 |
| Με την Δέσποινα Νάσσου στην 53η Έκθεση Βιβλίου |
Διάβασα
πρόσφατα με πολύ ενδιαφέρον το βιβλίο της Δέσποινας Νάσσου «Δεκαέξι
καταβυθίσεις — Μια ιαματική ιστορία» (Εκδόσεις «Συρτάρι») και προχθές
που θα βρίσκονταν στο περίπτερο των εκδόσεων στο 53 Φεστιβάλ Βιβλίου στο Πεδίον
του Άρεως πήγα να την γνωρίσω με το βιβλίο στην τσάντα να μου το υπογράψει. Ήθελα
πολύ να έχω μια υπογραφή της στο πολύ ιδιαίτερο βιβλίο της - ένα θεραπευτικό, σύντομο
αλλά βαθιά συμβολικό αφήγημα για τον πόνο, την αντοχή και την ίαση.
Στο
αρχετυπικό δάσος που βαφτίζει Εσπεράντζα, η Δέσποινα Νάσσου μας συστήνει
την Ελαφίνα, που τραυματίζεται βαριά στο πόδι. Ο τραυματισμός της όμως δεν
είναι μόνο σωματικός· γίνεται το έναυσμα και για ένα ταξίδι αυτογνωσίας και
αποδοχής.
Οι «δεκαέξι
καταβυθίσεις» που δίνει ο τίτλος παραπέμπουν σε ισάριθμα διαδοχικά βυθίσματα την
σκοτεινή λίμνη του πόνου, του φόβου και της σιωπής η οποία όμως τις δίνει τις αντίστοιχες
ευκαιρίες ανάδυσης. Η Δέσποινα αξιοποιεί τη μεταφορά της κατάδυσης για να
μιλήσει για τις σκοτεινές περιόδους που όλοι καλούμαστε κάποια στιγμή της ζωής μας
να διαβούμε, και για την προοπτική της ίασης που γεννιέται μέσα από την
ειλικρίνεια, τη φιλία και την αγάπη που κρύβονται γύρω μας.
Με λόγο
αλληγορικό η Δέσποινα αγγίζει ζητήματα που αφορούν τον καθένα: την εμπειρία της
απώλειας, το αίσθημα της αδυναμίας, την αναζήτηση ασφάλειας και αυθεντικότητας.
Η Ελαφίνα της, ως συμβολική μορφή, γίνεται καθρέφτης κάθε ανθρώπου που έρχεται
αντιμέτωπος με σωματικά ή ψυχικά τραύματα ενώ δεν κρύβει ότι πρόκειται για ένα
κείμενο βαθιά προσωπικό. Μέσα από τη μορφή της Ελαφίνας μιλά για κάθε άνθρωπο
που έχει βιώσει απώλειες, ασθένεια, τραύμα σωματικό ή ψυχικό. Η γραφή της, απλή
αλλά διεισδυτική, επιχειρεί να δείξει πως η «κατάδυση» στον πόνο μπορεί να
γίνει και πέρασμα προς την αυθεντικότητα, τη φιλία, την τρυφερότητα στο δάσος που
δεν είναι γεμάτο τέρατα και φόβους, αλλά από αγαθά πλάσματα που συμβιώνουν με
αλληλοβοήθεια και κατανόηση, προσφέροντας άλλο την δύναμή του, άλλο την πείρα
του, συνθέτοντας όλα μαζί μια κοινότητα αγάπης.
Παρά το
μικρό της μέγεθος (56 σελίδες), η αφήγηση λειτουργεί σαν θεραπευτικό παραμύθι
για μεγάλους. Η Δέσποινα Νάσσου συνθέτει ένα κείμενο που δεν προσφέρει εύκολες
λύσεις, αλλά προτείνει δρόμους ενδοσκόπησης και συμφιλίωσης με τον εαυτό. Ένα
βιβλίο τρυφερό και ανακουφιστικό, που διαβάζεται σαν εσωτερικό ταξίδι· ένας
μικρός ύμνος στη δύναμη της αγάπης και της αποδοχής.
ΑΘΗΝΑ, 20092025
