Δεν ξέρω πως να σας ευχαριστήσω που μοιραστήκατε μαζί μου τον πόνο για τον θάνατο της μάνας μου. Το ενδιαφέρον σας και τα παρηγορητικά λόγιας σας με βοήθησαν να περάσω με δύναμη τις στιγμές του αποχαιρετισμού, το προχθεσινό βροχερό απόγευμα στο κοιμητήριο του χωριού. Εκεί όλοι σχεδόν οι συγχωριανοί και λίγοι, διαλεγμένοι, εκ των συγγενών, της παρασταθήκαμε στον τελευταίο σταθμό της ζωής της, την επιστροφή στη γη όπου αναπαύονται οι πρόγονοί μας κι εκεί θα καταλήξουμε κι εμείς μια μέρα να συγκροτήσουμε την ατέλειωτη κοινότητα των κεκοιμημένων της μικρής μας πατρίδας. 

Κάποιοι από εσάς είχατε γνωρίσει από κοντά την κυρά Κούλα, μπορεί και να καθίσατε στο τραπέζι που έστρωνε και να απολαύσατε τα εξαιρετικά φαγητά που ετοίμαζε ή να κοιμηθήκατε στο σπίτι της. Άλλοι την ξέρατε μέσα από τις δικές μου σημειώσεις και τις φωτογραφίες, ειδικά από την περίοδο της επιδημίας που έμεινα μαζί της και με βάση την εμπειρία και την αυστηρότητά της επιχείρησα να αναστήσω το χωράφι στο οποίο αφιέρωσε ολόκληρα 80 χρόνια από τη ζωή της και ήθελε να το αφήσει ακέραιο σε καλά χέρια.

Αυτή η εμπειρία της είναι η μεγάλη παρακαταθήκη που μας άφησε, παρακαταθήκη η οποία συμπληρώνεται και με την ανάλογη των άλλων μανάδων της γενιάς της στο χωριό που όλες πια μαζεύτηκαν στον ουρανό κι από θα μας βλέπουν και θα μας κρίνουν. Εμπειρία την οποία αναλαμβάνω πλέον και επίσημα να οργανώσω με κάποιο τρόπο και να την μοιραστούμε μαζί κάποια μέρα. Γιατί, και η μάνα μου κι όλες της γενιάς της έφυγαν από τον κόσμο με το παράπονο γιατί εμείς παρατήσαμε τον τόπο κι έγινε λόγγος…

Η μάνα δεν της άρεσαν οι φωτογραφίες. Αρνούνταν να ποζάρει κι έτσι το αποτέλεσμα ήταν πάντα αποκαρδιωτικό. Η καλύτερη που είχε, καλύτερη με τα δικά μου κριτήρια βέβαια, ήταν εκείνη που είχε στο εκλογικό της βιβλιάριο, μια φωτογραφία του 1961. Ήταν 28 χρονών και βέβαιη για την δύναμη που κατείχε, δύναμη που δεν την εγκατέλειψε ποτέ…       

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 17112024

ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΑΚΙ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ ‘40

 

Στην όμορφη γειτονιά μας, τα Σεπόλια, η μικρούλα σημαία στο μπαλκονάκι δεν είναι μόνη της, την κρατάει το ζευγάρι με τις παραδοσιακές στολές και μια ομάδα από τσολιαδάκια. Υποθέτω πως πίσω από τον στολισμό βρίσκεται η ευαισθησία ενός παιδιού αλλά και μεγάλου να είναι η έμπνευση, αποτελεί παράδειγμα και δηλώνει μια βαθιά συνέπεια στην ιστορία μας και πίστη για τη μεγάλη ημέρα που ξημερώνει αύριο.   

 Χρόνια Πολλά Ελλάδα, χρόνια Πολλά σε όλους

27102024 ΑΘΗΝΑ

Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΜΕ ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ

 

Δεν μπορούσα να μη σταθώ μπροστά σε αυτή την απίστευτη φωτογραφία που δείχνει τα πρώτα χιόνια στο βουνό Παππούς (Grandfather Mountains) της Βόρειας Καρολίνα που δημοσίευσε η ιστοσελίδα North Carolina News. Τέτοια σκάλα χρωμάτων που να δένουν τόσο αρμονικά δεν έχω ξαναδεί και υποπτεύομαι, όπως και άλλοι που σχολίασαν πως είναι προϊόν Τεχνητής Νοημοσύνης. Μπορεί, και η περίπτωση μας βοηθάει να αναλογιστούμε ένα μέλλον όπου τα πάντα θα περνάνε μέσα απ’ αυτό το πράγμα που απλώνεται στη ζωή μας. Εμάς τους τρανότερους λίγο θα μας επηρεάσει και φαντάζομαι οι νεότερες γενιές θα εξοικειωθούν με αυτή και θα ζουν όπως οι άνθρωποι στα έργα του Άλντους Χάξλει.

Φυσικά το φθινόπωρο και ο χειμώνας θα συνεχίσουν να έχουν τα ίδια χρώματα που είχαν πάντα αλλά τα φίλτρα που θα φοράνε στο μυαλό τους οι άνθρωποι θα τον δείχνουν όπως θέλουν οι άρχοντες της εποχής. Δεν θα είμαστε εκεί και δεν θα έχουμε όπως ο «άγριος» του Χάξλει να τους πούμε τι χρώματα έχει πραγματικά ο χειμώνας και το γεύση έχουν τα κάστανα στο δάσος και πως μυρίζουν τα πεσμένα φύλλα. Φοβάμαι δε πως δεν θα υπάρχουν και βιβλία και περιοδικά να τα δούνε, κι αν υπάρχουν θα είναι κλειδωμένα στα γραφεία των Διευθυντών. Δεν μπορώ να σκεφτώ μια τέτοια εποχή, με απελπίζει και δεν θέλω να προσθέσω στις τρέχουσες ανησυχίες μια ακόμη που αφορά το μέλλον.

Πέρα απ’ αυτά, ενδιαφέρον έχει ο διάλογος που αναπτύχθηκε με τα περισσότερα σχόλια να αφορούν την κατάσταση των κατοίκων αυτής της περιοχής, Βόρεια Καρολίνα και Τενεσί που επλήγησαν την προπερασμένη εβδομάδα από την φοβερή κακοκαιρία που άκουε στο όνομα Έλενα και άφησε άστεγους και με διαλυμένα δίκτυα χιλιάδες ανθρώπους στην λεγόμενη «Ζώνη της Σκουριάς» των ΗΠΑ. Τα επτά στα δέκα σχόλια ήταν ευχές για την ασφάλεια αυτών των ανθρώπων και την αποκατάσταση της κανονικότητας στη ζωή τους. 

ΑΘΗΝΑ, 21102024

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΑΡΧΕΙΟΥ…

 

Ήρθε η ώρα να περάσω και τυπικά το σύνορο προς την συνταξιοδότηση και ομολογώ πως με τρομάζει. Όχι για το πέρασμα του χρόνου αλλά για την γραφειοκρατία που απαιτεί μια τέτοια υπόθεση...

 

Στις αναζητήσεις των τεκμηρίων του εργασιακού βίου που απαιτούνται για να βγάλει κάποιος σύνταξη, βρέθηκε σε κάποιο κοίτασμα και το πρώτο βιβλιάριο υγείας. Τότε που η νεότητα δεν άφηνε περιθώρια για τη χρήση του και η οποία φυσικά ποτέ δεν έκατσε να σκεφτεί τι θα γίνονταν μέσα σε 44 χρόνια! Tο δημοσιεύω γιατί οι νεότεροι φαντάζομαι ότι δεν πιστεύουν ότι υπήρχαν τέτοια χαρτιά...

ΑΘΗΝΑ, 07102024

ΤΑ ΚΟΛΧΙΚΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ

Στις δυο μέρες που έλειψα από το χωριό, δεν άλλαξαν και πολύ τα πράγματα αλλά βρήκα τα χωράφια φουντωμένα από τη νέα χλόη που ευνόησαν πολύ οι βροχές αυτών των προηγούμενων ημερών. Μαζί με την χλόη αναπτύχτηκαν πάλι πολύ οι φτέρες και τα βάτα, σε σημείο που σε πολλά σημεία ο καθαρισμός του Αυγούστου πήγε χαμένος και πρέπει να τα ξανακόψω τώρα για να μαζέψουμε τα καρύδια. Μαζί με τη χλόη βγήκαν και πλημμύρισαν τα χωράφια τα κυκλάμινα και τα κολχικά, τα οποία πολλοί θεωρούν ως κρόκους που μπορεί να μοιάζουν εκπληκτικά αλλά δεν έχουν καμιά σχέση με το πολύτιμο αυτό φυτό που φυτρώνει στην Κοζάνη και σπανίως σε άλλα μέρη. Τα κολχικά, η διώχτρες όπως τα λένε στον Ασπροπόταμο είναι δηλητηριώδη και τα αποφεύγουν όλα τα πλάσματα αλλά είναι ωραία για να τα βλέπει κανένας και να τα βάζει φόντο στις φωτογραφίες γιατί όπως και να έχει είναι και αυτά μια ομορφιά του φθινοπώρου..

 ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 29092012

ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΑΙΜΑ

Πάνε τώρα τρεις εβδομάδες που μέσω του Facebook έκανα μια έκκληση για προσφορά αίματος που είχε ανάγκη η μάνα μου η οποία νοσηλεύονταν στο Νοσοκομείο Λαμίας και η ανταπόκριση ήταν συγκινητική. Η κυρά Κούλα χάρη στο αίμα που έδωσαν πολλοί φίλοι και φίλες ξεπέρασε το πρόβλημα που αντιμετώπιζε, πήρε προχθές εξιτήριο και στέλνει ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους που την βοήθησαν να πάρει μια βαθιά ανάσα ζωής.

Με τη σειρά μου κι εγώ ευχαριστώ τις δεκάδες ανθρώπων απ’ όλη την Ελλάδα που ανεξάρτητα αν θα μπορούσαν να δώσουν αίμα έδειξαν ενδιαφέρον για την μάνα μου. Με την ευκαιρία δράττομαι να πω ότι έκανα και μια στατιστική από την οποία βγήκε πως οι περισσότεροι που έδειξαν ενδιαφέρον ήταν πάνω από τα 40 πράγμα που για πολλούς και αυτονόητους λόγους μειώνει την ικανότητα για αιμοδοσία. Κάτω από τα 40, ακόμη και μεταξύ στενών συγγενών η ανταπόκριση ήταν ελάχιστη, λες και αυτή η γενιά αγνοεί την αιμοδοσία ή την θεωρεί περιττή.

Πιστεύω πως αυτό το συμπέρασμα το αναγνωρίζουν εμπράκτως και οι αρμόδιες υγειονομικές υπηρεσίες και αναζητούν λύσεις…

Ιδιαίτερα πρέπει να ευχαριστήσω τον ΕΔΟΕΑΠ, το ταμείο των δημοσιογράφων που επικοινώνησε άμεσα μαζί μου και έστειλε αίμα, τον Δήμο Μακρακώμης καθώς και την Ιερά Μητρόπολη Φθιώτιδας. Τους φίλους και τις φίλες που έδειξαν ενδιαφέρον και έδωσαν αίμα τους ευχαρίστησα προσωπικά και ελπίζω μέσα στην αγωνία να μην ξέχασα κανέναν. Εύχομαι δε, κανένας να μην βρίσκεται σε αυτή τη θέση και βεβαίως, να δούμε όλοι με πραγματικό ενδιαφέρον την αιμοδοσία για να νιώθουν ασφαλείς όσοι χρειάζονται αίμα.

Στη φωτογραφία (2009) η κυρά Κούλα που για να διασκεδάσει την αγωνία της στο νοσοκομείο σχεδίαζε μόλις βγει απ’ αυτό να φτιάξει ένα μεγάλο ταψί με κολοκυθολέλουδα που είναι η αδυναμία της και να μας καλέσει όλους σε ένα μεγάλο τραπέζι. Φέτος δεν προλαβαίνει αλλά του χρόνου την βλέπω ικανή να το κάνει και ακόμη να ξαναφτιάξει την αυλή της και να την γεμίσει γλάστρες και ορτανσίες...

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 09092024

ΜΙΑ ΘΥΜΗΣΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΕΝΑ ΑΣΙΝΟΦΙΔΟ

 

Τι μου θύμισε απόψε η εξαιρετική φωτογραφία του Mike Manonas με το όμορφο φίδι Coronella austriaca ( Στεφανοφόρος ή ασινόφιδο) στην ομάδα «Ερπετά & Αμφίβια Ελλάδας & Κύπρου».

 Ήμουν ενάμιση χρόνων, το καλοκαίρι του 1959 και βρισκόμασταν ένα απόγευμα με τη μάνα και τη γιαγιά Κατερίνη (μάνα του πατέρα μου) στο χωράφι στη βοσκή του μικρού κοπαδιού στις Καρυές και κάποια στιγμή τους ξέφυγα και πήγα προς την αμπουριά που έβγαινε προς τη μεγάλη στράτα, προς του Βασιλάρα. Εννοείται πως για φίδια ήξερα ακόμη ελάχιστα και έτσι δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία στην ύπαρξή τους αλλά και γενικώς δεν είχα αρχίσει ακόμη να συνειδητοποιώ τους κινδύνους που παραμόνευαν στο χωράφι.

 Βλέποντάς με η μάνα μου να απομακρύνομαι ήρθε να με μαζέψει και τότε είδε ένα ασινόφιδο να κινείται ανάμεσα στα χορτάρια με προορισμό τη στράτα. Έβαλε αμέσως τις φωνές και με άρπαξε να μην με «φάει» το φίδι. Η μάνα ήταν απόλυτα εξοικειωμένη με τα φίδια και όλα τα πλάσματα του χωραφιού και του τόπου αλλά στα ερπετά έτρεφε μια απέχθεια. Δεν τις γλύτωνε κανένα αν τα συναντούσε, από μια κακή αντίληψη παρά από κίνδυνο.  Έτσι με άρπαξε και με πήρε μακριά από το φίδι το οποίο συνέχισε απτόητο το δρόμο του και εξαιτίας μου γλίτωσε από το ραβδί που πάντα κουβαλούσε μαζί της.

 Η γιαγιά που περίμενε με κάθε τρόπο να πει τα δικά της,  ορμήνευσε αυστηρά την μάνα μου να με προσέχει περισσότερο και απευθυνόμενη σε μένα συμπλήρωσε: «Να δεις που θα έρθει ο πατέρας σου να το σκοτώσει». Ως εκ θαύματος, εκείνη τη στιγμή φάνηκε στη στροφή στις Αγκορτσιές να έρχεται ο πατέρας μου, με άδεια από το στρατό. Ο πατέρας μου παντρεύτηκε την μάνα μου πριν πάει στρατιώτης, το 1957 και εκείνο το διάστημα υπηρετούσε σε μια μονάδα Μηχανικού στη Λαμία και πήρε το μεσημεριάτικο λεωφορείο για το Καρπενήσι, κατέβηκε στο Χάνι του Ποντικού και το έκοψε με τα πόδια ως το χωριό.

Οι μάνα και η γιαγιά φαίνεται πως ήξεραν πως θα έρχονταν και γι’ αυτό τον περίμεναν στο χωράφι και χάρηκαν σαν διάβηκε την αμπουριά. Η δική μου χαρά όμως ήταν διπλή καθώς του ζήτησα να ψάξει να βρει και να σκοτώσει το φίδι που με τρόμαξε. Τι να κάνει; Περπάτησε λίγο μέσα στα χορτάρια με ένα ραβδί στο χέρι αλλά που φίδι; Είχε γίνει άφαντο κι εγώ έμεινα στο παράπονο που ο πατέρας μου δεν το σκότωσε και από τότε και πολλά χρόνια μετά έπαψα να πηγαίνω σε αυτό το σημείο του χωραφιού μήπως και φανεί πάλι. 

 Φυσικά και δεν ήξερα ότι ήταν ασινόφιδο και άκακο, αλλά κάτι βαθύτερο, το οποίο έκανα πολλά χρόνια να καταλάβω ήταν ότι εκείνο το φίδι που γλίτωσε ήταν και το πρώτο ρήγμα στη σχέση με τον πατέρα μου γιατί σαν δικός μου ήρωας δεν σκότωσε τον δράκο που με απειλούσε και κατά πως, δεν εκτέλεσε την εντολή της μάνας τους και της γυναίκας του να με προστατεύσει. Κι όλα αυτά ξεκίνησαν από ένα άκακο ασινόφιδο, είδος που δεν ξανάδα ποτέ στο χωράφι ούτε αλλού…

 Ευχαριστώ τον Mike Manolas για την ευκαιρία που μου έδωσε να θυμηθώ το πρώτο αγιόφιδο που είδα στη ζωή μου.

 ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΣΙΝΟΦΙΔΟ

 Η στεφανοφόρος, Coronella austriaca (Laurenti, 1768), κοινώς γνωστή ως ασινόφιδο, είναι φίδι της οικογένειας Colubridae. Πρόκειται για μη δηλητηριώδες και ακίνδυνο για τον άνθρωπο φίδι. Φέρει χαρακτηριστική ράβδωση που ξεκινά από τα ρουθούνια, "αγγίζει" το μάτι και συνεχίζει έως την αρχή του κεφαλιού. Σε αυτό το χαρακτηριστικό βασίζεται και η κοινή ονομασία της (στεφάνη + φέρω). Ολικό μήκος έως 70cm, πολύ σπάνια περισσότερο. Ημερόβιο, ντροπαλό φίδι που αποφεύγει τις υψηλές θερμοκρασίες. Απαντάται σε όλη σχεδόν την Ευρώπη και ανατολικά φτάνει μέχρι και το βόρειο Ιράν. Στην Ελλάδα εντοπίζεται στην ηπειρωτική Ελλάδα, την Πελοπόννησο, την Εύβοια, καθώς και στη Θάσο και Σαμοθράκη. (ΠΗΓΗ: Διαδίκτυο).

ΛΑΜΙΑ, 17082024