ΜΝΗΜΕΙΑ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΕΠΟΧΗΣ

Ήταν όντως ένα μικρό διάλειμμα στη ζωή μου η ξαφνική επίσκεψή στην Αμοργό, η οποία ομολογώ δεν έγινε μόνο για λόγους δουλειάς αλλά και για το ίδιο το ταξίδι. Ο καιρός ανοιξιάτικος· πότε ήταν μαζί μου στην εξοχή και πότε περιόριζε τις κινήσεις μου στη Λαγκάδα γεγονός που με υποχρέωσε να μείνω αρκετές ώρες μαζί με τους ντόπιους στα καφενεία και να κουβεντιάσουμε πολλά πράγματα από αυτά που ήθελα να μιλήσω μαζί τους. Ήταν μια τεράστια ευκαιρία που καθώς τώρα αρχίζουν οι δουλειές στο ύπαιθρο και τον τουρισμό, μόνο τον ερχόμενο χειμώνα μπορεί να μου ξανατύχει…

Η ουσία αυτού του διαλόγου συμπυκνώνεται κυρίως στην κριτική της προηγούμενης τριακονταετίας μέσα στην οποία διασαλεύτηκαν μέχρι που καταστράφηκαν πολλές νησιωτικές κοινωνίες και σήμερα με την εξέλιξη της κρίσης που λένε, νιώθουν κυριολεκτικά κρεμασμένες στην τύχη τους. Τα λόγια που άκουσα είναι κατά τη γνώμη μου ένας θησαυρός σοφίας αλλά κανέναν εκτός από λίγους αυτή τη στιγμή νομίζω πως ενδιαφέρουν. Είναι όμως βασικό στοιχείο του έργου για την Αμοργό αυτοί οι διάλογοι και τούτο θα φανεί με την ολοκλήρωσή του, τις αρχές του καλοκαιριού υπολογίζω.

Δεν θα μείνω σε αυτές τις στιγμές στην Αμοργό, αλλά σε μια εικόνα που για μένα αποτέλεσε σήμερα το καταστάλαγμα και με έκανε να τις δώσω στην έρευνα και άλλες ιδιαίτερες διαστάσεις. Μπαίνοντας στο λιμάνι του Πειραιά το απόγευμα είδα δεμένα το ένα δίπλα στο άλλο τα πλοία της οικογένειας Αγγούδημου: «Ρομίλντα», «Ροδάνθη», «Μιλένα», «Δημητρούλα» κλπ με τα οποία γράφτηκε κατά τα τελευταία 30 χρόνια το τουριστικό έπος των Κυκλάδων και ιδιαίτερα της περίφημης «Άγονης Γραμμής».

Τα προειρημένα πλοία όπως έμαθα φέτος καθώς συμπληρώνουν τριάντα χρόνια ζωής στις ελληνικές θάλασσες πρέπει να αποσυρθούν από την κυκλοφορία και τα έχουν αραγμένα να σιγολυώνουν εκεί στο έμπα του μεγάλου λιμανιού σαν μνημεία μιας εύκολης εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί και κανένας ποτέ δεν λογάριασε τις συνέπειες της επόμενης ημέρας…