Δεν ξέρω πως να σας ευχαριστήσω που μοιραστήκατε μαζί μου τον πόνο για τον θάνατο της μάνας μου. Το ενδιαφέρον σας και τα παρηγορητικά λόγιας σας με βοήθησαν να περάσω με δύναμη τις στιγμές του αποχαιρετισμού, το προχθεσινό βροχερό απόγευμα στο κοιμητήριο του χωριού. Εκεί όλοι σχεδόν οι συγχωριανοί και λίγοι, διαλεγμένοι, εκ των συγγενών, της παρασταθήκαμε στον τελευταίο σταθμό της ζωής της, την επιστροφή στη γη όπου αναπαύονται οι πρόγονοί μας κι εκεί θα καταλήξουμε κι εμείς μια μέρα να συγκροτήσουμε την ατέλειωτη κοινότητα των κεκοιμημένων της μικρής μας πατρίδας. 

Κάποιοι από εσάς είχατε γνωρίσει από κοντά την κυρά Κούλα, μπορεί και να καθίσατε στο τραπέζι που έστρωνε και να απολαύσατε τα εξαιρετικά φαγητά που ετοίμαζε ή να κοιμηθήκατε στο σπίτι της. Άλλοι την ξέρατε μέσα από τις δικές μου σημειώσεις και τις φωτογραφίες, ειδικά από την περίοδο της επιδημίας που έμεινα μαζί της και με βάση την εμπειρία και την αυστηρότητά της επιχείρησα να αναστήσω το χωράφι στο οποίο αφιέρωσε ολόκληρα 80 χρόνια από τη ζωή της και ήθελε να το αφήσει ακέραιο σε καλά χέρια.

Αυτή η εμπειρία της είναι η μεγάλη παρακαταθήκη που μας άφησε, παρακαταθήκη η οποία συμπληρώνεται και με την ανάλογη των άλλων μανάδων της γενιάς της στο χωριό που όλες πια μαζεύτηκαν στον ουρανό κι από θα μας βλέπουν και θα μας κρίνουν. Εμπειρία την οποία αναλαμβάνω πλέον και επίσημα να οργανώσω με κάποιο τρόπο και να την μοιραστούμε μαζί κάποια μέρα. Γιατί, και η μάνα μου κι όλες της γενιάς της έφυγαν από τον κόσμο με το παράπονο γιατί εμείς παρατήσαμε τον τόπο κι έγινε λόγγος…

Η μάνα δεν της άρεσαν οι φωτογραφίες. Αρνούνταν να ποζάρει κι έτσι το αποτέλεσμα ήταν πάντα αποκαρδιωτικό. Η καλύτερη που είχε, καλύτερη με τα δικά μου κριτήρια βέβαια, ήταν εκείνη που είχε στο εκλογικό της βιβλιάριο, μια φωτογραφία του 1961. Ήταν 28 χρονών και βέβαιη για την δύναμη που κατείχε, δύναμη που δεν την εγκατέλειψε ποτέ…       

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 17112024