Τέχνη δεν είναι να φωτογραφίζεις τη φτώχεια αλλά να μπορείς μέσα από κάποια στοιχεία της να αρθρώσεις την καταγγελία σου, αν φυσικά καταλαβαίνεις…
Παρατηρώ τελευταία πως ένας μεγάλος αριθμός συμπολιτών μας κατηφορίζει κάθε Κυριακή πρωί προς το παζάρι των απελπισμένων στην οδό Ερμού, εκεί που ο πιο ακριβός δρόμος της Ελλάδας σβήνει στον Κεραμεικό, με μια φωτογραφική μηχανή στα χέρια. Κάποιοι τολμηροί της φορτώνουν ένα μεγάλο φακό για να φωτογραφίζουν χωρίς να γίνονται αντιληπτοί από μακριά ενώ οι περισσότεροι αρκούνται στις δυνατότητες που έχει το zoom της μικρής ψηφιακής τους.
Ανεξάρτητα από το μέγεθος της μηχανής και τις πονηριές που μηχανεύονται, ο σκοπός των «φωτογράφων» και των δυο κατηγοριών είναι κοινός: Να φωτογραφήσουν δηλαδή στιγμές από το παζάρι των σκουπιδιών και όλοι, μα όλοι, προσπαθούν να αποτυπώσουν με το φακό τους όσο περισσότερη δυστυχία γίνεται στα πρόσωπα των ανθρώπων ενώ δεν χάνουν την ευκαιρία να «πιάσουν» και το στήθος της τσιγκανοπούλας που σκύβει στο τσόλια να δείξει το εμπόρευμα στον ενδιαφερόμενο.
Αν δε τους πάρει είδηση κάποιος να τον φωτογραφίζουν βάζει τις φωνές και αυτοί καμώνονται πως τάχα είναι δημοσιογράφοι ή σπουδαστές φωτογραφίας, κατεβάζουν τη μηχανή και στρίβουν σαν κατουρημένοι αλλά μόλις πάνε παραπέρα αρχινάνε το ίδιο βιολί και συνεχίζουν τη δουλειά τους ως ώρα που περνάει το αυτοκίνητο του Δήμου που μαζεύει τα απούλητα σκουπίδια από το δρόμο.
Το φαινόμενο επαναλαμβάνεται κάθε Κυριακή και εξαγριώνει και τους νόμιμους αλλά και πιο πολύ τους παράνομους παλιατζήδες καθώς και τους κάθε λογής απόκληρους όλου του κόσμου που προσπαθούν να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί ανακυκλώνοντας τα σκουπίδια της Αθήνας. Έτσι είναι φυσικό να μην θέλουν να δουν το πρόσωπό τους ούτε σε καμιά φυλλάδα της σειράς, ούτε να γίνονται μοντέλα του κάθε περίεργου που θέλει να κάνει τέχνη με την φτώχεια του άλλου. Χώρια δε που κανείς δεν αποκλείει οι φωτογραφίες αυτών των ανθρώπων να βρεθούν στα αρχεία της Αστυνομίας και κανείς δεν ξέρει πως θα χρησιμοποιηθούν.
Γι’ αυτό θα έλεγα στον πονηρούλη τυπάκο που παραλίγο να τις φάει σήμερα εκεί κάτω πως αν θέλει όντως να κάνει τέχνη και όχι «επισήμανση» να κατεβάζει το φακό του καμιά φορά και προς το πεζοδρόμιο. Αν του κόβει, μπορεί να κάνει τέχνη και με δυο παρατημένα γοβάκια στο πεζοδρόμιο, με ένα μονόφθαλμο ζευγάρι γυαλιών ή ένα μαδημένο αρκουδάκι που κανένας δεν αγόρασε σήμερα στο Γκάζι…
Παλιά έβλεπα παππούληδες να ψάχνουν στα σκουπίδια... τώρα βλέπω κάποιους να το 'χουν κάνει καθημερινό επάγγελμα, τι να πεις, βοηθάς μόνο...παλιά παπούτσια, παλιά ρούχα είναι εύκολα, τα βάζεις σε μια σακούλα, τις παλιές σκέψεις και τις αναμνήσεις όμως, πού τις βάζεις;;;
ΑπάντησηΔιαγραφή