Τρίτη 15 Αυγούστου 2023

ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΤΑ ΑΛΟΓΑΚΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

 


Καθώς κοντεύουμε να τελειώσουμε από με την «Καλή Παναγιά» σήμερα, τις λιτανείες, τους ασπασμούς, τις γονυκλισίες και τα πανηγύρια και να αρχίσουμε από αύριο να κάνουμε τους υπολογισμούς του χειμώνα, ας σταθούμε σε κάτι τελευταίο, επίσης σημαντικό που δένει με την ημέρα. Τα αλογάκια της παναγίας  (mantis religioza – προσευχόμενος μάντης) που αυτό καιρό είναι στο απόγειο της ύπαρξής τους δεν είδα να αναφέρονται από κανέναν και τούτο δεν είναι παράξενο καθώς μπορεί να γέμισαν τα χωριά από κόσμο, αλλά στα χωράφια όπου ζουν και κινούνται αυτά, αμφιβάλλω αν πήγε κανένας. Χώρια δε που λίγοι ξέρουν τι κάνει το θηλυκό στο αρσενικό την ώρα του ζευγαρώματος. Του κόβει το κεφάλι…

Στη φωτογραφία, η Collin Maggie (Nebraska through the lens) έπιασε με τον φακό της ένα αλογάκι, δεν ξέρουμε αν είναι αρσενικό ή θηλυκό να αρχίζει να τρώει μια πεταλούδα.

ΑΘΗΝΑ, 15082023 

Δευτέρα 14 Αυγούστου 2023

ΕΝΑ ΚΑΡΠΟΥΖΙ ΔΕΚΑ ΕΥΡΩ...

 


Ότι με το καρπούζι δεν χορταίνεις, είναι γνωστό τοις πάσι. Την γλύκα του μόνο απολαμβάνεις και έτσι αφουγκράζεσαι ως τα βάθη της ψυχής καλοκαίρι. Έτσι μάθαμε όλα αυτά τα χρόνια: Ότι χωρίς καρπούζι δεν νιώθεις ότι είναι καλοκαίρι και αξίζει, όσο βάρος κι αν έχει να το κουβαλήσεις από το μανάβικο ως το σπίτι, να το σφάξεις τελετουργικά, να τσιμπήσεις λίγη από την καρδιά του και μετά να μπει στο ψυγείο να κρυώσει.

Παλιά θυμάμαι πριν βγουν τα ψυγεία στα ορεινά χωριά όπου τα έφερναν μέσα σε τσουβάλια στις γιορτές, τα βάζαμε στις βρύσες να κρυώσουν και συμπλήρωναν με μεγαλοπρέπεια το τραπέζι. Επειδή για τότε ήταν κάπως σαν είδος πολυτελείας, η μάνα έκρυβε κάποιες φέτες και με τις οποίες εξυπηρετούσε όποιες αγγαρείες ήθελε.  

Τέλος πάντων πέρασαν εκείνα τα χρόνια, καρπούζια βγαίνουν από τον Μάιο και είναι παντελώς άνοστα  και οι γύφτοι καταφέρνουν να τα πηγαίνουν παντού και μάλιστα φτηνά. Πέρσι τα είχαν δυο ευρώ το κομμάτι, φέτος τα πήγαν τρία λόγω του κόστους που λένε οι παραγωγοί ότι αυξήθηκε. Δεν είναι και λίγα τα τρία ευρώ αλλά με τίποτα δεν συγκρίνονται με τις τιμές που τα πουλάνε τα σούπερ μάρκετ. Αυτό που κρατάω στα χέρια μου, το πλήρωσα 9.30 ευρώ στα Σεπόλια και  φυσικά δεν θα το ξανακάνω. Μου φτάνει μια φορά που ένιωσα πως είναι καλοκαίρι, θα συμπληρώσω την αίσθηση με άλλα σχετικά.

ΥΓ. Πάντως αξίζει κάποιος απ’ αυτούς τους ειδικούς, στις υπηρεσίες και τα υπουργεία να κάτσει να μελετήσει σοβαρά πως ο γύφτος καταφέρνει και το έχει 30 λεπτά το κιλό και η συντεχνία των σουπερμάρκετ ένα σχεδόν ευρώ. Σημειωτέον, ότι ούτε ο γύφτος ξέρει πως είναι μέσα τα καρπούζια, ούτε ο έμπορος αν δεν τα σφάξουν. Από τον σωρό τα παίρνουν. Παρ’ αυτά τα πουλάνε με 70 λεπτά διαφορά ο ένας από τον άλλον.  

ΑΘΗΝΑ (Κολωνός) 14082023   

Πέμπτη 10 Αυγούστου 2023

ΠΩΣ Ο ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ


 Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αστικός μύθος αλλά μάλλον θα αδικούσε ένας τέτοιος χαρακτηρισμός μια συνήθεια που είχε προκύψει και παγιωθεί από ένα άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο που είχε συναφθεί από τον λαό με τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας που από τη φύση τους οι προορισμοί τους είχαν να κάνουν με την εξυπηρέτηση της κοινωνίας.

Μιλάμε για τις επιχειρήσεις ύδρευσης – αποχέτευσης, ηλεκτρισμού και τηλεφωνίας για την ίδρυση των οποίων τα κεφάλαια κάποτε αντλήθηκαν από το αποταμίευμα του κόσμου το οποίο ήταν κατατεθειμένο στις τράπεζες και το αλησμόνητο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Από εκεί πήρε το κράτος τα χρήματα για να δημιουργήσει εργοστάσια ηλεκτρισμού, δίκτυα διανομής, φράγματα και ένα σωρό άλλα και κάπως έτσι ο λαός πίστευε πως είχε συμβάλλει σε αυτή την δημιουργία η οποία ήταν πρωτοφανής τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.

Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, πατώντας πάνω στα θεμέλια που έβαλαν οι πρωτοπόροι εκείνοι Έλληνες ήρθαν άλλοι που χωρίς να γνωρίζουν την βαθύτερη έννοια της ανάγκης άρχισαν τους πειραματισμούς υιοθετώντας και ακολουθώντας ποικίλες αντιλήψεις που κυκλοφορούσαν στην διεθνή αγορά και αναπτύσσονταν σε διάφορα πανεπιστήμια και «δεξαμενές σκέψεις» άρχισαν τους πειραματισμούς, λεηλατώντας τον συσσωρευμένο πλούτο και κυρίως αποκόβοντας τον κόσμο από το να έχει λόγο γι’ αυτά τα επιτεύγματα.  

Είναι άπειρα τα παραδείγματα της αλλαγής της διαχείρισης των λεγόμενων επιχειρήσεων κοινής ωφελείας αλλά ας σταθούμε σε ένα, του ηλεκτρισμού το οποίο ασφαλώς και μονοπωλούσε η ΔΕΗ αλλά να που σύμφωνα με κάποιες προχωρημένες αντιλήψεις αυτό ήταν πολιτικώς μη ορθό και έπρεπε να βρεθούν ανταγωνιστές, γιατί έλεγαν πως αυτό βελτιώνει τις υπηρεσίες που προσφέρει. Έτσι με πολλούς τρόπους, αδιαφανείς ή νόμιμους δεν έχει σημασία, δίπλα στη ΔΕΗ βρέθηκαν διάφοροι μουστερήδες και κυκλώματα και πήραν ένα κομμάτι από το έργο της. Παράλληλα δημιούργησαν και την λεγόμενη ΔΕΔΗΕ για να ασχολείται με το δίκτυο που νοίκιασαν από τη ΔΕΗ και να έρχεται σε επαφή με τους πελάτες γιατί μάλλον αυτό έκοβε κέρδη από τους νέους παραγωγούς λόγω εργατικών. Παράλληλα η ιστορία της ΔΕΗ και της πορείας της διαγράφηκε και μαζί ότι θύμιζε την σχέση της με τους ανθρώπους που είδαν κάποτε φως σε όλα τα καλύβια και στις ποιο απομακρυσμένες περιοχές της χώρας καθότι αυτή διατηρούσε ένα κοινωνικό πρόσωπο.       

Έτσι λοιπόν η «Χ» (τα στοιχεία στην διάθεση κάθε ενδιαφερόμενου) που έγινε ανταγωνιστής της ΔΕΗ αλλά τρέχει το ρεύμα της μέσα από το δίκτυο της, εφαρμόζοντας το δικό της  πρόγραμμα για της σχέσεις με τους καταναλωτές και η οποία βομβαρδίζει με μηνύματα τους οικιακούς κυρίως πελάτες της – άλλο αίσχος απ’ αυτό πέρασε την Παρασκευή 4 Αυγούστου το απόγευμα από κάποιο λαϊκό σπίτι και έκοψε το ηλεκτρικό. Η οφειλή ήταν 300 ευρώ, 150 από τα οποία είχαν κατατεθεί την Τετάρτη 2 Αυγούστου σε τραπεζικό λογαριασμό. Ήταν μια ημέρα με καύσωνα και η εισβολή του υπαλλήλου της ΔΕΔΗΕ που είχε πάρει εντολή από την εταιρεία «Χ» αποφασιστική. Δεν έκανε πίσω ούτε όταν είδε ότι το άτομο που του άνοιξε την εξώπορτα της πολυκατοικίας (δεν υπήρχε κι άλλος στην πολυκατοικία) ήταν ΑΜΕΑ και φυσικά δεν καταλάβαινε τι είχε συμβεί, πανικοβλήθηκε και ένιωσε όπως θα ήταν φυσικό μια απέραντη δυστυχία.  

Από εκείνη τη στιγμή άρχισε ένας μαραθώνιος τηλεφωνημάτων για να απαντήσει η υπάλληλος της «Χ» (πάνω από τρία τέταρτα αναμονή στο ακουστικό με τις άσχετες πληροφορίες που επαναλαμβάνει) η οποία είχε την καλοσύνη να με πληροφορήσει πως ευτυχώς προλάβαμε πριν από τις 5 που κλείνουν και θα ξαναμιλούσαμε την Δευτέρα. Τι θα έκανα ως τότε, με πληροφόρησε ότι για την περίπτωση αλλά και για κάθε τι που θα προέκυπτε θα απευθυνόμουν στη ΔΕΔΗΕ και θα με έβλεπαν αν υπάρχει υπάλληλος να έρθει να κάνει την επανασύνδεση. Ψύλλοι στ’ άχυρα δηλαδή μια μέρα με καύσωνα… Ο μαραθώνιος με τα τηλέφωνα κράτησε δυο ώρες και τελικά έγινε η επανασύνδεση…

Είναι μια ιστορία που σίγουρα επαναλαμβάνεται κάθε μέρα όλο το χρόνο και σε όλη την επικράτεια. Το ίδιο γίνονταν και παλιότερα, ειδικά οι μικροί καταναλωτές, είτε από αμέλεια, είτε από αδυναμία ήταν εκείνοι που βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή των διακοπών. Δεν γίνονταν όμως ποτέ, κι εδώ έχει θέση ο αστικός μύθος, τον Αύγουστο, όπως και τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα. Ούτε η ΔΕΗ στην οποία επιστρέφει πάραυτα η σύνδεση, ούτε ο ΟΤΕ, ούτε η ΕΥΔΑΠ προέβαιναν σε διακοπές υπηρετώντας ατύπως μια παράδοση η οποία είχε να κάνει με τον κοινό αγώνα να προκόψει κάποτε από το Κράτος. Οι άνθρωποι που δούλεψαν κάποτε γι’ αυτά τα ελάχιστα δικαιώματα δεν υπάρχουν πια να τραβήξουν τα αυτιά των νεότερων διαχειριστών και να κρίνουν το ξεθεμέλιωμα των οργανισμών κοινής ωφελείας που η διαχείρισή τους δεν απέχει πολύ από ένα παιχνίδι Monopoly!     

Ένα παιχνίδι που δυστυχώς οι αστικοί μύθοι, δεν έχουν πια θέση και ο Αύγουστος να ξέρουμε από εδώ και πέρα, θα είναι απλά ένας μήνας σαν όλους τους άλλους του χρόνου…  

 

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η φωτογραφία δανεική από το τρίτο υπόγειο πάτωμα του σταθμού της Ομόνοιας. Το έργο του Κεσσανλή «Η Ουρά» (1999 – 2000. Μec Art (Φαντασμαγορία της Ταυτότητας), φωτοευαισθητοποιημένος μουσαμάς. 


https://www.nextdeal.gr/epikairotita/politismos/134759/ilias-provopoylos-o-aygoystos-den-einai-opos-kapote?fbclid=IwAR2gnbulgeIJLpYMYap7ZBcRtmhClED62oVZcnl0aEVCvfqMM100Fqs8UKQ



Σάββατο 15 Ιουλίου 2023

ΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ, ΣΤΗΝ ΚΛΙΝΙΚΗ…

 


Επειδή συνηθίζεται το καλοκαίρι να βλέπουμε συχνά αναρτήσεις πολλών κυριών που αποκαλύπτουν μέρος της γάμπας τους εκτεθειμένης στον ήλιο της παραλίας και με παράλληλο ή κυρίαρχο θέμα τα νύχια, ορισμένα από τα οποία είναι πράγματι εξαιρετικές συνθέσεις, περίμενα κάποια στιγμή αυτό να γίνει και από άνδρα. Το είδα κι αυτό πριν από λίγες ημέρες, δεν λέω ποιανού τη γυμνασμένη γάμπα καμαρώσαμε θα το βρείτε μόνοι σας αν ψάξετε. Δεν το κρύβω, περίμενα την στιγμή να το κάνω κι εγώ από μια ωραία παραλία που θα πήγαινα για το τριήμερο που μας πέρασε, το μοναδικό που θα μπορούσα να φύγω φέτος από την Αθήνα.
Δεν το πρόλαβα όμως και αντί στην παραλία προχθές βρέθηκα εκτάκτως στο κρεβάτι μια κλινικής και τα πόδια μου τυλιγμένα με ειδικές κάλτσες που χρησιμοποιούνται σε παθήσεις φλεβών! Το πώς έγινε το περιγράφω πολύ σύντομα και με σκοπό κυρίως να γίνει προειδοποιητικό μύνημα. Σε μια επίσκεψη ρουτίνας τη Τρίτη από την παθολόγο του ΕΔΟΕΑΠ της έδειξα το κάπως πρησμένο άκρο το δεξιού μου ποδιού. Είχε πρηστεί τις προηγούμενες ημέρες αλλά δεν έδωσα σημασία και χάρη στην επιμονή κάποιων φίλων είπα να ρωτήσω την γιατρό τι συμβαίνει. Η διάγνωση ήταν ακαριαία! Επρόκειτο για μια θρόμβωση η οποία έπρεπε αμέσως να ερευνηθεί κι έτσι πήγα κατευθείαν και με τα πόδια στην κοντινή ΕΥΡΩΚΛΙΝΙΚΗ η οποία λειτουργείόλο το 24ωρο, όπου στα επείγοντα περιστατικά διαπιστώθηκε ότι είχα μια «εν τω βάθει φλεβική θρόμβωση» το οποίο σημαίνει ότι αν δεν έμπαινα αμέσως σε θεραπεία οι εξελίξεις θα ήταν πολύ απρόοπτες και σίγουρα πολύ κακές για την υγεία μου.
Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες για το τι θα μπορούσε να συμβεί γιατί δεν γνωρίζω καλά τα ιατρικά και ακολούθησα απλά και ευλαβικά της εντολές της αγγειοχειρουργού που με ανέλαβε και με παρακολούθησε όλες αυτές τις ημέρες και μου έδωσε σήμερα εξιτήριο και τις σχετικές οδηγίες μαζί με φαρμακευτική αγωγή που θα διαρκέσει μεγάλο διάστημα. Το άκουσμα και μόνο ότι θα μπορούσε να προσβληθεί ανεπανόρθωτα ο πνεύμονας, με έβαλε στη θέση μου και βάση αυτό θα πρέπει να οργανώσω την ζωή μου το επόμενο διάστημα. Αυτό δε που θα χάσω και με στεναχωρεί πολύ, είναι ότι για μεγάλο διάστημα οι βόλτες στην πόλη και οι αναζητήσεις στα βουνά και στα νησιά, κομμένες και για να το διασκεδάσω, το αποδίδω σε κακό μάτι και φθονερή γλωσσοφαγιά…
Αναφέρω το γεγονός γιατί από την μια πλευρά του, την ελαφρά έχω σκάσει που δεν πρόλαβα να ανεβάσω γάμπα στην παραλία αλλά μόνο στο κρεβάτι της κλινικής κι αυτή τυλιγμένη στην ειδική κάλτσα. Από την άλλη όμως, επισημαίνω τους κινδύνους από μια τέτοια περίπτωση. Άκουσα πολλά γύρω μου αυτές τις ημέρες για τις φλεβικές θρομβώσεις και τι τις προκαλεί αλλά δεν υιοθετώ τίποτα αν δεν περάσει από την κρίση και την έρευνα των γιατρών.
ΥΓ. Ευχαριστώ την παθολόγο του ΕΔΟΕΑΠ Α.Τ. και την αγγειοχειρουργό της ΕΥΡΩΚΛΙΝΙΚΗΣ Κ.Π. για την μεγάλη προσφορά τους στην υγεία μου και τις συμβουλές για την περαιτέρω πορεία μου. Επίσης όλο το προσωπικό της ΕΥΡΩΚΛΙΝΙΚΉΣ που χωρίς να με ξεχωρίσουν, με πρόσεξαν όπως όλους τους ασθενείς. Ισιαίτερα θα ήθελα πάλι να ευχαριστήσω την νοσηλεύτρια Π. Π. το πιο ελαφρύ χέρι στις ενέσεις και απότην οποία έμαθα πως αύριο θα τις κάνω μόνος μου...

ΑΘΗΝΑ, 15072023

Τρίτη 27 Ιουνίου 2023

ΠΟΙΟΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟ ΠΟΛΕΜΟ;

 


Μιας και μπήκαν έτσι ξαφνικά και δια της ψήφου στη ζωή μας οι «Σπαρτιάτες» ας θυμηθούμε μια άλλη πτυχή της ιστορίας που δεν λέει να μας ησυχάσει. Την λήξη του Πελοποννησιακού πολέμου την οποία 24 αιώνες ξέχασαν να υπογράψουν οι δυο πλευρές. Φρόντισε όμως γι’ αυτό αλλά δεν είδα να αναφέρεται πουθενά τις τελευταίες ώρες ο Δημήτρης Αβραμόπουλος όταν ήταν δήμαρχος Αθηναίων (ως καγγελάριος έμεινε αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).  Ο Αβραμόπουλος λοιπόν υπέγραψε την 10 Μαρτίου 1996 στην Σπάρτη με τον δήμαρχο Σπαρτιατών Δημοσθένη Ματάλα διακήρυξη της λήξης του Πελοποννησιακού Πολέμου, φιλίας και συνεργασίας μεταξύ των δυο ενδοξοτάτων ελληνικών πόλεων. Την διακήρυξη συνέταξε ο ακαδημαϊκός Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος.

Την παραθέτουμε:

Σπάρτη καὶ Ἀθῆναι μὲ τὴν ἱστορικὴ μεγαλουργία τους ἀποτελοῦν σύμβολο πολιτισμοῦ οἰκουμενικὴς ἐμβέλειας. Οἱ δυὸ αὐτὲς κορυφαῖες πόλεις τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος, συνασπισμένες σὲ κρίσιμη ὥρα τῆς ἱστορίας, ἔσωσαν τὴν ἐλευθερία τῶν Ἑλλήνων, ἐνῷ καὶ προσέφεραν στὴν ἀνθρωπότητα, μὲ τὴν ἄρθρωση καὶ τὴ λειτουργία τους, πρότυπα κοινωνικοῦ ρυθμοῦ καὶ δημιουργικοῦ βίου. Ἡ πόλις τοῦ Λυκούργου, τοῦ Χίλωνος καὶ τοῦ Λεωνίδα, θέσπισε τὴν αὐστηρὴ παιδεία, ἐδραίωσε τὴ νομοκρατία, πρόβαλε τὸ παράδειγμα τῆς ἡρωικῆς ἐμμονῆς στὸ καθῆκον. Ἡ πόλις τοῦ Σόλωνος, τοῦ Κλεισθένους καὶ τοῦ Περικλέους, τοῦ Αἰσχύλου καὶ τοῦ Φειδίου, τοῦ Σωκράτους καὶ τοῦ Πλάτωνος διέπλασε τὸν κλασσικὸ τύπο δημοκρατίας, ἀνήγαγε τὴν ποίηση καὶ τὴν καλλιτεχνία σὲ μορφὲς ἀνυπέρβλητες, ἀκεραίωσε τὴ γνήσια φιλοσοφία.

Οἱ τρισένδοξες αὐτὲς πόλεις ὅμως ἁμάρτησαν τραγικὰ μὲ τὸν ἀδυσώπητο μεταξύ τους πόλεμο ἀπὸ 431 ἔως 404 π.Χ. Ἐφέτος συμπληρώνονται εἴκοσι τέσσερις αἰῶνες ἀκριβῶς, ἀφ᾿ ὅτου ὁ ἀδελφοκτόνος ἐκεῖνος πόλεμος ἔληξε, μὲ στρατιωτικὴ νίκη τῆς Σπάρτης καὶ τῶν συμμάχων της.

Σήμερα, 10 Μαρτίου 1996, στὴν πρωτεύουσα τῆς Λακεδαίμονος, ὁ δήμαρχος Ἀθηναίων καὶ ὁ δήμαρχος Σπαρτιατῶν ἐκφράζουν τὴ βαθύτατη θλίψη τους γιὰ τὴν πολυαίμακτη σύρραξη τῶν δύο κορυφαίων πόλεων τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος καὶ διακηρύττουν τὴν λήξη μὲ ὅρους ἰσοτιμίας ἀναδρομικὰ τοῦ καταστροφικοῦ ἐκείνου πολέμου «Ἀθηναίων καὶ Πελοποννησίων» καὶ τὴν ἐμπέδωση ἀρρήκτων μεταξὺ τῶν δύο πόλεων δεσμῶν φιλίας καὶ συνεργασίας, μὲ ἠθικὸ ἔρεισμα καὶ τὴν ἀρχαία ἱστορικὴ μεγαλουργία τους.

 

Ὁ Δήμαρχος Σπαρτιατῶν 

Δημοσθένης Ματάλας

 Ὁ Δήμαρχος Ἀθηναίων

Δημήτρης Ἀβραμόπουλος

 

ΥΓ. Δούλευα στην Ελευθεροτυπία τότε, η σχετική είδηση πέρασε από τα χέρια μου για να γίνει σελίδα, το θυμόμουν αχνά και η ήρθε το αποτέλεσμα των χθεσινών εκλογών να με κινητοποιήσει και να ψάξω για την ιστορική ημέρα που (εντέχνως) λησμονούμε γιατί θυμίζει άλλες περιπτώσεις, όπως, για παράδειγμα το τρισάγιο στη Σαλαμίνα από τον Πάνο Καμμένο επί πρώτης φορά Αριστεράς (ΠΦΑ) και άλλα σχετικά πανηγύρια…   

ΑΘΗΝΑ, 27062023

Σάββατο 27 Μαΐου 2023

ΕΝΑΣ ΓΡΥΛΟΣ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ



 

Με τις «ειδήσεις» ασχολούμαι (και ζω απ’ αυτές) περί τα σαράντα χρόνια και επειδή αυτές δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσουν να γίνονται, ελάχιστες πια κρατάω στο μυαλό μου και ακόμη πιο λίγες είναι εκείνες που με εντυπωσιάζουν…

 Τα λέω αυτά γιατί απόψε, σε μια κίνηση ρουτίνας άνοιξα το facebook και πρώτη – πρώτη ανάρτηση ήρθε μια που έκανε ο φίλος Λάκης Ζαρονικόλας από το διπλανό με το δικό μου χωριό Παλαιόκαστρο και αναφέρονταν στη φιλοξενία από τον Πολιτιστικός - Μορφωτικός Σύλλογος Παλαιοκάστρου για δέκατη μάλιστα χρονιά της ομάδας του καθηγητή της βιολογίας KLAUS REINHOLD και 13 φοιτητών του γερμανικού πανεπιστημίου BIELEFELD UNIVERSITAL για συνέχεια της έρευνας για το έντομο Poecilimon veluchianus  το οποίο ζει στην περιοχή από Λαμία μέχρι Καρπενήσι και στην περιοχή της Οίτης και είναι γνωστό σε όλη την Ευρώπη.



 Mε αφορμή αυτή την ανάρτηση έψαξα και βρήκα, όσο μπορούσα βέβαια γιατί οι γνώσεις μου για τα ορθόπτερα και τους γρύλλους των θάμνων είναι περιορισμένες τι είναι ο Poecilimon veluchianus, είδα φωτογραφίες του και είδα πώς αυτό το εκπληκτικό έντονο που κανείς δεν έδινε σημασία στον τόπο μας είναι αντικείμενο μελέτης από σπουδαία πανεπιστήμια του κόσμου και η βιβλιογραφία αρκετά αναπτυγμένη. Θυμήθηκα δε πως αυτό τον καιρό που κόβαμε χορτάρια ήταν τόσα πολλά αλλά δεν μας έκανε καμιά εντύπωση. Χώρια δε που νομίζαμε πως ήταν ακρίδες… Επί πλέον το veluchianus με παραπέμπει να κάνω κι ένα συσχετισμό, με του Άρη Βελουχιώτη αν μου επιτρέπεται και χωρίς να υπονοώ τίποτα, καθώς αυτός κι ένας γρύλος των θάμνων είναι βελουχιώτικοι!

 


Αυτή λοιπόν ήταν για μένα η πιο σπουδαία «είδηση» που είδα χθες στο Facebook και μέσω αυτής σας προτρέπω να αναζητήσετε περισσότερα για τον Poecilimon veluchianus σε σχετικές ιστοσελίδες όπου θα δείτε τι ενδιαφέροντα πράγματα μπορεί να συναντήσει κάποιος στην ελληνική φύση…

 


ΥΓ. Οι φωτογραφίες από διάφορες επιστημονικές σελίδες και ευχαριστώ τους δημιουργούς τους που έσκυψαν στα χώματα της μικρής πατρίδας και φωτογράφησαν τους γρύλλους μας…

ΑΘΗΝΑ, 27052023

 

 

Σάββατο 20 Μαΐου 2023

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ…


Καθώς περνούν τα χρόνια, το πανηγύρι των εκλογών με κάνει όλο και περισσότερο επιφυλακτικό. Όχι γιατί η πολιτική και ο διάλογος έπαψαν να με ενδιαφέρουν αλλά γιατί δεν θέλω η απογοήτευσή μου να επαναλαμβάνεται και κυρίως γιατί δεν θέλω πια οι επιλογές μου να στρέφονται κατά της θέλησης των νεότερων να αλλάξουν όπως αυτοί θέλουν τον κόσμο, έστω και δια της ψήφου και παραμερίζω μπροστά στις δικές τους.   

Μια σειρά εμπειριών μπορώ να τους απαριθμήσω αλλά να επηρεάσω με την επιλογή μου την τροχιά που θέλουν να βάλουν τον κόσμο, το θεωρώ αρκετά ανέντιμο. Η γενιά μου έκανε τις επιλογές της ήδη από την δεκαετία του ’70 και τα αποτελέσματα, καλά και κακά τα είδαμε. Καιρός είναι πια οι σημερινοί νέοι και νέες που μεγάλωσαν μέσα στη μακριά κρίση της τελευταίας 15ετίας να αφήσουν πίσω τους αυτή την στενάχωρη εποχή και χωρίς εμάς που την δημιουργήσαμε στην πλάτη, να ανοιχτούν σε μια καινούργια, πιο σύνθετη ασφαλώς και όπως δείχνουν οι εξελίξεις σε πολλούς τομείς πιο απρόοπτη. Αυτοί είναι εξάλλου που θα απολαύσουν τις επιτυχίες τους και θα απογοητευτούν από τα λάθη τους.

Όχι, η στάση μου δεν είναι συντηρητική, ούτε έχει να κάνει με τα «παλιά, ωραία χρόνια» και τη νοσταλγία μιας άλλης εποχής. Ούτε πάλι, επειδή δεν μπορώ να ακολουθήσω τις εξελίξεις στο TikTok, όπως παιδαριωδώς κάνουν οι πολιτικοί αρχηγοί μας και οι λογής – λογής υποψήφιοι, γκρινιάζω. Αντιθέτως προτείνω να ακούσουμε και να ακολουθήσουμε το ρεύμα των νέων και να πορευτούμε μαζί με τις επιλογές τους. Το σημαντικότερο δε που έχουμε να κάνουμε, είναι να πάψουμε να πιστεύουμε πως ήμασταν καλά παραδείγματα…  

***

Κάτι ήθελα να γράψω κι εγώ για τις εκλογές. Το έφερνα από εδώ, το έφερνα από εκεί, δεν με ικανοποιούσε. Ούτε κάτι ιδιαίτερο που θα μου έδινε αφορμή να μιλήσω, εύρισκα. Χθες όμως είδα μια εικόνα (την έχω δει πολλές φορές αλλά χθες μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση σίγουρα λόγω των ημερών) και πήρα φόρα. Ήταν η εικόνα μιας γιορτής αποφοίτησης από το Πανεπιστήμιο όπου όλοι οι πτυχιούχοι πλέον νέοι και οι νέες ζούσαν μια μεγάλη χαρά της ζωής τους. Έλαμπαν, γελούσαν, αγκαλιαζόντουσαν, έβγαζαν αναμνηστικές φωτογραφίες μπροστά στα Προπύλαια αλλά λίγα μέτρα πιο πέρα, πίσω από τον ανδριάντα του Γρηγορίου του Ε’ και τον πεζόδρομο με τα μπάζα των έργων μια άλλη ομάδα ανθρώπων, έκαναν ότι μπορούσαν να συντομεύσουν την ήδη μικρή ζωή τους…

Δεν θα προχωρήσω σε περισσότερα σχόλια αυτή τη στιγμή. Την βάζω όμως αυτή τη φωτογραφία να δείξω την αποτυχία μιας γενιάς και μιας κοινωνίας και φυσικά των λογής – λογής πολιτικών που έλαμψαν στο προσκήνιο ή το παρασκήνιο αυτά τα χρόνια και αφήνω το θέμα να χειριστούν οι νεότεροι με τον τρόπο που αυτοί θα διαλέξουν…  

ΑΘΗΝΑ, 20052023