Δεν υπάρχει αμφιβολία από κανέναν ότι ο Γοργοπόταμος (η ανατίναξη της γέφυρας δηλαδή τη νύχτα της 25/11/1942 από τους άγγλους σαμποτέρ και τη συνεργασία των ανταρτών τόσο του Άρη όσο και του Ζέρβα) υπήρξες κατ’ αρχάς ένα σύμβολο ενότητας που κυοφορούσε όμως το σπέρμα του εμφυλίου σπαραγμού και τούτο οικτρά επαληθεύτηκε τα κατοπινά χρόνια…
Πάνω κάτω έτσι έχει το πράγμα κι εγώ βρέθηκα χθες κάτω από τον ίσκιο της για μια δουλειά στο περιοδικό «ΙΣΤΟΡΙΑ» της εφημερίδας Έθνος και μου άρεσε πολύ με όσα φωτογράφησα και άκουσα εκεί από ανθρώπους που έζησαν εκείνη την ταραγμένη και ηρωϊκή εποχή. Περισσότερο όμως απ’ όλα μου άρεσε σαν λίγο πιο κάτω από το βόρειο βάθρο της γέφυρας βρήκα σε ένα ξέφωτο μια πυκνή ομάδα από κίτρινους κρόκους και για να δώσω μια άλλη διάσταση στις φωτογραφίες έγινα κυριολεκτικά ένα με το χώμα να μπορέσω να τους βάλω μέσα στο κάδρο και να χρωματίσουν όμορφα τον ψυχρό σκελετό.
Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα έτσι τη γέφυρα που έμοιαζε με τα γυμνά από πανιά ξάρτια μεγάλου πλεούμενου άλλης εποχής και η εικόνα οπωσδήποτε με κρύωσε κάπως αλλά έτσι όμως μου δόθηκε η ευκαιρία να ακούσω χίλια – μύρια λόγια από τις ρίζες των πουρναριών και να ακούσω στα βάθη της γης να αργοσαλεύουν τα βήματα των ηρώων που στοργικά τα χώνεψε για να τα ξυπνήσει σαν έρθει πάλι η ώρα για κατορθώματα και υπερβάσεις…
Τι τρυφερό κείμενο, Ηλία, για ένα τόσο "σκληρό" και οδυνηρό κομμάτι της ιστορίας μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε έκανες να ανατριχιάσω!