ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΕΙΠΙΟ

Είναι το ερείπιο της φωτογραφίας ένα από τα στοιχεία της υπαίθρου της Δυτικής Φθιώτιδας που μου αρέσει αλλά ποτέ, στις πέντε δεκαετίες που πηγαινοέρχομαι από το χωριό στη Λαμία ή την Αθήνα δεν είχα σταματήσει να το δω από κοντά. Βρίσκεται έξω από το χωριό Βίτωλη και το θυμάμαι κάποτε να είναι ζωντανό καθώς στέγαζε τα εργαλεία του νοικοκύρη του και τη χορτονομή αλλά αφότου αυτός παραιτήθηκε ή έσβησε, το χειροποίητο καλύβι άρχισε να λιώνει και σιγά – λύγησε. 

Τρύπησε η στέγη, έπεσαν τα κεραμίδια, διαβρώθηκαν οι τοίχοι, έρεψαν και έπεσαν στο χώμα. Κάποιοι πήραν λίγες πέτρες, αυτές που ήταν πελεκημένες και άφησαν τις άλλες σωρό να τις πνίγουν τα χορτάρια και η αγριοσυκιά που ρίζωσε στα θεμέλια του. Μια πλευρά του, η δυτική με το παράθυρο που έβλεπε στο δρόμο και στον ποταμό Σπερχείο στέκει ακόμη όρθια και πολύ σύντομα φαντάζομαι πως κι αυτή θα σωριαστεί και σε λίγα χρόνια κανένας δεν θα ξέρει ότι υπήρχε εκεί...

Πάνε χρόνια που σταμάτησα να το παρακολουθώ γιατί με στεναχωρούσε η ιδέα της εγκατάλειψης και χθες σταμάτησα γιατί το κάδρο της φθοράς μέσα σε ένα τοπίο βροχής συμπλήρωνε με τη λεπτή μελαγχολία της μια ανθισμένη αμυγδαλιά, δαρμένη από τη βροχή. Δεν την είχα παρατηρήσει ποτέ γιατί ίσως ήταν χαρούμενη ή δεν την είχα δει να λάμπει με τα λουλούδια της και τη γνώρισα σε μια δύσκολη στιγμή και για την ίδια.

ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΨΗ, 25022015