ΤΟ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΣΑΛΙΓΚΑΡΙΩΝ

Έτσι είναι πλασμένα τα σαλιγκάρια: να πηγαίνουν αργά – αργά κουβαλώντας ολόκληρο σπίτι πάνω στη ράχη τους και αυτό τους δίνει το δικαίωμα όπου νυχτώσουν, εκεί και μέσα στην σχετική ασφάλεια που τους παρέχει το κέλυφός τους, να ξημεώσουν. Ως προς τούτο, θεωρούνται ευλογημένα και τυχερά αν δεν προσελκύσουν το ενδιαφέροντοn κάποιου αρπακτικού, με φτερά ή τέσσερα ποδάρια και γίνουν η τροφή του.

Τα σαλιγκάρια ως γνωστόν όταν κινούνται -με το κεφαλάκι τους ψηλά και τα οφθαλμοφόρα κερατάκια που τα οδηγούν στον προορισμό τους- αφήνουν πίσω τους ένα λευκό μονοπάτι από το ξηρό σάλιο που εκκρίνουν από το σώμα τους και τα βοηθάει όταν είναι υγρό να έχουν ευκινησία. Αυτό δε από πολλούς θεωρείται μειονέκτημα και το σχετίζουν με συνήθειες των ανθρώπων οι οποίες κατά συνθήκη θεωρούνται γλοιώδεις και ταπεινές.

Τα ίχνη όμως από το σάλιο των σαλίγκαρων δεν είναι αυτά που τα προδίδουν στους διώκτες τους, αφού λόγω της αργής τους κίνησης με τίποτα άμα μπουν στο μάτι τους, δεν μπορούν να ξεφύγουν. Οι άνθρωποι πάλι που τους αρέσουν πολύ τα σαλιγκάρια μαγειρευτά τα βρίσκουν μετά το απόβροχο συνήθως που σκαρίζουν και τα συλλέγουν.

Θα μπορούσαν να γραφτούν ένα σωρό πράγματα γύρω από τους σαλίγκαρους , το σάλιο και τα ίχνη τους αλλ’ εκείνο που οδήγησε σε τούτο το σημείωμα, είναι το παράδοξο ανέβασμά τους σε ένα ακανθώδη θάμνο στον Ασφοντυλίτη της Αμοργού – πράγμα το οποίο πρώτη φορά έπεφτε στην αντίληψή μου. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο κατέφεραν αυτά τα αθόρυβα ζωντανά και γλίστρησαν πάνω στα αγκάθια, ούτε πως πέρασαν από το ένα κλαράκι στο άλλο χωρίς να φαίνεται πουθενά ούτε ίχνος από το σάλιο τους. Ασφαλώς πρόκειται για ένα μικρό θρίαμβο, αλλά μετά απ’ αυτόν ήρθε το απροσδόκητο τέλος!

Οι σαλίγκαροι πιάστηκαν στον ιστό που είχαν πλέξει οι αράχνες στα κλαδιά του θάμνου και αργά – αργά και μαρτυρικά πιστεύω, έγιναν τροφή αυτού του φρικτού εντόμου και τούτο μαρτυρούν τα άδεια κελύφη που κροταλίζουν θλιβερά σαν τα χτυπάει ο αέρας της Αμοργού.

ΜΠΟΤΙΛΙΑ ΣΤΟ ΔΕΝΤΡΟ (01)