Τους τοίχους τους φτιάχνουν οι άνθρωποι για μια σειρά πρακτικούς λόγους: να τους προφυλάσσουν από τα καιρικά φαινόμενα, να κρατάνε σε ασφάλεια το όποιο έχειν τους και φυσικά να αποκρύπτουν όταν χρειάζεται από τους άλλους τις κινήσεις τους – καλές ή κακές δεν έχει σημασία. Σε αντίθετη περίπτωση, όλα γίνονται δημόσια και το θέαμα κρίνεται αναλόγως με την οπτική, την παιδεία και την αισθητική αυτού που φαίνεται κι αυτού που βλέπει. Την ευθύνη πάντως για το τι θέλει κάποιος να φανεί στον τοίχο του ή μέσα από τα παράθυρά του, την έχει αποκλειστικά ο ίδιος.
Με την πρόοδο του χρόνου τα πράγματα άλλαξαν και από εκεί που ο τοίχος κάθε σπιτιού ή μιας ιδιοκτησίας ήταν ένας χώρος που σκέφτονταν κάποιος να πλησιάσει – πόσο μάλλον να γράψει κάτι πάνω σε αυτόν, φτάσαμε στο σημείο που έχει καταντήσει πίνακας ανακοινώσεων κάθε τυχαίου που περνάει από εκεί. Τόσο που πολλές φορές δημιουργεί ανάμεικτες εντυπώσεις γι’ αυτόν που κρύβει πίσω του. Δεν θέλει πολύ, ένας να γράψει κάτι, αμέσως ακολουθούν ένα σωρό άλλοι και συμπληρώνουν το διάλογο, άλλος με το κοντό του και άλλος με το μακρύ του.
Το φαινόμενο είναι πλέον συνηθισμένο στην πόλη που κατοικούμε και μάλλον μας ξενίζει όταν δούμε ένα καθαρό τοίχο. Είναι πλέον πέρα από την αισθητική μας ως άνθρωποι με τη στοιχειώδη καλλιέργεια και βεβαίως ως πολίτες με κοινό νου να μπορούμε να επεξεργαστούμε το αυτονόητο. Το ίδιο αντιλήφθηκα χθες -με αφορμή τη απεργία, την πορεία στην Αθήνα και τα επακόλουθά της – συμβαίνει σε πολλούς «τοίχους» στο δίκτυο όπου συνήθως εμφιλοχωρεί η ρηχή συνθηματολογία και η υιοθεσία απόψεων που μπερδεύει τη λίμπιντο με την ποδαρίλα του επαναστάτη.
Ένα σωρό πράγματα θα μπορούσαν να γραφτούν για τους τοίχους της Αθήνας και τους «τοίχους» των δικτύων οι οποίοι όπως προαναφέρθηκε είναι το ίδιο ευάλωτοι στις διαθέσεις των περαστικών. Ο μόνος τοίχος που είδα χθες να μην κινδυνεύει από αυτά που λέμε, ήταν αυτός του άθλιου κτιρίου που έχτισε ο Βωβός στη θέση ενός παλιού ωραίου σχολείου στην οδό Ακαδημίας και τούτο λόγω ύψους. Εκεί που βρίσκεται στα ουράνια δεν τον φτάνει καμιά πέτρα, κανένα σύνθημα δεν κολλάει πάνω του και κανένα αυθαίρετο post δεν πρόκειται να τον βάλει σε σκέψεις…
Ούτε ο παγωμένος ουρανός της Αθήνας ήθελε χθες να ακουμπήσει πάνω του μη και του κρατήσει τα αραιά συννεφάκια του και βιαστικά – βιαστικά τον προσπέρασε…
ΜΠΟΤΙΛΙΑ ΣΤΟ ΔΕΝΤΡΟ (03)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου