Τούτος ο μικρός αρσενικός σπουργίτης είναι από την τελευταία φωλιά που έκαναν οι γονείς του σε κάποια τρύπα στους τοίχους του «Ευαγγελισμού». Τον είδα μόλις προχθές να δοκιμάζει τα φτερά του στο μικρό εσωτερικό παρκάκι του ιδρύματος και φυσικά να ψάχνει τροφή στις πλάκες και γύρω από τα παγκάκια όπου οι επισκέπτες και όσοι περιμένουν το γιατρό και τρώνε διάφορα πράγματα που αγοράζουν από το παρακείμενο κυλικείο.
Ως τελευταίος της σποράς του γένους των σπουργιτών για φέτος ο σπουργιτάκος μας, ασφαλώς δεν έχει προλάβει να μάθει πολλά – πολλά για τη ζωή και σίγουρα νοιώθει κάπως φοβισμένα καθώς διαισθάνεται να πλησιάζει ο χειμώνας οποίος πλήττει αδιακρίτως τους πάντες και τα πάντα και πολλές φορές μάλιστα αποβαίνει μοιραίος για ορισμένα είδη, είτε πρόκειται για άγουρους σπουργίτες, είτε για άστεγους ανθρώπους – ακόμα και τα βρωμερά περιστέρια καμιά φορά γίνονται θύματά του όπως και κάποια δέντρα επίσης από τον πάγο.
Φέτος ειδικά που τα πράγματα έχουν στενέψει πάρα πολύ για όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα αν αυτοί έχουν στέγη ή όχι και η ιδέα ενός ισχυρού κύματος ψύχους που θα σαρώσει την πόλη πολλούς απελπίζει, ο νους μας -σήμερα που μπαίνει χλιαρός κάπως ο Νοέμβριος που ανοίγει όμως την πόρτα στους σκληρούς επόμενους μήνες- ας μοιραστεί το ίδιο τόσο στους πραγματικούς σπουργίτες όσο και σε όλους τους συμπολίτες μας που ζουν αληθινά σαν σπουργίτες στις πλατείες και τα πεζοδρόμια και δεν έχουν ούτε φωλιά να χωθούν να ζεσταθούν αλλά ούτε και παγκάκι να βρουν από κάτω έστω λίγα ψίχουλα να ζήσουν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου