ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ

Οι πέρδικες είναι μαθημένες να ζουν ανάμεσα στις πέτρες – αυτός εξάλλου είναι και ο βιότοπός τους που τους προσφέρει κυρίως προστασία για τη φωλιά τους και τροφή από τους σπόρους των φυτών που φυτρώνουν ανάμεσά τους.


Το ίδιο ισχύει κατά πως και με τους κορυδαλλούς, αλλά τούτοι οι πρίγκιπες των πτερωτών την περισσότερη ζωή τους την περνάνε μέσα στους αγρούς και είναι από το γένος των πουλιών τα πρώτα απ’ όλα που χαιρετούσαν το πρωί τον ξωμάχο σαν φαίνονταν να πηγαίνει στο χωράφι και τα τελευταία που τον κατευώδοναν το σούρουπο σαν γύριζε σπίτι.

Οι πέρδικες είναι από τα πιο διακριτικά πουλιά και κοιτάζουν γύρω τους μόνο όταν είναι στη φωλιά τους μήπως και δεχθούν κανένα απρόοπτο επισκέπτη και φυσικά όταν βγαίνουν να βοσκήσουν μη και τις παραμονεύει κανένας εχθρός.

Οι κορυδαλλοί είναι και αυτοί πολύ ευγενείς αλλά καθώς όλη την ημέρα πετάνε γύρω και μέσα στο χωράφι που παλεύει ο ξωμάχος, πότε σκάβοντας, πότε καθαρίζοντάς το από τις πέτρες και πότε θερίζοντας εύκολα, θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν ως αδιάκριτοι. Θα ήταν όμως εντελώς άδικος ένας τέτοιος χαρακτηρισμός για το όμορφο αυτά πουλιά γιατί το ενδιαφέρον τους δεν είναι αυτό που λέμε, αλλά πηγάζει από άλλες αιτίες και γι’ αυτό δίνει ιδιαίτερη προσοχή στον ξωμάχο.

Γιατί οι κορυδαλλοί ξέρουν πολύ καλά πως ο άνθρωπος είναι αυτός που ήρθε κάποτε και καθάρισε τον τόπο από τις πέτρες κι έφτιαξε χωράφι όπου έσπειρε σιτάρι και κριθάρι να ζήσει την οικογένειά του και κοντά σ’ αυτόν έπαιρναν και τα πουλιά το μερίδιό τους. Όχι πως δεν έβρισκαν και πριν να φάνε οι κορυδαλλοί, αλλά όπως και να έχει με την οργάνωση που έβαλε ο άνθρωπος βελτιώθηκε κάπως και αυτών η ζωή και δεν ήταν πια υποχρεωμένοι να ψάχνουν στις ερημιές για σπόρους.

Γι’ αυτό λοιπόν και δείχνουν τέτοιο ενδιαφέρον για τον άνθρωπο. Από το πρωί ως το βράδυ δεν τον αφήνουν ούτε μια στιγμή από τα μάτια τους πετώντας με θάρρος από τον ένα τοίχο στον άλλο και αποσύρονται και αυτοί στις φωλιές τους σαν τον δουν να μαζεύει τα εργαλεία του και να φεύγει.

Έτσι γίνονταν μέχρι πριν από λίγα χρόνια και στον Ασφοντυλίτη τα χωράφια του οποίου ήταν ιδιαίτερα αποδοτικά σε σχέση με άλλες γειτονικές περιοχές και αυτά που είχαν οι κάτοικοι του Ποταμού κοντά στο χωριό όπου το όργωμα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο εξαιτίας της στενότητας του χώρου ανάμεσα στις ξερολιθιές. Εδώ οι άνθρωποι συνέχισαν να οργώνουν με αλέτρι και να θερίζουν με δρεπάνι μέχρι πρόπερσι σχεδόν και είναι μαζί με άλλους λίγους ακόμη οι τελευταίοι στην Αμοργό που ξέρουν αυτή την τέχνη.

Το έβλεπαν από χρόνια οι κορυδαλλοί να λιγοστεύουν οι άνθρωποι που ασχολούνταν με τα χωράφια και ανησυχούσαν μη και μείνουν πάλι μόνοι στις εξοχές και ο κόσμος ξαναγίνει όπως τον γνώρισαν οι παλιότεροι του είδους τους. Τώρα όμως που βλέπουν πως και στον Ασφοντυλίτη, ένα οχυρό της παραδοσιακής ζωής στην Αμοργό σταμάτησαν και οι Θηραίοι και οι Αρτέμηδες να καλλιεργούν, κατάλαβαν πως ο φόβος τους θα επιβεβαιώνονταν.