλωθεί στα σπίτια, μόνο σε κάποια κεντρικά σημεία έβαλαν βρύσες κι από εκεί προμηθεύονταν νερό οι γυναίκες. Το κουβάλημα του νερού στο σπίτι, να μην ξεχνάμε,  ήταν αποκλειστικά γυναικεία δουλειά και των παιδιών. Οι άντρες σπάνια πήγαιναν να κουβαλήσουν νερό, ούτε και αν ήταν αναγκασμένοι το έκαναν!

Αυτές οι βρύσες ήταν μια ενδιάμεση λύση μέχρι να φτάσουν οι σωλήνες στο σπίτι και αυτό ήταν μια επανάσταση που άλλαξε την ζωή των χωριών και των ανθρώπων του. Πρώτα – πρώτα απελευθέρωσε τις γυναίκες από μια δουλεία που ανάλογα με τα πρόσωπα και τις ανάγκες κάθε νοικοκυριού ήταν και το βάρος της. Ανάσαναν οι γυναίκες των χωριών και μπορούσαν πλέον να έχουν όσο νερό ήθελαν για την λάτρα του σπιτιού και την καθαριότητα. Απαλλάχθηκαν κυριολεκτικά από μια αιώνια αγγαρεία που επιτελούσαν.

Από την άλλη όμως, η εγκατάσταση βρύσης μέσα στα σπίτια ή στις αυλές για τα ζωντανά σταμάτησαν μια άλλη αιώνια συνήθεια των γυναικών να συναντιόνται στις βρύσες, να τα λένε και να ανταλλάσσουν πληροφορίες. Το «πρακτορείο ειδήσεων» κάθε γειτονιάς ή του χωριού ολόκληρου λειτουργούσε σε συγκεκριμένες ώρες ώστε να πηγαίνουν περισσότερες κι εκεί περιμένοντας να γεμίσει η στάμνα ή το δοχείο κατάφερναν να κουβεντιάσουν όλα τα νέα. Στη δύσκολη, γεμάτη υποχρεώσεις ζωή τους η συνάντηση στη βρύση ήταν ένα χαρούμενο διάλειμμα από το οποίο όμως δημιουργούνταν πολλές φορές αρκετές παρεξηγήσεις γιατί τα «φίλτρα» στις ειδήσεις τότε ήταν άγνωστα. Γι’ αυτό και δεν ήταν λίγες οι φορές που το αντάμωμα στη βρύση των γυναικών αντιμετωπίζονταν σκωπτικά και γεμάτο υπονοούμενα αν μάλιστα τύχαινε να περάσει από εκεί και κάποιος άντρας.

Η φωτογραφία των γυναικών στη βρύση πρέπει να είναι τραβηγμένη στα τέλη της δεκαετίας του '60, εποχή που σε όλα τα χωριά, ακόμη και στα ορεινά δικά μας, οι κοινότητες ζούσαν μια αυταπάτη αισιοδοξίας καθώς απολάμβαναν τα «μεγάλα έργα», τον δρόμο, την ύδρευση μέσω δικτύων, τον εξηλεκτρισμό και την τηλεφωνία. Όταν όμως αυτά έφτασαν στο τέλος τους άρχισε ο κόσμος να αραιώνει γιατί έφευγε στις πόλεις για αναζήτηση εργασίας και καλύτερης ζωής όπως πίστευε. Πολύ σύντομα όλα τα χωριά άδειασαν κι έτσι αποδείχθηκε πως τα «μεγάλα έργα» δεν ήταν ικανά να κρατήσουν κανένα στον τόπο του. Κάτι άλλο χρειάζονταν αλλά κανένας δεν έκατσε να το σκεφτεί τότε… 

NEXT DEAL, 25072024 

Ο ΑΡΗΣ ΕΦΥΓΕ ΣΑΝ ΚΥΡΙΟΣ

Εμφανίστηκε ξαφνικά στο χωριό μας, (Μεγάλη Κάψη Τυμφρηστού) πριν από 12 περίπου χρόνια, τραυματισμένος στη μέση και το κουσούρι το κράτησε όλη του τη ζωή. Καλοκαιράκι ήταν, φώλιασε σε μια γωνιά του Πάρκου Καλαντζή και γυρνούσε γύρω από την ταβέρνα απ’ όπου ο Λάμπρος όλο και κονομούσε κανένα κόκκαλο. Από που ήρθε κανένας δεν ήξερε, ούτε είχε ξαναδεί τον μεγαλόσωμο, ευγενικό γκρίζο σκύλο που διάλεξε το χωριό μας να εγκατασταθεί. Το είπαν Άρη και ήταν ιδιαίτερα διακριτικός, δεν τριγυρνούσε ανάμεσα στα τραπέζια να του τρέχουν τα σάλια αλλά περίμενε στην άκρη του και ποτέ δεν τον ξεχνούσαν. Υπομονετικός πάλι με τα παιδιά που τα εντυπωσίαζε το μέγεθός και τον προκαλούσαν σε παιχνίδια κέρδισε την εμπιστοσύνη όλων και πολιτογραφήθηκε Μεγαλοκαψιώτης.

Σαν χειμώνιασε ο Άρης διάλεξε να πάει να φωλιάσει έξω από την πόρτα του Δημήτρη και της Ζωής, πράγμα που εκτιμήθηκε και από τις δυο πλευρές και έζησε μαζί τους 12 ολόκληρα χρόνια. Για να μην κρυώνει μάλιστα του έφτιαξαν κι ένα ξύλινο σπιτάκι κι εκεί χώνονταν, όταν χάλαγε ο καιρός αλλά πάντα είχε το κεφάλι έξω να ελέγχει τον δρόμο. Ήρεμα και χωρίς γαυγίσματα επιθεωρούσε τα πάντα. Έτσι τον γνώρισαν όλοι όσοι περνούσαν από την Μεγάλη Κάψη να πάνε στα παραπέρα χωριά και σαν τον έβλεπαν τον χαιρετούσαν κι έτσι σιγά – σιγά έγινε το πιο γνωστό πρόσωπο στο χωριό. Παραδόξως όλα αυτά τα χρόνια δεν πέρασε κανένας που τον γνώριζε πριν έρθει στο χωριό ή αυτός που τον παράτησε αλλά μπορεί ο Άρης να είδε κάποιον και δεν έδωσε καμιά σημασία. Δεν είχε πλέον σημασία γι’ αυτόν γιατί βρήκε την αναγνώριση απ’ όλο το χωριό και την ζεστασιά που δεν είχε αυτός που τον παράτησε.

Με βάση την εξώπορτα του Δημήτρη ο Άρης έκανε βόλτες στο χωριό αλλά ποτέ δεν μάλωσε με τους άλλους σκύλους, αδέσποτους ή τα τσοπανόσκυλα. Αυτά ιδίως του έδειχναν έναν ασυνήθιστο σεβασμό και τον αποδέχονταν στις παρέες τους. Ακόμη και στα ζευγαρώματα ο Άρης είχε ιδιαίτερες επιδόσεις καθώς καμιά θηλυκιά δεν τον αποθάρρυνε. Μετά από τις βόλτες του επέστρεφε στο καλυβάκι του, κάθονταν στον τοίχο και ρέμβαζε ή πήγαινε στο Πάρκο. Μόλις έβλεπε όμως τον Δημήτρη να πηγαίνει στην εκκλησία, καθότι επίτροπος τον ακολουθούσε κι περίμενε στο χοροστάσι να τελειώσει η λειτουργία και επέστρεφαν μαζί. Ακόμη και στις τελετές, τι τελετές δηλαδή, μόνο κηδείες γίνονται πια στο χωριό πήγαινε και ο Άρης στην εκκλησία και δεν έφτανε μόνο αυτό, ακολουθούσε μέχρι το νεκροταφείο συμμετέχοντας έτσι στο πένθος των οικείων και των χωριανών για τον κάθε πεθαμένο.

Ο Άρης πριν από λίγο καιρό κατάλαβε πως έφτανε το τέλος του. Τυφλώθηκε, περπατούσε ψάχνοντας με την μουσούδα του και σταμάτησε να τρώει. Η κατάστασή του ανησύχησε τον Δημήτρη και τη Ζωή και έγινε θέμα σε όλο το χωριό. Γεράματα αποφάνθηκαν κάποιοι και στενοχωρήθηκαν που θα έχαναν τον φύλακα του χωριού όπως καθιερώθηκε να τον λένε.

Ο Άρης με όσες δυνάμεις του είχαν απομείνει, προχθές το βράδυ πήρε τον τελευταίο δρόμο της ζωής του. Που πήγε, κανένας δεν είδε. Έψαξαν σε όλα στα πιθανά σημεία μέσα στο χωριό να τον βρούνε, να τον θάψουν, αλλά πουθενά. Ο Άρης, όπως ξαφνικά εμφανίστηκε στο χωριό πριν από 12 χρόνια, έτσι εξαφανίστηκε. Σαν κύριος ήρθε, σαν κύριος έζησε και σαν κύριος έφυγε χωρίς να βάλει κανέναν στον κόπο να ασχοληθεί με το κουφάρι του. Ο ίδιος διάλεξε κάποιο σημείο που δεν προσέχει κανένας να πεθάνει κι εκεί να λιώσει. Από τον Παράδεισο των σκύλων θα φυλάει το χωριό και τους χωριανούς που αγάπησε…

ΞΕΘΑΜΠΩΣΑΜΑΝ ΑΝΤΩΝΑΚΗ Μ’

Γράφει ο Αντώνης Παπαδάκος, πρόεδρος του Τ.Δ. Αμάραντος (Αγράφων) Καρδίτσας και μας γυρίζει με πολύ τρυφερό τρόπο σε μια άλλη εποχή.

«Την ώρα που οι εργασίες κοπής βλάστησης συνεχίζονταν εντατικά νωρίς το πρωί πριν οι θερμοκρασίες αυξηθούν, στη τοποθεσία Μύλος κομβικό σημείο του χωριού, είχαμε την αθώα επίβλεψη της κυρίας Ευθυμίας (Μίας).

- Τη κάνετε ορέ παλικαράκια αυτού;

- Κόβουμε τα κλωνάρια. Να φωτίσει καλύτερα γιαγιά.

Η κυρία Ευθυμία ήταν καθισμένη σε μια καρέκλα και είχε το χρόνο να παρακολουθεί τις εργασίες κοπής της αυξημένης βλάστησης. Οι απαιτήσεις κοπής στη πλατεία στον Μύλο ήταν απαιτητικές. Όμως το αποτέλεσμα εμφανές.

- Ξεθαμπώσαμαν Αντωνάκη μ’!

Αναφώνησε η σοφή κυρία Ευθυμία. Μια λέξη με απέραντες έννοιες, μου δημιούργησαν μια αναστάτωση μνήμης όταν κατά καιρούς συνομιλώ και παλαιότερα με τον μπάρμπα Γιώργο, ιδιαίτερης αξίας άνθρωποι - σοφοί χωρίς να έχουν βγάλει τo Δημοτικό σχολείο της πολιτείας. Λίγα λόγια πολλές έννοιες. Σήμερα στέκομαι συχνά στην αυλή της Ευθυμίας για μια καλημέρα, που γίνεται χείμαρρος πορείας ζωής, τα αλώνια του ’50. Oυ Κουσταξς, η Βαίτσα, ο Φωτακος, ο νεότερος, ο Μπάρμπα Γιώργος, και τα ζωντανά στου Κρυμμένου το τόπο που χαζεύω στο πλαγερό οροπέδιο απέναντι του κεντρικού δρόμου πριν το χωριό.

Η έμφυτη ευγενής άμιλλα στο μεγαλείο της. Μα πόσο τυχερός που ζω τους ανθρώπους της ανθεκτικότητας στην κοινότητα με αξίες και λίγα μέσα επιβίωσης».

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Αντώνης Παπαδάκος με τρείς εργάτες του Τομέα Πρασίνου του Δήμου Καρδίτσας καθάρισαν προχθές τους δρόμους του χωριού από την υπερβολική βλάστηση κι έτσι κυριολεκτικά η κυρά Ευθυμία είπε «Ξεθαμπώσαμαν» εννοώντας ότι είδαν φως και ουρανό. Στον Αμάραντο αλλά και σε κάθε άλλο χωριό η βλάστηση έχει καλύψει τα πάντα, δρόμους, σοκάκια, σύνορα, χωράφια. Οι λίγοι άνθρωποι που έχουν απομείνει δεν έχουν τη δύναμη να την τιθασεύσουν, ούτε ζώα να την περιορίσουν κι αυτή απλώνεται περισσότερο. Γι’ αυτό και η ανακοίνωση του σχετικού υπουργείου που επιβάλλει με ποινή προστίμων τον καθαρισμό από τους ιδιοκτήτες όλων των χώρων που βρίσκονται μέσα ή κοντά στα χωριά. Ο στόχος είναι βέβαια η αποτροπή των πυρκαγιών αλλά με αυτό τον τρόπο ξεθαμπώνουν και τα χωριά. 

ΑΘΗΝΑ, 05072024

ΡΙΓΑΝΗ ΑΠΟ ΤΑ ΑΓΡΑΦΑ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ

 

Δεν με ενθουσιάζει ομολογώ καθόλου η ιδέα ότι περνάω το καλοκαίρι σε αυτή την άθλια πόλη και το μυαλό μου τρέχει συνεχώς στα βουνά, στον Τυμφρηστό και τα Άγραφα, όπου ο αέρας αυτή την εποχή μοσχοβολάει από τη ρίγανη και τα άλλα αρωματικά φυτά. Δεν μπορώ όμως να κάνω αλλιώς και κάθε τι που μου θυμίζει τα βουνά μας, με συνεπαίρνει και με ταξιδεύει στον ουρανό της Άνω Ελλάδας. Όπως η ρίγανη που έφερε από την Μίκρα και φύτεψε ο αγραφιώτης Νίκος Χόντος στα περβάζια του καφενείου του Hontos Center στην Ομόνοια η οποία αν και αναπτύσσεται πάνω από την ατμόσφαιρα της Ομόνοιας, καταφέρνει εντούτοις να δημιουργεί μια αίσθηση βουνίσιου αέρα και η αψιά μυρωδιά της αν την χαϊδέψει κάποιος με προσοχή μένει στα χέρια για αρκετή ώρα. Η εικόνα της και μόνο πάνω από την πολύβουη πλατεία αρκεί για μια στιγμιαία απόδραση στ’ Άγραφα…

Να είσαι καλά Νίκο που μας δίνεις αυτή την βουνίσια αίσθηση στο κέντρο της πόλης!

ΑΘΗΝΑ, 14062024

Η «ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΗ ΔΟΣΗ» ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΘΡΟΜΒΩΣΗ

 

Προχθές το Facebook μου θύμισε την αναμνηστική δόση του εμβολίου (Astra Zeneka) τέτοιες ημέρες του 2021 (φωτο 1) μια υπόθεση που θα είχαμε ξεχάσει αν εδώ και πολύ καιρό δεν ακούγαμε κάθε μέρα για ένα σωρό συνέπειες και προσεγγίσεις που δίνονται όσον αφορά τον προβληματισμό αν μας έκανε καλό ή προκάλεσε βλάβες που εμφανίζονται αργότερα και συμπτώματα που θα μας ακολουθούν ίσως όλη τη ζωή μας.

Προεξοφλώ ότι δεν ανήκω στον κύκλο των συνωμοσιολόγων αλλά ακούω με προσοχή όσα λέγονται και διαβάζω επιμελώς τα ψελλίσματα των λογής – λογής ειδικών και των παπαγάλων τους στα ΜΜΕ τα οποία ουδόλως με ησυχάζουν. Όταν όμως κάποια πράγματα τα βιώνω εμπειρικά, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Έτσι λοιπόν πέρσι πάλι τέτοιον καιρό (φαίνεται πως η ζέστη ευνοεί τις θρομβώσεις) έπαθα στο ξαφνικό μια «εν το βάθει θρόμβωση» στο δεξί πόδι και στο τσακ πρόλαβα την πνευμονική εμβολή. Οι εξαιρετικοί γιατροί στην «Ευρωκλινική» που με ανέλαβαν και με παρακολούθησαν εξέφρασαν την απορία τους για το πως συνέβη αυτό σε έναν άνθρωπο που έχει περπατήσει την μισή ορεινή Ελλάδα και την περισσότερη νησιωτική και στον οποίο ποτέ δεν παρουσιάστηκε τέτοιο πρόβλημα. Ευτυχώς με πρόλαβαν και με την κατάλληλη αγωγή και προσοχή πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος χωρίς άλλες εκπλήξεις.

Να όμως που προχθές, το Σάββατο το βράδυ που πήγα σε μια εξαιρετική εκδήλωση φίλων, (για την οποία θα γράψω σύντομα) μια μαχαιριά μου έσκισε την πλάτη και στο μέσον αυτής εγκαταστάθηκε ένας διαρκής αφόρητος πόνος. Τρόμαξα, δεν μπορούσα να αναπνεύσω, ούτε να σκύψω και κατέφυγα πάλι στην «Ευρωκλινική» όπου διαπιστώθηκε αμέσως πως μια άλλη θρόμβωση, στο αριστερό πόδι τώρα δημιούργησε μια καινούργια πνευμονική εμπλοκή σε διάφορα σημεία του πνεύμονα η οποία αν δεν έδινα προσοχή θα σκότωνε. Μου έκαναν αμέσως όλες τις απαραίτητες εξετάσεις, ερεύνησαν όλα τα ενδεχόμενα, με έβαλαν σε ένα κρεββάτι με ορούς και οξυγόνο (φωτο 2) και σήμερα που παρουσίασα βελτίωση πήρα εξιτήριο. Θα ακολουθήσω πάλι την φαρμακευτική αγωγή που μου συνέστησαν, θα φοράω εσαεί πλέον ειδικές κάλτσες, θα αποφεύγω χώρους με επιβαρυμένο αέρα, θα αποφεύγω την καθιστική ζωή και τα άβολα καθίσματα και θα πρέπει να περπατάω κάποια χιλιόμετρα την ημέρα για να μην το ξαναπάθω. Α, και θα πρέπει να καταναλώνω και αρκετά λίτρα νερού να βοηθάω την κυκλοφορία του αίματος και ακόμη να μην πηγαίνω σε μέρη που είναι μακριά από νοσοκομεία…

Από που προήλθε αυτή η καινούργια θρόμβωση κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά τίποτα αλλά εμένα πια δεν μου βγαίνει από το μυαλό ότι όλα αυτά που λένε για τα εμβόλια είναι πέρα ως πέρα αληθινά και ότι κι εγώ μαζί με εκατομμύρια ανθρώπους στην περίοδο της επιδημίας πέσαμε θύματα μιας παγκόσμιας συντεχνίας ανήθικων επιστημόνων και άπληστων πολιτικών. Ελπίζω πως θα τα καταφέρω να φτάσω και στην επόμενη αναμνηστική επέτειο του χρόνου οπότε θα κάνουμε λογαριασμό, εύχομαι με λιγότερες απουσίες…    

ΑΘΗΝΑ, 12062024  

ΤΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΑΓΡΙΑ ΚΕΡΑΣΙΑ

 

Λίγες μέρες πάνω, λίγες κάτω και τα λαχταριστά κεράσια είναι τελικά τα φρούτα που χαρακτηρίζουν τον Ιούνιο μαζί με τα ταπεινά κορόμηλα, τις τιμές των οποίων ακούμε και δεν πιστεύουμε πως υπάρχουν και συμπολίτες μας που τα πληρώνουν για να τα γευτούν…

Έτσι ήταν πάντα με τα κεράσια (με τα κορόμηλα είναι άλλη ιστορία) τα οποία πάντα είχαν μια υψηλή τιμή και τα απολάμβαναν οι εύποροι και βεβαίως όσοι είχαν κερασιές, κόβοντας λίγο από το κέρδος που θα είχαν από τους πολύτιμους αυτούς καρπούς που εμπορεύονταν. Και ήταν ακριβά γιατί η παρουσία τους αυτόν το μήνα σήμαινε και την αρχή της καρποφορίας των άλλων δέντρων που θα κρατούσε μέχρι το βαθύ φθινόπωρο. Έτσι όλοι οι άνθρωποι ήθελαν να τα δοκιμάσουν και με τη γεύση τους στο στόμα να καλωσορίσουν το καλοκαίρι μ’ αυτό τον τρόπο.

Δεν ήταν  εξάλλου καθόλου τυχαία η έκφραση «καλοσκαίρισμα» που αναφέρονταν αποκλειστικά στα φρούτα και σήμαινε στη γλώσσα της υπαίθρου ότι ευτυχήσαμε κι εφέτος να καλοσκαιρίσουμε κεράσια. Δηλαδή, βγάλαμε τον χειμώνα και πάμε δυνατοί να δοκιμαστούμε στον επόμενο. Δεν απαιτούσε πολλά κεράσια το καλοσκαίρισμα, μια χούφτα ήταν αρκετή να γλυκάνει το στόμα μαζί με την ψυχή. Γι’ αυτό και όλοι σχεδόν φρόντιζαν να έχουν μια κερασιά στον κήπο τους κι όσοι πάλι δεν διέθεταν, είχαν τα τυχερά τους γιατί η είσοδος στο καλοκαίρι στις αγροτικές κοινότητες του παρελθόντος, απαιτούσε και μια ισοτιμία τόσο στη δουλειά όσο και στην απόλαυση.

Επόμενο ήταν να γραφτούν για τα κεράσια πολλά πράγματα που υποστήριζαν τον μύθο τους και πολλές περιοχές της χώρας, όπως η Έδεσσα ή το Πήλιο έγιναν πιο γνωστές ιδιαίτερα χάρη στην συστηματική καλλιέργεια ορισμένων ποικιλιών κερασιών τα οποία ήταν περιζήτητες στις αγορές. Πράγματι ξεχώριζαν τα κεράσια των Βοδενών (έτσι έλεγαν την Έδεσσα παλιά) και αποτελούν σχεδόν μονοκαλλιέργεια στην περιοχή αυτή και πηγή πλούτου για όσους ασχολούνται με αυτά, όπως και με τα ροδάκινα ή τα ακτινίδια.

Και σε άλλες περιοχές είχαν κεράσια που ξεχώριζαν, κάθε τόπος σχεδόν είχε την δική του ποικιλία, δείγμα της θαυμαστής προσαρμοστικότητας και απόδοσης της κερασιάς σε κάθε συνθήκη. Στην περιοχή μου, την Δυτική Φθιώτιδα είχαμε τα περίφημα καψιώτικα κεράσια, ροζ ως άσπρα, σφιχτά και ανθεκτικά στις μετακινήσεις και χάρη σε αυτά αρκετοί συγχωριανοί μου είχαν ένα καλό εισόδημα πουλώντας στα χωριά του κάμπου και στη Λαμία ακόμη. Πρόλαβα αυτό το εμπόριο που γίνονταν μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Μετά σταμάτησε γιατί αναπτύχθηκε η αγορά και οι άνθρωποι παράτησαν τις κερασιές ή δεν κατάφεραν να προσαρμόσουν την καλλιέργειά τους στις νέες συνθήκες.

Πέρα όμως από τα κεράσια, τα δάση ήταν γεμάτα αγριοκερασιές που ο μικρός τους καρπός ήταν δώρο από τη φύση πρώτα στα πουλιά που αυτό τον καιρό μεγαλώνουν τα βλαστάρια τους στις φωλιές καθώς και σε άλλα ζώα, μεγάλα όπως οι αρκούδες ή μικρά όπως οι σκίουροι ή τα σκαθάρια. Αυτές τις κερασιές με τον μικρό, υπόστυφο συνήθως καρπό, κόκκινο ή κίτρινο δεν τις επισκέπτονταν τόσο πολύ οι άνθρωποι, μόνο σαν δεν είχαν άλλες ήμερες στον κήπο τις τιμούσαν. Όσοι όμως ήξεραν που είναι, χόρταιναν κεράσια και φυσικά δεν το μαρτυρούσαν στους άλλους για να έχουν την αποκλειστικότητα.

Τα τελευταία χρόνια κάποιοι που ασχολούνται με την γευσιγνωσία, τις πηγές και τις εμπειρίες της, πηγαίνουν και τις τρυγάνε όχι τόσο για να φάνε τον καρπό τους αλλά με αυτόν να φτιάξουν υπέροχες όντως μαρμελάδες ή ποτά. Τα τελευταία επίσης χρόνια παρατηρείται και μια εξάπλωση των άγριων κερασιών στα δάση, πράγμα που χρεώνεται στα πουλιά που μεταφέρουν τα κουκούτσια παντού και στην απουσία των κατσικιών που κάποτε ρήμαζαν τα πάντα. Πάντως, όποιος ξέρει στο δάσος ή στις παρατημένες εξοχές αγριοκερασιές, ξέρει να τιμά μαζί με τα πουλιά τον αγώνα αυτών των μοναδικών δέντρων

ΑΘΗΝΑ, 01062024

ΤΑ ΚΟΡΑΚΙΑ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΠΟΤΕ ΧΑΜΕΝΑ

 

O φωτογράφος Brooke Kapalka από την Μοντάνα που δουλεύει πολλά θέματα στο Yellowstone Park, κατά την προχθεσινή του επίσκεψη βρέθηκε πάλι μπροστά στην αλληλεπίδραση δυο αρπακτικών ειδών σχετικά με νομή της λείας - ένα κουφάρι από ελάφι από το οποίο τράφηκαν για αρκετές ημέρες αρκούδες, λύκοι, κογιότ, κοράκια και άλλα πτωματοφάγα. Την προηγούμενη φορά γράφει πως είδε τα κογιότ αφού μάλωναν για πολλές ώρες με τις αρκούδες να καταφέρνουν να κρατήσουν μακριά από το κουφάρι κι έναν φαλακρό αετό. Αυτό φαίνεται φάνηκε βαρύ για την βασιλιά των αιθέρων και επέστρεψε αποφασισμένος να διεκδικήσει το μερίδιό του και με τον τρόπο του υποχρέωσε τον αντίπαλο σε υποχώρηση.

Εκείνα όμως που δεν τρόμαξαν με τίποτα και περίμεναν να τελειώσουν τους καυγάδες οι μεγάλοι, ήταν τα κοράκια που περίμεναν στην άκρη και μόλις τους δίνονταν η ευκαιρία άρπαζαν ένα κομμάτι. Τα κοράκια που ακολουθούν όλα τα μεγάλα σαρκοβόρα και μη πλάσματα και βγαίνουν πάντα κερδισμένα, ιδιαίτερα με τον θάνατο των αδυνάτων κυρίως ή των απρόσεχτων. Τα ίδια δεν σπαταλούν δυνάμεις σε κυνήγια και τέτοια πράγματα αλλά παρέχουν κάποιες υπηρεσίες στους μεγάλους θηρευτές, αποκαλύπτοντας με κραυγές και πετάγματα την κίνηση των θηραμάτων κι έτσι συμμετέχουν κι αυτά στο τραπέζι του δάσους!

ΥΓ.  Οι φωτογραφίες είναι εκπληκτικές, δείτε περισσότερη δουλειά του στο  k3photographymontana.com

ΑΘΗΝΑ, 30052024