ΕΝΑΣ «ΑΟΡΑΤΟΣ» ΤΟΙΧΟΣ ΥΠΟΝΟΜΕΥΕΙ ΤΟ ΧΩΡΙΟ

 

Αυτοί που σε κάποια αμνημόνευτη εποχή ίδρυσαν το χωριό μας επέλεξαν ένα προσήλιο και με καλή θέα σημείο σε κάποια πλαγιά του Τυμφρηστού που είχε νερά κι εκεί, αφού πάλεψαν με το δάσος πολλά χρόνια κατάφεραν να το περιορίσουν. Ακολουθώντας το ανάγλυφο της περιοχής έφτιαξαν κήπους και χωράφια και σιγά – σιγά έχτισαν σπίτια, εκκλησία και σχολείο, δημιουργώντας έτσι μια μικρή αλλά ακμαία ορεινή κοινότητα που στοιχεία για την ύπαρξή της έχουμε αρκετά μόνο από τα τελευταία 200 περίπου χρόνια.  

Σύμφωνα με το ανάγλυφο της περιοχής έγιναν και οι δρόμοι και τα μονοπάτια που επικοινωνούσαν μεταξύ τους οι χωριανοί και αυτό κράτησε μέχρι που η εξέλιξη τους υποχρέωσε να δώσουν από εκεί που θα περνούσε ένα κομμάτι γης για να έρθει το αυτοκίνητο στο χωριό. Η πρώτη διάνοιξη έγινε το 1950 με τσαπιά και φτυάρια από άνδρες και γυναίκες του χωριού και ακολουθώντας για ευκολία το ανάγλυφο πέρασε από το κάτω μέρος του χωριού και συνέχισε για τα επόμενα, Μερκάδα, Μαυρίλο και Ευρυτανία.

Ο δρόμος αυτός όμως δεν περνούσε από το κέντρο του χωριού, την εκκλησία δηλαδή και τα μαγαζιά και πολύ σύντομα, το 1957 χάρη και στις ενέργειες του συγχωριανού μας υπουργού Ευάγγελου Καλαντζή, έγινε καινούργια χάραξη έξω από το χωριό και ο δρόμος πέρασε και από εκεί. Για να γίνει όμως αυτό χρειάστηκε να γίνουν μεγάλοι πέτρινοι τοίχοι στους οποίους εργάστηκαν πάλι οι συγχωριανοί.  Έτσι άλλαξε εικόνα και το χωριό και όποιος περνάει σήμερα από αυτό δεν μπορεί να υποπτευθεί ότι ο δρόμος κρατιέται από αυτούς τους τοίχους οι οποίοι φαίνονται πλέον καθαρά μόνο πάνω από την εκκλησία.

Αυτοί οι «αόρατοι» από την βλάστηση πια τοίχοι, όπως και κάθε άλλο πράγμα στο χωριό και τον κόσμο έχουν γεράσει. Κι όταν λέμε ένας τοίχος έχει γεράσει, εννοούμε πως οι φυσικές δυνάμεις, τα νερά και ο πάγος καθώς και οι ρίζες των δέντρων τους έχουν αποσαθρώσει και σε πολλά σημεία άρχισαν να πέφτουν οι πέτρες και σε λίγα χρόνια είναι βέβαιο πως θα διαλυθεί και κατά συνέπεια, θα καταρρεύσει και ο δρόμος και αυτό σίγουρα θα παρασύρει και κάποια σπίτια. Ειδικά ένας πλάτανος πάνω από την εκκλησία που αφέθηκε να μεγαλώσει μέσα στον τοίχο δίπλα στο καμπαναριό, τον έχει διαλύσει.

Το φαινόμενο γνωρίζουν καλά οι χωριανοί, έχουν ενημερώσει καταλλήλως τον Δήμο Μακρακώμης (με έδρα την Σπερχειάδα παρακαλώ) αλλά είναι από εκεί δεν δόθηκε καμιά προσοχή. Είπαν θα κάνουν μελέτες, θα δρομολογήσουν έργα για την συντήρηση του τοίχου αλλά μέχρι σήμερα τίποτα. Οι πέτρες συνεχίζουν να πέφτουν και δεν αποκλείεται στην πρώτη μεγάλη κακοκαιρία να σωριαστεί ο τοίχος και το χωριό να εξυπηρετείται πια από τον κάτω δρόμο. Τότε φυσικά και θα είναι πολύ αργά, γιατί ένα έργο σαν αυτούς τους τοίχους δεν γίνεται μια φορά και τελειώνει αλλά συντηρείται διαρκώς για να είναι λειτουργικό.

Το ξέρουν αυτό στο Δήμο που είναι υπεύθυνος πια για κάθε τι, αλλά όπως φαίνεται δεν τους ενδιαφέρει να προωθήσουν το έργο ή δεν μπορούν να προβάλλουν την ανάγκη του στις σχετικές υπηρεσίες και της πηγές των πόρων. Αντ’ αυτού, ακολουθώντας τον συρμό και τα συμφέροντα που προωθούν σε μικρές και μεγάλες πόλεις τις αναπλάσεις των πλατειών και την δημιουργία παιδικών χαρών, το ενδιαφέρον για έναν τοίχο μοιάζει τουλάχιστον αναχρονισμός…

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 07082022