Μέχρι τα χρόνια κατά τα οποία διέβη την Πίνδο ο Πατρο –
Κοσμάς ο Αιτωλός, οι άνθρωποι ένιωθαν τον κόσμο γύρω τους σαν φυλακή. Για να
γλυτώσουν, είχαν τρυπώσει στα ρέματα και κούρνιαζαν στις πλαγιές πάνω από τα
ποτάμια. Από τη στιγμή όμως που ο Άγιος των Σκλάβων τα ευλόγησε, αμέσως έπεσαν
τα σίδερα που τους κρατούσαν δεμένους και, ως εκ θαύματος, μπροστά τους οι
γιδόστρατες έγιναν πλατιά μονοπάτια και οι λυσιές στα ποτάμια, γέφυρες τρανές,
που οδηγούσαν στις στράτες του κόσμου.
Έσκυψαν τότε οι ακατάδεκτες κορυφές, κοίταξαν μέσα στα
φτωχοκάλυβα και είδαν πως εκείνος ο κόσμος, που μαράζωνε μέσα στα καπνισμένα
δωμάτια, μπορούσε να τραβήξει ψηλά· έτσι, του
καλλιέργησαν την ελπίδα και του δίδαξαν την αποκοτιά της ελευθερίας. Τότε
άρχισαν να καταλαβαίνουν οι άνθρωποι πως η μοίρα τους δεν ήταν να ζουν
τρομαγμένοι, και σήκωσαν ψηλά το κεφάλι τους, όπως οι πέρδικες όταν δροσίζουν
το λαρύγγι τους, για να ευχαριστήσουν τον Θεό. Κοίταξαν ψηλά στις κορυφές, τις πάτησαν,
τις έκαναν και τραγούδι· ένα τραγούδι που στο εξής θα συντρόφευε
για πάντα τη ζωή τους και θα ενέπνεε όλους τους αγώνες τους…
ΟΡΕΙΝΗ ΠΑΤΡΙΔΑ – Στην Πίνδο, στον Άσπρο. Έκδοση της Διευρυμένης
Κοινότητας Νεράιδας Τρικάλων, 2007. Σελ. 63.
ΑΘΗΝΑ, 05062018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου