Αποχαιρετήσαμε χθες στο κοιμητήριο του μικρού μας χωριού την
Μαρία Δημητροπούλου (1927 – 2022). Την θειά – Μαρία όπως την αποκαλούσα, γειτόνισσα.
Τα σπίτια μας ήταν αντικρυστά και τόσα χρόνια κάθε πρωί βλέπαμε το ξύπνημά τους
και το τελευταίο φως να σβήνει το βράδυ και οι κουβέντες μας πολλές φορές
γίνονταν από τα μπαλκόνια…
Η θειά Μαρία ή Καραϊνομαρία όπως την ήξεραν όλοι καθώς
συνήθιζαν ακόμη να βάζουν το επώνυμο πίσω από το όνομα, πέθανε παραμονές της
Αγίας Παρασκευής, μια μέρα που πάντα την στεναχωρούσε γιατί θύμιζε την κόρη της
Βούλα που πέθανε σε πολύ μικρή ηλικία. Έτσι διάλεξε την ημέρα να πάει να την
συναντήσει στους ουρανούς γιατί πάντα παραπονιόνταν ότι της έλειπε και
τελευταία έλεγε πως την έβλεπε συχνά
στον ύπνο της.
Τα τελευταία χρόνια που ήμουν κι εγώ στο χωριό, την έβλεπα
καθημερινά καθώς έρχονταν και έκαναν συντροφιά με την συνομήλικη μάνα μου. Εκεί
εύρισκα την ευκαιρία να αρχίσω κουβέντα μαζί τους και να ρωτάω διάφορα πράγματα
για το χωριό και τους ανθρώπους του και σαν άρχιζαν δεν σταματούσαν. Τα
περισσότερα βέβαια τα είχα ξανακούσει αλλά ήθελα να επιβεβαιωθώ για κάποια
πράγματα και η πορεία τους στη ζωή αρκούσε.
Η θειά – Μαρία ήρθε στο χωριό πριν από την Κατοχή και έζησε
μαζί με τους γέροντες παππούδες της μέχρι που παντρεύτηκε τον Σεραφείμ
Δημητρόπουλο, χρόνια μακαρισμένος κι αυτός και έκαναν μαζί τρία παιδιά, τη
Βούλα που πέθανε, τον Κώστα και τον Γιάννη. Μαθημένη από κορίτσι στη δουλειά,
στα χωράφια και στα κοπάδια αλλά και σε ότι άλλο βρίσκονταν τότε στο χωριό,
κατάφερε μαζί με τον άντρα της να δημιουργήσουν μια προκομένη οικογένεια και ο
γιός της Κώστας θεωρείται σήμερα πρώτος νοικοκύρης.
Από τις αφηγήσεις της, εκείνο που κράτησα ήταν η δουλειά που
έριξε στην ανοικοδόμηση του χωριού μετά το κάψιμό του από τους Γερμανούς το
1944 και τη λήξη του Εμφυλίου. Κορίτσι ακόμη έφτιαχνε λάσπη και έφερνε πέτρες
στους μαστόρους που έχτιζαν τα σπίτια και ευχαριστιόνταν πολύ σαν θυμόνταν σε
ποια είχε δουλέψει. Εκείνο όμως που την έκανε πιο γνωστή και απαραίτητη στο
χωριό ήταν τα καλοκαίρια που αναλάμβανε το ρόλο του νεροφόρου, ήτοι του
ανθρώπου που επέβλεπε να τηρείται η σειρά στα ποτίσματα και να μην γίνονται
παρεκτροπές στην διανομή του νερού. Αυτό ήταν αφορμή να μαλώνει με όλους (γιατί
όλοι λίγο – πολύ έκλεβαν νερό ή δεν τηρούσαν τη σειρά) αλλά αυτοί οι καυγάδες
ξεχνιόνταν μόλις άρχιζε το φθινόπωρο και μαζεύονταν οι δουλειές στα χωράφια.
Η θεια – Μαρία έφυγε πλήρης ημερών. Ήσυχα, σαν τα πουλιά εκείνα που δεν ξαναγυρίζουν
στο χωριό και η απουσία της θα είναι αισθητή, τόσο στην οικογένειά της, όσο και
στο τόπο. Μαζί με λίγες άλλες συνομήλικές της αποτελούν τις αγαθές υπάρξεις του
χωριού, βάθρο που τις έχει αναγάγει η τραγική πληθυσμιακή αποψίλωση όλης της
περιοχής και είναι αυτές που συντηρούν την αίσθηση της χαμένης κοινότητας. Ούτε στο
εγγύς μέλλον, ούτε και στο απώτερο τη θέση αυτών των τελευταίων γυναικών θα
πάρουν άλλες και η κοινότητα της Μεγάλης Κάψης δεν πρόκειται ποτέ να αναστηθεί.
Γι’ αυτό την αποχαιρετούμε με τον σεβασμό που πρέπει και της ευχόμαστε καλή αντάμωση με τη Βούλα της και φυσικά να έχει το νου της και σε μάς μέχρι να έρθει η ώρα μας…
ΑΘΗΝΑ, 27072022
Αποχαιρετισμός...
ΑπάντησηΔιαγραφή