Οι στιγμές που ζηλεύω για κάτι που ζει και απολαμβάνει
κάποιος και θα ήθελα (για καλό εννοείται) να είμαι στη θέση του είναι αρκετές
και ανάλογα τις προσπερνώ. Είναι όμως κάποιες που δεν ξεχνώ, τις σημειώνω και
εύχομαι να έρθει μια στιγμή να τις ζήσω, αν προλάβω. Είναι όμως και κάποιες άλλες
που πολύ θολά έρχονται στη μνήμη μου και σαν όνειρα μου θυμίζουν κάτι που έχω δει
πολύ παλιά ή κι αν δεν ήμουν μάρτυρας μπροστά σε αυτό το γεγονός, να το έχω
ακούσει από άλλους και να το εντάξω με κάποιες τροποποιήσεις βέβαια, στην
προσωπική μου μυθολογία.
Κάπως έτσι ένοιωσα σήμερα που είδα μια πολύ ωραία σειρά φωτογραφιών του John Winnie Jr. τραβηγμένες αυτές τις ημέρες στο χιονισμένο Yellowstone Park που έδειχναν μια κόκκινη αλεπού να κάνει ένα υπέροχο τόξο στον αέρα και μετά να κάνει μια βουτιά με τη μύτη της μέσα στο χιόνι για να αρπάξει ένα τρωκτικό (Meadow voles ή Gophers τα αναφέρει και είναι ιθαγενή της Αμερικής και του Καναδά). Δεν έχει, φαντάζομαι για λόγους ευπρέπειας και κανονισμών στο Fb το αποτέλεσμα της βουτιάς στο στόμα της αλεπούς αλλά σημειώνει πως το είδε σε φωτογραφίες άλλων επισκεπτών του πάρκου.
Ούτε εγώ θα ήθελα να δω τώρα το αποτέλεσμα – το έχω δει στα παιδικά μου χρόνια με θύματα αλεπούδων κότες, ποντίκια, φίδια, άλλα πουλιά- αλλά δεν μπορώ να μην πω πόσο θα ήμουν ευχαριστημένος να έβλεπα μια αλεπού να κάνει αυτό το πήδημα ή έστω να περπατάει σε ένα χιονισμένο λιβάδι. Μου έλειψε φέτος το χιόνι και η μυρωδιά του στο χωράφι, το περπάτημα στις εξοχές του χωριού μου, το αγνάντεμα στα βουνά και σαν βλέπω τέτοιες εικόνες από άλλα μέρη, παρασύρομαι σε ονειροπολήσεις και αναδρομές…
ΑΘΗΝΑ, 11032025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου