Με τον Γιάννη Καστρίτση ανέκαθεν
μας συνέδεε η βαθιά αγάπη για τον Τόπο.
Από τις ανατολικές πλαγιές του Τυμφρηστού εγώ από τις δυτικές αυτός, αν και
συνομήλικοι μάλιστα δεν έτυχε να γνωριστούμε ούτε στα μαθητικά χρόνια, ούτε και
σε αυτά που ακολούθησαν λόγω της διαφορετικής πορείας που είχε πάρει ο καθένας
στη ζωή. Παρακολουθούσε όμως ο ένας το έργο του άλλου κι έτσι όταν για πρώτη φορά
συναντηθήκαμε διαπιστώσαμε πως ήταν σαν
να είχαμε μεγαλώσει στην ίδια γειτονιά, στο ίδιο χωριό, στην καρδιά της ορεινής
Ελλάδας, στ’ Άγραφα και στην κουβέντα μας δεν χάσαμε χρόνο με άγνωστες λέξεις και
λέξεις που ψάχναμε τα κλειδιά των κωδικών τους.
Παρακολουθώ τη δουλειά του Γιάννη Καστρίτση, στη ζωγραφική, στη
γλυπτική, στη φωτογραφία και κάθε φορά που στέκομαι μπροστά σε ένα έργο του, μπαίνω
και πιο βαθιά στον κόσμο που αναπαριστά. Έναν κόσμο, όπως έγραψε ο ίδιος στον
κατάλογο της έκθεσής του «Ο κόσμος των πραγμάτων» το 2004 στη Γκαλερί 3, «πρωτογενή,
υπό διαμόρφωση, όπου ο Λόγος δεν έχει σπουδαία θέση, τον λόγο έχουν οι εικόνες,
τα πράγματα και οι πράξεις των ανθρώπων. Πέτρες, δέντρα, ζώα και άνθρωποι μοιράζονται
ισότιμα τον ζωγραφικό μου κόσμο. Αυτός ο κόσμος έζησε δύσκολα αλλά ήταν
ελεύθερος. Ένας κόσμος που δεν ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την υστεροφημία του, ένας
κόσμος που δημιουργήθηκε και χάθηκε μέσα στον κύκλο της φύσης. Για μένα πέρα
από πηγή έμπνευσης ήταν και η ηθική μου υποχρέωση να τον παρουσιάσω, να τον
αναδείξω, να τον διασώσω έστω μόνο καλλιτεχνικά. Με την τροπή που έχουν πάρει
τα πράγματα σήμερα στην Ελλάδα αλλά και γενικότερα μπορεί να είναι και
ιδιαίτερα επίκαιρος.
ΑΘΗΝΑ, 06062018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου