ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ «ΟΡΘΟΠΕΤΑΛΙΕΣ»*

Τι να πω τώρα και τη να γράψω; Άκουσα χθες τον πρωθυπουργό να λέει στον απολογισμό των 100 ημερών της νέας διακυβέρνησης πως φέτος θα πάμε όλο «ορθοπεταλιά» και έκανε τα σχετικά σχόλια αναφορικά με το περίφημο ατύχημα που είχε πρόπερσι σε ένα μικρό περίπατο με το ποδήλατό του κάπου εκεί στα βόρεια προάστια όπου κατοικεί!

Ο ΓΑΠ λοιπόν χρησιμοποίησε μια λέξη που αμφιβάλλω αν εκτός από τους αθλητές της ποδηλασίας ελάχιστοι άλλοι τη γνωρίζουν καθώς με τα σύγχρονα ποδήλατα των πολλών ταχυτήτων, κανένας δεν υποχρεώνεται να σηκωθεί όρθιος πάνω από τον άξονα του οχήματος ώστε να ρίξει όλη τη δύναμη που έχει στα πόδια στα πεντάλ προκειμένου να βγάλει κάποιον ανήφορο. Και αυτοί οι ελάχιστοι που κινούνται με κάτι ποδήλατα αντίκες ινδικής κυρίως προέλευσης στον κάμπο της Θεσσαλίας ουδόλως νομίζω ότι γνωρίζουν αυτή τη λέξη γιατί έχουν συνηθίσει στο ίσιωμα. Ούτε και τους Δανούς που κινούνται συστηματικά με ποδήλατα και τους θεωρούσε κάποτε πρότυπο ο Γιωργάκης δεν χρεώνω ότι τη σφύριξαν στο αυτί του γιατί κι εκεί δεν έχουν τίποτα σοβαρές ανηφόρες ούτε στην επιφάνεια της χώρα αλλά ούτε και στη ζωή για να κάνουν «ορθοπεταλιές»!

Που τη βρήκε τώρα αυτή τη λέξη ο prime minister θα μείνει αναπάντητο όπως και η «λαοκρατία» που είπε ο παππούς του και οι περίφημες «αναδομήσεις» του πατέρα του. Κάποιο ίδρυμα πιστεύω στο μέλλον, θα ασχοληθεί με αυτές τις γλωσσικές καινοτομίες που εισήγαγε στην γλώσσα της ελληνικής πολιτικής η οικογένεια Παπανδρέου και αυτό ίσως ωφελήσει τις επόμενες γενιές που θα αναρωτούνται για πολλά και διάφορα…

Πέραν αυτών, καθώς μέσα στο ξεφύλλισμα που κάνω αυτές τις ημέρες των χρόνων που περπάτησα μέχρι σήμερα στη ζωή, ανακάλυψα στα βάθη των συρταριών μου κάποιες φωτογραφίες εξαιρετικά επίκαιρες και διδακτικές. Όπως αυτή που βλέπετε με το νοικιασμένο από τον Θαλή Παπά που διατηρούσε τέτοιο μαγαζί στον Άγιο Γεώργιο, στα τσιμέντα της παλιάς γέφυρας που κατέστρεψε μαζί με δυο άλλες μέσα σε μισή ώρα πριν από μερικά χρόνια ο Σπερχειός στα Διπόταμα, λίγο έξω από τον Άγιο Γεώργιο.

Το ποδήλατο ήταν για μας τα παιδιά από τα γύρω χωριά που πηγαίναμε στο Γυμνάσιο του Αγίου Γεωργίου το όχημα του μέλλοντος και όλοι προσπαθούσαμε να εξοικονομήσουμε λίγες δραχμές να νοικιάσουμε ένα τέτοιο. Δικό μας δεν είχε κανένας γιατί πρώτα – πρώτα ήταν πολύ ακριβό για τις τσέπες των γονιών και αφ’ ετέρου η μορφολογία των ορεινών χωριών μας το καθιστούσε σχεδόν άχρηστο. Έτσι λοιπόν, δοκιμάζαμε τον ίλιγγο της ταχύτητας ενός ποδηλάτου στο δημόσιο δρόμο από τα Διπόταμα ως το Νεοχωράκι και δεν ήταν λίγες οι φορές που οι στροφές μας πέταγαν στο ρέμα αλλά που καταλαβαίναμε τότε από πόνο και τα σχετικά. Ο καημός μας ήταν να καβαλήσουμε ποδήλατο και η ορθοπεταλιά έδινε και έπαιρνε καθώς ήταν δείγμα δεξιοτεχνίας και φυσικά σωματικής δύναμης.

Έτσι μάθαμε όλοι, πλην των κοριτσιών φυσικά, ποδήλατο και σιγά – σιγά καθώς άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα μηχανάκια ορισμένοι πέρασαν από τη σέλα του ποδηλάτου σε αυτή της Florettas ή του Zoundap και τούτο σαφώς μαρτυρούσε και σχετική οικονομική ευχέρεια. Έτσι η ορθοπεταλιά ξεχάστηκε αλλά να που ξαναμπήκε πάλι στη ζωή μας για άλλους λόγους βεβαίως και όπως φαίνεται θα τραβήξουμε πολύ ζόρι τα επόμενα χρόνια στον ορίζοντα των οποίων δυστυχώς δεν ακούγεται κανένας θόρυβος έστω από ένα μηχανάκι…

(*) Κάποια λίγα κείμενα που αφορούν τη ζωή κάποτε στο χωριό μου και την εποχή που η αναμονή της ερχόμενης ημέρας ήταν φορτωμένη με αισιοδοξία προσπαθώ να γράψω, αλλά τα πράγματα που ζούμε και όσα ακούμε δεν με αφήνουν να τα τελειώσω. Μέρα με τη μέρα διαπιστώνω πόσο στραβά περπατήσαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια στη ζωή μας…