Έβλεπα, από την καραντίνα που οικειοθελώς μπαίνω για δεύτερη χρονιά στο χωριό και συνεχίζω να βλέπω μια ιδιαίτερα αυξημένη με την επιδημία του Covid-19 εκδοτική δραστηριότητα και αρθοaγραφία και προκαλούμαι, ομολογώ, να διαβάσω όσο γίνεται περισσότερα στο χρόνο βέβαια που μου επιτρέπουν οι δραστηριότητες στο χωράφι...
Διάβασα αρκετά, αλλά αυτό που μου έμεινε ήταν το βιβλίο του Κώστα Ποντικόπουλου «Μπέργαμο – Κούρβα Πιζάνι – Ρέκβιεμ» (Εκδόσεις «Εύμαρος» 2021). Ο Κώστας είναι καλός φίλος και συγχωριανός, μας συνδέουν πολλά από την παιδική μας ηλικία και παρακολουθώ την ωραία και ενδιαφέρουσα πορεία του στη λογοτεχνία. Μόλις βρέθηκα στην Αθήνα πριν από λίγες ημέρες, πήγα στην «Πολιτεία» και πήρα το βιβλίο να το διαβάσω πρώτα και μετά να μιλήσω μαζί του πράγμα που έγινε αμέσως μετά από δυο ώρες σαν γύρισα στο σπίτι.
Το βιβλίο του Κώστα είναι το μόνο που διάβασα τα τελευταία είκοσι χρόνια μόλις βγήκα από το βιβλιοπωλείο σε παγκάκι, ένα απ’ αυτά που έχουν απομείνει γύρω από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων στην Ακαδημίας και χωρίς κόσμο γύρω μου. Το αναφέρω γιατί το παγκάκι ενισχύει τον συμβολισμό της επιδημίας, με την απαγόρευση της λειτουργίας των καταστημάτων, όπως το σουβλατζίδικο «Προδόρπιον» στη γωνία της Ασκληπιού. Το διάβασα μονορούφι και καμάρωσα για τον τρόπο που ο Κώστας διηγείται μέσα από μικρές ιστορίες τεσσάρων ανδρών της οικογένειας Τεντέσκι που αγαπούν το ποδόσφαιρο και κυρίως την ομάδα τους Αταλάντα, το πώς κλείνει μια εποχή και ανοίγει μια άλλη, κάτι που στην Ελλάδα το αισθανθήκαμε με άλλους τρόπους, ο κάθε ένας με τον δικό του αλλά στον παρονομαστή, όλοι θα τον μοιραστούμε θέλω να πιστεύω αναλόγως.
Μέσα από τέσσερις γενιές, περιγράφεται η ιστορία μιας ακμάζουσας πόλης που ένα γεγονός, συνδεδεμένο με το ποδόσφαιρο, γίνεται η αρχή για μια εφιαλτική εποχή που μπήκε πρώτα το Μπέργκαμο και μετά όλος ο κόσμος. Η γεύση που αφήνει η ανάγνωση του βιβλίου σε ένα παγκάκι της Αθήνας, με τη μάσκα στο πρόσωπο και απέναντι σε ένα κατάστημα εστίασης που εξυπηρετεί το κοινό από την πόρτα, είναι στυφή και η αναδρομή σε όσα ζήσαμε στην προ covid – 19 εποχή αναπόφευκτη. Όσο για το μέλλον, η πίστη ότι μπορεί να γίνει καλύτερο, είναι αυτή που ενισχύει τη θέλησή μας να το κάνουμε. Ο Κώστας υπαινικτικά το αφήνει στις τελευταίες σελίδες του ωραίου βιβλίου που μας χάρισε.
ΥΓ. Ο Κώστας με προκάλεσε να βάλω κι εγώ τις σημειώσεις μου για την καραντίνα στο χωριό και το πώς είδαμε την επιδημία στην ύπαιθρο και τον ευχαριστώ για το σκούντημα…
ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 17052021
