Στην Ελλάδα οι ουρές δεν ήταν ποτέ συνηθισμένο φαινόμενο ούτε και μάκραιναν πολύ γιατί ο χαρακτήρας του Έλληνα ήταν αυτός που τις υπονόμευε. Πάντα κάποιος εύρισκε διάφορους τρόπους και δικαιολογίες να τις διαλύσει και να πάρει τη θέση ενός άλλου που είχε σταθεί πολύ νωρίτερα απ’ αυτόν, προκειμένου να εξυπηρετηθεί για κάτι ή να προμηθευτεί εκείνο που εκείνη τη στιγμή μοιράζονταν στο κοινό ή το πουλούσαν σαν ευκαιρία!
Απ’ όσα έχουμε διαβάσει για τη σχέση των Ελλήνων με τις ουρές, συνάγεται πως είναι επιρρεπής όταν πρόκειται για τίποτα τζάμπα, ακόμα και αν πρόκειται για κάτι εντελώς ευτελές και ορισμένοι μπορούν να κάτσουν να περιμένουν μέχρι να πέσουν από τα πόδια τους ώσπου να το πάρουν στα χέρια τους. Ένας άλλος λόγος είναι η διάθεση για κουβέντα που μπορεί να έχουν με αγνώστους, πράγμα που θυμίζει στους παλαιότερους τις ουρές στα καταστήματα των σοβιετικών πολιτών και τα ανέκδοτα που έπλεκαν σε εκείνες τις ώρες.
Το ενδιαφέρον με τις ουρές είναι ότι σε αυτές δεν στέκονται ο ένας πίσω από τον άλλον κυρίως απόμαχοι της δουλειάς, ήτοι συνταξιούχοι που έχουν χρόνο να σκοτώσουν αλλά και νεότεροι, αμφοτέρων των φύλλων και τούτο αποδεικνύει πόσο ελαστικό είναι το ωράριο μέσα στην καθημερινότητα τους. Μοιάζει σαν να μην τους κυνηγάει κανένας, πως οι υποχρεώσεις μπορεί να τους περιμένουν και μια και δύο ώρες. Εξάλλου οι περισσότεροι είναι προπονημένοι στις καθημερινές ουρές στα λεωφορεία και στις υπηρεσίες, ειδικά σε αυτές που έχουν να κάνουν με την υγεία που πολλές φορές η ουρά (πιο κομψά το λένε ραντεβού) συχνά μπορεί να έχει και κάποιους μήνες αναμονή μέχρι να πραγματοποιηθεί.
Στα τελευταία χρόνια, οι μεγαλύτερες ουρές γίνονται στα καταστήματα των υπηρεσιών κοινής ωφελείας που θα λέγαμε παλαιότερα προκειμένου οι καταναλωτές να προβούν σε διάφορες ρυθμίσεις των οφελών τους και να τακτοποιήσουν ανοιχτούς λογαριασμούς γεγονός που παρά την κάποια βελτίωση των οικονομικών των νοικοκυριών, συνεχίζεται. Από την άλλη, οι ουρές στις τράπεζες συνεχώς μειώνονται γιατί οι περισσότερες υπηρεσίες πλέον μπορούν να γίνουν με ηλεκτρονικό τρόπο και σε αυτό ένα μεγάλο μέρος των πολιτών τα έχει καταφέρει κι έτσι μπροστά στα ταμεία στέκονται μόνο όσοι δεν θέλουν να σταματήσουν αυτή τη συνήθεια ή όσοι δεν μπορούν να εξοικειωθούν με την εξέλιξη.
Το ίδιο θα περίμεναν οι πολίτες να γίνει και με την έκδοση των εισιτηρίων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, στο Μετρό και στον Ηλεκτρικό κυρίως με την εγκατάσταση των νέων εκδοτικών μηχανημάτων τα οποία δημιουργούν και στον πιο ήπιο και καλόγνωμο άνθρωπο ένα τεχνολογικό σοκ κάθε φορά που επιχειρεί να τα χρησιμοποιήσει. Δεν είναι τόσο ο χρόνος που απαιτείται για να βγει ένα εισιτήριο αλλά ο τρόπος, αργός βασανιστικός και με την αγενή φωνή κονσέρβα που δίνει ψυχρά οδηγίες σαν σε μηχανές. Τον ευτελισμό συμπληρώνει ο πίνακας με τις οδηγίες που αρκετές φορές αρνείται να υπακούσει στις εντολές που δίνονται με την αφή και ο χρόνος για την διεκπεραίωση. Αυτή η ψηφιακή κλεψύδρα που κινείται μπροστά στα μάτια του πελάτη ως ωρολογιακή βόμβα τον μειώνει ως το πάτωμα του σταθμού και αυτές τις στιγμές οι ωριμότεροι νοσταλγούν την απλότητα που είχαν τα παλιά ακυρωτικά μηχανήματα, την εποχή που ήταν ελάχιστοι εκείνοι που δεν ντρέπονταν να ταξιδέψουν χωρίς εισιτήριο και όχι σαν σήμερα που το ρόλο να εμποδίζει τους τζαπατζήδες ανέλαβε η αστυνομία, λες και δεν είχε άλλη δουλειά να κάνει.
ΑΘΗΝΑ, 02122019. Εφημερίδα "Φιλελεύθερος", 26112019, σελ. 35
Κάποιοι πιστέψαμε πως με την εξέλιξη της τεχνολογίας ένα από τα πράγματα που θα μειώνονταν θα ήταν οι ουρές στις συναλλαγές μας αλλά αντιθέτως, αυτές μεγαλώνουν. Στον «Φιλελεύθερο» της περασμένης εβδομάδας για όσους δεν το διάβασαν στο χαρτί ή δεν παρακολουθούν τις αναρτήσεις του Ακτήμονα.
ΑπάντησηΔιαγραφή