ΣΤΟΝ ΑΜΑΡΑΝΤΟ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ «ΙΑΝΟΥ»

Η κυρά Σοφία Τσαντήλα, μας είπε ότι στον αιώνα που κοντεύει να αριθμεί τα χρόνια της και απ' όσα είχε ακούσει από τους παλιότερους, ποτέ δεν θυμόνταν κανένας τέτοιο μεγάλο κακό.

Τον νομό Καρδίτσας τον θεωρώ σαν δεύτερη πατρίδα μου. Κάποια δε χωριά της τα νιώθω και τα αγαπώ σαν το δικό μου και αναγνωρίζομαι σαν συγχωριανός - στη Νεράιδα (Σπινάσα) και στον Αμάραντο-  στα οποία διατηρώ εδώ και πολλά χρόνια καλές, πολύτιμες φιλίες. Οι επισκέψεις μου δε σε αυτά σε διάφορες εποχές του χρόνου και με ποικίλες αφορμές ήταν συχνές ενώ πολλά ήταν τα κείμενα και οι φωτογραφίες που δημοσίευσα σε εφημερίδες και περιοδικά με θέματα για τον τόπο και τους ανθρώπους τους.

 Δεν μπόρεσα όμως μετά το πλήγμα που δέχθηκε ο νομός Καρδίτσας από το πέρασμα του «Ιανόυ» στις 18/19 Σεπτεμβρίου να βρεθώ κοντά στους φίλους και να βάλω κι εγώ ένα χεράκι στο ξελάσπωμα και στο ξεμπάζωμα που χρειάζονταν ο τόπος τους. Μόνο νοερά ήμουν δίπλα τους και μοιραζόμουν μαζί τους την αγωνία της επόμενης ημέρας που όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν είναι καθόλου εύκολα να ξαναβρεί ο τόπος τον ρυθμό του αν δεν παρθούν γενναίες αποφάσεις και ληφθούν μέτρα που θα ησυχάσουν τον κόσμο.

 Τα κατάφερα όμως, από την Τετάρτη ως χθες το βράδυ να περάσω για λίγο από στην Καρδίτσα και να «ξεναγηθώ» κατόπιν από τον καλό φίλο Αντώνη Παπαδάκο, στο χωριό του, τον Αμάραντο, που ελάχιστα θυμίζει αυτό που ήταν πριν την καταστροφή που προξένησε ο «Ιανός». Έτσι περάσαμε μαζί δυο μέρες περπατώντας ανάμεσα στις πέτρες, τα ξύλα και τη λάσπη που έφεραν τα νερά μέσα στο χωριό συνομιλώντας με τους ανθρώπους που με κάθε τρόπο προσπαθούσαν να συμμαζέψουν το χωριό πριν τους προλάβει ο χειμώνας.

Μια πόρτα, με την πινακίδα ότι ο σκύλος δαγκώνει, κουβάλησε το ρέμα και 

την έστησε σαν σύμβολο του ότι τίποτα δεν είναι έτσι που νομίζουμε...

Θα μπορούσαμε, ομολογώ να βάλουμε κι εμείς ένα χέρι αλλά προτιμήσαμε να κάνουμε κάτι άλλο: την καταγραφή αυτού του μεγάλου αγώνα που δίνουν αυτές τις ημέρες οι συγχωριανοί στον Αμάραντο, μέσα από σύντομες βιντεοσκοπημένες συνεντεύξεις που πήραμε από αρκετούς και φωτογραφίες από το χωριό που αρχίζει σιγά – σιγά να βρίσκει τον ρυθμό του καθώς υποχωρεί και η απογοήτευση των πρώτων ημερών. Το παράδειγμα ορισμένων που μπήκαν αμέσως με το ξημέρωμα της τραγικής ημέρας για τον Αμάραντο στην πρώτη γραμμή με τα φτυάρια και τα τσαπιά να ανοίξουν τους δρόμους και  τις πόρτες των σπιτιών και να επισκευάσουν τις επείγουσες βλάβες, θα μνημονεύεται για χρόνια.

 Στόχος αυτού του έργου είναι να δημιουργηθεί ένα αρχείο καταγραφής εμπειριών, απόψεων και κριτικής για τον μεγαλύτερο κίνδυνο που διέτρεξε σε όλη του την ιστορία ο Αμάραντος και να αποτελέσει αυτό τώρα αλλά και το μέλλον, κτήμα μάθησης και προβληματισμού για τους ίδιους αλλά και για όσους διαισθάνονται ότι μπορούν να βρεθούν κάποια στιγμή ξαφνικά στη θέση τους. Με τα συμπεράσματα δε που θα προκύψουν από την λαϊκή συνέλευση της Κυριακής, την οποία διοργανώνει ο Πολιτιστικός Σύλλογος Αμαράντου όπου έχουν κληθεί άπαντες οι εμπλεκόμενοι στο Νομό Καρδίτσας για να συζητήσουν το ζήτημα και να ενώσουν τις δυνάμεις τους έτσι ώστε κανένα φαινόμενο σαν τον «Ιανό» να μην βρει ανοχύρωτη καμία πόλη και χωριό, θα συμπληρωθεί και θα αποτελεί οδηγό εμπειρίας και πρόληψης για όλους.

Ο Φώτης Καραγιάννης, πέρασε την φοβερή νύχτα στο μπαλκόνι του, μέσα στο σκοτάδι αλλά με το ξημέρωμα βγήκε και περπάτησε στο χωριό και ήταν από τους πρώτους που κατέγραψε τις καταστροφές.

ΥΓ.  Θα ακολουθήσουν τις επόμενες ημέρες διάφορες δημοσιεύσεις με την μορφή ρεπορτάζ ή   παρεμβάσεων που στόχο θα έχουν να συμπληρώσουν το έργο αυτό και σε αυτό είναι πολύτιμη η συνεισφορά όλων όσων έζησαν τη φοβερή νύχτα της 18^ης προς την 19^η στον Αμάραντο με καταθέσεις, μαρτυρίες και φυσικά φωτογραφικό υλικό.      

ΑΜΑΡΑΝΤΟΣ, 17102020