ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΤΩΡΑ Η «ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ;»

Ο αρχιτέκτων που σχεδίασε το κτίριο της εεδε (Ελληνική Εταιρεία Διοίκησης Επιχειρήσεων) στην άσημη οδό Ιακωβάτων στα Πατήσια είμαι βέβαιος πως δεν στόχευε σε τίποτα υψηλό ως προς την τέχνη και ούτε περίμενε πως θα έρχονταν κάποια στιγμή αυτό το αδιάφορο κατασκεύασμα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος.

Έτσι άχρωμο και ψυχρό στέγαζε μια παντελώς αδιάφορη ως προς το ρόλο της υπηρεσία του Δημοσίου μέχρι που μια στιγμή στα σκαλιά της εισόδου του συνέβη το απροσδόκητο. Ένας νεαρός Αφγανός, ο πρόσφυγας Χαμιντουλάν Ναζαφί ο οποίος είχε βγει τη νύχτα, όπως τα θηρία, με την μητέρα του Φριστά και την μικρή του αδερφή Ζαχρά σε αναζήτηση τροφής όχι στο δάσος, αλλά στους κάδους των απορριμμάτων, έπιασε μια βόμβα που ήταν κρυμμένη σε μια παρατημένη από κάποιον τσάντα και από την έκρηξή της διαμελίστηκε επιτόπου. Η αδερφή του δέχτηκε τόσα θραύσματα στα μάτια της που κινδυνεύει να χάσει το φως της ενώ η μητέρα νοσηλεύεται ακόμη με βαρύ σοκ στο νοσοκομείο.

Εξαιτίας αυτού του τραγικού γεγονότος λοιπόν για πρώτη φορά στη λειτουργία του βγήκε από την αφάνεια αυτό το κτίριο και για λίγες ώρες έγινε το επίκεντρο του ενδιαφέροντος των ΜΜΕ και των περίεργων που έσπευσαν εκεί να δουν από κοντά την τραγωδία. Το πώς έγιναν όλα αυτά τα ακούσαμε από τα ΜΜΕ, όπως ακούσαμε πάλι και μια σειρά διαμαρτυριών από φορείς, ενώσεις, ομάδες, κόμματα και πολιτικούς. Ακούσαμε πάλι πως η Πολιτεία ανακοίνωσε αμέσως το ενδιαφέρον της για τη χαροκαμένη οικογένεια των Αφγανών καθώς επίσης πως ορισμένες ομάδες συμπολιτών μας πήραν πρωτοβουλίες για την ανακούφιση της και οι οποίες βρίσκονται αυτές τις ημέρες σε εξέλιξη και θα πραγματοποιηθούν μετά το Πάσχα.

Ως εκεί έφτασαν όλα όσα σχετίζονται με την περίπτωση και η είδηση πολύ σύντομα άρχισε να υποβαθμίζεται και μέχρι το απόγευμα φαντάζομαι δεν ακούγεται πλέον. Όχι για να μη χαλάσει το κλίμα της ούτως ή άλλως πένθιμης και οικονομικά δύσπραγης εβδομάδας που διανύουμε αλλά γιατί μάλλον βρήκε την κοινωνία μας ανέτοιμη όχι μόνο να κατανοήσει την σημασία του πρώτου τυφλού χτυπήματος τρομοκρατών με θύμα ένα άσχετο άτομο αλλά γιατί αυτό δεν ήταν από τους δικούς μας, αλλά ένας άμοιρος ξένος. Ένας άσημος, ένα πρόσωπο από το σωρό των χιλιάδων αθλίων που κανένας δεν τον νοιάστηκε όσο ζούσε και έψαχνε τους κάδους να χορτάσει, φαίνεται πως είναι πολύ βαριά περίπτωση για το στομάχι των «ευαίσθητων» κατά τα άλλα πολιτικών ή των πρωταγωνιστών των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας επί παντός του επιστητού και οπωσδήποτε γι’ αυτούς ωφελίμου.

Κι έτσι αφού δεν υπήρξε οργανωμένη αντίδραση με τις γνωστές σε όλους συνέπειες στην πόλη και τη λειτουργία της από κανένα χώρο, πολιτικό ή κοινωνικό, οι προβολείς της δημοσιότητας απομακρύνθηκαν σιγά – σιγά από το γεγονός και η είσοδος του κτιρίου απέκτησε την καθημερινή της αδιαφορία. Πιθανόν τη στιγμή αυτή που διαβάζεται αυτή τη σημείωση, να έχουν σκουπίσει και τα λίγα λουλούδια που άφησαν κάποιοι συμπολίτες στο σημείο που διαμελίστηκε ο Χαμιντουλάν. Κι αν δεν βρεθεί κάποιος ή κάποιοι να στήσουν εκεί μια πλάκα έστω που να λέει τι έγινε, είναι βέβαιο πως τοι γεγονός θα ξεχαστεί μέσα στο μήνα και ό μη γένοιτο, θα το θυμηθούν τα ΜΜΕ και οι αναλυτές μόνο όταν το επόμενο θύμα της τυφλής βίας που έρπει στην πόλη είναι Έλληνας και τότε θα ξεσηκωθούν πάλι οι «ευαίσθητοι».