Ομολογώ για μια άλλη φορά, πως στην Κρήτη είχα να έρθω σχεδόν τριάντα χρόνια και η μνήμη του τοπίου που αντίκρισα εκείνη την εποχή έχει σχεδόν σβήσει από το μυαλό μου…
Από το ιδιαίτερα αισθητικά κρητικό τοπίο που γνώρισα με τις λίγες έως εκείνα τα χρόνια δραματικές παρεμβάσεις, εκείνο που μου είχε αποτυπωθεί καλά τότε ήταν οι φοίνικες που φυτρωμένοι σε κάθε σημείο του νησιού και σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα ιθαγενή στοιχεία σχολίαζαν δυναμικά την ταυτότητα του τόπου. Τούτο εξάλλου παρακολουθούσα διαρκώς και από το πλήθος των εικόνων που προέβαλλαν τις ομορφιές της Κρήτης και στόχευαν κυρίως στην προσέλκυση όλο και περισσότερων τουριστών στο νησί.
Το τι συνέβη μέσα στα τριάντα χρόνια που πέρασαν από τότε, λίγο ως πολύ όλοι το καταλαβαίνετε και το γεγονός δεν αφορά μόνο την Κρήτη αλλά όλη την Ελλάδα. Η αισθητική υποχώρησε μπροστά στην ανάπτυξη αλλά οι φοίνικες πολλαπλασιάστηκαν όχι βεβαίως δια της φυσικής αναδασώσεως αλλά διά του δαπανηρού καλλωπισμού των πόλεων και των κήπων με φυτά που γεννήθηκαν σε φυτώρια από της Αφρικής τα μέρη.
Σήμερα οι φοίνικες της Κρήτης αρρωσταίνουν και πεθαίνουν. Γι’ αυτό λένε πως φταίει ένα σκαθάρι που έχει έρθει από την Αφρική το οποίο αφού εισχωρήσει στο κέντρο τον κορμό του δένδρου αποθέτει εκεί τις κάμπιες του οι οποίες τρώνε την ψύχα του και να το στεγνώνουν από τους χυμούς του. Το γεγονός είναι καταλυτικό για το φυτό το οποίο μετά από λίγο καιρό μένει χωρίς φύλλα και καταλήγει να φαίνεται σαν σβησμένη λαμπάδα.
Φάρμακο γι’ αυτή την αρρώστια των φοινίκων λένε οι ειδικοί πως ακόμη δεν υπάρχει. Κάποιοι όμως υποστηρίζουν πως έχουν τον τρόπο να κρατήσουν στη ζωή τους φοίνικες αλλά τούτο δεν έχει αποδειχθεί στο βάθος του χρόνου και όλοι λίγο πολύ ανησυχούν καθώς δεν σβήνουν μόνο κάποιοι φοίνικες στις δεντροστοιχίες και τους κήπους αλλά και άλλα εμβληματικά δέντρα που σήμαιναν με τον ίσκιο τους διάφορα ιδιαίτερα σημεία του τόπου, όπως αυτοί που βρίσκονταν μέσα στον περίβολο του παλιού νοσοκομείου στο ιστορικό κέντρο του Ηρακλείου…
