ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΤΗ ΖΩΝΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΦΩΤΟΣ

 

Πέρασαν κι αυτά τα γενέθλια. Όπως κάθε χρόνο εδώ και δεκαετίες αλλά αυτή τη φορά ήταν ένας σταθμός πολύ διαφορετικός, καθώς ο αριθμός 67 αποτελεί και το εισιτήριο για το πέρασμα σε μια άλλη ζώνη του βίου, της βαθιάς νεότητας που μεταφράζεται και ως η αρχή της σύνταξης. Ναι, από χθες είμαι και τυπικά συνταξιούχος αλλά θα απολαύσω τους καρπούς της 44χρονης (χωρίς τον χρόνο της θητείας στο στρατό) εργασιακής ζωής όταν αποφασίσουν οι δαίμονες που λέγονται ΕΦΚΑ, ΔΥΠΑ, ΚΕΦΟΔΕ και ποιος ξέρει τι άλλο μου επιφυλάσσει η μοίρα, να αντιμετωπίσω σε αυτή την μεγάλη περιπέτεια που έχω μπλέξει…

Τέλος πάντων μου αξίζει να τραβήξω αυτά τα πάθη και νομίζω πως το ίδιο αισθάνονται και πολλοί της ίδιας ηλικίας που αφήσαμε αυτό το κράτος να μας δέσει με αυτό τον τρόπο. Καθώς δε κάνω μαζί με τον απολογισμό και μια αποτίμηση γενικότερη, σκέφτομαι στο εξής συχνά να σας απασχολώ με τις σημειώσεις μου γι’ αυτό που χτίσαμε όλοι μαζί από το 1980 και μετά και σήμερα ντρεπόμαστε για το ότι στις περισσότερες εκφράσεις της ζωής μας  βιώνουμε. Προς το παρών αισθάνομαι ντροπή για το κράτος που ζούμε, σιγά -σιγά περνάω στην αγανάκτηση και ελπίζω να βρεθώ και με πολλούς άλλους στον ίδιο δρόμο…

Φωτογραφία: Μάρω Κουρή, ξημέρωμα στη Λαχαναγορά…        

16012025

ΜΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ…

 

Στις αλλαγές που σχεδίασα για το 2025 ήταν και ο περιορισμός των σημειώσεων της ημέρας στις όποιες ηλεκτρονικές συσκευές χειρίζομαι, ιδιαίτερα αυτών που έχουν να κάνουν με προγραμματισμούς και η τήρηση ημερολογίου με τον παραδοσιακό τρόπο. Το σκεφτόμουν καιρό αλλά τώρα πήρα την απόφαση και ομολογώ πως δυσκολεύομαι να βάλω μπροστά γιατί έχω σχεδόν ξεμάθει να γράφω ή σχεδόν δεν αναγνωρίζω πια τι γράφω. Τέτοιος ξεπεσμός, καθώς είχα προλάβει στο Δημοτικό μαθήματα Καλλιγραφίας και Ιχνογραφίας και ήμουν μάλιστα από τους καλύτερους στην τάξη! Ξαναγυρίζω λοιπόν στο χαρτί και το στυλό BIC γιατί είναι τα μόνα που κρατούν ζωντανή τη γραφή και ελπίζω πως θα φτάσει η στιγμή που θα πάψω να πληκτρολογώ κι ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς μου, θα περιοριστώ στα πιο απαραίτητα και μόνο στο τελικό στάδιο πριν δημοσιευτούν.

Άντε και στα δικά σας…

ΥΓ. Φυσικά και αρχίζω να γράφω στα αγαπημένα μου ημερολόγια των εκδόσεων «Gutenberg» τα οποία κυκλοφορούν σε συνεργασία με τις εκδόσεις «Επί χάρτου» και είναι στολισμένα με σχέδια του Βαγγέλη Σαΐτη. Τα οποία επιλέον, παραθέτουν στην αρχή και μια πλήρη σειρά των βιβλίων των εκδόσεων «Gutenberg», βιβλία τα οποία αξίζει να βρούμε χρόνο να προλάβουμε να τα διαβάσουμε. Σημειώνω επίσης ότι όποιος δεν μπορέσει να τα βρει, του χαρίζω το γαλάζιο!

ΑΘΗΝΑ, 02012025

ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΠΟΥΣΊΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑ

 

Από τα γεγονότα της χρονιάς που πέρασε, το πιο σημαντικό και με πολλές συνέπειες ήταν ο θάνατος της μάνας. Πλήρης ημερών η κυρα Κούλα από τα μέσα του Νοεμβρίου αναπαύεται στη γη των προγόνων της και μας άφησε μια βαριά κληρονομιά.

Αυτή η κληρονομιά ήταν η σχέση της με τον τόπο, τη γη που δούλεψε αδιάκοπα 80 τόσα χρόνια. Μόνο τρία χρόνια, από το φθινόπωρο του 1947 έως το καλοκαίρι του 1950 έφυγε λόγω Εμφυλίου μαζί με τους παππούδες στην Αθήνα και σαν επέστρεψαν ανέστησε τα ρημαγμένο νοικοκυριό, πράγμα που συνέχισε μαζί με τον πατέρα από το 1958 και μετά που παντρεύτηκαν και μέχρι που την εγκατέλειψαν οι δυνάμεις της δεν βγήκε από τον κήπο της και δεν παραμέλησε τα ζωντανά της και αυτό την έκανε μια από τις πρώτες νοικοκυρές.  

Έχω πολλά να πω για τη μάνα, αλλά και για τις μανάδες της γενιάς μας και ακόμη όσες από τις προηγούμενες πρόλαβα να γνωρίσω και να αποθησαυρίσω στιγμές από την ζωή τους. Θα προσπαθήσω από εδώ και πέρα να περάσω τις αναμνήσεις μου σε μια σειρά κείμενα που θα κινούνται γύρω από την παρουσία και την συμβολή τους στα νοικοκυριά που χάθηκαν και την ζωή των κοινοτήτων μέχρι αυτές να σαρωθούν από τους νέους καιρούς.

Πέρα απ’ αυτά όμως θέλω με αυτό το μικρό πρώτο αυτό σημείωμα της νέας χρονιάς, να στείλω πάλι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσες κι όσους ανταποκρίθηκαν στην έκκληση που έκανα στα μέσα του Αυγούστου μέσω των κοινωνικών δικτύων για αίμα που είχε ανάγκη. Η ανταπόκριση ήταν απρόβλεπτη, μέσα και πέρα από την οικογένεια. Πάνω από 2.000 γνωστοί και φίλοι απ’ όλη την Ελλάδα, αιμοδότες και μη, έδειξαν θερμό ενδιαφέρον και χάρη σε αυτούς συγκεντρώθηκαν αρκετές φιάλες αίματος, πράγμα που ανακούφισε και άλλους ασθενείς στο νοσοκομείο Λαμίας όπου νοσηλεύονταν.  

Έχοντας ακόμη αρκετή διαύγεια το αντιλήφθηκε και η ίδια και αυτή μου ζήτησε να στείλω ένα ευχαριστώ σε όλους που έδειξαν ενδιαφέρον και προθυμοποιήθηκαν να δώσουν αίμα. Της υποσχέθηκα ότι θα το κάνω κι έτσι με την ευκαιρία των ευχών για τη νέα χρονιά, στέλνω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Όπως ένα μεγάλο ευχαριστώ στέλνω επίσης και στο Γηροκομείο Σπερχειάδας για την εξαιρετική φροντίδα που της πρόσφεραν όσο ήταν εκεί.

Επαναλαμβάνω το ευχαριστώ για την αιμοδοσία γιατί όπως διαπίστωσα είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλοί ασθενείς που το έχουν ανάγκη. Όσοι μπορούν να γίνουν γραφτούν στη λίστα αιμοδοτών, αυτό διευκολύνει αρκετά τις σχετικές υπηρεσίες και κερδίζουν όλοι χρόνο…

Η φωτογραφία συμβολική, από παλιότερα χρόνια όταν η κυρά Κούλα κατάφερνε μέσα σε μισή ώρα να φτιάξει πίτες και να τις ψήσει στον παλιό φούρνο με εξαιρετικό τρόπο.

ΑΘΗΝΑ, 01012025