Πάνε κοντά είκοσι μέρες από τότε που ανοίξαμε ένα διάλογο για τους καλλικαντζάρους και θυμάμαι πως το θέμα ξεκίνησε με το ερώτημα, αν αυτά τα δαιμονικά όντα μένουν όλο το χρόνο ανάμεσά μας ή ακολουθάνε την παράδοση που τα θέλει να αφήνουν μόνο για δώδεκα ημέρες το πριόνι που προσπαθούν να κόψουν το δέντρο που κρατάει τη γη και ανεβαίνουν στην επιφάνεια μόνο για να μας δημιουργήσουν ένα σωρό προβλήματα.
Λίγο πολύ συμφωνήσαμε πως οι καλλικάντζαροι βρίσκονται ανάμεσά μας όλο το χρόνο και απλά πως κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων και των εορτών που ακολουθούν τους δίνουμε περισσότερη σημασία επειδή είναι κομμάτι κι αυτοί του εορταστικού κλίματος. Συμφωνήσαμε επίσης πως οι καλλικάντζαροι είναι και των δυο φύλων και πως ορισμένοι από αυτούς κινούνται στο Facebook και φοράνε και κουκούλα για ευνόητους λόγους.
Με νωπό τον απόηχο αυτής της κουβέντας κατέβηκα στην Κρήτη πριν από τα Χριστούγεννα και έψαχνα παντού να βρω σημάδια από τους καλλικαντζάρους και το μόνο που εντόπισα που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως έργο καλλικαντζάρων, ήταν μια διαλυμένη ψαρόβαρκα στο λιμάνι της Χερσονήσου. Βλέποντάς την πίστεψα πως αυτοί θα είχαν βάλει την ουρίτσα τους ώστε να γίνει σχεδόν κομμάτια ο «Σκυλογιώργης» (έτσι ήταν το όνομά της) και να πλέει μισοβουλιαγμένη στα βρώμικα νερά.
Από την αυταπάτη με έβγαλαν κάτι ψαράδες που χάζευαν στο λιμάνι και με πληροφόρησαν πως η διάλυση της «Σκυλογιώργη» δεν ήταν έργο των καλλικαντζάρων αλλά αποτέλεσμα της άγριας σοροκάδας που σάρωσε το νησί την προηγούμενη νύχτα και της αμέλειας του νοικοκύρη και δεν το είχα καταλάβει. Η πληροφορία τους με απογοήτευσε καθώς μου χάλαγε το σενάριο περί καλλικαντζάρων αλλά δεν άφησα να με παρασύρει και πεισθώ τελείως πως αυτά τα όντα δεν υπάρχουν αφού και σήμερα ακόμα βλέπω να βάζουν παντού την ουρίτσα τους και να ανακατεύουν ότι βρουν μπροστά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου