Κοίταζα πριν από λίγες ώρες να βρω μια φωτογραφία να
συνοδέψει (όπως κάνω άλλωστε τις περισσότερες μέρα του χρόνου) τη σημερινή
καλημέρα μας, αλλά δεν μου πήγαινε η διάθεση να ανεβάσω μια με λουλούδια και ιδανικούς
τόπους γιατί είδα από χθες το βράδυ τους τίτλους των κυριακάτικων εφημερίδων και
ομολογώ, πάγωσα. Όχι για αυτά που λένε οι ξύλινες λέξεις, αλλά γι’ αυτά που
διακρίνονται στον ίσκιο των μεγάλων γραμμάτων…
Έτσι ψάχνοντας το
αρχείο, έπεσα πάνω σε μια σειρά φωτογραφιών και είδα πάλι εκείνους τους ανθρώπους
που έκαψαν στις 5 Μαίου 2010 στη MARFIN, τους γνωστούς κανίβαλους
με ή χωρίς κουκούλες και από κάτω κάποιους επαναστάτες τους φώναζαν: «καλά να
πάθετε απεργοσπάστες» ενώ παραπέρα κάποιους άλλους (γνωστούς τοις παντάπασι επίσης
επαγγελματίες επαναστάτες) να εμπόδιζαν τα οχήματα της Πυροσβεστικής να
πλησιάσουν το φλεγόμενο κτίριο. Το αποτέλεσμα εκείνης της τραγωδίας, ουδέποτε
μέχρι σήμερα αποτιμήθηκε ως πρέπει γιατί κανένας δεν δήλωσε αρμοδιότητα και υπηρεσιακή
ευθύνη ενώ και ο διάλογος στο «χώρο» έγινε σε λάθος βάσεις γιατί απλά τους ξεπερνούσε
σε πνευματική καλλιέργεια και προπαντός δεν τους απελευθέρωνε κάποια απωθημένα.
Τούτο κατά τη γνώμη μου, είναι και το ζητούμενο σήμερα, αύριο και μεθαύριο που ο λαός μοιάζει σαν τους υπαλλήλους της MARFIN στο μπαλκόνι της τράπεζας που έχουν να επιλέξουν τον απαράδεκτο θάνατο δια της ασφυξίας ή το ηρωικό πήδημα στο κενό από το μπαλκόνι. Όπως και να έχει πάντως το πράγμα, ένα είναι σίγουρο: και στις δυο κινήσεις, η μοναξιά θα είναι ο παρονομαστής και της ιστορίας το κρυφό σχόλιο πάνω στην πράξη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου