ΜΙΑ ΑΘΗΝΑ ΣΑΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑ…

Άδεια η Πατησίων σήμερα το απόγευμα, όπως την είδα από την ταράτσα του καφενείου του Chontos Center στην πλατεία Αμερικής.

Δεν ήμουν εδώ τον Δεκαπενταύγουστο για να έχω ένα στοιχείο σύγκρισης, αλλά σήμερα το απόγευμα που χρειάστηκε να κινηθώ σε πολλά σημεία της πόλης, κάπως έτσι μου έδειχνε η πόλη αλλ’ όμως δεν είχε ούτε τη λάμψη εκείνης της ημέρας, ούτε τη σκιά της εορταστικής απουσίας όπως την έχω γνωρίσει κάποιες άλλες χρονιές που έμεινα αυτές τις ημέρες εδώ.

Γυναίκα με κόκκινο φουστάνι κάθεται πάνω στο γκρίζο παγκάκι και περιμένει το λεωφορείο στη στάση Ρηγγίλης, στις 7 το απόγευμα...

Αντιθέτως είχε κάτι βαρύ που την πλάκωνε και δεν ήταν το γκρίζο βαρομετρικό χαμηλό που στάθηκε στον ουρανό της Αθήνας, ούτε γιατί σαν απόγευμα Τετάρτης ήταν κλειστά τα μαγαζιά και άρα δεν υπήρχε κίνηση ούτε στην Πατησίων όπως βλέπετε στη φωτογραφία. Ο λίγος κόσμος που είδα να περπατάει στους δρόμους και να περιμένει στις στάσεις των λεωφορείων έμοιαζε απελπισμένος και ανήσυχος από κάτι αόρατο που απλώνονταν παντού και έπνιγε εκτός από την όραση και την ψυχή. Την ίδια ανησυχία έβγαζε και μια ασυνήθιστη ησυχία στους δρόμους που προφανώς προέρχονταν από τη ελάχιστη κυκλοφορία των αυτοκινήτων καθώς και των μειωμένων δρομολογίων των αστικών.

Πήγα να συνδυάσω τη στάση του σκύλου με το χάρι του επαίτη στο πεζοδρόμιο της Ασκληπιού αλλά μου προέκυψε άλλο αποτέλεσμα, πιο ενδιαφέρον...

Δεν την έχω ξαναδεί ποτέ έτσι την πόλη, την τελευταία ημέρα του Αυγούστου, με ανησύχησε κάπως και ομολογώ πως με έπιασε κι ένας λίγος φόβος καθώς λόγω της υγρής συννεφιάς η νύχτα έπεσε στην Αθήνα νωρίτερα κατά ένα τέταρτο απόψε…

ΟΣΟ Η ΠΟΛΗ ΦΟΡΑΕΙ ΧΡΩΜΑΤΑ…

Η κλοπή που ανέφερα σε προηγούμενο σημείωμα μου χάλασε εντελώς την καλή  διάθεση που είχα χθες το μεσημέρι που έβλεπα με διαφορετικά μάτια (και φακό) την πόλη και είχα «πιάσει» εκεί στο "Προδόρπιο" που καθόμουν, κάτι καλές εικόνες, όπου πρωταγωνιστούσαν ωραία φουστάνια που έδιναν ένα υπέροχο αυγουστιάτικο χρώμα στην πόλη. Λίγα πρόλαβα να φωτογραφίσω με τη μικρή Nikon και δεν ξέρω αν καταφέρω να συνεχίσω τις επόμενες μέρες αυτή τη συλλογή, πριν αρχίσει να απλώνεται πάλι το γκρίζο σε όλες τις γωνιές τις πόλης και μας πλακώσει την ψυχή τούτο τον δύσκολο για όλους μας χειμώνα που έρχεται.

ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΜΙΑΣ ΚΛΟΠΗΣ

Θα ήταν αφελές να ισχυριστώ ότι δεν γνωρίζω τι ακριβώς συμβαίνει στην πόλη με την ιδιαίτερα αυξημένη εγκληματικότητα από τους αλλοδαπούς προς Πατησίων και Αχαρνών μεριά αλλά δεν έλεγα μέχρι χθες να κοιτάω πρώτα το δρόμο πριν προχωρήσω, να αποφεύγω να πλησιάσω τον συνεπιβάτη μου στο τρόλει και το κυριότερο να ανοίγω την εξώπορτα της πολυκατοικίας που ζω χωρίς καμιά επιφύλαξη και να μπαίνω στο σπίτι μου χωρίς φόβο.

Τη στάση μου αυτή την πλήρωσα πολύ ακριβά τον τελευταίο καιρό με την κλοπή διαφόρων χρήσιμων και απαραίτητων σε μένα αντικειμένων και εργαλείων, όπως φωτογραφικές μηχανές, τηλέφωνα και άλλα σημαντικά ως προς το κόστος και τη σχέση με αυτά.

Εκείνο όμως που δεν περίμενα ποτέ και με έκανε να ξεχάσω εντελώς ότι μέχρι πρότινος ήξερα, ήταν η επίθεση που δεχθήκαμε χθες το βράδυ, μπαίνοντας στην είσοδο της πολυκατοικίας που μένω στην 3ης Σεπτεμβρίου και Κεφαλληνίας από δυο μαύρους καλοντυμένους μαύρους, οι οποίοι με την απειλή μαχαιριού, μας άρπαξαν μια τσάντα με σημαντικά αντικείμενα, χρήματα και εργαλεία και εξαφανίστηκαν τρέχοντας προς την μεριά του Αγίου Παντελεήμονα. Τους κυνήγησα λίγα μέτρα αλλά όπως έμαθα μετά από την Αστυνομία που ήρθε αμέσως, οι Σομαλοί τρέχουν σαν άλογα και δεν τους προλαβαίνει κανένας. Χώρια δε ότι σε περίπτωση αντίστασης, οι συνέπειες θα ήταν πολύ άσχημες, ενδεχομένως και μοιραίες για το θύμα της κλοπής.

Το περιεχόμενο της τσάντας ήταν πραγματικά πολύτιμο και αναντικατάστατο όπως καταλαβαίνετε αλλά εκείνο που έμεινε από την χθεσινή κλοπή των μαύρων σε βάρος μας είναι πια η επιφύλαξη απέναντι σε πολύ κόσμο και οπωσδήποτε η αλλαγή της μέχρι τώρα στάσης μου γιατί πέρα από την υλική ζημιά με έκαναν να αλλάξω ριζικά πια και τον τρόπο που τους έβλεπα στο δρόμο, στην γειτονιά, στο τρόλει, παντού όπου τους συναντώ…

ΣΗΜ. Η φωτογραφία με το περιστέρι να περπατάει πάνω από το πυρωμένο τζάμι που καλύπτει τα λείψανα της κοίτης του Ηριδανού στο Μοναστηράκι, ανασύρθηκε από ένα αρχείο που διασώθηκε σε άλλο δίσκο, ειδικά για την περίπτωση και ο συμβολισμός της είναι ελεύθερος.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΕΥΟΥΝ ΛΕΦΤΑ…

Εκεί λοιπόν στη γωνία Ακαδημίας και Ασκληπιού που καθόμουν το μεσημέρι χαζεύοντας τον κόσμο που περνούσε στη πιο ζωντανή γωνιά της Αθήνας, έπινα μπύρες και καλλιεργούσα ιδέες στο μυαλό μου, να που σκάει ένα αυτοκίνητο της Δημοτικής Αστυνομίας, παρκάρει στη δεξιά μεριά και κατεβαίνει απ’ αυτό ένα ζευγάρι νεαρών «αστυνομικών». Η κοπέλα κρατάει ένα τεφτέρι με τα γνωστά πολύχρωμα φύλλα με την κωδικοποίηση των παραβάσεων και αρχίζει να γράφει τα νούμερα των πινακίδων και ο νεαρός ένα εργαλείο με το οποίο σε χρόνο μηδέν ξεβιδώνει τις μπροστινές πινακίδες από τρία αυτοκίνητα που είχαν σταματήσει εκεί μόλις λίγα λεπτά πριν και οι οδηγοί τους είχαν πάει για κάποια δουλειά στα γύρω μαγαζιά ή πιθανόν στο βιβλιοπωλείο της «Πολιτείας».

Δεν είχαν λείψει ούτε δέκα λεπτά οι άνθρωποι από το αμάξι τους και βγαίνοντας είδαν πως δεν είχαν την μπροστινή πινακίδα και βεβαίως πως έπρεπε να πληρώσουν 80 ευρώ για να τις πάρουν πίσω ή σαράντα νομίζω, αν πάνε αμέσως στα γραφεία της Δ.Α. στην οδό Αγίου Κωνσταντίνου. Ένας από τους οδηγούς μάλιστα πήγε να πει κάτι στους αστυνομικούς αλλά αυτοί δεν άκουγαν τίποτα και αν άκουγαν, νομίζω πως δεν θα μπορούσαν να επιστρέψουν τις πινακίδες ή να ακυρώσουν τις κλήσεις γιατί φαντάζομαι πως έπρεπε να επιστρέψουν χωρίς λεία από το κυνήγι των «παράνομων» οδηγών στους άθλιους δρόμους της Αθήνας.

Όπως υπολόγισα, μέσα σε πέντε λεπτά από την Ακαδημίας ως τη Σόλωνος οι «αστυνομικοί» του Δήμου έγραψαν τρία αυτοκίνητα και μάζεψαν 240 ευρώ και πολλές κρυφές και φανερές βρισιές απ’ όλους. Θα μάζευαν περισσότερα φαντάζομαι αν δεν ήταν η πρώτη μέρα μετά την επιστροφή των παραθεριστών στην πόλη και φυσικά μιας συγκράτησης που λόγω κόστους πλέον που παρατηρείται στις μετακινήσεις των συμπολιτών μας. Το αποτέλεσμα ήταν να αδειάσει όλη η δεξιά πλευρά της Ασκληπιού από αυτοκίνητα και ο δρόμος να μοιάζει σαν να είμαστε στο Δεκαπενταύγουστο με άδεια την πόλη.

Θα με ρωτήστε τώρα, εγώ που δεν οδηγώ και ούτε αυτοκίνητο έχω, γράφω για τα αυτοκίνητα και τις κλήσεις που κόβει η Δημοτική Αστυνομία. Έχω όμως το λόγους μου γιατί αφ’ ενός δεν μου αρέσει ο ρόλος της ως εισπρακτικός μηχανισμός μόνο αλλά και γιατί όπως παρατηρούσα, τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα δεν είχαν δημιουργήσει κανένα σοβαρό πρόβλημα σε ένα άδειο ήδη δρόμο και η λιγόλεπτη στάση των οδηγών στην Ασκληπιού ήταν για να δρασκελίσουν το κατώφλι κάποιων καταστημάτων που είχαν να δουν πελάτη από της Αναλήψεως, μπορεί και από το Μεγαλοβδόμαδο.

Ψύλλους στ’ άχυρα θα πείτε ψάχνω, αλλά τι να πω; Βάζει το χέρι στην τσέπη μας ο ένας από εδώ, το βάζει ο άλλος από εκεί, έρχονται και τα καλόπαιδα της Δημοτικής Αστυνομίας και παίρνουν και το παντελόνι ή του φούστα ανάλογα με το φύλο του οδηγού ο οποίος για να φυλαχτεί από αυτά τα χαράτσια σιγά – σιγά θα εξαφανιστεί από το κέντρο της πόλης το οποίο κάτι τέτοια πράγματα, το οδηγούν στο οριστικό κλείσιμο και τον μαρασμό…

ΚΑΛΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΑΝΤΩΝΗ…

Φυσικά και δεν είχα κανένα καημό για το γάμο των μεγαλοτραπεζών και για τίποτα άλλο φοβερό και τρομερό σήμερα που βγήκα βόλτα στην Αθήνα. Αυτό που με ένοιαζε ήταν να κάτσω στο «Προδόρπιο», το οποίο είναι κάτι σαν προέκταση του γραφείου μου χωρίς όμως την παρουσία laptop, να χαιρετηθούμε με όλους τους γνωστούς που εργάζονται και περιδιαβαίνουν το κέντρο της πόλης, να δω τον κόσμο να μπαινοβγαίνει στο βιβλιοπωλείο «Πολιτεία», να χαζέψω το ρεύμα των περαστικών και βεβαίως, να πούμε καμιά κουβέντα με τον Αντώνη που γύρισε κεφάτος και με πολλή όρεξη για δουλειά από την δική του μικρή πατρίδα.

Τα υπόλοιπα για την πιο ζωντανή γωνιά του κέντρου της Αθήνας, θα τα λέμε πλέον καθημερινά…

ΣΤΟΝ ΠΡΟΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΠΡΑΣΙΑΣ

Μπορεί να ήταν το παράπονο του Αϊ – Γιάννη που τόσα χρόνια είχε μείνει χωρίς πανηγύρι στην αυλή του και ευλόγησε την καλή προσπάθεια, μπορεί να ήταν η βαθιά νοσταλγία των Προδρομιτών της Πρασιάς για το γενέθλιο τόπο που καρποφόρησε σε διάθεση και προσφορά. Μπορεί να είναι και ένα σωρό άλλα πράγματα που συνέτειναν στην επιτυχία και την επανακαθιέρωση του, εκείνο όμως που είναι βέβαιο είναι πως το προχθεσινό πανηγύρι – μικρό αντάμωμα στον περίβλεπτο και ωραίο Πρόδρομο, ξεπέρασε κάθε προηγούμενό του!

Πριν προχωρήσουμε όμως στο μικρό αφιέρωμα για το ωραίο γεγονός πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι λέμε επιτυχία σε μια τέτοια γιορτή φανερώνοντας τα στοιχεία που διέκριναν αυτό το μικρό πανηγύρι του Προδρόμου. Κατ’ αρχήν η προσπάθεια αναβίωσής του που βαδίζει στον τέταρτο χρόνο, αξίζει κάθε έπαινο και πρέπει να σημειώσουμε πως οι Προδρομίτες που ανέλαβαν να αναστήσουν την παμπάλαια γιορτή των προγόνων τους, γνώριζαν πως αυτό έσβησε κάποια χρονιά εξαιτίας του άκριτου νεωτερισμού με την ανάληψη του πανηγυριού από ένα ιδιώτη ο οποίος μάλιστα επέβαλε μέσω της δύναμης που διαθέτει η όποια ορχήστρα και την αλλαγή του χώρου τέλεσής του. Ανεξάρτητα όμως από τον ιδιώτη και τα συμφέροντά του, πρέπει να το πούμε και δεν είναι κακό, ότι εκείνα τα χρόνια η μικρή κοινωνία των Προδρομιτών μόλις είχε αρχίσει να οργανώνεται στην εθνική της διασπορά που βρέθηκε και εκ των πραγμάτων ήταν ακόμη αδύναμη και οικονομικά ανίσχυρη.

Μη ξεχνάμε όμως και τις δυσκολίες που είχε λόγω της άθλιας κατάστασης του οδικού δικτύου εκείνα τα χρόνια, η επίσκεψη των αποδήμων στον Πρόδρομο. Κι ακόμη, ένα πανηγυράκι στο τέλος μάλιστα του Αυγούστου που έχουν φύγει από κάθε χωριό οι περισσότεροι παραθεριστές ακόμα και οι τσελιγκάδες πάντα περικλείει τον κίνδυνο της αποτυχίας στη διοργάνωσή του. Εν κατακλείδι, το σταμάτημα του πανηγυριού επέφερε εκείνα τα χρόνια και την πρόσκαιρη ακύρωση της κοινότητας η οποία όταν ήταν ακέραια και ισχυρή, μέσω αυτού του ιδιαίτερου γεγονότος εκφραζόταν.

Πέρασαν λοιπόν 15 χρόνια ως το 2005 όταν μια μικρή ομάδα -λιγότεροι από πέντε- Προδρομιτών πήρε την πρωτοβουλία να αναστήσει το πανηγύρι και ξεκίνησε με κάποια μικρά και απαραίτητα έργα που βελτίωσαν τον περιβάλλοντα χώρο της εκκλησίας που οπωσδήποτε είχε υποστεί φθορές από την μακρόχρονη εγκατάλειψη. Σιγά – σιγά διαμόρφωσαν το επικλινές έδαφος σε μια ωραία πλατεία, καθάρισαν τους θάμνους, φύτεψαν δέντρα, έφραξαν το χώρο της εκκλησίας και μεταμόρφωσαν το παλιό αλώνι σε μια ωραία πίστα για χορό! Για το πώς έγινε το αλώνι έχουν ακουστεί πολλά, αλλά δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά καθώς οι γυναίκες πλέον χορεύουν περισσότερο από τους άντρες και δεν λογαριάζουν καν τις ωραίες τους γόβες!

Μπορεί λοιπόν να ξεκίνησαν λίγοι αλλά στην πορεία της αναβίωσης βρέθηκαν πολλοί που θέλησαν να βοηθήσουν. Πρώτα απ’ όλους ο Ηλίας Αθ. Γιαννούλης που συστηματικά ασχολείται με τη συντήρηση της εκκλησίας, ενώ πολλοί τρανώτεροι από το χωριό που θυμούνταν τα παλιά πανηγύρια είπαν τη γνώμη τους για το τυπικό της γιορτής και όλοι τους άκουσαν. Κατόπιν ήρθε η σειρά των εθελοντών για όλες τις δουλειές του κι εδώ ήταν πολλοί εκείνοι που ανταποκρίθηκαν αμέσως. Γυναίκες, παιδιά, φίλοι του Προδρόμου, Πρασσιώτες από τους άλλους συνοικισμούς και γείτονες από τα Κέδρα, όλοι ανέλαβαν να κάνουν κάτι και το έφεραν σε αίσιο πέρας.

Το ίδιο έγινε και προχθές. Ένα σωρό χαρούμενα παιδιά ανέλαβαν να συμμαζέψουν από την παραμονή το χώρο, έπλυναν τα τραπέζια και τις καρέκλες ενώ οι μεγάλοι κρέμασαν τις τέντες που είναι ακόμη απαραίτητες μέχρι να μεγαλώσουν λίγο ακόμα τα πλατάνια που φύτεψαν στην αυλή, εγκατέστησαν το ψυγείο για τις μπύρες και τα αναψυκτικά και στο διπλανό ξεροχώραφο του Κωνσταντίνου Μπίτσα που ευγενικά επέτρεψε το παρκάρισμα των αυτοκινήτων έβαλαν τη γεννήτρια του ηλεκτρικού.

Οι γυναίκες μετά ανέλαβαν τη φροντίδα του φαγητού το οποίο δεν περιορίζονταν μόνο στη νηστίσιμη φασολάδα που έψησε πολύ καλά ο Στέφανος Χύτης με βοηθό τον Γιώργο Καλαμπαλίκη από τα Κέδρα αλλά είχε και σαλάτες και άλλα καλά, όλα σερβισμένα σε κανονικά πιάτα. Είναι απίστευτο αλλά μέσα σε ένα τέταρτο είχαν σερβιστεί και τα 300 άτομα και σε αυτό συνέβαλε η ενεργός παρουσία όλων των νέων οι οποίοι είχαν αναλάβει χρέη σερβιτόρου. Οι ίδιοι πάλι καθάρισαν στην εντέλεια το χώρο πριν αποχωρήσουμε όλοι, όταν σταμάτησε πια το πανηγύρι.

Πρέπει να το ξαναπούμε, μόλις τέλειωσε η θεία λειτουργία που τέλεσε ο παπα Χρήστος Τζήμας και το προσκύνημα της εικόνας από το εκκλησίασμα, όλα στην αυλή ήταν έτοιμα να αρχίσει το πανηγύρι. Οι διοργανωτές βέβαια λαχτάρισαν λίγο με την αργοπορία του δεξιοτέχνη του κλαρίνου Αποστόλη Τζιαχρή για τον οποίο καλά λένε ότι «θέλει προκαταβολή και δέσιμο», αλλά ησύχασαν μόλις φάνηκε, κι αυτός από υποχρέωση αλλά και λόγω καταγωγής της μητέρας του από τα Κέδρα και τους αποζημίωσε με το παραπάνω. Και να μην έρχονταν πάντως, το καλό κλαρίνο από τον Καραμπίνη ήταν πάλι εγγυημένο. Στο βιολί της ορχήστρας ήταν ο σπουδαίος Κώστας Καρπέτας από το Δομοκό, στην κιθάρα ο γιος του Βασίλη Καλαμίδα από τα Κέδρα Ηλίας και στην άκρη κάθισε ο μπάρμπα Γιώργος Πότσιος ή Ζιαβλάνης όπως τον ξέρουν όλοι στα χωριά του Απεράντιου και της Αργιθέας. Όταν ήρθε η σειρά του να παίξει κι αυτός όλοι το χάρηκαν και η ψυχή τους ταξίδεψε σε άλλα, πιο όμορφα χρόνια, τότε που οι τρανώτεροι, όπως οι γέροντες Παπαδημαίοι από το Ραυτόπουλο που παρά το βάρος των χρόνων που κουβαλούσαν στην πλάτη έφεραν μια γύρα κι αυτοί για το καλό της ημέρας καθώς και οι άλλοι συνομηλικοί τους.

Αυτός όμως που εκ μέρους της ορχήστρας είχε το πρόσταγμα της ημέρας ήταν ο τραγουδιστής Βαγγέλης Ποζιός από τα Κουμπουριανά της Αργιθέας ο οποίος κράτησε το τραγούδι στο ύψος που άρμοζε σε αυτό το πανηγύρι. Μόνο τρία – τέσσερα ταγούδια του συρμού βγήκαν από το στόμα του κι αυτά μόνο όταν, σε ένα διάλειμμα από τις υποχρεώσεις της, βγήκε στο αλώνι η νεολαία του χωριού.

Κάτι άλλο που πρέπει να πούμε κλείνοντας αυτό το μακρύ ρεπορτάζ για το πανηγύρι του Προδρόμου, είναι ότι ανάμεσα στους 300 μετρημένους από τον αριθμό των καρεκλών που ήρθαν στο πανηγύρι, ιδιαίτερη ήταν η παρουσία ανθρώπων από τα γειτονικά χωριά. Ανάμεσά τους διακρίναμε ένα τραπέζι γεμάτο Επινιανίτες, ένα άλλο με Βραγγιανιώτες, πολλούς ανθρώπους από το Συγγέρι (Κάτω Ραυτόπουλο) οι οποίοι έχουν και ιδιαίτερους λόγους να τιμούν τον Αϊ – Γιάννη, αρκετούς από τη Γρανίτσα και άλλα χωριά του Απεράντιου καθώς και ορισμένους από το Πετρίλο.

Ούτε λόγος φυσικά για την παρουσία των Κεδριωτών, από την εκκλησία των οποίων δανείστηκε ο Πρόδρομος τα τραπέζια καθώς και ορισμένων από τη Στεφανιάδα. Ο μεγαλοτσέλιγκας μάλιστα Φλότσιος και η παρέα του πρέπει να χόρεψαν περισσότερο από κάθε άλλον. Ακόμη, το πανηγύρι του Προδρόμου τίμησαν και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία καθώς ο νέος χάρτης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ακόμη σχηματίζεται, ο δήμαρχος Αχελώου Θανάσης Οικονόμου, και βεβαίως ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Σπηλιάς πατέρας Νεκτάριος, τονίζοντας κι αυτός με την παρουσία του τη σημασία που έχει η Παναγία των Αγράφων για όλη την περιοχή.

Τ’ ΑΪ – ΓΙΑΝΝΙΟΥ ΣΤΗΝ ΟΛΥΜΠΟ 01

Ποιος αλήθεια φαντάζονταν πως μετά από ένα χρόνο ακριβώς που με τον σύντροφο και συνοδοιπόρο στο Αιγαίο Γιώργο Πίττα, ζήσαμε τρεις μοναδικές μέρες στον Όλυμπο και τη Βουρκούντα της Καρπάθου στο πανηγύρι του Αϊ Γιαννιού, να τρέχουμε με δικηγόρους και άλλα μέσα να αποδείξουμε πως οι «Μικρές Πατρίδες» είναι ένα άλλο πράγμα από αυτό που θεωρούν κάποιοι άλλοι. Ας το αφήσουμε όμως στην άκρη για την ώρα…

Ήθελα λοιπόν να γράψω κι εγώ ορισμένα πράγματα για αυτό το μοναδικό πανηγύρι αλλά που άφησε χώρο ο Γιώργος για κάτι τέτοιο. Και το μεγαλύτερο κείμενο στο βιβλίο του «Τα πανηγύρια του Αιγαίου» είναι αυτό για τον Αϊ Γιάννη της Καρπάθου και εξώφυλλο έκανε τους μουσικούς να παίζουν στην πλατεία του Ολύμπου. Έτσι εγώ έμεινα να μαζεύω άλλες σκηνές από το πανηγύρι, τον κόσμο και τον τόπο και μέσω αυτών θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω για λίγο απόψε μέχρι εκεί, να πάρετε μια γεύση από το πανηγύρι και γιατί όχι, να προγραμματίσετε του χρόνου να βρεθείτε τέτοιες μέρες κι εσείς στην Όλυμπο.

Θα μου επιτρέψετε όμως να ξεκινήσω με μια στιγμή του συγγραφέα επί των έργω. Είναι η στιγμή που αφού τέλειωσε ο εσπερινός και άρχισαν σιγά – σιγά να παίρνουν όλοι τη θέση τους, ο αρχιμουσικός κάνει μια πρόβα μπροστά στον παπά της Ολύμπου και ο Γιώργος αρχίζει να καταλαβαίνει πως αυτό που θα βλέπαμε και θα ζούσαμε θα έμενε αξέχαστο και από εμπειρίες και βεβαίως από κούραση…

ΟΙ «ΜΙΚΡΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ» ΚΑΙ «ΤΑ ΝΕΑ»

Δεν το πίστευα, σαν άκουσα από συνάδελφο και φίλο που με αναζήτησε χθες στα Άγραφα να με ρωτάει από πότε άρχισα τη συνεργασία μου με την εφημερίδα «Τα Νέα». Απόρησα και τον ρώτησα πως του ήρθε να μου το πει αυτό. Μα, μου απάντησε οι «Μικρές Πατρίδες» που θα κυκλοφορήσουν το Σάββατο μαζί με την εφημερίδα δικές σου δεν είναι;

Προσπάθησε να μου δώσει να καταλάβω τι έγινε και σήμερα σαν βρήκα εδώ πάνω που βρίσκομαι μια εφημερίδα, είδα περί τίνος πρόκειται και θύμωσα πολύ, πάρα πολύ.

Γιατί, η εφημερίδα «Τα Νέα» χωρίς να λάβει υπ’ όψιν ορισμένα πράγματα πήρε τον τίτλο «Μικρές Πατρίδες» και τον έβαλε σε μια έκδοση με κείμενα πολλών γνωστών συγγραφέων οι όποιοι ασφαλώς και δεν ευθύνονται για το ατόπημα των στελεχών του οργανισμού Λαμπράκη, όπως τον γνωρίζουμε όλοι στη δημοσιογραφική κοινότητα και όχι μόνο.

Και τα πράγματα που δεν έλαβαν υπ’ όψιν τα στελέχη του ΔΟΛ είναι ότι ο τίτλος αυτός πρωτοφανερώθηκε με την υπογραφή μου στις στήλες της «Ελευθεροτυπίας» το 1995 και έγινε γρήγορα γνωστός σε όλη την Ελλάδα και χαρακτήριζε μια σειρά δημοσιευμάτων και φωτογραφιών μου. Στη συνέχεια οι «Μικρές Πατρίδες» προχώρησαν και την εμπορική τους υπόσταση με την απόκτηση του υπ’ αριθμόν 151843 της 20/07/2000 δήλωσης ημεδαπού σήματος από το υπουργείο Ανάπτυξης που είχε ως στόχο την προστασία του δημοσιογραφικού μου έργου και έτσι συνέχισαν να εμφανίζονται μέχρι σήμερα.

Να όμως που τα στελέχη του ΔΟΛ, αρκετοί από τους οποίους γνώριζαν πολύ καλά αυτό το έργο θεώρησαν πως πουλάει και χωρίς καν να με ρωτήσουν για λόγους δεοντολογίας κυρίως αλλά και για οικονομικούς βεβαίως, πήραν τον τίτλο και έφτιαξαν ένα άλλο έργο που οπωσδήποτε και δεν μοιάζει με αυτό που δηλώνουν οι «Μικρές Πατρίδες»

Αναζήτησα χθες το απόγευμα τους υπεύθυνους να μιλήσω με κάποιον αλλά όπως καταλαβαίνετε δεν στάθηκε δυνατό, ούτε και σήμερα το πρωί έλαβα κάποια απάντηση. Μετά απ’ αυτή τη στάση ελπίζω να την πάρω με το μέσο που μου δίνει η δικαιοσύνη…

ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΑΣΟΛΙΑ ΤΩΝ ΑΓΡΑΦΩΝ

Ήταν πολλοί οι λόγοι για τους οποίους βρίσκομαι αυτές τις ημέρες στα Άγραφα και τούτο θα δείτε στις επόμενες μέρες, στην εξέλιξη ενός εκδοτικού έργου σχετικά με αυτόν τον ωραίο και μοναδικό τόπο της Ελλάδας. Ανάμεσά τους βέβαια ήταν και αναζήτηση των λίγων παραδοσιακών καλλιεργητών που απέμειναν στα χωριά και οι οποίοι συνεχίζουν να παράγουν κάποια προϊόντα τα οποία αποτελούν στολίδια για την ελληνική γεωργία.

Γι’ αυτό ήταν μεγάλη η χαρά μου όταν συνάντησα στο χωριό Επινιανά, τον κυρ Γιώργο Αποστόλου να ξεσπυρίζει στην αυλή του σπιτιού του τα φασόλια που είχε φυτέψει στον κήπο του και ένα μέρος της σοδειάς ήταν ήδη έτοιμο να τύχει αυτής της επιμέλειας. Αυτά τα φασόλια τα οποία είναι κλαρωτά, δεν έχουν ιδιαίτερο όνομα αλλά τα λένε «κόκκινα» εξαιτίας των κόκκινων και των υποκόκκινων στιγμάτων που έχουν στην επιφάνειά τους, ωριμάζουν σταδιακά πάνω στην κλάρα και ορισμένα παραμένουν χλωρά πάνω σε αυτή μέχρι τα μέσα του Σεπτεμβρίου και τα οποία γίνονται αληθινή αμβροσία όταν μπαίνουν στην κατσαρόλα με φρέσκια ντομάτα και μυριστικά από τον ίδιο κήπο βεβαίως.

Η σοδειά ήταν καλή και ο κυρ Γιώργος, ο οποίος μόνος έσκαψε και φρόντισε τα φασόλια όλο τον καιρό μέχρι να ωριμάσουν είναι ευχαριστημένος για το αποτέλεσμα αλλά σε όλο το χωριό σαν αυτόν δεν βρίσκονται πολλοί άλλοι που να ακολουθούν το παράδειγμά του. Έτσι, όταν κι αυτός λόγω ανημποριάς πλέον αποσυρθεί, το κενό που θα ακολουθήσει δύσκολα θα καλυφθεί από κάποιον άλλο συγχωριανό του αλλά μπορεί και να χαθεί ο σπόρος αυτών των φασολιών που είναι απόλυτα εγκλιματισμένα στα χωριά των Αγράφων.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ 02

Ένα από τα δυσκολότερα θέματα φωτογράφισης στην Αθήνα είναι οι αστυνομικοί όταν επικρατεί ηρεμία στην πόλη και τούτο επειδή ποτέ κανένας δεν ξέρει πως θα αντιδράσουν και ενδέχεται να σε πιάσουν και να σε υποχρεώσουν να σβήσεις τις φωτογραφίες που τράβηξες και αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν ενθουσιάζει κανένα φωτογράφο.

Αντιθέτως, όταν γίνονται επεισόδια οι πάντες μπορούν να φωτογραφίζουν ότι θέλουν, φυσικά από μια απόσταση και όταν βέβαια έχουν αντοχή στα χημικά και τα άλλα φάρμακα που ρίχνουν εναντίον των διαδηλωτών. Μια άλλη ευκαιρία να φωτογραφίσει κάποιος άφοβα ενστόλους είναι όταν αυτοί βρίσκονται παραταγμένοι έξω από κάποιο κτίριο ή σε ένα δρόμο. Αυτό το χάρηκαν χιλιάδες άνθρωποι τους περασμένους μήνες μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη όπου όταν οι αστυνομικοί και τα ΜΑΤ δεν είχαν εντολή να επιτεθούν ήταν ωραίο θέμα για όλους τους φωτογράφους και αποδέκτες υβριστικών συνθημάτων. Α, μια περίπτωση επίσης που δεν έχει περιέχει κανένα κίνδυνο για τον φωτογράφο είναι όταν εστιάζεις πάνω τους να είσαι τουρίστας ή να σε περάσουν για τουρίστα.

Το δυσκολότερο πάντως είναι να φωτογραφίσει κάποιος τους αστυνομικούς της ομάδας ΔΙΑΣ ή ΔΕΛΤΑ όπως τους λένε που κυκλοφορούν με μεγάλη ταχύτητα με μηχανάκια στους δρόμους της Αθήνας και δεν φημίζονται για την αβρότητά τους απέναντι σε κανέναν και ιδιαίτερα στους φωτογράφους και όσους παρακολουθούν τις κινήσεις τους.

Χθες πάντως δεν είχα κανένα πρόβλημα να φωτογραφίσω μια ομάδα που στέκονταν δίπλα στην παλιά ωραία Μερσεντές που είναι στολισμένη σαν να μεταφέρει ζευγάρι νεονύμφων και με την οποία ένας άνθρωπος βγάζει μεροκάματο, στη γωνία Ερμού και Νίκης, στο Σύνταγμα. Με είδαν αλλά νόμισαν πως θέμα μου ήταν το αυτοκίνητο αλλά νομίζω πως ρόλο για την απαξίωση της παρουσίας μου ήταν και το σιέλ χρωματάκι της νέας μικρής μηχανής καθώς αυτό συμπλήρωνε την εικόνα του τουρίστα που χαζεύει στο Σύνταγμα…

ΜΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΑΝ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ...

Αυτό που ήθελα να δω σήμερα περισσότερο από κάθε άλλο σημείο της Αθήνας ήταν η Πλατεία Συντάγματος γιατί δεν ήμουν εδώ όταν νύχτα βαθιά πλάκωσαν τα συνεργεία του Καμίνη και υπό την υψηλή προστασία των ΜΑΤ την καθάρισαν από τα λογής μιάσματα…

Ειλικρινά, έμεινα άφωνος σαν είδα μια κατακάθαρη πλατεία, με γυαλισμένα μάρμαρα αλλά χωρίς να έχουν σβηστεί οι σκιές από τις φωτιές, με επισκευασμένα παγκάκια, με το σιντριβάνι να τρέχει λίγο νερό, τα αγάλματα καθαρισμένα και το σημαντικότερο, για πρώτη φορά απ’ όσο θυμάμαι να είναι το γκαζόν καταπράσινο. Μόνο τους γνωστούς σκύλους δεν είδα εκεί πέρα και αναρωτιέμαι τι άραγε να έγινε με αυτούς. Τους έδιωξαν και πήγαν να ζήσουν κάπου αλλού ή δεν πρόκειται να τους ξαναδούμε ποτέ στην πλατεία και τις πορείες;

Ένα Σύνταγμα αλλιώτικο λοιπόν, όπως έπρεπε να είναι αλλά από αύριο μυρίζομαι πως θα αρχίσουν να μαζεύονται πάλι οι οπαδοί της άμεσης δημοκρατίας (δεν ξέρω πώς να τους πω ακόμα) και να οργανώνονται πάλι συγκεντρώσεις και συνελεύσεις, σίγουρα πιο μαχητικές υποθέτω μιας και τα πράγματα της χώρας μέσα στο μήνα που πέρασε πήγαν από το κακό στο χειρότερο και δυστυχώς φαίνεται πια σε κάθε γωνιά της πόλης και της Ελλάδας όλης.

Ένα Σύνταγμα λοιπόν κατακάθαρο όπου όπως φαίνεται θα κριθούν πολλά πράγματα φέτος και τούτο βέβαια εξαρτάται τόσο από την Πάνω και την Κάτω Πλατεία, όσο και από τη στάση της Κυβέρνησης και βεβαίως από τη διάθεση της Αστυνομίας η οποία το παρακολουθεί συστηματικά μεν, διακριτικά δε γιατί κυκλοφορούν και πολλοί τουρίστες ακόμη στην Αθήνα και μια εικόνα αστυνομοκρατίας δεν είναι και το καλύτερο που μπορούν αυτοί να δούνε και να μεταφέρουν στη χώρα τους.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΜΗΝΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ 01

Μου έλειψε ομολογώ η Αθήνα και σήμερα βγήκα μια βόλτα να δω πως είναι η πόλη μετά από ένα μήνα και κάτι μέρες που έχω να τη δω και να την περπατήσω όπως κάνω πάντα. Ένας λόγος ακόμη που με άκανε να πάρω νωρίς – νωρίς τους δρόμους ήταν και η δοκιμή μιας καινούργιας μικρής (και φτηνής φωτογραφικής μηχανής γιατί φέτος οι απαλλοτριωτές έκαναν πανηγύρι σε βάρος μου) και έτσι το χάρηκα μέχρι που τέλειωσε η προφορτισμένη μπαταρία και μαζεύτηκα στον υπολογιστή να δω και το αποτέλεσμα.

Κατ’ αρχάς πρέπει να πω ότι δεν έχω πια και τίποτα φοβερές απαιτήσεις από τις μηχανές – αρκεί να κάνουν καλά τη δουλειά τους και σε τούτο νομίζω πως στάθηκα τυχερός με τη μικρή Coolpix S3100 της Nikon που άμα της βάλεις και ένα κορδόνι μπορείς να την γυρνάς στα δάχτυλα σαν κομπολόγι. Χώρια δε που κανένας δεν της δίνει σημασία και έτσι μπορείς να περάσεις απαρατήρητος ή να λογιστείς ως τουρίστας που βλέπει με άλλο μάτι τα πράματα κι έτσι να βγάλεις ωραία θέματα σεβόμενος όμως πάντα το άλλον που άθελά του γίνεται θέμα και αυτό μπορεί να του δημιουργήσει ενδεχομένως και προβλήματα.

Τέλος πάντων βλέποντας τις λίγες φωτογραφίες που έβγαλα δηλώνω ικανοποιημένος και θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σήμερα ενώ για αύριο που θα έχω γεμάτη μπαταρία υπόσχομαι περισσότερες και φυσικά πιο ψαγμένες και δηλωτικές της πόλης μας.

«Σ’ ΑΓΑΠΩ» ΚΑΙ ΤΟ ΒΛΕΠΟΥΝ ΟΛΟΙ…

Το πλήθος των απλωμένων σεντονιών σε ορισμένα σπίτια στα νησιά σαφώς και δηλώνει πως τούτη την περίοδο αυτά διαθέτουν δωμάτια προς ενοικίαση – δραστηριότητα με την οποία υποκατέστησαν κάθε άλλη παραγωγική ασχολία πολλοί από τους νησιώτες και κατά συνέπεια από αυτή πορεύονται· αναλόγως δε με τον αριθμό των δωματίων που διαθέτουν μπορεί να ευημερήσουν εκτός από τους δυο μήνες το καλοκαίρι και ολόκληρο το χρόνο.

Το γεγονός θα περνούσε απαρατήρητο αν τούτες τις ημέρες αν δεν βλέπαμε παντού, εκτός βεβαίως των μπροστινών μπαλκονιών και των κοινόχρηστων χώρων που διαθέτουν θέα προς τη θάλασσα, απλωμένα σεντόνια και μαξιλάρια, όλα άσπρα. Το χρώμα τούτο ασφαλώς και εντάσσεται στη σημειολογία του καλοκαιριού αλλά την κατάσταση έρχεται να συμπληρώσει και η οσμή του ισχυρού απορρυπαντικού που για ευνόητους λόγους χρησιμοποιείται καθώς και μια υφάλμυρη γεύση από το νερό της τοπικής δεξαμενής. Το σκηνικό συμπληρώνουν τα πολύχρωμα μανταλάκια, μανταλάκια πολλά γιατί ο αέρας καμιά φυσάει πολύ δυνατά και μπορεί να τα πάρει και να τα σηκώσει στον ουρανό.

Το πανομοιότυπο αυτό σκηνικό αλλάζει μόνο όταν πρόκειται για οικογενειακή μπουγάδα και τούτο φαίνεται από τις δαντέλες και τα κεντήματα που ανάλογα με την επιδεξιότητα και το γούστο φυσικά της νοικοκυράς κάνει τα σεντόνια και κυρίως τα μαξιλάρια να ξεχωρίζουν. Πολλά δε απ’ αυτά έχουν κεντημένη πάνω τους την «καλημέρα» αλλά καμιά φορά και άλλες λέξεις, όπως και το «Σ’ αγαπώ» όπως είδα σε μια μπουγάδα στα Κατάπολα που μεταξύ άλλων έδινε και την εντύπωση της προίκας που κέντησε κάποτε ένα κορίτσι.

ΑΜΟΡΓΟΣ, 20082011

ΟΙ ΤΡΥΓΗΤΕΣ ΤΗΣ ΣΥΚΙΑΣ

Στα όρια του οικισμού της Καλοταρίτισσας, η μεγάλη συκιά σαν πράσινο σύννεφο σκέπαζε το ξερό χωράφι και ηχούσε σαν μελίσσι από το πλήθος των εντόμων που τρυγούσαν μέσα στη ζέστη του μεσημεριού το μέλι από τη σάρκα των καρπών της

Πάνε λίγα χρόνια από τότε που οι συκιές ήταν δέντρα πολύτιμα και η γλυκιά σοδειά τους απαραίτητη για την επιβίωση των ανθρώπων και των ζωντανών αλλά με τις τεράστιες αλλαγές που έγιναν τα τελευταία χρόνια στον κόσμο του Αρχιπελάγους η μοίρα τους είναι αβέβαιη. Έτσι, από την αδιαφορία αλλά και την ανομβρία που ταλαιπωρεί από χρόνια τώρα τα νησιά οι περισσότερες απ’ αυτές έχουν ξεραθεί και σε όσες έχουν απομείνει στις εξοχές, οι μόνοι τρυγητές που της πλησιάζουν πια είναι τα έντομα και αυτά σε κάθε είδος και ποικιλία αφού κανένας πια δεν δείχνει ενδιαφέρον για τα σύκα και τα δέντρα…

ΑΜΟΡΓΟΣ, 21082011

ΔΥΟ ΠΡΕΜΙΕΡΕΣ ΣΗΜΕΡΑ…

Δεν είναι μόνο η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου «Κέντημα στην πέτρα» που αφορά το βίο του Μιχάλη Ρούσσου που στόλισε τον Ασφοντυλίτη με μοναδικά έργα πάνω στην πέτρα, απόψε στο Πνευματικό Κέντρο των Θολαρίων Αιγιάλης, αλλά και η πρώτη των «Μικρών Πατρίδων».

Οι «Μικρές Πατρίδες» ήταν μια μικρή στήλη στην Ελευθεροτυπία και ξεκίνησαν τα ταξίδια και τις αναγνώσεις της Ελλάδας από το 1995 και σε όλα αυτά τα χρόνια παρουσίασαν ένα μεγάλο έργο που δημοσιεύτηκε σε εφημερίδες και περιοδικά καθώς στην τηλεόραση. Σήμερα όμως με αυτό το βιβλίο, οι «Μικρές Πατρίδες» κάνουν και την πρεμιέρα τους στην εκδοτική δραστηριότητα και ξεκινάνε μια σειρά αναλόγων βιβλίων για διάφορα μέρη της Ελλάδας τα οποία είναι επικεντρωμένα στον άνθρωπο και στα ίχνη που άφησε πίσω του.

Γι’ αυτό σήμερα πήγαμε στον Ασφοντυλίτη για να μιλήσουμε λίγο με τη σκιά του Μιχάλη Ρούσσου που μας έδωσε την έμπνευση και να τον ευχαριστήσουμε που ανοίγει τη σειρά των εκδόσεων. Στα έργα του πάλι μας ξενάγησε ο Μιχάλης Αρτέμης (μαζί στη φωτογραφία στα κεντήματα πάνω από τα πηγάδια) χωρίς τη συμβολή του οποίου και τις πληροφορίες που μας έδωσε δεν θα μπορούσαμε να φτιάξουμε ούτε μια σελίδα απ’ αυτή την έκδοση…

Η ΠΡΩΤΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ

Στην Αίθουσα του Πνευματικό Κέντρο Θολαρίων, αύριο 17 Αυγούστου, στις 20.30 το βράδυ θα παρουσιαστεί για πρώτη φορά στους αμοργιανούς το βιβλίο, “Κέντημα στην πέτρα ήταν η ζωή του” που αναφέρεται στο βίο και το έργο του Μιχάλη Νικήτα Ρούσσου που στόλισε τις πέτρες του Ασφοντυλίτη με μοναδικά δημιουργήματα.

Την εκδήλωση θα χαιρετήσει η Πρόεδρος του Πολιτιστικού Οργανισμού Θολαρίων Ειρήνη Γιαννακοπούλου. Το βιβλίο θα παρουσιάσει η αρχιτέκτων - ιστορικός περιβάλλοντος Βιβιάννα Μεταλληνού και θα μιλήσει ο αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Αμοργίνων Αντώνης Βλαβιανός ενώ θα γίνει και προβολή διαφανειών με τα έργα του Μιχάλη Ρούσσου

ΕΝΑ ΛΑΜΠΡΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ ΣΤΗΝ ΑΜΟΡΓΟ

Αρχίζοντας με τη μεγάλη Πανσέληνο του Αυγούστου απόψε, μπαίνουμε στο πιο λαμπρό τριήμερο του καλοκαιριού, στον Δεκαπενταύγουστο κι εδώ στην Αμοργό και ιδιαίτερα στην Αιγιάλη όλοι ετοιμάζονται να γιορτάσουν την Παναγία, στο μεγάλο πανηγύρι στην Παναγία την Πανωχωριανή, ανάμεσα Λαγκάδας και Θολαρίων.

Έτσι λοιπόν αφού απολαύσουμε απόψε την Πανσέληνο σε οποιοδήποτε μέρος της Αμοργού και ειδικά βέβαια από τα βράχια της Χοζοβιώτισσας που θα τη δούμε να βγαίνει μέσα από το πέλαγος, να ετοιμαστούμε από αύριο για γλέντια σε όλα τα μαγαζιά της Αιγιάλης.

ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΝΝΑΣ

Όσοι θέλουν πολυκοσμία, μπορούν να μείνουν...

 Είναι ασφαλώς από τα πιο όμορφα μέρη της Αμοργού, η παραλία της Αγίας Άννας και γι’ αυτό προσελκύει πολύ κόσμο να την απολαύσει και να χαρεί κολύμπι στα πιο γαλάζια νερά του αρχιπελάγους.

Γι’ αυτό ακριβώς όμως το λόγο αποδεικνύεται και μικρή καθώς κάποιες στιγμές της ημέρας εκεί νιώθεις πως βρίσκεσαι μέσα σε λεωφορείο γεμάτο κόσμο και το γεγονός σχετίζεται και με τα δρομολόγια που κάνει το τοπικό αστικό πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας. Πέρα όμως από αυτή τη μικρή δυσκολία που μπορεί να αντιμετωπίσουν όσοι θα ήθελαν να είναι μόνοι απέναντι στο απέραντο και βαθύ βεβαίως γαλάζιο, η αίσθηση εκεί κάτω στα ριζά των θεόρατων βράχων της Αμοργού είναι μοναδική όπως βεβαίως είναι μοναδική η θέαση του μοναστηριού της Χοζοβιώτισσας που φαίνεται ψηλά σαν λευκή χελιδονοφωλιά.

...όσοι όμως συνεχίσουν θα βρουν αυτό ακριβώς που ψάχνουν στην Αμοργό.

Εκτός όμως από τον μικρό όρμο που κόβεται στη μέση από ένα τεράστιο βράχο σπασμένο στα τρία όπου αρέσει στους πολλούς να απλώνουν τις πετσέτες τους, δεξιά όπως κατεβαίνουμε υπάρχουν ένα σωρό μεγάλοι επίσης βράχοι που όποιος μπορεί βεβαίως να περπατήσει ως εκεί, προσφέρονται για ξάπλωμα και απόλαυση του τοπίου. Για όσους δε μπορούν να περπατήσουν καμιά εκατοστή μέτρα ακόμη, μπορούν να φτάσουν σε μια πλατειά παραλία με ωραία άμμο, απέναντι ακριβώς από τη βραχονησίδα Μικρό Βιόκαστρο.

Φυσικά κανένας δεν πρέπει να παραλείψει, εφ’ όσον κάνει αυτή τη διαδρομή από τη Χώρα της Αμοργού ως την παραλία της Αγίας Άννας, όπου παλαιότερα έδεναν τις ψαρόβαρκές τους οι Χωραϊτες, να βαδίσει μέχρι το κάτασπρο εκκλησάκι της Αγίας Άννας, ένα εκκλησάκι που θεωρείται από τα πιο όμορφα και αντιπροσωπευτικά της πίστης σε όλες τις Κυκλάδες.

Πιστεύω όμως πως η καλύτερη στιγμή της ημέρας να απολαύσει κανείς το τοπίο και το πέλαγος είναι να πάει νωρίς το πρωί και να περιμένει τον ήλιο που ανατέλλει από τα βάθη της Μικράς Ασίας να πλημμυρίσει με φως το πιο όμορφο πέλαγος στον κόσμο...

ΟΙ ΩΡΑΙΟΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΤΗΣ ΑΙΓΙΑΛΗΣ

Τρείς έχουν απομείνει, εκεί στην άκρη του ωραίου χωραφιού που μοιάζει σαν μπαλκόνι πάνω από τον όρμο της Αιγιάλης και καμαρώνουν καθώς βλέπουν από ψηλά τα καλάμια στο διπλανό φράχτη και τον κόσμο ολόκληρο γύρω τους. Δίπλα τους κάποιοι συγγενείς τους φαίνεται πως αναίρεσαν την έννοια της ονομασίας τους και το κορμί τους έγινε κάτι χρήσιμο για τον άνθρωπο: Μια κλάρα για τα φασόλια των παρακείμενων κήπων, ένα ξύλο για την κρεβατίνα – μπορεί ακόμα και καύσιμη ύλη για κάποιο τζάκι ή και ψησταριά.

Μπροστά τους είναι ο όρμος, πάντα ανήσυχος και πολλές φορές όταν ο καιρός αγριέυει, τα κύματά του φτάνουν ως τις ρίζες τους ψηλά στον τοίχο. Κι ο αέρας καμιά φορά τους ταλαιπωρεί με τη δύναμή του αλλά αυτοί είναι μαθημένοι τόσο στην αλμύρα, όσο και μποφόρια και κάθε χρόνο, κάνουν τον κύκλο που τους έχει δώσει η φύση σε αυτό τον κόσμο μέχρι να έρθει και αυτονών η σειρά να γείρουν μια μέρα στο έδαφος αλλά και τότε λείψανα αθανάτων πάλι θα είναι.

Η στενή λουρίδα της αμμουδιάς μπροστά τους είναι το παλιό μονοπάτι που βάδιζαν οι άνθρωποι από τη Φωκιότρυπα μέχρι το λιμάνι και τα καλοκαίρια κατακλύζετε από κόσμο που κάνει εκεί μπάνιο και κάθεται στον ήλιο να μαυρίσει Απ’ αυτούς, πολλοί είναι εκείνοι που μη έχοντας τι άλλο να κάνουν, για να περάσει η ώρα τους φτιάχνουν διάφορα κτίσματα με την άμμο που προσφέρεται γι’ αυτό το σκοπό και τούτο είναι ένα ωραίο θέαμα για τους περαστικούς αλλά και για τους αθανάτους του χωραφιού οι οποίοι είναι πάντα οι μάρτυρες της καταστροφής από το κύμα αυτών των θνησιγενών δημιουργημάτων.

ΓΕΜΙΣΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΟΝΤΙΚΙΑ…

Θα αναρωτηθείτε φαντάζομαι, τι με έπιασε ντάλα Αύγουστο να ασχολούμαι με τις φάκες και τα δολώματα αλλά έτσι που το έφεραν τούτες τις μέρες τα πράγματα, επανεκτίμησα τον σπουδαίο ρόλο που έπαιζαν στην ασφάλεια των ανθρώπων. Χώρια δε που κατάλαβα πόσο δίκιο είχε ένας παπάς κάποτε που μετά το ευχέλαιο που τον καλούσαν να κάνει στα σπίτια για να φύγουν τα ποντίκια που τα ρήμαζαν, προέτρεπε πάντα τους νοικοκυραίους να πάρουν και μια φάκα γιατί με τις ευχές ούτε κι αυτός ήταν σίγουρος για το αποτέλεσμα.

Δεν θα επεκταθώ στα πρόσφατα γεγονότα με τα ασύδοτα τρωκτικά γιατί δεν έχει καμιά σημασία, αλλά από σήμερα αποφάσισα να προμηθευτώ μια τεράστια καινούργια φάκα και όχι σαν αυτές τις σκουριασμένες της φωτογραφίας και να την ανοίγω παντού δίπλα μου: Στα τρόλει όταν κινούμαι στην Αθήνα, στα καφενεία της πόλης που κάθομαι, στο κατάστρωμα των πλοίων, στα πάρκινγ που δεν έχουν φύλακα, στο γραφείο μου, παντού γιατί δεν έχω πλέον εμπιστοσύνη σε τίποτα που κινείται δίπλα μου και ορκίζομαι στο πλήκτρο που γράφω, αλλοίμονο στον πρώτο ποντικό που θα πέσει στα χέρια μου…

Η ΑΥΛΗ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ

Περιμένει το πέτρινο τραπέζι μπροστά από την κατοικιά της Μουζίκας τον παλιό νοικοκύρη να γυρίσει κάποια μέρα πίσω· να καθαρίσει την αυλή από τις τσουκνίδες, να ανοίξει τις πόρτες και να στρώσει μετά πάνω του πετσέτα για να δειπνήσει παρέα με τα αστέρια και τις σκιές των προγόνων.

Πάνε πολλά χρόνια από τότε που άρχισαν να φεύγουν οι άνθρωποι από τον Ασφοντυλίτη· άλλοι για να μείνουν μόνιμα στα χωριά της Αιγιάλης, άλλοι για μακρύτερα αναζητώντας καλύτερη τύχη κι άλλοι για τον ουρανό της Αμοργού...

Έτσι άδειασαν οι δρόμοι της Όξω Μεριάς και σιώπησαν οι μικρές αυλές μπροστά στις κατοικιές του οικισμού όπου συνήθιζαν παλιότερα οι οικογένειες του Ασφοντυλίτη να μαζεύονται μετά τη δουλειά στα χωράφια τους και να συζητάνε τα γεγονότα της ημέρας που πέρασε, πίνοντας ρακή που έβγαζαν από τα δικά τους αμπέλια και τρώγοντας απ’ αυτά που τους έδινε ο τόπος τους και το κοπάδι τους.

Αυτή την ευλογημένη ώρα που το κορμί και τα χέρια ξεχνούσαν τον κάματο της μέρας, ήταν που ξεκινούσε και το μυαλό να πετάξει μακριά από το λιθότοπο που είναι η Όξω Μεριά της Αμοργού και η ψυχή να ταξιδέψει στους δικούς της ουρανούς, μαζί με τα σύννεφα και τα πουλιά που φεύγουν κι έρχονται απ’ όλους τους ορίζοντες του Αρχιπελάγους

Μετά από τόσα χρόνια, κανένας δεν φαίνεται πια τα απογεύματα ή τα ήσυχα βράδια με γεμάτο το φεγγάρι να κάθεται στις χορταριασμένες αυλές και με ακουμπισμένα τα χέρια στο λίθινο τραπέζι να μιλά με τον διπλανό του ή με τα αστέρια που στέκονται και φέγγουν σαν φαναράκια πάνω από τον οικισμό.

Μετά από τόσα χρόνια, μόνο τα πνεύματα των προγόνων κατεβαίνουν από τον ουρανό και αόρατα κυκλοφορούν στον Ασφοντυλίτη. Αφού περάσουν για να δουν πώς στέκονται οι ξερολιθιές και τα άλλα τους έργα, μαζεύονται κατόπιν στην αυλή και συζητούν χωρίς κανένας να τους βλέπει και να τους ακούει τι είδαν και αυτή τη μέρα στον τόπο που ενώ άφησαν ζωντανό και γόνιμο, ακόμη δεν μπορούν να πιστέψουν πως έσβησε μέσα σε λίγα χρόνια και άρχισε να γίνεται ένας σωρός από ερείπια.

Ο ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ ΤΗΣ ΑΜΟΡΓΟΥ

Το λιμάνι της Αιγιάλης

Μπορεί να μην έχει τόσες, όσο κάποια άλλα διπλανά της νησιά η Αμοργός παραλίες, αλλά οπωσδήποτε υπερέχει σε ποικιλία της ακτογραμμής και προκαλεί όσους έχουν σκάφος να γνωρίσουν τα νησιά της και τις μικρές και τις μεγάλες αμμουδιές που κρύβονται κάτω από τα φτερά των μεγάλων βράχων και των ψηλών βουνών της και την κάνουν μοναδική σε όλο το Αρχιπέλαγος.

Η Νικουριά κάτω από τα σύννεφα.

Εννοείται βέβαια πως κάθε απόπειρα για ταξίδια και εκδρομές γύρω από την Αμοργό προϋποθέτει καλή ενημέρωση για τον καιρό γιατί καταμεσής εκεί στο Αιγαίο, οι αέρηδες δεν αστειεύονται και θα δυσκολέψουν ακόμα και πολλούς έμπειρους καπεταναίους. Σωστές πληροφορίες επίσης μπορούν να δώσουν οι ψαράδες που γνωρίζουν σπιθαμή τη σπιθαμή τη θάλασσα γύρω από το νησί και βεβαίως και τώρα το καλοκαίρι και οι περατάρηδες που κάνουν τα δρομολόγια στις απόμακρες παραλίες και στα νησιά της Γραμβούσας και της Νικουριάς.

Το μοναστήρι της Χοζοβιώτισσας

Αξίζει λοιπόν τον κόπο να αποφασίσει κάποιος να κάνει τον περίπλου της Αμοργού είτε με δικό του σκάφος είτε με τη «Μεγαλόχαρη», μια ιταλικής κατασκευής θαλαμηγό 20 μέτρα που θα βάλει αυτές τις ημέρες ο καπετάν Νίκος Βεκρής όχι μόνο σε αυτό το δρομολόγιο αλλά θα κάνει και άλλα πολλά ενδιαφέροντα σε όλες τις Μικρές Κυκλάδες και στα γύρω νησιά.

Ο ασφαλής όρμος της Νικουριάς και η παραλία του Αγίου Παύλου

Ο περίπλους της Αμοργού όπως μας λέει ο καπετάν Νίκος είναι περίπου 3.5 – 4 ώρες με 12 μίλια πάνω κάτω αλλά όπως προγραμματίζει, θα κρατάει όλη τη μέρα για να απολαμβάνουν οι επιβάτες τις ομορφιές του νησιού και το βαθύ γαλάζιο της θάλασσάς της σε σημεία που είναι αδύνατο να τα προσεγγίσει κανείς από τη στεριά εξαιτίας της βραχώδους ακτογραμμής ή δυσκολεύεται στα μονοπάτια.

Ο όρμος της Καλοταρίτισσας στην άκρη της Αμοργού

Το δρομολόγιο που θα κάνει η «Μεγαλόχαρη» και το οποίο μπορούν να ακολουθήσουν όλα βεβαίως τα σκάφη, μικρά ή μεγάλα θα ξεκινά από τα Κατάπολα και θα περνάει πρώτα μπροστά από τις ωραίες παραλίες Μαλτέζι και Πλάκες που προτιμούν πολλοί από τους τουρίστες να πηγαίνουν για μπάνιο και αφού περάσει το ακρωτήρι του Προφήτη Ηλία με το φάρο και θα ακολουθήσει κατόπιν την βραχώδη αλλά ήμερη ακτή όπου διακρίνονται διάφορες παρατημένες αγροτικές εγκαταστάσεις θα κάνει μια μικρή στάση στο μεγάλο όρμο ανάμεσα στη Νικουριά και στην παραλία του Αγίου Παύλου για βουτιές και περπάτημα στην ωραία αμμουδιά.

Το ναυάγιο του ΟΛΥΜΠΙΑ στην παραλία Λίβερος

Ανάλογα τώρα με το τι θέλει να δει ο καθένας, όποιος θέλει μπορεί να περάσει έξω από τη Νικουριά βλέποντας τα μεγάλα βράχια ενώ άλλοι μπορούν να ρίξουν άγκυρα στον μεγάλο, ωραίο και ασφαλή κόλπο όπου καταφεύγουν όλα τα σκάφη της περιοχής σαν πιάνει καιρός και να απολαύσει μπάνιο σε κατακάθαρα νερά και βεβαίως να κατέβει να περπατήσει στον οικισμό του Αγίου Παύλου.

Η παραλία του Μούρου

Μικρές παραλίες στο Ακρωτήρι της Αιγιάλης.

Τείχος από βουνά η ακτή κάτω από τον Κρίκελο

Φυσικά και το λιμάνι της Αιγιάλης είναι μια πρόκληση για μια στάση για όλους καθώς έχει και μεγάλη αμμουδιά αλλά και ωραία καταστήματα. Για τη «Μεγαλόχαρη» όμως είναι απλά μια στάση για να πάρει κι άλλο κόσμο που θέλει να γνωρίσει τις ακτές της Αμοργού και από εκεί στρίβει στο ακρωτήρι Πούντα και ακολουθεί πια δρομολόγιο παράλληλα με τα μεγάλα βράχια του Ακρωτηρίου μέχρι τους ωραίους όρμους Μικρή και Μεγάλη Βλυχάδα όπου όποιος θέλει να πάει φτάνει μόνο δια θαλάσσης ή από τα μονοπάτια που ξεκινούν από τα Θολάρια.

Το λιμάνι στα Κατάπολα

Από τις Βλυχάδες και πέρα η διαδρομή ως το φοβερό ακρωτήριο Ξόδωτο, το νοτιότερο σημείο της Αμοργού είναι δίπλα από τα μεγάλα βράχια που μοιάζουν με τείχος και έτσι το ίδιο συνεχίζει μόλις στρίψετε στην άλλη πλευρά του νησιού. Σε κάποια σημεία όμως τα βράχια ανοίγουν σαν από μια χαρακιά και δημιουργούν ήρεμες αγκαλιές που ίσια – ίσια μπορεί να δένει ένα βαρκάκι και εκεί εξυπηρετούνταν οι ντόπιοι σαν πήγαιναν να βγάλουν τα ζωντανά τους από τον άγριο τόπο που τα είχαν αφημένα ή ψάρευαν κάποτε με απόχες και δυναμίτες.

Τα Κατάπολα

Κάπως πιο άνετες απ’ αυτές τις αγκαλιές είναι το Λιμενάρι του Φράγκου, όπου όταν λειτουργούσαν τα μεταλλεία βωξίτη στο άγριο βουνό Κρίκελος κάτω από την εκκλησία του Σταυρού, έδεναν να φορτώσουν και μεγάλα φορτηγά πλοία και αυτές οι εγκαταστάσεις διακρίνονται ακόμα, ο κοντινός Μέγας Λιμνιώνας και το Σπαρτί, μια από τις πιο ωραίες παραλίες της νότιας πλευράς της Αμοργού κάτω από τους μεγάλους γκρεμούς που όσοι τη γνωρίζουν την θεωρούν ως το κόσμημα του νησιού.

Μικρή παραλία κοντά στα Κατάπολα

Η παραλία όμως που θα ήθελαν όλοι να δέσουν και να μείνουν ώρες και μέρες ακόμη είναι κάτω από τα Χάλαρα, μπροστά από τη νησίδα Εξωμιά και καλείται Λίμνη εξαιτίας μιας μικρής αγκαλιάς που ανοίγουν τα βράχια στη θάλασσα και στην οποία παλιότερα έδεναν τις βάρκες τους αυτοί που έμεναν στην Έξω Μεριά και στον Ασφοντυλίτη. Στα βράχια των Χάλαρων τα οποία είναι γεμάτο σκισμές και βαθουλώματα όποιος κατέβει μπορεί επίσης να μαζέψει εξαιρετικό φυσικό αλάτι όπως έκαναν και οι παλιότεροι που το πουλούσαν στο νησί κι έτσι συμπλήρωναν το φτωχό εισόδημά τους.

Ηλιοβασίλεμα στα Κατάπολα

Η μικρή παραλία της Λίμνης στα Χάλαρα

Από την παραλία των Χάλαρων σημειώνουμε πως ξεκινάει ένα καλοδιατηρημένο μονοπάτι που στον αυχένα του Ασφοντυλίτη συναντά τη Μεγάλη Στράτα που ενώνει την Αιγιάλη με τη Χώρα και το οποίο προτιμούν πολλοί να περπατήσουν για να φτάσουν με την ησυχία τους στην ωραία αυτή παραλία.

Τείχος από βράχια η ακτή από τα Χάλαρα ως το Μοναστήρι

Η επόμενη στάση μετά τα Χάλαρα και αφού το σκάφος περάσει μπροστά από τους όρμους Βουδόμαντρα και Μαστιχιά, είναι κοντά στις νησίδες Μεγάλο και Μικρό Βιόκαστρο, κάτω από το μοναδικό μοναστήρι της Χοζοβιώτισσας για βουτιές στη θάλασσα που ο Μπρεσόν γύρισε την περίφημη ταινία «Απέραντο Γαλάζιο» και φυσικά για φωτογραφίες της πανέμορφης αλλά ιδιαίτερα άγριας πλαγιάς που είναι φωλιασμένο το μοναστήρι καθώς και των μικρών παραλιών της Αγίας Άννας που είναι το πιο κοντινό μέρος για να κολυμπήσουν όσοι μένουν στη Χώρα της Αμοργού.

Το απέραντο γαλάζιο κάτω από το μοναστήρι της Χοζοβιώτισσας

Από την Αγία Άννα και πέρα η ακτογραμμή δεν αλλάζει καθόλου καθώς συνεχίζουν τα μεγάλα βράχια να δημιουργούν ένα ψηλό τείχος και μόνο στον όρμο Μερσίνη αφήνουν μια αγκαλιά στη θάλασσα ενώ οι κάβου Στούπι, Δυο Τράχηλοι και Πουλοπόδι ομορφαίνουν τη διαδρομή μέχρι την ωραία παραλία του Μούρου που κι αυτή αποτελεί ένα σημείο που αγαπούν πολύ οι επισκέπτες της Αμοργού και τα προκλητικά νερά της υπαγορεύουν μια στάση για βουτιές ακόμα και αποβίβαση για να δείτε το πέλαγος από ψηλά.

Η παραλία στα Χάλαρα όπως φαίνεται από ψηλά.

Κοντά στο Μούρο είναι η μικρή παραλία Αμμούδι στην οποία μπορεί να φτάσει κάποιος αν πάρει το μονοπάτι που ξεκινά από την Αρκεσίνη. Από εκεί και πέρα, μέχρι τον βράχο Καλοτάρι (Πάλος) δεν υπάρχει σημείο που να μπορεί κάποιος να δέσει βάρκα στην ακτή και μόνο μέσα στο μεγάλο όρμο της Καλοταρίτισσας θα βρεί σκάλα ή αν θέλει μπορεί να πάει να αράξει στον όμορφο όρμο κάτω από την εκκλησία της Παναγίας και να βγει ακόμα να περπατήσει στο νησί Γραμβούσα.

Η Νικουριά

Στον όρμο της Καλοταρίτισσας καταλήγει ο κεντρικός δρόμος της Αμοργού και από εκεί μπορεί, όποιος κινείται με αυτοκίνητο βεβαίως, να επισκεφτεί την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής όπου ανήμερα της γιορτής της γίνεται ένα από τα μεγαλύτερα πανηγύρια του νησιού καθώς και τα ωραία χωριά της Κάτω Μεριάς όπου διατηρείται ακόμη ο παραδοσιακός αγροτικός χαρακτήρας του νησιού.

Στην συνέχεια ακολουθούμε τη δυτική πλευρά του νησιού και συναντούμε με τη σειρά τον όρμο Λίβερος όπου φαίνεται ένα φορτηγό πλοίο που έπεσε πάνω στα βράχια πριν από είκοσι περίπου χρόνια να λιώνει από τη σκουριά και κατόπιν συναντούμε τον όρμους Παραδείσια με τα πολλά αρμυρίκια, τον Τσουκαλά, τον κάβο Τρούλλη και μετά την νησίδα Πεταλίδα, μπορούμε να μπούμε μέσα στον ασφαλέστατο όρμο του Κάτω Κάμπου όπου υπάρχει σκάλα να δένουν εκτός από τις ψαρόβαρκες και τα κάπως μεγάλα σκάφη που φτάνουν εκεί.

Η Νικουριά

Από εκεί και πέρα, περνώντας μπροστά από τον όρμο Λιμενάρι της Περιβόλας, τον κάβο Καρνοπό κάτω από το ομώνυμο βουνό της Αρκεσίνης και τους όρμους Ποταμός, Άγιοι Σαράντα, Τυροκόμου, Φοινικιές ο κάβος Κάτω Ακρωτήρι μπροστά στο λιμάνι των Καταπόλων όπου και τελειώνει το ταξίδι γνωριμίας με τις ακτές της Αμοργού, ένα ταξίδι που κανένας δεν χορταίνει μόνο με μια φορά και θέλει να το επαναλάβει γιατί κάθε φορά είναι και διαφορετικό.

Η Νικουριά

Κι το κάνουν διαφορετικό, άλλοτε το φως του Αιγαίου, άλλοτε οι αέρηδες που σπάνια ησυχάζουν, οι εποχές που κάθε μια έχει το δικό της χρώμα και βεβαίως οι μυρωδιές από τη γη της Αμοργού που σε κάθε γωνιά της είναι διαφορετικές και μοναδικές στον κόσμο…

Βράχος στο Μούρο που μοιάζει με καράβι…