Με τις βάρκες και τα εργαλεία που είχαν τα παλιότερα χρόνια, οι κάτοικοι της Αμοργού μόνο για χάνεμα μπορούσαν να πάνε κι έτσι κατάφερναν να βάζουν και λίγο ψάρι στο τραπέζι τους. Πολλές φορές όμως στέκονταν πιο τυχεροί και συχνά κάποιο μεγαλύτερο ψάρι πιάνονταν «σαν χάνος» στα αγκίστρια τους και τότε ήταν που έκαναν πανηγύρι…
Όπως και στην περίπτωση του παπα Νικήτα Δεσποτίδη και των Μιχάλη Οικονομίδη και Δημήτρη Συνοδινού από τα Θολάρια που ξεκίνησαν τον Μάϊο του 1952 από τη Μεγάλη Βλυχάδα των Θολαρίων για χάνους, αλλά κρατούσαν στα χέρια τους αντί για τους παραδοσιακούς σπάγκους για πρώτη φορά εκείνη την ημέρα νάιλον σκοινί, ένα υλικό που δεν γνώριζαν και τόσο καλά αλλά όπως είχαν ακούσει ήταν πολύ ανθεκτικό.
Έριξαν λοιπόν τα παραγάδια τους κοντά στη Μονόπετρα, ένα βράχο μπροστά από τον όρμο της Αιγιάλης και κατάλαβαν πως σε ένα που είχε φθάσει τα 150 βάθος κάτι μεγάλο τσίμπησε. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν τι μπορεί να ήταν αυτό και πάλεψαν πάνω από τρεις ώρες με ματωμένα τα χέρια από το νάιλον μέχρι που βγήκε σκασμένος στην επιφάνεια ένας τεράστιος βλάχος.
Με ένα σωρό δυσκολίες κατάφεραν να βγάλουν το θηρίο στη στεριά και με άλλες τόσες να το κουβαλήσουν ως τα Θολάρια. Κάποιοι δε που τους είδαν να ανηφορίζουν κρατώντας το τεράστιο ψάρι, ένας από μπροστά και ο άλλος από την ουρά νόμισαν πως επρόκειτο για κάποιον πνιγμένο και το χωριό αναστατώθηκε και μαζεύτηκε στην πλατεία και τους περίμενε.
Εκεί έφθασαν οι τρεις ψαράδες με τον τεράστιο βλάχο και αφού τον ζύγισαν (38 οκάδες βγήκε το τέρας) τον τεμάχισαν και τον μοίρασαν στο χωριό που μέχρι σήμερα συζητά το κατόρθωμα και το διηγούνται σε όσους ρωτούν σαν βλέπουν τη σχετική φωτογραφία που τράβηξε ένας ερασιτέχνης φωτογράφος που βρέθηκε εκεί και την έχει κρεμασμένη ο Μιχάλης Οικονομίδης στο καφενείο του στα Θολάρια.
ΑΜΟΡΓΟΣ, 19032011
Μιαμ :)
ΑπάντησηΔιαγραφή