ΟΙ «ΟΥΡΑΝΙΕΣ ΒΟΣΚΕΣ» ΤΟΥ ΤΖΟΝ ΣΤΑΙΝΜΠΕΚ

 

Στην μνήμη ενός σπουδαίου συγγραφέα (27/02/1902 – 20/12/1968)

Από τα πρώτα βιβλία που διάβασα στη ζωή μου ήταν οι «Ουράνιες βοσκές» του Τζων Στάινμπεκ. Πήγαινα ακόμη στην Τρίτη του Δημοτικού σχολείου αλλά διάβαζα ότι εύρισκα, είχα προλάβει θυμάμαι να διαβάσω όλα τα βιβλία στη φτωχή βιβλιοθήκη του χωριού, είχα ξεκοκκαλίσει τον «Θησαυρό των Γνώσεων» και λαχταρούσα να ρουφήξω όλα τα βιβλία του κόσμου. Τώρα στη βαθιά εφηβεία παραδέχομαι πως δεν θα προλάβω…

Τέλος πάντων, διάβαζα ότι βιβλίο εύρισκα και ένα απόγευμα ανακάλυψα έναν θησαυρό. Τέτοιος καιρός ήταν πάνω κάτω, είχε φύγει το χιόνι και με είχαν στείλει να βοσκήσω το μικρό κοπάδι του σπιτιού στον κήπο του Λεωνίδα Παπαγιάννη, ενός σπουδαίου συγχωριανού, απόστρατου της Χωροφυλακής που έμεινε αρκετό καιρό το καλοκαίρι στο χωριό. Ο κήπος που είχε πολλά δέντρα, φιρικιές, ήταν περιφραγμένος κι έτσι το κοπάδι (επτά κατσίκες και δέκα πρόβατα) δεν ήθελε ιδιαίτερη προσοχή και μιας και βρήκα ανοιχτή την πόρτα του κατωγιού, μπήκα από περιέργεια μέσα με σκοπό να δω τι υπάρχει.

Υπήρχαν διάφορα πράγματα, αυτά που συνήθως υπάρχουν σε αγροτικά σπίτια τα οποία δεν μου κινούσαν κανένα ενδιαφέρον αλλά τα μάτια μου έλαμψαν και με έπιασε κρύος ιδρώτας όταν ανακάλυψα πάνω σε ένα αμπάρι ένα σωρό βιβλία από τη σειρά «100 Αθάνατα Έργα» των εκδόσεων «Γεωργίου Παπαδημητρίου». Άρχισα αμέσως να τα ξεφυλλίζω, κάποια με ενθουσίασαν όπως του Καρόλου Ντίκενς που ήξερα ήδη, κάποια με άφησαν αδιάφορο. Δεν ήξερα συγγραφείς όπως ο Κόνραντ, Πόε, ο Μπέρξον και πολλοί άλλοι που έργα τους είχαν κυκλοφορήσει σε αυτή τη σειρά.

Καθώς ήμουν στη βοσκή του κοπαδιού, πράγμα που δεν δυσανασχετούσα καθόλου όταν με έστελναν (εκτός τις ημέρες που έκανε κρύο ή έβρεχε αλλά ούτε τότε γλίτωνα) γιατί έτσι εύρισκα χρόνο και ησυχία να διαβάσω. Κοντά στο κοπάδι μέχρι τα 16 χρόνια μου που με πήρε ο πατέρας στις οικοδομές είχα προλάβει και διαβάσει τη μισή ελληνική αλλά και ξένη λογοτεχνία χάρη στην πλούσια βιβλιοθήκη που είχε το Γυμνάσιο Αγίου Γεωργίου. Από το κατώι του Παπαγιάνη που το καθιέρωσα τότε σαν δανειστική βιβιοθήκη πήρα θυμάμαι τις «Ουράνιες βοσκές» και τα «Δύσκολα Χρόνια» του Ντίκενς με την υπόσχεση στον εαυτό μου να τα ξαναπάω εκεί που τα βρήκα. Όντως τα πήγα, τα ξαναπήρα όμως να τα κρατήσω αλλά κάπου μέσα σε τόσα χρόνια τα έχασα.

Έτσι λοιπόν οι «Ουράνιες Βοσκές» μου κέντρισαν το ενδιαφέρον και έτσι γνώρισα τον Τζον Στάινμπεκ και έχω διαβάσει μέχρι σήμερα όλα τα βιβλία του, προτιμώ μάλιστα να τα διαβάζω σε παλιές εκδόσεις, με πολυτονικό και το χαρτί να μυρίζει χρόνο. Μου άρεσε, με συγκίνησε τότε τα όσα έγραφε για τους απόκληρους, τους ιδιαίτερους, τους κατατρεγμένους στις Ουράνιες Βοσκές της Καλιφόρνια. Μου άρεσε όμως περισσότερο όταν προχθές ανακάλυψα στον αγαπημένο μας «Ναυτίλο» (Χαριλάου Τρικούπη 28, 21 0361 6204) το βιβλίο, όχι βέβαια με το χοντρό εξώφυλλο αλλά αυτό δεν με πείραξε καθόλου. Το πήρα, και το διάβασα άλλη μια φορά, με περισσότερη προσοχή βέβαια και συγκινήθηκα περισσότερο τώρα με την τραγική μοίρα των χαρακτήρων που περιγράφει…

ΑΘΗΝΑ, 27022024