Είναι ακόμη οι μέρες που κόβουμε ξύλα και τα αποθηκεύουμε για το χειμώνα. Εμείς δεν πήραμε τα λεγόμενα χωρικά (τα δίνει το Δασαρχείο στους κατοίκους των χωριών με μια συμβολική τιμή) γιατί έχουμε αρκετά από τα δέντρα που κόβουμε στο χωράφι για να καθαρίσει και να φυτέψουμε άλλα. Κόβω καρυδιές, καστανιές, έλατα ακόμη και πλατάνια προκειμένου να ελαφρώσει ο χώρος και να είναι πιο εύκολη η ανάπτυξη των καινούργιων.
Προσέχω τι να κόψω και διστάζω όταν πρόκειται για δέντρα με τρύπες καθώς υποψιάζομαι πως εκεί μέσα έχουν φωλιά οι κουκουβάγιες που μας βοηθούν στο ξεπάστρεμα των ποντικιών και δυστυχώς έμειναν ελάχιστες. Έτσι δεν πειράζω καθόλου κάποιες γέρικες μεγάλες καστανιές ενώ δεν λυπάμαι καθόλου τα έλατα γιατί έχουν πνίξει τα καρποφόρα και συντάσσομαι με εκείνους που λένε στα ίσια ότι αυτά τα δέντρα δυνάστευσαν επί χρόνια τους κτηνοτρόφους και εν τέλει τους εξαφάνισαν. Χώρια δε που πολλοί συγχωριανοί, τα είδαν και σαν καλλωπιστικά και τα φύτεψαν στις αυλές των νεωτερικών εξοχικών και τώρα που βαραίνουν τον τόπο δεν ξέρουν με ποιο τρόπο να τα ξεκάνουν.
Προχθές όμως, λιανίζοντας τον κορμό μιας μικρής σε διάμετρο ξερής καστανιάς, πετάχτηκε από μέσα μια νυχτερίδα και έκατσε στην άκρη του κούτσουρου ζαλισμένη από το φως του ήλιου. Με τρόμαξε ομολογώ γιατί δεν είμαι συνηθισμένος σε τέτοιες εκπλήξεις. Βλέπω μέσα στα κούτσουρα μυρμήγκια, σαύρες, φίδια, καμιά φορά, σφήκες, σερσέκια, ακόμη και φωλιές ποντικών και σκίουρων έχω διαλύσει αλλά νυχτερίδα δεν είχα δει ποτέ. Κατάλαβα όμως, μη βρίσκοντας πουθενά αλλού καταφύγιο, μιας και δεν υπάρχουν πια αχυρώνες και παρατημένα παλιά σπίτια στο χωριό, βρήκε την τρύπα στην καστανιά και φώλιασε.
Έχοντας υπ’ όψιν και τη σχέση αυτού του πλάσματος με τον κορωνοϊό, δεν την ακούμπησα αλλά με ένα ξυλαράκι πάνω στο οποίο γαντζώθηκε, την βοήθησα να βγει από το κούτσουρο και την άφησα να ηρεμήσει παρατηρώντας την. Είναι ένα όμορφο, παράξενο πλάσμα που φοβάται πολύ όπως κατάλαβα όταν είναι στο φως, σαν μικρό ποντίκι με φτερά μοιάζει. Σαν ένιωσε ασφαλής και να απαλλαγώ από την ευθύνη της επιβίωσής της, την έσπρωξα να πέσει έξω από τον σωρό των ξύλων και την επέβλεπα μέχρι να πετάξει και να βρει αυτή το χώρο που θα κρυφτεί. Έκατσε εκεί λίγα λεπτά λουφαγμένη, τέντωσε τα φτερά της και ξαφνικά πέταξε. Έκανε πρώτα ένα γύρο πάνω από το κεφάλι μου και έφυγε προς το δάσος αναζητώντας σίγουρα κάποιο γέρικο δέντρο να κρυφτεί μέχρι να πέσει το σκοτάδι…
ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 21102020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου