ΤΟ ΠΟΥΛΑΡΑΚΙ ΚΑΙ ΤΟ ΣΚΟΙΝΙ ΤΟΥ

 

Πάνε αρκετά χρόνια, τέτοιες ημέρες ήταν που βγαίνοντας από την Σπερχειάδα, είδα ένα πουλαράκι δεμένο με μια τριχιά από τον κορμό της κουτσουπιάς τόσο που να μην φτάνει και ενοχλεί με τη λαιμαργία του τη φοράδα η οποία κι αυτή επίσης ήταν δεμένη και βοσκούσε. Το πουλαράκι μάζευε δύναμη να τρέξει κοντά στη φοράδα αλλά άμαθο ακόμη από δεσμά μόλις νόμιζε πως έφτανε στη μητέρα του, απότομα το σκοινί το συγκρατούσε. Επειδή φαίνεται πως δεν γνωρίζει ακόμη τι είναι αυτή η δύναμη που το εμποδίζει γυρνούσε λίγο προς τα πίσω, έπαιρνε φόρα και ξεκινούσε πάλι να πλησιάσει τη φοράδα. Στα λίγα λεπτά που το παρακολουθούσαμε πρέπει να έκανε τρεις φορές την απόπειρα και πάντα αποτύγχανε. Την τελευταία φορά το είδαμε να απομακρύνεται απογοητευμένο προς τη βρύση που ήταν μέσα στην ακτίνα του τεντωμένου σκοινιού και να δείχνει πως λουφάζει. Τι απόγινε, δεν ξέρουμε γιατί μας καλούσε ο προορισμός μας και η επιστροφή στην Αθήνα.

Το βέβαιο είναι πως το πουλαράκι θα χτυπιόνταν και θα ξαναχτυπιόνταν πολλές φορές να φτάσει τη μητέρα του, της οποίας ως αρμόζει η στάση της απέναντι στο βλαστάρι της ήταν αυστηρή και στο τέλος αποκαμωμένο θα παραιτούνταν από την προσπάθεια. Μόνο όταν θα έρχονταν η στιγμή που ο νοικοκύρης τους θα έκρινε πως πρέπει να λυθεί, τότε θα μπορούσε να πλησιάσει για λίγο τη μητέρα του, να θηλάσει και μετά πάλι θα υποχρεώνονταν να κινείται το υπόλοιπο της ημέρας μέσα στην ακτίνα του σκοινιού του που στο εξής, θα αποτελούσε κομμάτι της ζωής του και θα αποδεσμευτεί δε μόνο όταν μετά πολλά χρόνια και άπειρα φορτία κλείσει τον κύκλο της ζωής. Κανένα σκοινί τότε δεν θα είναι ικανό να το περιορίσει στην ακτίνα των δεσμών που βάζει ο νοικοκύρης σε ότι εξουσιάζει κι έστω για λίγο πριν το θάνατό του, σακατεμένο και άχρηστο για φόρτωμα, γευτεί λίγες στιγμές από την ελευθερία που δεν γνώρισε ποτέ στην άχαρη ζωή του υποζυγίου που πέρασε...

ΑΘΗΝΑ, 16042025

ΤΟ ΤΕΛΕΙΟ ΑΛΜΑ ΜΙΑΣ ΑΛΕΠΟΥΣ ΣΤΟ ΧΙΟΝΙ

 

Οι στιγμές που ζηλεύω για κάτι που ζει και απολαμβάνει κάποιος και θα ήθελα (για καλό εννοείται) να είμαι στη θέση του είναι αρκετές και ανάλογα τις προσπερνώ. Είναι όμως κάποιες που δεν ξεχνώ, τις σημειώνω και εύχομαι να έρθει μια στιγμή να τις ζήσω, αν προλάβω. Είναι όμως και κάποιες άλλες που πολύ θολά έρχονται στη μνήμη μου και σαν όνειρα μου θυμίζουν κάτι που έχω δει πολύ παλιά ή κι αν δεν ήμουν μάρτυρας μπροστά σε αυτό το γεγονός, να το έχω ακούσει από άλλους και να το εντάξω με κάποιες τροποποιήσεις βέβαια, στην προσωπική μου μυθολογία.

Κάπως έτσι ένοιωσα σήμερα που είδα μια πολύ ωραία σειρά φωτογραφιών του John Winnie Jr. τραβηγμένες αυτές τις ημέρες στο χιονισμένο Yellowstone Park που έδειχναν μια κόκκινη αλεπού να κάνει ένα υπέροχο τόξο στον αέρα και μετά να κάνει μια βουτιά με τη μύτη της μέσα στο χιόνι για να αρπάξει ένα τρωκτικό (Meadow voles ή Gophers τα αναφέρει και είναι ιθαγενή της Αμερικής και του Καναδά). Δεν έχει, φαντάζομαι για λόγους ευπρέπειας και κανονισμών στο Fb το αποτέλεσμα της βουτιάς στο στόμα της αλεπούς αλλά σημειώνει πως το είδε σε φωτογραφίες άλλων επισκεπτών του πάρκου.

Ούτε εγώ θα ήθελα να δω τώρα το αποτέλεσμα – το έχω δει στα παιδικά μου χρόνια με θύματα αλεπούδων κότες, ποντίκια, φίδια, άλλα πουλιά-  αλλά δεν μπορώ να μην πω πόσο θα ήμουν ευχαριστημένος να έβλεπα μια αλεπού να κάνει αυτό το πήδημα ή έστω να περπατάει σε ένα χιονισμένο λιβάδι. Μου έλειψε φέτος το χιόνι και η μυρωδιά του στο χωράφι, το περπάτημα στις εξοχές του χωριού μου, το αγνάντεμα στα βουνά και σαν βλέπω τέτοιες εικόνες από άλλα μέρη, παρασύρομαι σε ονειροπολήσεις και αναδρομές…

ΑΘΗΝΑ, 11032025

ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗ ΖΩΝΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΦΩΤΟΣ

 

Πέρασαν κι αυτά τα γενέθλια. Όπως κάθε χρόνο εδώ και δεκαετίες αλλά αυτή τη φορά ήταν ένας σταθμός πολύ διαφορετικός, καθώς ο αριθμός 67 αποτελεί και το εισιτήριο για το πέρασμα σε μια άλλη ζώνη του βίου, της βαθιάς νεότητας που μεταφράζεται και ως η αρχή της σύνταξης. Ναι, από χθες είμαι και τυπικά συνταξιούχος αλλά θα απολαύσω τους καρπούς της 44χρονης (χωρίς τον χρόνο της θητείας στο στρατό) εργασιακής ζωής όταν αποφασίσουν οι δαίμονες που λέγονται ΕΦΚΑ, ΔΥΠΑ, ΚΕΦΟΔΕ και ποιος ξέρει τι άλλο μου επιφυλάσσει η μοίρα, να αντιμετωπίσω σε αυτή την μεγάλη περιπέτεια που έχω μπλέξει…

Τέλος πάντων μου αξίζει να τραβήξω αυτά τα πάθη και νομίζω πως το ίδιο αισθάνονται και πολλοί της ίδιας ηλικίας που αφήσαμε αυτό το κράτος να μας δέσει με αυτό τον τρόπο. Καθώς δε κάνω μαζί με τον απολογισμό και μια αποτίμηση γενικότερη, σκέφτομαι στο εξής συχνά να σας απασχολώ με τις σημειώσεις μου γι’ αυτό που χτίσαμε όλοι μαζί από το 1980 και μετά και σήμερα ντρεπόμαστε για το ότι στις περισσότερες εκφράσεις της ζωής μας  βιώνουμε. Προς το παρών αισθάνομαι ντροπή για το κράτος που ζούμε, σιγά -σιγά περνάω στην αγανάκτηση και ελπίζω να βρεθώ και με πολλούς άλλους στον ίδιο δρόμο…

Φωτογραφία: Μάρω Κουρή, ξημέρωμα στη Λαχαναγορά…        

16012025

ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ…

 

Στις αλλαγές που σχεδίασα για το 2025 ήταν και ο περιορισμός των σημειώσεων της ημέρας στις όποιες ηλεκτρονικές συσκευές χειρίζομαι, ιδιαίτερα αυτών που έχουν να κάνουν με προγραμματισμούς και η τήρηση ημερολογίου με τον παραδοσιακό τρόπο. Το σκεφτόμουν καιρό αλλά τώρα πήρα την απόφαση και ομολογώ πως δυσκολεύομαι να βάλω μπροστά γιατί έχω σχεδόν ξεμάθει να γράφω ή σχεδόν δεν αναγνωρίζω πια τι γράφω. Τέτοιος ξεπεσμός, καθώς είχα προλάβει στο Δημοτικό μαθήματα Καλλιγραφίας και Ιχνογραφίας και ήμουν μάλιστα από τους καλύτερους στην τάξη! Ξαναγυρίζω λοιπόν στο χαρτί και το στυλό BIC γιατί είναι τα μόνα που κρατούν ζωντανή τη γραφή και ελπίζω πως θα φτάσει η στιγμή που θα πάψω να πληκτρολογώ κι ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς μου, θα περιοριστώ στα πιο απαραίτητα και μόνο στο τελικό στάδιο πριν δημοσιευτούν.

Άντε και στα δικά σας…

ΥΓ. Φυσικά και αρχίζω να γράφω στα αγαπημένα μου ημερολόγια των εκδόσεων «Gutenberg» τα οποία κυκλοφορούν σε συνεργασία με τις εκδόσεις «Επί χάρτου» και είναι στολισμένα με σχέδια του Βαγγέλη Σαΐτη. Τα οποία επιλέον, παραθέτουν στην αρχή και μια πλήρη σειρά των βιβλίων των εκδόσεων «Gutenberg», βιβλία τα οποία αξίζει να βρούμε χρόνο να προλάβουμε να τα διαβάσουμε. Σημειώνω επίσης ότι όποιος δεν μπορέσει να τα βρει, του χαρίζω το γαλάζιο!

ΑΘΗΝΑ, 02012025

ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΠΟΥΣΊΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑ

 

Από τα γεγονότα της χρονιάς που πέρασε, το πιο σημαντικό και με πολλές συνέπειες ήταν ο θάνατος της μάνας. Πλήρης ημερών η κυρα Κούλα από τα μέσα του Νοεμβρίου αναπαύεται στη γη των προγόνων της και μας άφησε μια βαριά κληρονομιά.

Αυτή η κληρονομιά ήταν η σχέση της με τον τόπο, τη γη που δούλεψε αδιάκοπα 80 τόσα χρόνια. Μόνο τρία χρόνια, από το φθινόπωρο του 1947 έως το καλοκαίρι του 1950 έφυγε λόγω Εμφυλίου μαζί με τους παππούδες στην Αθήνα και σαν επέστρεψαν ανέστησε τα ρημαγμένο νοικοκυριό, πράγμα που συνέχισε μαζί με τον πατέρα από το 1958 και μετά που παντρεύτηκαν και μέχρι που την εγκατέλειψαν οι δυνάμεις της δεν βγήκε από τον κήπο της και δεν παραμέλησε τα ζωντανά της και αυτό την έκανε μια από τις πρώτες νοικοκυρές.  

Έχω πολλά να πω για τη μάνα, αλλά και για τις μανάδες της γενιάς μας και ακόμη όσες από τις προηγούμενες πρόλαβα να γνωρίσω και να αποθησαυρίσω στιγμές από την ζωή τους. Θα προσπαθήσω από εδώ και πέρα να περάσω τις αναμνήσεις μου σε μια σειρά κείμενα που θα κινούνται γύρω από την παρουσία και την συμβολή τους στα νοικοκυριά που χάθηκαν και την ζωή των κοινοτήτων μέχρι αυτές να σαρωθούν από τους νέους καιρούς.

Πέρα απ’ αυτά όμως θέλω με αυτό το μικρό πρώτο αυτό σημείωμα της νέας χρονιάς, να στείλω πάλι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσες κι όσους ανταποκρίθηκαν στην έκκληση που έκανα στα μέσα του Αυγούστου μέσω των κοινωνικών δικτύων για αίμα που είχε ανάγκη. Η ανταπόκριση ήταν απρόβλεπτη, μέσα και πέρα από την οικογένεια. Πάνω από 2.000 γνωστοί και φίλοι απ’ όλη την Ελλάδα, αιμοδότες και μη, έδειξαν θερμό ενδιαφέρον και χάρη σε αυτούς συγκεντρώθηκαν αρκετές φιάλες αίματος, πράγμα που ανακούφισε και άλλους ασθενείς στο νοσοκομείο Λαμίας όπου νοσηλεύονταν.  

Έχοντας ακόμη αρκετή διαύγεια το αντιλήφθηκε και η ίδια και αυτή μου ζήτησε να στείλω ένα ευχαριστώ σε όλους που έδειξαν ενδιαφέρον και προθυμοποιήθηκαν να δώσουν αίμα. Της υποσχέθηκα ότι θα το κάνω κι έτσι με την ευκαιρία των ευχών για τη νέα χρονιά, στέλνω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Όπως ένα μεγάλο ευχαριστώ στέλνω επίσης και στο Γηροκομείο Σπερχειάδας για την εξαιρετική φροντίδα που της πρόσφεραν όσο ήταν εκεί.

Επαναλαμβάνω το ευχαριστώ για την αιμοδοσία γιατί όπως διαπίστωσα είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλοί ασθενείς που το έχουν ανάγκη. Όσοι μπορούν να γίνουν γραφτούν στη λίστα αιμοδοτών, αυτό διευκολύνει αρκετά τις σχετικές υπηρεσίες και κερδίζουν όλοι χρόνο…

Η φωτογραφία συμβολική, από παλιότερα χρόνια όταν η κυρά Κούλα κατάφερνε μέσα σε μισή ώρα να φτιάξει πίτες και να τις ψήσει στον παλιό φούρνο με εξαιρετικό τρόπο.

ΑΘΗΝΑ, 01012025

ΜΙΑ ΚΑΜΠΙΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΣΤΑ ΔΑΣΗ ΤΟΥ ΜΕΙΝ

 

Στις αρχές του 1900, ένας άντρας και ο πιστός του σκύλος βρήκαν καταφύγιο σε μια καλύβα φωλιασμένη βαθιά μέσα στο παρθένο ακόμη δάσος του Μέιν. Η καμπίνα, (να κρατήσουμε την ονομασία στα αμερικάνικα αφού δεν απέχει πολύ από την ελληνική καλύβα) ήταν μια απλή κατασκευή φτιαγμένη από πελεκημένους κορμούς, στάθηκε ως απόδειξη της αυτοδυναμίας και της ανθεκτικότητας. Ο καπνός που βγαίνει από την πέτρινη καμινάδα της φανερώνει τη ζεστασιά που υπάρχει μέσα ενώ έξω επικρατεί διαπεραστικό κρύο.

Ο άντρας, φοράει μάλλινο πανοφώρι και γερές μπότες, περνάει τις μέρες του με τα βασικά της επιβίωσης: κόβει ξύλα, κυνηγάει, ψαρεύει στο κοντινό ποτάμι. Ο σκύλος του, ένας σκληρός και αξιόπιστος σύντροφος, δεν απομακρύνεται από κοντά του,  τα μάτια και τα αυτιά παρακολουθούν με τους λεπτούς ήχους του δάσους. Η ζωή στην καμπίνα ήταν τόσο απαιτητική όσο και βαθιά ικανοποιητική.

Ο άνθρωπος, για τον οποίο δεν υπάρχουν στοιχεία ούτε και ποιος έβγαλε την φωτογραφία γνωρίζουμε, σηκώθηκε πριν την αυγή, η ανάσα του φαίνεται στον παγωμένο πρωινό αέρα καθώς προετοιμαζόταν για τις δουλειές της ημέρας. Ο σκύλος του τον συνόδευε συχνά περπατώντας στο πλευρό του. Μοιράζονταν μαζί μια ήρεμη συντροφικότητα, βασισμένη στην εμπιστοσύνη και την αμοιβαία εξάρτηση. Μέσα στην καμπίνα, τα απογεύματα περνούσαν την ώρα τους δίπλα στη φωτιά, ο άντρας πίνοντας ένα φλιτζάνι αχνιστό καφέ ενώ ο σκύλος ξαπλώνει στα πόδια του. Οι τοίχοι της καμπίνας ήταν στολισμένοι με απλά διακοσμητικά - ένα ζευγάρι χιονοπέδιλα, μια κυνηγετική καραμπίνα και αποξηραμένα βότανα που κρέμονται από ξύλινα δοκάρια - το καθένα λέει μια ιστορία μιας ζωής που ζούσε κοντά στη φύση. Αν και απομονωμένος, ο άνθρωπος βρήκε βαθιά ικανοποίηση στο ρυθμό των εποχών και τον αμίλητο δεσμό που μοιράστηκε με τον σκύλο του.

Το δάσος του Μέιν, με τα πανύψηλα πεύκα και τους ψιθυριστούς ανέμους, παρείχαν ένα φόντο γαλήνης και άγριας ομορφιάς. Περιστασιακά, το μακρινό ουρλιαχτό ενός λύκου ή το θρόισμα ενός ελαφιού στους θάμνους και των άλλων ζώων του θύμιζε τον αδάμαστο κόσμο που τον περιβάλλει. Εκείνες τις στιγμές, ο άνθρωπος αισθάνονταν μια βαθιά σύνδεση τόσο με το περιβάλλον όσο και με τον σταθερό σύντροφό του, λατρεύοντας την απλότητα και την αγνότητα μιας ζωής μακριά από τον θόρυβο και τις προκλήσεις του πολιτισμού. ·

ΥΓ. Το κείμενο μεταφέρθηκε με λίγες διορθώσεις από την σελίδα του J. Schwanke και κάποια στιγμή θα σχολιαστεί περισσότερο. Προς το παρόν, αρκούμαι σε μια παρατήρηση. Το μεγάλο πριόνι, η κόφτρα, για να δουλέψει θέλει δυο χειροδύναμους άντρες, πράγμα που σημαίνει ότι για την κατασκευή της καμπίνας δούλεψαν και άλλοι.

ΑΘΗΝΑ, 28122024

ΚΟΙΝΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ

 

Περνάει γρήγορα ο καιρός και ήρθε η μέρα να κάνω το μνημόσυνο για τη μάνα που τον περασμένο μήνα γύρισε στη γη της, στην Παναγία, το κοιμητήριο του χωριού μας. Έτσι την Κυριακή, 15 του Δεκεμβρίου το πρωί στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας, όσοι την αγαπούσαν και την θυμούνται, μπορούν να έρθουν να ανάψουν ένα κερί στη μνήμη της. Το μνημόσυνο θα είναι κοινό με τον πατέρα που αυτές τις ημέρες κλείνει κι αυτός 10 χρόνια στον ουρανό.

ΑΘΗΝΑ, 11122024