ΕΝΑΣ ΑΕΙΘΑΛΗΣ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ

Τόχει το κτήμα του στην κορυφή του χωριού ο κυρ Σταύρος Καραμπέρης, στα σύνορα του δάσους και κάτω από τις όμορφες κορυφές που καθρεφτίζονται στη λίμνη Πλαστήρα. Βλάσδο το έλεγαν παλιά και σήμερα Μοσχάτο, χάρη στα ονομαστά μοσχάτα σταφύλια της περιοχής και τη φήμη του ευλογημένου αυτού καρπού της ημιορεινής Καρδίτσας μοιράζεται με τα διπλανά χωριά, τον Μεσηνικόλα, την Καστανιά, το Λαμπερό και άλλα…

Όντως το υψόμετρο που είναι χτισμένο το Μοσχάτο είναι ιδανικό για τα αμπέλια καθώς δροσίζονται από το αγραφιώτικο αεράκι το καλοκαίρι και δεν ψήνονται  όπως στον κάμπο και το κρασί που παράγουν έχει όλες τις προϋποθέσεις να γίνει τέλειο. Αλλά σε αυτή τη ζώνη δεν ευδοκιμούν μόνο τα αμπέλια, κάθε κλαρί της πλάσης μπορεί να καρπίσει και δώσει εξαιρετικά προϊόντα εφ’ όσον βέβαια ο νοικοκύρης ασχοληθεί συστηματικά με τα δέντρα του και τον κήπο του και τους αφιερώνει καθημερινά χρόνο, κόπο και φροντίδα.

Στην περίπτωση, νοικοκύρης είναι ο κυρ Σταύρος, συνταξιούχος της ΔΕΗ αλλά καθώς η εργασία του ήταν πάντα κοντά στο χωριό, δεν εγκατέλειψε ποτέ το Μοσχάτο κι έτσι δεν υπήρξε σχεδόν καμιά ημέρα στη ζωή του που να μην πέρασε από το κτήμα στο οποίο κάθε γωνιά έχει τα σημάδια από τον διαρκή αγώνα του. Και δεν είναι για τον κυρ Σταύρο μόνο ο καθημερινός αγώνας για τα κηπευτικά αλλά και για τα δέντρα και το αμπέλι, για την σωστή λειτουργία του κτήματος που θαυμάζουν όλοι στο χωριό και φυσικά γεύονται τα εξαιρετικά προϊόντα του καθώς ποτέ δεν τα πήγε στην αγορά αλλά στα σπίτια των συγχωριανών του.

Το κτήμα του κυρ Σταύρου έχει παραγωγή από όλων των ειδών τα κηπευτικά μέσα το χρόνο και δεν του λείπουν ούτε οι φράουλες, ούτε και τα φραγκοστάφυλα. Από δέντρα δε, όλα τα είδη έχει φυτεμένα. Καρυδιές, καστανιές, μηλιές καθώς και ροδιές ενώ ονομαστή είναι και η αχλαδιά με κοντούλες. Ο ίδιος έχει φροντίσει να έχει επάρκεια νερού με τις δεξαμενές που κατασκεύασε ενώ για τις ανεπιθύμητες επισκέψεις των άγριων ζώων στο κτήμα έχει βάλει σε όλη την περίφραξη από ένα μέτρο τσίγκο για να μην μπορούν οι ασβοί να την τρυπάνε. Όσο όμως τα έχει καταφέρει να κρατήσει μακριά τα ζωντανά του δάσους, έχει σηκώσει τα χέρια με τα πουλιά τα οποία φέτος άρπαξαν τη μισή παραγωγή από το αμπέλι και τα άτιμα του τρύγησαν για λογαριασμό τους όλη την παραγωγή από την εξαιρετική παλιά θεσσαλική ποικιλία μπατίκι. Το υπόλοιπο αμπέλι που είχε άλλες δεν το τίμησαν τόσο πολύ κι έτσι περίσσεψαν σταφύλια να κάνει το κρασί του και το τσίπουρό του.

Ο κυρ Σταύρος είναι σήμερα 85 χρονών, ζει μόνος του στο Μοσχάτο γιατί έχει πεθάνει η γυναίκα του και δουλεύει καθημερινά στο κτήμα σαν να είναι δυο – τρεις δεκαετίες μικρότερος κι έτσι ξεγελά όποιον τον βλέπει με το λισγάρι στο χέρι, όπως τον είδαμε μαζί με τον Δημήτρη Τσιτσιά πριν από λίγες ημέρες να το ετοιμάζει να φυτέψει κηπευτικά την άνοιξη καθώς ο ίδιος πιστεύει πως έτσι πρέπει να γίνεται και τούτο διδάσκει ακόμη. Γιατί, εκτός από συστηματικός παραγωγός ο κυρ Σταύρος είναι και δάσκαλος, καθώς είναι από τους τελευταίους στην περιοχή ο οποίος θυμάται τους τρόπους καλλιέργειας από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια μέχρι σήμερα και τις αλλαγές που έχουν σημειωθεί και οι οποίες στόχευαν στη βελτίωση και την αφθονία. Τις σημειώσεις, για την παραγωγή, τις καλές και τις κακές χρονιές, τις αρρώστιες, τα εργαλεία, τις νέες μεθόδους που δοκίμασε, τις επιτυχίες και τις αποτυχίες  που έχει κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια τις έχει στη διάθεση οποιουδήποτε θελήσει να αναστήσει ένα κτήμα και σίγουρα είναι πολύτιμες. 

ΚΑΡΔΙΤΣΑ, 22112015

και στο bostanistas http://www.bostanistas.gr/?i=bostanistas.el.themata&id=3670