ΤΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΓΑΪΔΑΡΑΚΟΥ

Μου αρέσει να σας στέλνω καλημέρες με λέξεις που ταιριάζουν σε κάποιες φωτογραφίες που δεν τραβήχτηκαν επί τούτου αλλά δείχνουν ιδιαίτερα πράγματα που συναντώ στις περιπλανήσεις μου σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον και δεν αποκλείουν να σκάσει το σπέρμα κάποιας έμπνευσης…

Σκεφτόμουν λοιπόν σήμερα το πρωί τι φωτογραφία να διαλέξω και κοιτώντας το αρχείο από το πρόσφατο ταξίδι στην Αμοργό, βρήκα μια που ταιριάζει κατά τη γνώμη στη σημερινή Μαύρη Δευτέρα για τους εργαζόμενους καθώς έχουν τεθεί από το πρωί τα νέα μέτρα με τις αυξήσεις στον ΦΠΑ και τις περικοπές των μισθών.

Το θέμα εστιάζεται στην ανεμελιά του τετράμηνου γαϊδαράκου ιδιοκτησίας Νικόλα Βαζαίου στον Ασφοντυλίτη της Αμοργού, καρπού του ζευγαρώματος της μάνας του που ακούει στο όνομα Λαμπρινή και του γαϊδάρου του Θοδωρή Νομικού από την Κάτω Μεριά που έχει αγοράσει από τον Βαγγέλη που έχει το φούρνο στην Παναγιά της Ηρακλειάς και ο οποίος είναι ακόμα αβάφτιστος. Αυτός ο μικρός λοιπόν ήρθε σε ένα κόσμο όπου τα γαϊδούρια δεν έχασαν ποτέ την αξία τους λόγω της δυσκολίας που έχει το ανάγλυφο του νησιού και ο ρόλος του είναι προδιαγεγραμμένος.

Έτσι ανάμεσα στα παιχνίδια και τις αταξίες που δικαιούται να κάνει λόγω της ηλικίας του παράλληλα διδάσκεται από τη μάνα του και τον συγκάτοικό τους στο πέτρινο καλύβι, το μουλάρι που λέγεται Κίτσος, τι να κάνει όταν θα έρθει η ώρα που θα του φορέσουν σαμάρι και θα αρχίσει δρομολόγια με φορτίο στην πλάτη του. Έτσι γίνεται από την αρχή της ιστορίας των ανθρώπων και των γαϊδάρων στην Αμοργό και έτσι θα συνεχίσει να γίνεται μέχρι που να εκλείψουν και τα δυο είδη.

Του γαϊδαράκου αυτή είναι η αιώνια μοίρα, αλλά οι συμπολίτες μας, ώριμοι και νέοι κυρίως που ποτέ δεν διδάχθηκαν πως υπάρχουν και εποχές που οι αγελάδες δεν θα είναι παχιές, καλούνται από σήμερα να φορτωθούν στην άμαθη πλάτη τους και άλλα βάρη για τα οποία κανείς δεν μπορεί να τους διαβεβαιώσει πως μετά από ένα μήνα θα είναι ακόμα ποιο βαρύτερα. Το σοκ ασφαλώς είναι ισχυρότερο από αυτό του γαϊδαράκου ο οποίος με τη σειρά του κι αυτός θα διδάξει στους απογόνους του πως η μοίρα των γαϊδάρων δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ και πως το παιχνίδι με την ουρά έστω, έχει και αυτό τα όριά του.

Στην περίπτωση των ανθρώπων το ίδιο παιχνίδι μπορεί να μην τελειώσει ποτέ και μια ολόκληρη ζωή να κυνηγάνε την ουρά τους αλλά ποτέ να μην καταφέρουν να την πιάσουν…

ΑΜΟΡΓΟΣ, 10032017

ΥΓ. Το κείμενο γράφτηκε την περίοδο που ετοίμαζα το βιβλίο για τον Ασφοντυλίτη και από τότε πέρασαν επτά χρόνια και θα έχει ενδιαφέρον τώρα που θα πάω πάλι στην Αμοργό να γνωρίσω τον γαϊδαράκο της φωτογραφίας ο οποίος σίγουρα θα έχει όνομα και μάλλον και απογόνους γιατί είναι απαραίτητοι για κάποιες διαδρομές στο ωραίο νησί...