Καθώς έψαχνα χθες τη σελίδα του Γιώργου Πίττα, είδα κάτι που ανέβασε για τα πλεούμενα του Αιγαίου που ήρθε πια η ώρα τους μετά από μερικούς μήνες απραξίας και φροντίδας στο γιαλό να πέσουν πάλι στη θάλασσα κι έτσι διάλεξα κι εγώ από το αρχείο κάτι συμβολικό να ξεκινήσω σήμερα τη μέρα μας.
Από μια σειρά φωτογραφίες λοιπόν που έκανα πέρσι τέτοιο καιρό στο καρνάγιο του Αλιμπράντη στην Πάρο διάλεξα τη σημερινή «καλημέρα» μας ενώ παράλληλα έφτιαξα τη νύχτα κι ένα αφιερωματάκι για το περιοδικό που συνεργάζομαι και το οποίο –για να κρατάμε και τους τύπους- θα διαβάσετε όταν κυκλοφορήσει στα τέλη του μήνα.
Το καρνάγιο της Πάρου λειτουργεί από το 1966 που το έφτιαξε ο Γιώργος Αλιμπράντης ο οποίος είχε μάθει την τέχνη του καραβομαραγκού από τον πατέρα του Στάθη που διατηρούσε καρνάγιο στους Αγίους Αναργύρους και σήμερα το λειτουργεί ο γιός του Στάθης, είναι πια το μοναδικό σε όλο το νησί. Εκεί καταφεύγουν για επισκευές όλα τα παραδοσιακά και σύγχρονα πλεούμενα της Πάρου αλλά και των γειτονικών νησιών και τούτες τις ημέρες μέχρι το Πάσχα επικρατεί πάντα ένας οργασμός δουλειάς γιατί καθώς ημερεύουν οι θάλασσες αρχίζει κανονικά το ψάρεμα και τα μικρά ταξίδια.
Τούτες τις μέρες παλαιότερα ήταν που άρχιζε πάλι η επικοινωνία μεταξύ των νησιών με τα μικρά σκάφη αλλά καθώς πλέον δεν υπάρχει νησί στις Κυκλάδες που να μην έχει τακτική συγκοινωνία με τα μεγάλα πλοία τα «περάματα» έχουν σχεδόν χαθεί από τη θάλασσα ή έχουν αντικατασταθεί με φουσκωτά και ταχύπλοα.
Το καρνάγιο του Αλιμπράντη, εκτός από ένα χώρο δουλειάς που μυρίζει διαχρονικό Αιγαίο είναι παράλληλα και ένα ανοιχτό μουσείο της ναυτοσύνης αυτής της μοναδικής θάλασσας στον κόσμο και ο Στάθης ένας άνθρωπος που δεν φροντίζει απλά τα πλεούμενα αλλά ένας λειτουργός του αρχαίου κόσμου που σε πείσμα των καιρών και της βιαστικής «ανάπτυξης» ασκεί ακόμα μια ιερή για τους Έλληνες τέχνη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου