Πέρασαν κι αυτά τα γενέθλια. Όπως κάθε χρόνο εδώ και δεκαετίες
αλλά αυτή τη φορά ήταν ένας σταθμός πολύ διαφορετικός, καθώς ο αριθμός 67
αποτελεί και το εισιτήριο για το πέρασμα σε μια άλλη ζώνη του βίου, της βαθιάς
νεότητας που μεταφράζεται και ως η αρχή της σύνταξης. Ναι, από χθες είμαι και
τυπικά συνταξιούχος αλλά θα απολαύσω τους καρπούς της 44χρονης (χωρίς τον χρόνο
της θητείας στο στρατό) εργασιακής ζωής όταν αποφασίσουν οι δαίμονες που
λέγονται ΕΦΚΑ, ΔΥΠΑ, ΚΕΦΟΔΕ και ποιος ξέρει τι άλλο μου επιφυλάσσει η μοίρα, να
αντιμετωπίσω σε αυτή την μεγάλη περιπέτεια που έχω μπλέξει…
Τέλος πάντων μου αξίζει να τραβήξω αυτά τα πάθη και νομίζω
πως το ίδιο αισθάνονται και πολλοί της ίδιας ηλικίας που αφήσαμε αυτό το κράτος
να μας δέσει με αυτό τον τρόπο. Καθώς δε κάνω μαζί με τον απολογισμό και μια
αποτίμηση γενικότερη, σκέφτομαι στο εξής συχνά να σας απασχολώ με τις σημειώσεις
μου γι’ αυτό που χτίσαμε όλοι μαζί από το 1980 και μετά και σήμερα ντρεπόμαστε
για το ότι στις περισσότερες εκφράσεις της ζωής μας βιώνουμε. Προς το παρών αισθάνομαι ντροπή για
το κράτος που ζούμε, σιγά -σιγά περνάω στην αγανάκτηση και ελπίζω να βρεθώ και
με πολλούς άλλους στον ίδιο δρόμο…
Φωτογραφία: Μάρω Κουρή, ξημέρωμα στη Λαχαναγορά…
16012025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου