Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2021

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ (ΚΙΤΣΟ) ΒΟΡΤΣΕΛΑ

 


Σήμερα στο παγωμένο κοιμητήριο της μικρής μας πατρίδας αποχαιρετάμε τον Χρήστο (Κίτσο) Βορτσέλα (1929- 2021), άνθρωπο καλό, αγαπητό σε όλους ο οποίος τιμούσε πάντα το χωριό μας συμμετέχοντας ενεργά στην κοινότητα και κρατώντας ένα σπίτι ανοιχτό.

Ο θάνατος του Κίτσου παραμονές Χριστουγέννων μας τύλιξε όλους σε μια θλίψη γιατί αυτός μετά την συνταξιοδότησή του επέλεξε να ζήσει στο χωριό, προσέχοντας τους γονείς του Βασίλη και Αρετή όσο αυτοί ήταν εν ζωή. Οι γονείς του και ιδιαίτερα η μητέρα του Αρετή (το γένος Ηλία Παπαδόπουλου) ήταν που του εμφύσησαν την αγάπη στο χωριό καθώς αυτοί ήταν από τους πρώτους που έχτισαν εξοχικό σπίτι το 1968 και έρχονταν και έμειναν πολλούς μήνες διατηρώντας πολύ καλές σχέσεις με όλους τους χωριανούς.  

Έρχονταν όμως και παλιότερα, στο πατρικό σπίτι, το Μοσχουτέϊκο που ζούσε ακόμη η γιαγιά Μαρούλα. Εγώ περίμενα πως και πως τον Κίτσο γιατί με γοήτευε πρώτα – πρώτα για τις ιστορίες που έλεγε (ιστορίες από τη τρέχουσα τότε ζωή του χωριού και τους ανθρώπους του), για την μεγάλη μοτοσυκλέτα με καλάθι που οδηγούσε με συνοδηγό τον αδερφό του Λευτέρη ο οποίος και με βάφτισε και πολύ περισσότερο για τις φωτογραφίες που έβγαζε.

Ο Κίτσος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με φωτογράφισε, από νήπιο και την βάφτισή μου και οι φωτογραφίες που έχω μέχρι την εφηβεία μου. Τον θυμάμαι με μια μηχανή Lubitel πρώτα και μια άλλη αργότερα να φωτογραφίζει με επαγγελματικό τρόπο διάφορες σκηνές από τη ζωή μας στο χωριό και κάποια γεγονότα που τύχαινε να είναι μπροστά. Αυτές οι φωτογραφίες ήταν που με προκάλεσαν να πιάσω κι εγώ μια μηχανή στο χέρι και στην ουσία να αντιγράψω τον τρόπο του. Βλέποντας σήμερα εκείνες τις ωραίες φωτογραφίες μπορεί κανείς να διαβάσει την ιστορία μιας εποχής και αποτελούν για όλους μας μνημείο.  

Δεν ήταν όμως μόνο οι φωτογραφίες του Κίτσου που με γοήτευαν. Την μηχανή του, μια μεγάλη VMW δεν την χάρηκα, ήμουν πολύ μικρός. Χάρηκα όμως τα πρώτα ταξίδια με τον θρυλικό άσπρο σκαραβαίο του σε κατόπιν με τα άλλα αυτοκίνητα που οδηγούσε. Με αυτό το αυτοκίνητο έκανα και το πρώτο ταξίδι στη θάλασσα το 1971, στο Γαλαξίδι. Τον Απρίλη του 1979 μάλιστα ταξίδεψα μαζί του, με άδεια από το στρατό, από το Σουφλί ως το χωριό και απόλαυσα την οδήγησή του καθώς ήταν ένας έμπειρος και σπάνιος οδηγός.  Τα κατοπινά χρόνια συνέχισα να πηγαίνω μαζί του διάφορες κοντινές βόλτες στο χωριό.

Ένα πράγμα που θα θυμάμαι από τον Κίτσο και την οικογένειά του φυσικά είναι το πρώτο μου ταξίδι στην Αθήνα, τον Ιούλιο του 1967 και την διαμονή στο ωραίο σπίτι τους, στην οδό Ευρίπου 11 στον λόφο Σκουζέ το οποίο είχε και κήπο. Ήταν η πρώτη μου επίσκεψη στην Αθήνα και με εντυπωσίασε  καθώς ο ίδιος, ο νονός μου και ο πατέρας τους Βασίλης μου γνώρισαν διάφορα σημεία της πόλης. Τότε ήταν η πρώτη φορά που πήγα στην Ακρόπολη με τον παππού Βασίλη και με τον νονό μου σε θερινό σινεμά, στη Ριβιέρα, στα Εξάρχεια. Από μια σύμπτωση, τώρα που επιστρέφω από το χωριό βρήκα ένα σπίτι στην οδό Δράμας που το πίσω του μπαλκόνι βλέπω ένα τμήμα από τον κήπο εκείνου του κήπου με μια δάφνη που επέζησε δίπλα την πολυκατοικία που το αντικατέστησε. Το γεγονός ξεπερνάει την έννοια του συμβολικού και δεν κρύβω πως με έχει ενθουσιάσει αρκετά.

Οι μνήμες από τον Κίτσο Βορτσέλα είναι πολλές και θα μείνουν, όπως και αυτός ζωντανές για όσο βλέπω τον κόσμο, είτε του χωριού, είτε της Αθήνας. Ας είναι ελαφρά η γη μας που θα τον σκεπάσει σήμερα.

Στη φωτογραφία, ο Χρήστος Βορτσέλας, μάνα μου κι εγώ το 1959 στη Ράχη…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 22122021

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου